"Ημέρα Σάββατο "

Οι ημέρες της εβδομάδας και ο εορτασμός τους 
από το πλήρωμα της Εκκλησίας

Η Κυριακή είναι αφιερωμένη στον Κύριο ημών Ιησού Χριστό.

Είναι η Ημέρα της Αναστάσεως. 

Κάθε Κυριακή Εορτάζουμε το Πάσχα ή κάποια γεγονότα, όπως την Είσοδο του Κυρίου στην Ιερουσαλήμ κατά την Κυριακή των Βαΐων, την Αποστολή και Κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους Αποστόλους την Κυριακή της Πεντηκοστής, καθώς και την Γέννηση του Χριστού και την Βάπτιση Του, όταν οι ημερομηνίες των σταθερών αυτών εορτών συμπίπτουν με ημέρα Κυριακή.

Η Δευτέρα είναι αφιερωμένη στου Αγίους Ταξιάρχες και όλες τις Ουράνιες Δυνάμεις.

Η Τρίτη είναι αφιερωμένη στον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και Βαπτιστή.

Η Τετάρτη είναι αφιερωμένη στην ανάμνηση της Άρνησης και Προδοσίας του Κυρίου μας από τον άνθρωπο, Ιούδα τον Ισκαριώτη – τακτική νηστεία.

Είναι αφιερωμένη επίσης στην Παναγία μας, την Υπεραγία Θεοτόκο.

Η Πέμπτη είναι αφιερωμένη στους Αγίους Δώδεκα Αποστόλους και στον Άγιο Νικόλαο τον Θαυματουργό, τον Αρχιεπίσκοπο Μύρων της Λυκίας.

Η Παρασκευή είναι αφιερωμένη στα Άγια Πάθη και την Σταύρωση του Κυρίου – τακτική νηστεία.

Το Σάββατο είναι αφιερωμένο στους Αγίους Πάντες, τους Μάρτυρες της Πίστεως μας, και ακόμα στους κεκοιμημένους, λόγω της Καθόδου του Κυρίου μας στον Άδη κατά την Ημέρα του Σαββάτου, πριν από την Ανάσταση.

Γι’ αυτό και τα δύο Ψυχοσάββατα - αλλά και κάθε Σάββατο, θεωρούνται ημέρες πρόσφορες για περισσότερη μνήμη όσων έφυγαν από τον κόσμο μας, με πλούσια την αίσθηση αγάπης, που θα συνοδεύει τις μνήμες αυτές, προσδοκώντας την επαύριο, την Ανάσταση!


==>   http://paradeka.blogspot.gr/2017/06/blog-post_57.html

[2φΑ]

"Πνευματική ωρίμανση "

Mητρ. Σουρόζ Αντώνιος Μπλούμ   -  Πνευματική ωρίμανση
- Επί Ασπαλάθων -

Ο άνθρωπος δεν καταφέρνει ποτέ να γνωρίσει τον Θεό στην πληρότητά του.
Δεν μπορεί ο κτιστός άνθρωπος να γνωρίσει πλήρως τον Άκτιστο.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση του με τον Θεό δεν είναι πλήρης.

Μπορεί ένα παιδί να μην είναι σε θέση να γνωρίσει πλήρως τον πατέρα του, μπορεί όμως 

να βιώσει τη χαρά της κοινωνίας και της σχέσης μαζί του στην πληρότητά τους. 

Έτσι και ο άνθρωπος, ξεκινώντας από την παιδική "πνευματική ηλικία", σταδιακά ωριμάζει, μεγαλώνει και γνωρίζει τον Θεό καλύτερα, συνεχίζοντας να βιώνει την κοινωνία μαζί Του και χαίρεται όλο και περισσότερο με αυτήν την πληρέστερη εικόνα του Θεού.

-  Μεγάλο μέγεθος οθόνης για ανάγνωση των ελληνικών υποτίτλων

Σύντομο βιογραφικό: 

Ο Μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ (και κατά κόσμον Αντρέι Μπορίσοβιτς Μπλούμ), γεννήθηκε στη Λωζάνη της Ελβετίας το 1914. 

Ο πατέρας του ανήκε στη διπλωματική υπηρεσία της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, όπως και ο παππούς του, από την πλευρά της μητέρας του,

Οι πρόγονοι του πατέρα του προέρχονταν από τη Σκωτία και είχαν εγκατασταθεί στη Ρωσία κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Μεγάλου Πέτρου. 

Η μητέρα του ήταν ετεροθαλής αδερφή του συνθέτη Αλεξάντερ Σκριάμπιν. 

Ο Αντρέι πέρασε τα πρώτα χρόνια της παιδικής του ηλικίας στην Περσία, όπου ο πατέρας του ήταν Πρόξενος. Μετά τη Ρωσική Επανάσταση (το 1917) η οικογένεια μετανάστευσε και μετά από αρκετά χρόνια περιπλάνησης μέσα στην Ευρώπη, εγκαταστάθηκε στο Παρίσι.

Ήταν πτυχιούχος Φυσικής, Χημείας, Βιολογίας και διδάκτωρ της Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού.

Το 1943 εκάρη μοναχός, ενώ ταυτόχρονα εξασκούσε και το έργο του γιατρού στο Παρίσι. 

Το 1948 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και το 1949 πήγε στην Αγγλία. 

Το 1950 διορίστηκε εφημέριος στην Ορθόδοξη ενορία του Ρωσικού Πατριαρχείου στο Λονδίνο. 

Το 1958 χειροτονήθηκε Επίσκοπος και το 1962 ανέλαβε την ποιμαντική ευθύνη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Μεγάλη Βρετανία και στην Ιρλανδία. 

Κοιμήθηκε το 2003 σε ηλικία 89 ετών. 

Η δράση, τα βιβλία του, τα κηρύγματα και η εμβέλεια της προσωπικής του ακτινοβολίας τον έχουν κατατάξει ως μία από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Ορθοδοξίας του 20ού αιώνα στον Ευρωπαϊκό χώρο.

youtube - politeia

db – [2fA]

                                                   

"Paul Newman και γάμος "

Paul Leonard Newman  [1925-2008]

Ο Paul Newman και η  Joanne Woodward παντρεύτηκαν το 1958 και ο γάμος τους διήρκησε πενήντα χρόνια, πρωτοφανές φαινόμενο για το Χόλυγουντ.
Την ημέρα του γάμου τους, ο Paul έδωσε ένα γράμμα στην αγαπημένη του, 
με τα μυστικά ενός πετυχημένου γάμου:

"H ευτυχία  στο γάμο δεν είναι κάτι το οποίο απλώς τυχαίνει.

Ένας καλός γάμος πρέπει να οικοδομηθεί, να δημιουργηθεί.

Στα πλαίσια του έγγαμου βίου τα μικρά πράγματα γίνονται μεγάλα.

Ποτέ δεν είναι αργά να κρατιόμαστε χέρι – χέρι.

Να λέμε ‘σ’ αγαπώ’ τουλάχιστον μία φορά την ημέρα. 

Να μην πηγαίνουμε ποτέ για ύπνο μαλωμένοι.

Σε καμία περίπτωση να μην λαμβάνουμε τις πράξεις του άλλου ως δεδομένες. 

Το φλερτ και η φροντίδα δεν πρέπει να τελειώνουν αμέσως μετά τον μήνα του μέλιτος. 

Πρέπει να διαρκούν μια ζωή.

Ίδιοι σκοποί και στόχοι. Δίπλα δίπλα να περπατάμε στη ζωή.

Να σχηματίζουμε έναν κύκλο αγάπης που θα κρατήσει όλη την οικογένεια. 

Να κάνουμε κάτι ο ένας για τον άλλον, όχι ως καθήκον ή θυσία, αλλά για λόγους αγάπης.

Με πάθος να προφέρουμε λόγια ευγνωμοσύνης και χαράς. 

Δεν χρειάζεται να "βλέπουμε" φωτοστέφανο πάνω από το κεφάλι του συζύγου μας ή και να φανταζόμαστε τη σύζυγο ως άγγελο με φτερά. 

Δεν χρειάζεται να εξιδανικεύουμε ο ένας τον άλλον. 

Είναι όμως απαραίτητο να αναπτύξουμε την ευελιξία και την υπομονή, την κατανόηση και την αίσθηση του χιούμορ. 

Να μάθουμε να συγχωρούμε και να ξεχνάμε. 

Να δημιουργούμε ο ένας στον άλλον μία ατμόσφαιρα, όπου ο καθένας μας θα μπορεί να αναπτύσσεται.

Να βρίσκουμε χρόνο για πνευματική ανάπτυξη.

Είναι αναγκαία η εξερεύνηση από κοινού, για το καλό και για το όμορφο.

Σε μια σχέση στην οποία η ανεξαρτησία είναι κοινή και για τους δύο, η εξάρτηση είναι αμοιβαία, αμοιβαίες και οι υποχρεώσεις.

Η ουσία δεν είναι απλώς να παντρευτούμε το σωστό άτομο. 

Η ουσία είναι να είμαστε σωστοί και απαραίτητοι ο ένας για τον άλλον."

klik – [2fA]

                                                              

"Να ζει κανείς ή να μη ζει "

ΣΑΙΞΠΗΡ  -  Άμλετ, πρίγκηπας της Δανίας
-  Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΜΛΕΤ   (από την 1^η σκηνή της 3^ης πράξης)

[… ]

Να ζεις. Να μη ζεις. Αυτή είναι η ερώτηση
Τι συμφέρει στον άνθρωπο
Να πάσχει και να αντέχει σωπαίνοντας τις πληγές
από μια μοίρα πού τον ταπεινώνει χωρίς κανένα έλεος
Ή να επαναστατεί. Να αντισταθεί
στην ατέλειωτη παλίρροια των λυπημένων κόπων
Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς. Αυτό είναι όλο
Να κοιμηθείς και να κοιμηθούν
όλοι οι πόνοι που από αυτούς είσαι πλασμένος
Να μη ξυπνήσουν πια ποτέ. Αυτόν τον ύπνο
να εύχεσαι για σένα. Να πεθάνεις. Να κοιμηθείς
Κι αν στον ύπνο σου έρθει ένα όνειρο;
Τι θα είναι αυτό το όνειρο; Μετά τον αιώνα του σώματος
ποιος ύπνος αναλαμβάνει τα όνειρα; Πώς ονειρεύεται
ο θάνατος; Σε πιάνει φόβος και αργείς
Και ζεις. Και ή πανωλεθρία διαρκεί ζώντας
από την ζωή σου. Τελείωσε τον κόσμο εσύ
Τέλειωσε την ζωή σου. Αυτήν την στιγμή. Τώρα. Μ’ ένα μαχαίρι

Ποιος προτιμάει να ζει ρημάζοντας μέσα στον χρόνο;
Να τον αδικεί ό ισχυρός να τον συντρίβει ο επηρμένος
να ερωτεύεται να εκλιπαρεί τον αδιάφορο να ανέχεται
την ύβρι της εξουσίας τη νύστα του νόμου
Να νικά ο ανάξιος τον άξιο. Που η αξία του η ίδια
τον έχει από πριν νικήσει. Ποιος θα άντεχε
να κουβαλάει το ασήκωτο βάρος της ζωής να σέρνεται
να ερημώνει και να στραγγίζει ιδρώτας την ψυχή του
αν δεν ήταν ο τρόμος. Γι’ αυτό που στέκεται εκεί
Εκεί που αρχίζει ο θάνατος. Σ’ αυτή την άγνωστη γη
που σε κανέναν ορίζοντα μακριά κανείς ποτέ δεν είδε
Κι εκείνοι που ξεκίνησαν και φύγαν και ποτέ
δεν ξαναφάνηκαν στην πύλη. Ο φόβος
ταράζει την θέληση και θέλεις
να είναι ο εχθρός σου γνώριμος παρά να δεις
να έρχεται καταπάνω σου το αγνώριστο. Η συνείδηση
μας κάνει όλους δειλούς. Η φύση δεν της έδωσε
μια λειτουργία θανάτου, δεν έχει όργανο για το άγνωστο
Άστραψε η απόφαση κι αμέσως την σβήνει την θαμπώνει
η υγρασία της σκέψης. Και τα έργα τα μεγάλα
που γι’ αυτά γεννήθηκες. Μονάχα γι’ αυτά γεννήθηκες μα
δεν τα τολμάς. Θρύβουν και χάνονται
Ποτέ δεν θα ονομασθούν πράξεις         [ ….]

[μετάφραση: Γιώργος Χειμωνάς]

users.sch.gr – [2fA]

                                                                                           

"Το φως! "

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ  -  ΤΟ ΦΩΣ

Έγινε σήμερα τόσο
φως
που οι τυφλοί
καθισμένοι στις πέτρες
τ’ ακούν σαν κελάηδημα -

fb – [2fA]

                                         

"Μνήμη θανάτου "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  "Ἡ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου"
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὁ ἅγιος Σιλουανός, ὁ ὁποῖος ἀσκήτευσε στό Ἅγιο Ὄρος, αὐτό τό Θεοβάδιστο περιβόλι, πού εὑρίσκεται ὑπό τήν προστασία τῆς Δεσποίνης ἡμῶν, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Παντανάσσης, εἶχε φθάσει σέ ὑψηλά ἐπίπεδα ἁγιότητος. 

Συνεπεία ὅμως τῆς ὑπερηφανείας του ἔχασε τή χάρη τοῦ Θεοῦ, καί τοῦ παρουσιάζονταν οἱ δαίμονες, οἱ ὁποῖοι τόν πολεμοῦσαν.

Ἀναφέρει χαρακτηριστικά ὁ ἴδιος: 

«Ἡ ψυχή τούς ἔβλεπε, ἀλλά δέν φοβόταν, γιατί αἰσθανόμουν κοντά μου τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ.
Καί ἔτσι ὑπέφερα πολλά χρόνια ἀπό αὐτούς. 

Καί ἄν ὁ Κύριος δέν μοῦ ἔδινε νά τόν γνωρίσω μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί ἄν δέν μέ βοηθοῦσε ἡ Ὑπεραγία καί ἀγαθή Δέσποινα, τότε θά ἀπελπιζόμουν γιά τή σωτηρία μου. 

Τώρα ὅμως ἡ ψυχή μου ἐλπίζει ἀκλόνητα στήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, παρότι σύμφωνα μέ τά ἔργα μου ἀξίζω νά βασανιστῶ καί στή γῆ καί στόν ἅδη».

Ἦταν περίλυπος καί συντετριμμένος γι' αὐτόν τόν συνεχή πόλεμο τῶν δαιμόνων, οἱ ὁποῖοι ἐξακολουθοῦσαν νά τόν ἐνοχλοῦν καί μάλιστα νά τόν παρεμποδίζουν νά προσκυνήσει τίς εἰκόνες. 

Προσευχόταν θερμά καί ἀπευθυνόμενος στόν Κύριο εἶπε: 

«Κύριε, Ἐσύ βλέπεις πώς θέλω νά προσευχηθῶ σέ Ἐσένα μέ καθαρό τόν νοῦ, ἀλλά δέν μέ ἀφήνουν οἱ δαίμονες. 

Πές μου, τί πρέπει νά κάνω, γιά νά φύγουν ἀπό μένα»; 

«Καί ἀπήντησε στή ψυχή μου ὁ Κύριος: 

Οἱ ὑπερήφανοι πάντοτε ἔτσι ὑποφέρουν ἀπό τούς δαίμονες».

«Εἶπα, Κύριε, Ἐσύ εἶσαι ἐλεήμων, ἡ ψυχή μου Σέ γνωρίζει, πές μου τί πρέπει νά κάνω γιά νά ταπεινωθεῖ ἡ ψυχή μου»; 

Καί ὁ Κύριος ἀπάντησε στήν ψυχή μου: 

«Κράτα τόν νοῦ σου στόν ἅδη καί μήν ἀπελπίζεσαι». 

«Ὤ, ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ! Ἐγώ εἶμαι βδέλυγμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἀγάπησε τόσο πού μέ νουθετεῖ, μέ θεραπεύει καί διδάσκει ὁ Ἴδιος στήν ψυχή μου τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν ὑπομονή καί τήν ὑπακοή καί ἐκχέει ἐπάνω μου ὅλα τά ἐλέη του.

Ἀπό τότε κρατῶ τόν νοῦ μου στόν ἅδη καί καίομαι στό ζοφερό πῦρ καί λειώνω πνευματικά γιά τόν Κύριο καί τόν ἀναζητῶ μέ δάκρυα καί λέω:

- Κοντεύει τό τέλος, θά πεθάνω καί θά κατοικήσω στή σκοτεινή φυλακή τοῦ ἅδη. 

Ἐκεῖ θά καίγομαι μόνος, ἐνῶ θά νοσταλγῶ τόν Κύριο καί θά κλαίω. 

Ποῦ εἶναι ὁ Κύριός μου, τόν ὁποῖο γνωρίζει ἡ ψυχή μου; 

Καί ἡ σκέψη αὐτή μέ ὠφέλησε πολύ·
ὁ νοῦς μου καθαρίστηκε καί ἡ ψυχή μου βρῆκε ἀνάπαυση».

Ὀφείλουμε καί ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί πού δέν ἔχουμε φθάσει σέ κανένα βαθμό ἁγιότητος, νά ἔχουμε διακαῶς τήν μνήμη τῆς τελικῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ καί πρό πάντων τήν μνήμη τοῦ θανάτου, γιατί αὐτός ἀποτελεῖ τό ὁριακό τέλος τῆς δυνατότητος γιά μετάνοια.   ....

["Φιλοκαλία" 210 3234411 - "Λυδία" 2310 237412]

[2fA]

"Πότε χαίρεται ο Θεός "

p. Andreas Konanos  -  Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ "ΑΔΙΚΟΣ" ΚΙ ΕΙΝ' ΩΡΑΙΟ!

Ο Θεός είναι αγάπη
και ελευθερία
και συγχώρεση.
Τέλος.

Και λες:
Ναι, μα είναι και δικαιοσύνη.
Και λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ότι
ο Θεός πράγματι είναι δίκαιος.
Μα η δικαιοσύνη Του είναι παράδοξη.
Ασυνήθιστη.
Πέρα από τα μέτρα και τη λογική
των ανθρώπων.

"Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του".

Όταν σ’ αγαπώ,
αν έχουμε 6 πορτοκάλια, θα σου πω,
"φάε όσα θες,
κι άσε και για μένα
αν περισσέψει κάτι. (άγιος Παΐσιος)
Σ’ αγαπώ,
και θέλω εσύ να νιώσεις πρώτα καλά.
Εγώ χαίρομαι, όταν εσύ χαίρεσαι."

Αυτή είναι η δικαιοσύνη της αγάπης.
Δεν έχει να κάνει με μαθηματικά,
μα με τη λογική της καρδιάς.
Ας το πούμε πάλι:
"Δικαιοσύνη του Θεού είναι η «αδικία» Του."

Θυμήσου μερικές τέτοιες
φαινομενικές "αδικίες" του Θεού:
"Αδικία" ήταν όταν δεν κατέκρινε την πόρνη,
κι έτρωγε με τελώνες και αμαρτωλούς.
"Αδικία" όταν αγάπησε τόσο τον Ιούδα
και του έδωσε το ταμείο των μαθητών.
(Ταμείο, στον κλέφτη!! Δηλαδή, έλεος!)
"Αδικία" όταν άφησε τα 99 πρόβατα, κι έψαχνε στους γκρεμούς
το ένα!
"Αδικία" όταν έκανε πανηγύρι για τον Άσωτο που γύρισε μετανιωμένος.
"Αδικία" όταν πλήρωσε τον εργάτη που έπιασε δουλειά μόλις
την τελευταία στιγμή, με το ίδιο μεροκάματο που έδωσε σ’ όσους
κουράστηκαν απ’ τα χαράματα!
"Αδικία" όταν μας αγάπησε τόσο πολύ, και σταυρώθηκε για μας
"έτι αμαρτωλών ημών όντων",
δηλαδή, ΠΡΙΝ μετανιώσουμε, πριν διορθωθούμε κι αλλάξουμε.
"Αδικία" ήταν όταν έσωζε τον ληστή στον Σταυρό.
"Αδικία" που ανατέλλει τον ήλιο σε δίκαιους,
αλλά και σε αμαρτωλούς.

Η θεία αγάπη, δεν πάει με τη ζυγαριά
και τα δικαστήρια αυτού του κόσμου.
Ο νομικισμός δεν έχει σχέση με τον Θεό και το Πνεύμα Του.
Ο νους μας, γεμάτος κουτάκια και καλούπια,
δεν το αντέχει όλο αυτό.
Το νοσηρό μεγάλωμά μας,
νιώθει αμηχανία μπροστά στην τόση αρχοντιά κι ελευθερία.
Ο ηθικισμός και συντηρητισμός μας,
αντιδρά σ’ αυτό το θείο Ήθος.

Μα μας συμφέρει όλο αυτό, τελικά.

Διότι το σχέδιο της "άδικης" αγάπης Του,
ελπίζουμε να "πιάσει" κι εμάς,
και να ισχύσει και για τη δική μας δικαίωση.

Και τώρα,
για όσο ζούμε.
Μα και τη στιγμή που θα φεύγουμε
και θα περιμένουμε να νιώσουμε
το βλέμμα Του επάνω μας
επιεικές, συμπαθές και σωτήριο…

Θα είναι "άδικο" αν σωθούμε,
μιας κι είμαστε
τόσο αμαρτωλοί.

Μα θα μας αρέσει σίγουρα πολύ…

fb – [2fA]

                                                      

"Διάφανες αυλαίες "

Ανδρέας Εμπειρίκος   (1901-1975)

fb – [2fA]

                                                               

"Φεύγουν τα χελιδόνια "

-  Από την Λίνα Αλεξανδράκη

- κλικ για μεγάλο μέγεθος εικόνας

fb - [2fA]

                                                                                                                        

                                                                               

"Μια λόγχη στο πλευρό.. "

-  Γιώργος Σεφέρης

….  Αγάπη, σήμερα το πρωί σηκώθηκα με ένα απέραντο κέφι.
Το κακό έκανε τον κύκλο του. Έφυγε.
Σηκώθηκα φορτωμένος όνειρα σαν ένα μεγάλο δέντρο με καινούργια φύλλα.
Κάτω από το douche ξεχάστηκα.
Ξύπνησα μόνο όταν άρχισε να κρυώνει το νερό.

Ό,τι θέλεις, όπως θέλεις κι όσο θέλεις.
Αλλά θα σε εκδικηθώ όταν γυρίσω (μαζεύω τις εκδικήσεις μου).
Για την ώρα ανεξικακία! Τι με ρωτάς τι σκοπούς έχω;
Σ’ αγαπώ (μου επιτρέπεις;) και τίποτα δε μπορεί να σταματήσει αυτή την αγάπη εκτός 

από σένα, και πάλι είναι ζήτημα.
Το μόνο κακό που μπορείς να μου κάνεις είναι να σταματήσεις να μου γράφεις.
Τι με ρωτάς αν ξέρω και τα λοιπά.
Ξέρω, δυστυχώς. Άστα να πάνε. Ας μη κουρελιαζόμαστε, όπως λες.
Άμα τα σκεφτώ αυτά τα πράγματα ζαλίζομαι. Αυτά είναι τα νέα μου.
Θα είναι τα ίδια για δυο τρεις μήνες.

Ένα ραδιόφωνο στο πάνω πάτωμα με ενοχλεί με ένα ναπολιτάνικο τραγούδι.
Μοιάζει με την αισθηματικότητά μου. Η χαρά είναι δύσκολη υπόθεση.
Ίσως γι αυτό να ’χει αξία.
Βέβαια ό,τι χάνουμε σε διάρκεια το έχουμε σε ένταση.
Κι επειδή ξέρω τι θα πει ταραχή πολύ περισσότερο από πολλούς έξαλλους κατοίκους 

της Αττικής, γι αυτό δε ζήτησα τίποτα περισσότερο στη ζωή μου παρά την ισορροπία. 

Στο σπίτι θα σου στέλνω γράμμα κάθε βδομάδα, αλλά θα πρέπει να με βοηθάς κι εσύ. 

Σε κάτι θα πρέπει να απαντώ.
Δεν απελπίζεται η ζωή όσο υπάρχει, κι ας απελπίζεται ο άνθρωπος.
Συλλογιζόμουν εσένα, ζωή μου. Λογαριάζω το κόστος της ευτυχίας κι έπειτα:
«Ας γίνει ό,τι γίνει» έτσι τελειώνω πάντα άμα έρθω σε αναπαράσταση μαζί σου.

Εσύ ήσουν που με μακάριζες που έχω τη δουλειά μου;
Μπορεί να έχεις δίκιο. Κι όμως, μια δουλειά που έχει για υλικό τη ζωή, πώς να γίνει 

χωρίς ζωή;
Θυμώνεις κιόλας άμα σου γράφει κανείς στεγνά.
Λίγο ν’ άφηνα τον εαυτό μου θα σε τρέλαινα, και, βλέπεις, έχω αναλάβει την υποχρέωση, 

όσο κρατάει αυτό το τωρινό σπορ, να ’ρχομαι κοντά σου πατώντας στην άκρη των ποδιών, 

σαν να σε σφίγγει κανένας μεγάλος πονοκέφαλος.
Υπάρχουν δύο ράτσες εδώ πέρα: οι ζευγαρωμένοι και οι αζευγάρωτοι.
Δύο διαφορετικές πλήξεις. Οι πρώτοι έχουν την πλήξη του συντρόφου τους.
Οι δεύτεροι μαζεύουν την πλήξη απ’ τον εαυτό τους.

Δε θα γράφεις, όταν δεν έχεις κέφι χρυσό μου κορίτσι, ούτε όταν δεν έχεις τίποτα να πεις. 

Δε θα ήταν καλό να βάλουμε στη ζωή μας καταναγκαστικά έργα, όσο μικρά και να ’ναι.
Μολονότι είναι η πρώτη φορά που χιόνισε τόσο, ένοιωθε κανείς την άνοιξη κάτω απ’ το χιόνι και η λάσπη ήταν χρυσή καθώς βασίλευε ο ήλιος.

Μη συλλογίζεσαι πότε θα ιδωθούμε.
Θα ιδωθούμε μία μέρα ξαφνικά, όπως και το μήνυμα του χωρισμού ήρθε ξαφνικά. 

Μην απελπίζεσαι. 

Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου.
Δώσε μου ό,τι έχεις και ό,τι μπορείς.
Μα κατάλαβε επιτέλους ότι δε γυρεύω τίποτε άλλο.
Μία άνοιξη κλειστή, μουδιασμένη, γεμάτη υγρασία.
Και ο παντοτινός κύκλος των βουνών.
Σου γράφω γκρινιάρικα και μονότονα. Δεν αξίζει ο κόπος να προσέχεις.
Το ραδιόφωνο στο πάνω πάτωμα παίζει ένα ταγκό, καταλαβαίνω πως είμαι «στουπί», 

όπως έλεγαν με κάποιο περιφρονητικό τόνο οι συμπαθητικές μου κυρίες της Αθήνας.

Κι αν είναι η νύχτα τούτη μια νύχτα μοίρας, ας είναι ευλογημένη ώσπου να ’ρθει η αυγή.
Σ’ αγαπώ. Δηλαδή θέλω, αυτό που είμαστε μαζί, να είναι ένα δικό μας πλάσμα – δικό μας 

κι ανεξάρτητο από μας, όχι μία κατάσταση –
Μου είναι ακατανόητα όλα αυτά.
Όταν είμαι τόσο κοντά σου, να μένει αποχωρισμένο το κομμάτι εκείνο της ζωής που είναι
το ευκολότερο να μην είναι αποχωρισμένο. Η υλική παρουσία.
Βροχή, υγρασία και πλήξη. Απ’ όλα. Απροσάρμοστος.
Βλέπεις έχω αυτή την άτυχη ιδιότητα να μπορώ να κοιτάξω σαν από μικροσκόπιο 

τους ανθρώπους που με ενδιαφέρουν, με τον ίδιο τρόπο που είμαι ολωσδιόλου αδιάφορα 

τυφλός για τους άλλους.

Πίνω τον μεσημεριανό καφέ. Έφαγα, όπως παίρνει κανείς χάπια.
Κάποτε έχω την εντύπωση ότι σαν είμαστε χωρισμένοι, δεν είμαστε εμείς, αλλά κάτι ίσκιοι 

που κάνουν μηχανικές κινήσεις.
Κι αυτό με κουράζει, να κάνω τον ίσκιο.
Πόσο καιρό θα ζούμε ακόμη με τη φαντασία;
Πηγαίνω να πιστέψω πως το χειρότερο ελάττωμα μου είναι η υπομονή.
Χωρίς εσένα έχω πάντα μια λόγχη στο πλευρό.   ….

kissmygr – [2fA]

                                                         

"Ο Φρόυντ στην Αθήνα "

Ernest Jones
-  από το βιβλίο: "Σίγκμουντ Φρόυντ,  η ζωή και το έργο του"

Ο Φρόιντ ήρθε μια και μοναδική φορά στην Ελλάδα, το φθινόπωρο του 1904.  

Συγκεκριμένα έφτασε στην χώρα μας στις 3 του Σεπτέμβρη, με δρομολόγιο της εταιρείας Lloyd, συνοδευόμενος από τον μικρό του αδερφό Alexander (ο οποίος ονομάστηκε έτσι μετά από επιμονή του ίδιου του Φρόιντ, που έτρεφε μεγάλο θαυμασμό για τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα).

Οι δυο τους ήταν προηγουμένως διακοπές στην Ιταλία και σκόπευαν έτσι κι αλλιώς να έρθουν στην χώρα μας, με τη διαφορά ότι ο πρώτος τους σταθμός, σχεδίαζαν να είναι η Κέρκυρα. 

Άλλαξαν όμως τα σχέδια τους, όταν κάποιος φίλος του Αλέξανδρου, τους υπέδειξε ως καταλληλότερο προορισμό την Αθήνα, λόγω του καύσωνα που είχε η Κέρκυρα τότε, αλλά και των πολύ βολικών δρομολογίων της εταιρείας που προαναφέραμε.

Έφτασαν λοιπόν στην Αθήνα, κατέλυσαν στο δωμάτιο 31 του ξενοδοχείου «Αθηνά», κι αφού ο Φρόιντ έβαλε το καλύτερο του πουκάμισο, επισκέφτηκαν το Θησείο, ήπιαν καφέ κι ανέβηκαν στην Ακρόπολη. Έμειναν εκεί για 2 ώρες και την επόμενη μέρα ξαναπήγαν και ξόδεψαν όλο σχεδόν τον χρόνο τους εκεί. 

Η βροχή τους έκανε να καταφύγουν στο υπόστεγο του Μουσείου, το οποίο όμως ήταν κλειστό κι έτσι έμειναν να θαυμάζουν την θέα της πόλης από ψηλά.

Για τον Φρόιντ αυτές οι ώρες στην Ακρόπολη, ήταν εξαιρετικά σημαντικές και τις θυμόταν ως το θάνατό του, επειδή έπαθε κάτι εκεί που ο ίδιος ονόμασε «σύγχυση της μνήμης» και το περιέγραψε εκτενώς σε γράμμα που έστειλε στον φίλο του Romain Rolllan. 

Ήταν σαν να μην πίστευε ότι το μνημείο αυτό, για το οποίο τόσα είχε μάθει και διαβάσει, υπήρχε όντως. Αναστατωμένος από αυτή την εμπειρία, ο Φρόιντ δεν κατάφερε να την αναλύσει ικανοποιητικά παρά μόνο 32 χρόνια μετά το συμβάν, το 1936. 

Την χρονιά αυτή γράφει ένα γράμμα στον καλό του φίλο Ρομέν Ρολάν με τίτλο «Ανάμνηση μιας Διαταραχής στην Ακρόπολη», όπου προσπαθεί να αυτο-αναλύσει εκείνο που του συνέβη το 1904 επάνω στον ιερό βράχο. 

Στο γράμμα του προς τον Ρολάν ο Φρόιντ αυτο-αναλύεται και αναφέρει το ταξίδι στην Αθήνα σαν αντικείμενο επιθυμίας ανάμικτης με ενοχή. 

Η επιθυμία πηγαίνει πίσω στην αρχή της παιδικής ηλικίας, όταν ο Φρόιντ είχε ταξιδιωτικά όνειρα, εκφράζοντας την επιθυμία του να ξεφύγει από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, τους περιορισμούς και τη φτώχεια που έζησε στη νιότη του.

Από την άλλη μεριά, υπήρχε και ενοχή, αφού η επίσκεψη στην Αθήνα σήμαινε ότι ο Φρόιντ είχε ξεπεράσει τον πατέρα του, που ήταν πολύ φτωχός για να ταξιδέψει, και αμόρφωτος για να έχει οποιοδήποτε ενδιαφέρον για αυτά τα μέρη. 

Η άνοδος στην Ακρόπολη στο μυαλό του Φρόιντ ήταν η επιβεβαίωση ότι είχε ξεπεράσει τον πατέρα του, κάτι που ένας γιος δεν επιτρεπόταν να κάνει.

Γράφει ο Φρόιντ στην επιστολή του στον Ρομέν Ρολάν:

«Αμφέβαλα αν θα έβλεπα ποτέ την Αθήνα με τα ίδια μου τα μάτια. Το να πάω τόσο μακριά, «να κάνω τον δικό μου δρόμο, μου φαινόταν εκτός κάθε δυνατότητας. 

Αυτό το αίσθημα ήταν συνδεδεμένο με την οικονομική δυσπραγία και τις φτωχές συνθήκες ζωής μας όταν ήμουν νέος. 

Και σίγουρα, τα όνειρά μου για ταξίδια εξέφραζαν επίσης το πάθος να αποδράσω από την οικογενειακή ατμόσφαιρα, αυτό το ίδιο πάθος που ωθεί τόσους εφήβους να φεύγουν από το σπίτι.

Είχα καταλάβει από καιρό ότι ένα μέρος της επιθυμίας μου να ταξιδέψω οφειλόταν σε αυτή την επιθυμία να έχω ελεύθερη ζωή, με άλλα λόγια στη δυσαρέσκειά μου από την πίεση της οικογένειας. 

Όταν κάποιος βλέπει τη θάλασσα για πρώτη φορά, όταν διασχίζει τον ωκεανό, πόλεις και πραγματικά τοπία που τα ονειρευόταν από καιρό ως μακρινά και απροσπέλαστα, νιώθει σαν ήρωας που έκανε απίστευτα κατορθώματα.

Θα μπορούσα εκείνη τη μέρα στην Ακρόπολη να είχα πει στον αδελφό μου:
"Θυμάσαι που όταν ήμαστε μικροί, περπατούσαμε κάθε μέρα στους ίδιους δρόμους για να πάμε στο σχολείο, και πως κάθε Κυριακή πηγαίναμε στο Πράτερ ή εκδρομή σε ένα μέρος που ξέραμε πολύ καλά; Και τώρα, είμαστε στην Αθήνα, επάνω στην Ακρόπολη! 

Μα την αλήθεια, διαβήκαμε μεγάλη απόσταση!... "

Πρέπει να παραδεχθώ ότι ένα αίσθημα ενοχής μένει συνδεδεμένο με την απόλαυση όταν κάποιος πετυχαίνει τους στόχους του: 

Ενυπάρχει εδώ κάτι άδικο και απαγορευμένο. 

Αυτό εξηγείται από την κριτική του παιδιού προς τον πατέρα ... όλα συμβαίνουν λες και το πρωταρχικό στοιχείο στην επιτυχία είναι να πας πιο μακριά από τον πατέρα σου, αλλά ταυτόχρονα σαν να ήταν πάντα απαγορευμένο να τον ξεπεράσεις.

... Ο πατέρας μας ήταν έμπορας, δεν είχε κάνει λυκειακές σπουδές, η Αθήνα δεν σήμαινε πολλά πράγματα για εκείνον. 

Έτσι, αυτό που μας εμπόδιζε να απολαύσουμε το ταξίδι μας ήταν ένα αίσθημα λύπησης.»

Εκεί, στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ψυχής, το λεγόμενο «Οιδιπόδειο σύμπλεγμα», αποκαλυπτόταν ήδη από το 1904 στον γιο που επρόκειτο να γίνει πατέρας της ψυχανάλυσης...

Ο Φρόιντ ήταν λάτρης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού και άριστος γνώστης της αρχαίας ελληνικής γλώσσας - δεν ήταν άλλωστε τυχαίο που και το γνωστό σύνδρομο, το ονόμασε «οιδιπόδειο».

newsone – [2fA]

                                                                              

"Σε μια ρώγα από σταφύλι "

ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ  -  ΤΣΙΡΙΤΡΟ

Σε μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,

Εχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές,
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,

Πώπω, πώπω, σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,

Και μεθύσαν κι όλη μέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,

enakeimenomiaeikona – [2fA]

"Σοφία άνωθεν κατερχομένη "

Πίστις, Ελπίς, Αγάπη και Σοφία
-  Πρωτ. Γεωργίου Παπαβαρνάβα

Οι τρεις Μάρτυρες, η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη, είναι θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, όπως ακριβώς και οι αρετές της πίστεως, της ελπίδας και της αγάπης είναι τέκνα της σοφίας, της αληθινής σοφίας της “άνωθεν κατερχομένης”, που γεννά τον φόβο του Θεού· “αρχή σοφίας φόβος Κυρίου”.

Οι τρεις κόρες της Αγίας Σοφίας, δώδεκα, δέκα και εννέα ετών αντίστοιχα, είχαν όλες τις αρετές, όπως το δηλώνουν και τα ονόματα τους, ήσαν γεμάτες από πίστη και ελπίδα στον Χριστό και αγάπη προς τον Θεό και τον άνθρωπο. 

Αλλά και η μητέρα τους ήταν όνομα και πράγμα Σοφία. 

Κατείχε την αληθινή αγάπη που είναι ανώτερη από την φυσική αγάπη, το λεγόμενο μητρικό φίλτρο, γι’ αυτό και απέβλεπε στο πνευματικό συμφέρον των παιδιών της. 

Τα ενθάρρυνε να προχωρήσουν στον θάνατο για την αγάπη του Χριστού, γνωρίζοντας πώς έτσι τους εξασφαλίζει την αληθινή ζωή, αφού “δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι”
(Σοφ. Σολομ. 5,1).

Ο τρόπος συμπεριφοράς της Αγίας Σοφίας δείχνει το μέτρο της αγάπης προς τα παιδιά, τα οποία δεν είναι κτήμα των γεννητόρων τους, αλλά έμψυχα και λογικά δώρα του Θεού προς τους γονείς, οι οποίοι είναι συνεργάτες του Θεού στο έργο της δημιουργίας. 

Η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής και δεν ζητά ανταλλάγματα, δεν περιμένει ανταπόδοση. Αγαπούμε τα παιδιά επειδή αγαπούμε τον Θεό που μας τα έδωσε και αυτά θα μας αγαπούν αληθινά αν τα έχουμε μάθει να αγαπούν τον Θεό.

Εν ονόματι της αγάπης δεν πρέπει να παραβιάζεται η ελευθερία των παιδιών, αλλά ούτε και αληθινή ελευθερία μπορεί να υπάρξει χωρίς την αγάπη. 

Μια αγάπη χωρίς ελευθερία είναι δικτατορία, και μια ελευθερία χωρίς αγάπη είναι αναρχία. 

Αυτό που αγγίζει την καρδιά των παιδιών, περισσότερο από τα λόγια, είναι η προσευχή γι’ αυτά και το σωστό παράδειγμα.

Παιδιά που έχουν βιώσει στο οικογενειακό περιβάλλον την αληθινή ελευθερία και την ανιδιοτελή αγάπη, έχουν μάθει να αγαπούν και να προσφέρουν απλόχερα χωρίς διακρίσεις. 

Το αντίθετο συμβαίνει με παιδιά που έχουν στερηθεί την αγάπη ή την ελευθερία. 

Γίνονται αυταρχικά, αντιδραστικά, αντικοινωνικά, κλεισμένα ερμητικά στον εαυτό τους, επιθετικά και καχύποπτα. 

Τον σεβασμό στην ελευθερία των άλλων διδάσκει ο Ίδιος ο Θεός, ο Οποίος προίκισε τον άνθρωπο με το αυτεξούσιο και σέβεται όσο κανείς την ανθρώπινη ελευθερία.    [ ….]

Η Πίστις, η Ελπίς και η Αγάπη ήσαν άξια τέκνα ενδόξου Μητρός. 

Γαλουχήθηκαν με το άδολο γάλα της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης στον Θεό, γι’ αυτό και πέτυχαν να πραγματώσουν τον σκοπό της ζωής τους, το «εύ ζήν», δηλαδή το «σύν Χριστώ είναι» στην βασιλεία του Θεού, όπου ζωή ατελεύτητος.

diakonima – [2fA]

                                    

"Η Φιλιώ της Μικρασίας "

Φιλιώ Χαϊδεμένου  (1899-2007)

-  του Μουσείου Μικρασιατικού Ελληνισμού

«Όσο ζω και αναπνέω δεν θα σταματήσω ποτέ να μιλώ για όσα ζήσαμε οι Έλληνες της Σμύρνης, της Μικράς Ασίας, με τη φωτιά, με τον διωγμό, με τον ξεριζωμό μας από τα άγια χώματα, την καταδίκη σε προσφυγιά… 

Αυτά τα μάτια ώσπου να κλείσουν, θα βλέπουν μπροστά τους όσα έγιναν και δεν τους συμφέρουν, και το στόμα μου θα μιλά για το άδικο του Ελληνισμού και θα ζητά την επιστροφή εκεί που είδαμε το φως, που μεγαλώσαμε, προκόψαμε, για να χαθούν όλα μέσα στον καπνό και στη φωτιά»…

«Η Μικρασιατική Καταστροφή δεν είναι η μεγαλύτερη του αιώνα μας, αλλά η μεγαλύτερη όλων των αιώνων, διότι τέτοια καταστροφή, μαζική σφαγή, φωτιά και καταστροφή, εγώ τουλάχιστον που διάβαζα από παιδί και παρακολουθούσα, δεν έχει γίνει. 

Έχουν γίνει πολλές καταστροφές στους αιώνες, όμως τόσο μαζική καταστροφή, πολλών ατόμων μαζί, δεν έχει γίνει, ούτε και με τέτοιο τρόπο που έγινε η καταστροφή αυτή η δική μας, η Μικρασιατική Καταστροφή»

"Ο νους μου φεύγει ξανά και πηγαίνει σε μέρη που με πονάνε, σε μέρη που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ο πόνος θα σταματήσει μόνο όταν πεθάνω. 

Το σώμα μου βρίσκεται εδώ, στο τώρα, αλλά το μυαλό μου συνεχίζει να είναι στο τότε, στην αγαπημένη πατρίδα που δεν ξέχασα ούτε στιγμή... "

«Καπνοί, φωτιές, ρημαγμένο τοπίο, σκηνές Κόλασης καίνε τα μάτια μου και τ' αυτιά μου ακόμα βουίζουν από τις σπαρακτικές κραυγές που γεμίζουν το δειλινό… »

Γιώργος Σεφέρης  -  «Ο γυρισμός του ξενιτεμένου» (απόσπασμα)

«Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.

Πώς θες να μπω σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μου έρχουνται ως τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουμε την προσευχή τους»

«Παλιέ μου φίλε δεν μ' ακούς;
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
και αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι' οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν»

                                                                                       

kathimerini – thepressroom - youtube

[2fA]

                                                 

'H πιο δυστυχισμένη μέρα "

Σμύρνη - H πιο δυστυχισμένη μέρα
-  από την Αμφιλύκη Παπαμάρκου

Καθώς η οικογένεια Παπαμάρκου προσπαθούσε να διαφύγει, ο πατέρας συνελήφθη

Στην αφήγησή της η Αμφιλύκη χρησιμοποιεί το παλιό ημερολόγιο, αλλά και αυτές οι ημερομηνίες φαίνεται πως είναι συγκεχυμένες στο μυαλό της.

Στες 4 το πρωΐ της 1ης Σεπτεμβρίου φθάσαμε στο Κορδελιό, προάστιο της Σμύρνης. 

Οι Τούρκοι για να φέρουν δυσκολίες στους χριστιανούς, ζητούσαν διάφορα πιστοποιητικά. 

Ο πατέρας κατόρθωσε με τη βοήθεια ενός Τούρκου δικηγόρου, να κάνει ένα πιστοποιητικό τέτοιο, που έπρεπε βέβαια να επικυρωθεί από την Τουρκική κυβέρνηση, και γι αυτό πήγε στο Διοικητήριο. 

Δυστυχώς για μας, εκεί κρατήθηκε από τους Τούρκους.

Ήτανε Σαββάτο στες 15 Σεπτεμβρίου του 1922, η πιο δυστυχισμένη μέρα της ζωής μου. 

Αφού άδικα γυρέψαμε να τον σώσωμε και δεν μπορέσαμε, στες 15 Σεπτεμβρίου το πρωί, φύγαμε αφήνοντας πίσω μας τον καλό μας πατέρα, περιουσία, σπίτι και την πατρίδα μας, με ένα επίτακτο Αμερικανικό που ήλθε να μας σώσει».

[Πιθανόν να αναφέρεται στο Σάββατο 30 Σεπτεμβρίου, τελευταία μέρα που επιτρέπονταν η ελεύθερη αποχώρηση του χριστιανικού πληθυσμού από τον Τουρκικό στρατό.
Φαίνεται ότι η οικογένεια εξάντλησε άδικα κάθε περιθώριο για τη σωτηρία του πατέρα… ]

Ξεριζωμός. 

Φύγαμε αφήνοντας πίσω μας τον καλό μας πατέρα, περιουσία, σπίτι και την πατρίδα μας. 

Ο ξεριζωμός ενός μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού, Ελλήνων και Αρμενίων, προς τη μικρασιατική ακτή, που -κατά τους υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου- έφτανε τις 250.000, άρχισε μετά την ήττα του ελληνικού στρατού και την κατάρρευση του Μετώπου στα μέσα Αυγούστου του 1922.

Την επομένη της αναχώρησης και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από τη Σμύρνη, οι χιλιάδες των προσφύγων Έλληνες και Αρμένιοι που κατέκλυζαν όλο το μήκος της περίφημης Προκυμαίας "Κε" μάταια περίμεναν πλέον τα επιταγμένα ελληνικά πλοία για τη μεταφορά τους στα γειτονικά ελληνικά νησιά.
Μετά από παρέμβαση του Αμερικανού Προξένου G. Horton, στάλθηκαν δύο αμερικανικά αντιτορπιλικά για την εξυπηρέτηση των προσφύγων. 

Οι μαρτυρίες για όλα όσα συνέβησαν στην πόλη πριν από την πλήρη εκκένωση της, είναι ανατριχιαστικές. 

Οι Αρμένιοι και οι Έλληνες άντρες από 15 μέχρι και 45 ετών οδηγήθηκαν στα τάγματα εργασίας (αμελέ ταμπουρού), όπου βρήκαν τραγικό θάνατο από την εξουθενωτική εργασία και τις ταλαιπωρίες.

Περίπου 160.000 άντρες δεν γύρισαν ποτέ. 

Όλη η Σμύρνη καλύφθηκε από τις φριχτές στριγκλιές και τα ουρλιαχτά των γυναικών που βιάσθηκαν, οι Ευρωπαίοι μάρτυρες διέκριναν ακέφαλα βρέφη στους δρόμους της αρμένικης συνοικίας, ολόκληρες οικογένειες εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ, ενώ από τη μανία των Τούρκων δεν γλίτωσαν ούτε οι Γαλλίδες νοσοκόμες του Ερυθρού Σταυρού και οι καθολικές αδελφές του Τάγματος του Ελέους που σφαγιάσθηκαν εν ώρα καθήκοντος.

Ο ευαγγελικός ιερέας πατήρ Μαλτάς εκτελέσθηκε και ο πρόεδρος του εκεί Αμερικανικού Κολεγίου Αλεξ Μακ Λάχλαν, υπέστη βασανιστήρια μέχρι θανάτου. 

Ο Διεθνής Ερυθρός Σταυρός έστειλε αμέσως αντιπροσωπεία στον Κεμάλ Ατατούρκ, ώστε να συγκατατεθεί στην εκκένωση της πόλης. 

Η εκκένωση της Σμύρνης άρχισε στις 11 Σεπτεμβρίου και διήρκεσε μια εβδομάδα. 

Κατόπιν ασφυκτικών πιέσεων ο Κεμάλ Ατατούρκ επέτρεψε σε ελληνικά και άλλα πλοία να μπουν στο λιμάνι. 

Όταν η πόλη τυλίχτηκε στις φλόγες στις 13 Σεπτεμβρίου, 19 συνολικά πλοία μπήκαν στη Σμύρνη να σώσουν τον κόσμο.

Συνολικά 300.000 πρόσφυγες πέρασαν στην Ελλάδα.

Οι εμπρησμοί κατέστρεψαν τα 3/5 της έκτασης της Σμύρνης αφήνοντας όμως άθικτη την τουρκική συνοικία. 

Από τις φωτιές δεν γλίτωσαν ούτε τα πολυτελή κτίρια της πόλης, όπως το Sporting Club, τα κομψά ξενοδοχεία του "Κε", τα εστιατόρια και οι επαύλεις. 

Από τις 46 ορθόδοξες εκκλησίες σώθηκαν οι τρεις.  ....

                                                                         

 

[Φωτογραφικό Αρχείο Εθνικού Ιστορικού Μουσείου]

tilestwra – [2fA]