"Προσωπεία ή πρόσωπο; "

-  Από κείμενο του Θεολόγου Ηρακλή Αθ. Φίλιου

«Πήγα στην Αφρική, με ρώταγαν τι είναι τα υποστατικά ιδιώματα της Αγίας Τριάδας.
Πήγα στην Ασία, με ρώταγαν αν μπορούμε όντως να μετέχουμε εμείς οι κοινοί θνητοί στις Άκτιστες ενέργειες του Αγίου Πνεύματος.
Επέστρεψα και στην Ελλάδα και με ρώταγαν αν η γυναίκα στην Εκκλησία κάνει να φορά παντελόνι…»
(Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιος).

Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας, διαπίστωσε κάτι τραγικό στην Ελλάδα.
Την προσήλωση στους τύπους. Όχι, όμως και στην ουσία.   ….
Στον ελλαδικό χώρο, οι μεταφυσικές ανησυχίες και αγωνίες ενός μέρους ορθοδόξων, έχω την πίστη πως απέχουν από την αλήθεια, που αναδεικνύει η ουσία των πραγμάτων.
Συναντάται, πολλές φορές, μία εμμονή στους τύπους, στο εξωτερικό περίβλημα μιας θρησκευτικότητας, που μυρίζει περισσότερο ψυχολογισμό παρά Χριστό.
Αυτό, δεν εγγυάται, επουδενί, τον οντολογικό χαρακτήρα του ανθρωπίνου βιώματος και κατ’ επέκταση, δεν αναδεικνύει την οντολογική λειτουργικότητα του ανθρώπινου «είναι», που έχει βάθος.  ….

Το βάρος ρίχνεται, πολλές φορές, στις ανούσιες πτυχές των ζητημάτων.
Δίνεται νόημα στην ηθική.
Τί να την κάνεις την ηθική όταν απουσιάζει ο Χριστός;
Απόντος Χριστού, η ηθική καταντά ηθικισμός και η ευσέβεια ευσεβισμός.
Η παρουσία του Χριστού είναι εκείνη που διαφοροποιεί την ηθική, την ευσέβεια.
Κι αυτό πραγματώνεται με τη συμβολή της αγάπης, της κένωσης, της διάκρισης.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, «ο ευσεβισμός υπονομεύει, αν δεν αρνείται ολοκληρωτικά την οντολογική αλήθεια της εκκλησιαστικής ενότητας και προσωπικής κοινωνίας», καταπώς λέει ο Χρήστος Γιανναράς.  ….

Εντούτοις, η αγάπη απουσιάζει πολύ από τους ανθρώπους που εκκλησιάζονται. 

Αιωρείται μία καχυποψία απέναντι στον άλλον.
Υπάρχει μνησικακία, εμπάθεια, ζήλεια, φθόνος, διαβολή, και πουθενά Χριστός.
Κι ας είναι στολισμένοι οι ναοί, ας ακούγονται ιερά άσματα και θεία γράμματα, ας δημιουργείται η ανάλογη ιεροπρέπεια.
Μερικές φορές, καλλιεργείται η αίσθηση πως η μισανθρωπία έχει θάψει τη φιλανθρωπία για τα καλά.
Απουσιάζει κάποιες στιγμές και ο θεολογικός λόγος, ο υπεύθυνος, υποψιασμένος και μεταμορφωτικός θεολογικός λόγος.
Έχει απλώς αντικατασταθεί από την απουσία του!

Και δεν είναι μόνο τα παραπάνω. Ο ψυχολογισμός που προκύπτει από τα τελούμενα δεν συσχετίζει βαθύτερα την ανθρώπινη ύπαρξη στο πρόσωπο του Χριστού, παρά λειτουργεί ως φολκλορικό απωθημένο ή συνήθεια.
Ο ηθικισμός μετρά τους ανθρώπους σε ποιότητες και ποσότητες.
Εμείς είμαστε οι καθαροί, οι σεσωσμένοι, και οι άλλοι οι χειρότεροι όλων, ενώ την ίδια στιγμή τα χέρια κρατάνε πέτρες έτοιμες να ριχτούν σε πονεμένα πρόσωπα. 

Κρατάμε τον παράδεισο για εμάς και κερνάμε κόλαση στους άλλους.

Ο γεροντισμός είναι ένα ακόμη πλήγμα.
Όπως σημειώνει ο Μητροπολίτης Γέρων Περγάμου κ.κ. Ιωάννης, «πλήθος ιερέων που εξομολογούν πιστούς, ενεργούν ως Γέροντες, κατευθύνοντας τα Πνευματικά τους παιδιά, εισδύοντας στην προσωπική και οικογενειακή τους ζωή και δημιουργώντας πνευματικά εξαρτημένους ανθρώπους».
Σχετικά με το θέμα της ελευθερίας, θέλω να σημειώσω οπωσδήποτε κάτι που οι άνθρωποι της εκκλησίας (απ’ όπου κι αν προέρχονται), αγνοούν ή καταστρατηγούν.

«Απολύτως κανείς δεν έχει το δικαίωμα να εξουσιάζει το φυσικό θέλημα του ανθρώπου, αλλά να το παιδαγωγεί στο γνωμικό θέλημα».
(Μάξιμος Ομολογητής).
Η ελευθερία καταστρατηγείται, αρκετές φορές, μέσα στην εκκλησία για χάρη της υπακοής. Ορισμένοι, με το πρόσχημα της υπακοής θέλουν να ελέγχουν την ελευθερία των ανθρώπων.
Επιτέλους, ας το φωνάξουμε δυνατά. Δεν καταπατάται το φυσικό θέλημα.

Συν τοις άλλοις, το ενδιαφέρον έχει φύγει από τους Πατέρες και έχει επικεντρωθεί στα έσχατα. Αναπτύσσεται, λοιπόν, μία εσχατολογία, ενώ την ίδια στιγμή η ύπαρξη του ανθρώπου δεν θωρακίζεται με τον πατερικό λόγο και τα ιερά μυστήρια της εκκλησίας που χαριτώνουν τον άνθρωπο.
Οι Πατέρες απουσιάζουν. Η Δύση διψάει για Μάξιμο Ομολογητή, ενώ την ίδια στιγμή ελάχιστοι γνωρίζουν το πνευματικό βάθος και την καταπληκτικότητα των λόγων του.
Φυσικά, όσον αφορά το πρόσωπο του Χριστού, Αυτό έχει αντικατασταθεί από ιδεολογήματα, φετιχισμούς, απωθημένα.
Και ο κλήρος έχει ένα μερίδιο ευθύνης σ’ όλα τα παραπάνω.  ….

Η εκκλησία, τί έχει να δώσει σήμερα στον άνθρωπο;
Τύπους ή ουσία; Προσωπεία ή πρόσωπο;

panagiotisandriopoulos

db – [2φΑ]

"Η «καλή» ανησυχία.. "

-  Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Κλεισμένος σε βεβαιότητες, ακόμη κι εάν έχουν «θρησκευτικό» περίβλημα, 

Θεό δεν συναντάς.
Η σχέση με τον Θεό είναι ζωντανή και κάθε ζωντανή πραγματικότητα είναι ρευστή και μεταβαλλόμενη. Είναι εμπειρία, βίωμα, πάλη.
Όχι ιδεολόγημα που απλώς το αποδέχεσαι και «ηρεμείς».

Στην σχέση με τον Θεό «ανησυχείς», την καλή ανησυχία της περιπέτειας μιας σχέσης.
Στην αναζήτηση και πάλη με Εκείνον, εύχεσαι απόλυτα να σε νικήσει.
Αυτό είναι το ζητούμενο, να επιτρέψουμε στον Θεό να μας νικήσει.

Οι Μυροφόρες γυναίκες, δέχονται πρώτες την παρουσία και το μήνυμα του Αναστημένου 

Χριστού, γιατί τόλμησαν και ρίσκαραν.
Δεν έμειναν στην ασφάλεια της αποφυγής και απραξίας.
Δεν φοβήθηκαν την απειλή των Ιουδαίων ή Ρωμαίων. Δηλαδή την βία της εξουσίας.
Ούτε άκουσαν ή αφέθηκαν στους λογικοφανείς λογισμούς που έθεταν ως μάταιη την πράξη τους, 

μια και ο δάσκαλος τους ήταν πλέον «νεκρός».

Η αγάπη δεν τις αφήνει να λιμνάσουν στα απόνερα της απελπισίας.
Η αγάπη τολμά και βρίσκεις πάντα τρόπους να φανερώσει το πόθο της καρδιάς.
Όταν αρχίζουν οι δικαιολογίες και μάλιστα με προφανή πειστικότητα, η αγάπη έχει χαθεί.
Η αγάπη δεν δικαιολογείται, ούτε κρύβεται.
Φανερώνεται και συγκλονίζει με τα έργα της.

Ο Χριστός θα αμείψει αυτή την αγάπη, που ενεργεί και ρισκάρει.
Και θα δώσει στις Μυροφόρες το μήνυμα της Ανάστασης.
Γιατί εκείνος που στην ζωή τολμά, το θαύμα τον συναντά.

p. Livyos – [2fA]

                                                      

"Ανάγλυφη Μνήμη.. "

-  Georgios Giannikouris  (π. Παντελεήμων)

Πέρασαν 23 χρόνια απ την τελευταία στιγμή που σε αγκάλιασα, που μου μίλησες, 

που μου ευχήθηκες να είμαι καλά και να προσέχω στο δρόμο που οδηγώ.

Πέρασαν 23 χρόνια που σε έχασα πατέρα μου, αγαπημένε και καλέ φίλε μου.
Πέρασαν 23 χρόνια... σαν να ήταν χθες ...

Με τα μάτια ακόμα ανοικτά... μας κοιτούσες, εμένα, τον Γιάννη μας, που τόσο 

αγαπούσες ... και την μητέρα, την Κατερίνα σου, ιδιαίτερα αυτήν που τώρα 

είσαστε μαζί. 

Αυτήν, που δεν έμεινε ημέρα που να μην της χαρίσεις το φιλί της αγάπης σου.
Μας κοιτούσες, εκείνη την τελευταία ματιά, λες και ήθελες να μας χορτάσεις
με μόνο μια ματιά και να μας κρατήσεις σ’ αυτήν παντοτινά...

Μετά, ακλούθησε αυτή η απορία (αξέχαστη έκφραση) που ήταν ζωγραφισμένη
στο πρόσωπο σου απ’ την ξαφνική επίσκεψη του θανάτου.
Αργότερα όμως, μετετράπη σε χαμόγελο ισχνό, ήρεμο, σε πρόσωπο γαλήνιο,
όπως ήταν πάντοτε άλλωστε το πρόσωπο σου ΠΑΤΕΡΑ μου.

Δεν έφυγες Μανώλη, ποτέ απ την σκέψη και την καρδία μου, δεν έφυγες,
όχι πατέρα μου αγαπημένε.
Πάντα μνημονεύω το όνομα σου κάθε φορά που κρατώ στα χέρια μου τον Αμνό...

Σ’ ευχαριστώ πατέρα, για τα πάντα μου!...

fb – [2fA]

Έξι..

Έξι, με πολλή-πολλή αγάπη,
με χιλιάδες ευχές απ' όλους

και με μια αγκαλιά λουλούδια!!

M

"Πρώτη ἀλήθεια ὁ θάνατος.. "

Για το βιβλίο του π. Χριστόδουλου Μπίθα «Πέρα από την χώρα του θανάτου» 
-  γράφει ο π. Βασίλειος Χριστοδούλου

Ἄν καί τό βιβλίο τό διάβασα πρίν τό Πάσχα, ἐπέλεξα νά γράψω δυό λόγια βαθειᾶς συγκίνησης λίγο μετά τήν Ἀνάσταση, ἀφοῦ ἡ διακαινήσιμος περίοδος, αὐτή πού διανύουμε, εἶναι πού συμπνέει ἀπόλυτα μέ τόν τίτλο τοῦ βιβλίου:
"Πέρα ἀπό τήν χώρα τοῦ θανάτου" (ἐκδ. Γρηγόρη, Ἀθήνα 2018).

Τό βιβλίο βγαλμένο ἀπό τή γραφίδα ὄχι ἑνός στοχαστῆ ἀκαδημαϊκοῦ θεολόγου, ἀλλά ἀπό τήν ἐμπειρία ἑνός ἐξομολόγου ποιμένα, τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ π. Χριστόδουλου Μπίθα, ἀποτελεῖ συγκλονιστική μαρτυρία τῆς ἀναμέτρησης τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ἔσχατο ἐχθρό του, τόν θάνατο σέ ὅλα τά ἐπίπεδα καί τίς μορφές του· μέ τήν ἀρρώστεια, τό πένθος τῆς ἀπώλειας, τόν πανικό τοῦ ἀναπόδραστου τέλους, τά βιώματα πολέμων, φρικιαστικῶν θανάτων σπαρμένων ὁλόγυρα πού πρωταγωνιστές τοῦ βιβλίου ζοῦν σέ διάφορες ἱστορικές περιόδους, ἀνοημάτιστης ζωῆς καί ὑπαρξιακῶν ἀδιεξόδων καί τή διάβαση, τό πέρασμά τους (πάσχα) στήν ἐλπίδα τῆς Ἀνάστασης, στήν καινότητα τῆς ζωῆς (τόσο στήν ἐσχατολογική ὅσο καί στήν ἱστορική της διάσταση).

Ὀκτώ ἱστορίες ὄχι φανταστικῆς λογοτεχνίας, ἀλλά ἀδιανόητων ἐξομολογήσεων, πού προσωπικά ὁ συγγραφέας ἔζησε στόν μυσταγωγικό χῶρο τοῦ ἐξομολογητηρίου, τίς ὁποίες μᾶς παρουσιάζει ἐπενδυμένες μέ μυθιστορηματική πλοκή, ὥστε νά ἀποκαλυφθεῖ μέν ὁ πυρῆνας τῆς μετάνοιας καί τῆς ἀναστάσιμης πορείας τῶν πρωταγωνιστῶν, ὄχι ὅμως καί ἡ ταυτότητά τους.

Τό βιβλίο αὐτό ἔρχεται ὡς μία συνέχεια τῆς προηγούμενης ἐκδοτικῆς προσπάθειας τοῦ συγγραφέα στόν ἴδιο ἐκδοτικό οἶκο (Ἐκδόσεις Γρηγόρη) μέ τόν τίτλο "Πέρα ἀπό τή χώρα τῆς λύπης", στό ὁποῖο καί πάλι περιγράφονταν ἱστορίες μετάνοιας βασισμένες σέ ἀληθινά γεγονότα ἐξομολόγησης.
Ἡ εἰδοποιός διαφορά τοῦ καινούργιου αὐτοῦ βιβλίου εἶναι πώς ὁ κεντρικός ἄξονας γύρω ἀπό τόν ὁποῖο ἐξελίσσεται ἡ μετάνοια τῶν πρωταγωνιστῶν εἶναι ὁ θάνατος.

Τό βιβλίο αὐτό, ὅπως ἄλλωστε καί το προηγούμενο, εἶναι μία εὐκαιρία γιά τόν συγγραφέα, νά συνειδητοποιηθεῖ ὡς χῶρος καί τόπος συνάντησης πολλῶν γεγονότων, πολλῶν ἐμπειριῶν μέ πρωταγωνιστές ἀνθρώπους.
Νά συνειδητοποιήσει πώς ὅ,τι ἔζησε μέχρι τώρα, σπαράγματα τῶν ὁποίων μόνο καταγράφει στίς περίπου 200 σελίδες τοῦ βιβλίου του, ἔγιναν, συνέβησαν· ὄχι ἁπλῶς γιά νά βοηθήσει καί νά βοηθηθεῖ, ἀλλά καί γιά νά τά ἀφήσει κληροδότημα δικό του καί δικό τους αἰώνιο σέ ὅλους μας, στίς ἐπερχόμενες γενεές, ἀνοικτό σέ μετοχή καί κοινωνία.

Συνέβησαν γιά νά μπορέσουν νά μαρτυρηθοῦν καί σ’ ἄλλους.
Συνέβησαν γιά νά μπορέσουν ζωή νά πάρουν μέσα στήν ἱερατική καρδιά, ὥστε κι ἐμεῖς ἀργότερα νά τα γνωρίσουμε.

Ὅλοι αὐτοί οἱ ἄνθρωποι καί τά γεγονότα τῆς ζωῆς τους πού περιγράφονται ὑπῆρξαν γιά νά εἰσέλθουν σέ μία ἱερατική καρδιά, γιά νά ἀνακαινιστοῦν στή διαρκῆ νεότητά της, γιά νά διασωθοῦν σ’ ἕνα βιβλίο, γιά νά καταπλεύσουν στίς λίμνες τῶν ματιῶν μας, γιά νά συνειδητοποιηθοῦμε ὡς ὅλον, ὥς ἕνα καθολικό σῶμα ἀνθρωπινότητας (οἱ ἀγωνίες καί οἱ ὀδύνες τους εἶναι καί δικές μας), γιά νά κινδυνεύσουμε νά χάσουμε τά μυαλά μας στή σκέψη ὅτι ἕνας Θεός μᾶς καταδιώκει, μπαίνει μαζί μας στόν θάνατο γιά νά μᾶς ὁδηγήσει «πέρα ἀπό τήν χώρα τοῦ θανάτου».
Ἕνα βιβλίο ἰδανικό θά ἔλεγα γι’ αὐτή τήν Ἀναστάσιμη, μεταπασχάλιο περίοδο πού διανύουμε.

Ὁ λόγος τοῦ συγγραφέα ἁπλός καί διεισδυτικός, χωρίς λογοτεχνικούς βερμπαλισμούς καί ἐπιδεικτικές ἀκροβασίες, γνωρίζει νά ταξιδεύει τόν ἀναγνώστη δίχως νά τόν παρασύρει σέ εὔκολους συναισθηματισμούς ἤ στήν ἀπώλεια τῆς οὐσίας μέ μόνο κέρδος φαινομενικό τήν περιπλάνηση.
Τά κείμενα εἶναι τόσο λογοτεχνικά στήν ἀφήγησή τους ὅσο ἀκριβῶς χρειάζεται γιά νά σκάψουν δρόμους πορείας στον ἀναγνώστη, μέ σκοπό τό ταξίδι στήν οὐσία.

Τό ἐξώφυλλο τοῦ βιβλίου μᾶς μαγεύει (φωτογραφία τραβηγμένη ἀπό τόν συγγραφέα) καί ἀποτυπώνει πλήρως τόν ἐκπληκτικό Ἐλυτικό στίχο μέ τόν ὁποῖο ὁ συγγραφέας ξεκινᾶ νά μᾶς συστήνει τό βιβλίο του:
«Ἡ πρώτη ἀλήθεια εἶναι ὁ θάνατος. Ἀπομένει νά μάθουμε ποιά εἶναι ἡ τελευταῖα».
Τό βιβλίο ἐπίσης διανθίζουν καί ἄλλες φωτογραφίες τραβηγμένες ἀπό τόν συγγραφέα, ὅλες μέ μιά προσωπική ἱστορία ἀπό πίσω τους.

Πολλές φορές ἡ ζωή εἶναι τόσο ἀπίθανη πού κανείς δέν θά σέ πίστευε ἄν ἁπλῶς τήν ἐξιστοροῦσες· παραμύθι θά τήν νόμιζε.
Ὁ π. Χριστόδουλος ὡς πνευματικός, τό γνωρίζει αὐτό πολύ καλά.
Γι’ αὐτό καί τήν μετατρέπει ἐξ ἀρχῆς σέ παραβολή (κατά τό πρότυπο τοῦ πρώτου διδάξαντος Χριστοῦ), μήπως κι ἀρχίσει κανείς στά σοβαρά νά τήν παίρνει.

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ]

frear – [2fA]

"Ὡς ἀστέρα πολύφωτον.. "

Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

"Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν, ἀθλοφόρε Γεώργιε, 

συνελθόντες σήμερον, εὐφημοῦμέν σε,
ὅτι τὸν δρόμον τετέλεκας, τὴν πίστιν τετήρηκας,
καὶ ἐδέξω ἐκ Θεοῦ, τὸν τῆς νίκης σου στέφανον,
ὃν ἱκέτευε, ἐκ φθορᾶς καὶ κινδύνων λυτρωθῆναι,
τοὺς ἐν πίστει ἐκτελοῦντας, τὴν ἀεισέβαστον μνήμην σου.

Ὡς ἀστέρα πολύφωτον, ὥσπερ ἥλιον λάμποντα ἐν τῷ στερεώματι,
σὲ γινώσκομεν.
Ὡς μαργαρίτην πολύτιμον, ὡς λίθον αὐγάζοντα, ὡς ἡμέρας σε υἱόν,
ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσιν, ὡς ὑπέρμαχον τῶν πιστῶν ἐν κινδύνοις
εὐφημοῦμεν,
ἐκτελοῦντές σου τὴν μνήμην, τροπαιοφόρε Γεώργιε.

Ἐν θαλάσσῃ με πλέοντα, ἐν ὁδῷ με βαδίζοντα,
ἐν νυκτὶ καθεύδοντα περιφρούρησον,
ἐπαγρυπνοῦντα διάσωσον, παμμάκαρ Γεώργιε,
καὶ ἀξίωσον ποιεῖν, τοῦ Κυρίου τὸ θέλημα,
ὅπως εὕροιμι, ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης τῶν ἐν βίῳ,
πεπραγμένων μοι τὴν λύσιν, ὁ προσδραμὼν ἐν τῇ σκέπῃ σου. "

fb –[2fA]

                                                      

"Όρθρου βαθέος.. "

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

"Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες ὄρθρου βαθέος, ἀρώματα λαβοῦσαι
τοῦ Κυρίου τὸν τάφον κατέλαβον, ἅπερ δὲ οὐκ ἤλπιζον εὑροῦσαι,
διελογίζοντο εὐλαβούμεναι τοῦ λίθου τὴν μετάθεσιν,
καὶ πρὸς ἀλλήλας διελέγοντο·
Ποῦ εἰσιν αἱ σφραγῖδες τοῦ μνήματος;
ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ Πιλάτου κουστωδία, καὶ ἀκριβὴς ἀσφάλεια;

Γέγονε δὲ μηνυτής τῶν ἀγνοουσῶν γυναικῶν, ἐξαστράπτων Ἄγγελος,
καὶ φάσκων πρὸς αὐτάς·
Τί μετὰ θρήνων ζητεῖτε τὸν ζῶντα, καὶ ζωοποιήσαντα τὸ γένος τῶν βροτῶν;
ἐξηγέρθη Χριστός ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἐκ νεκρῶν ὡς παντοδύναμος,
παρέχων πᾶσιν ἡμῖν ἀφθαρσίαν καὶ ζωήν, φωτισμὸν καὶ τὸ μέγα ἔλεος."

[2φΑ]

                                              

"Μνήμες οι μυρωδιές μας! "

Σοφία Θεοδοσιάδη  -  Τότε που οι γειτονιές μυρίζανε γαζία...

Ήρθε και φέτος, όπως κάθε χρόνο η Άνοιξη και οι δρόμοι εγεμίσαν
μυρωδιές, μοσχοβολιές, αρώματα από γαζίες και μιμόζες
"μη μου άπτου".. ακακίες ξεχωριστές αυτές μοναδικές
αρώματα μεθυστικά ζαλίζουν του ανθρώπου τον νου..

Μα το δυνατότερο απ' όλα τα αρώματα για εμέ, είναι αυτό της μνήμης μας
της παιδικής,
που ανήσυχα τον νου μου αρωματίζει.

Από παντού ξεχύνεται και σήμερα η μνήμη μου, καθώς τον δρόμο
με τα σπάρτα για τη θάλασσα κατηφορίζω τραγουδώντας,
καθώς μελωδίες απ' το ραδιόφωνο νοσταλγικές
εκεί, στην αληθινή μας τη ζωή και πάλι μας γυρνούν, μας επιστρέφουν...
αγαπώ τις μελωδίες στο ραδιόφωνο, γιατί σε παροτρύνουν να σκεφτείς...

Ατέλειωτο το κίτρινο στα μάτια μου μπροστά
τι ομορφιά και τι συνταίριασμα, τον δρόμο τον στολίσαν
τον αγκάλιασαν και έγειραν, λες και θελήσανε στο απέραντο γαλάζιο
εκεί της θάλασσας να φτάσουνε σιμά..

Κι από την άλλη οι πανέμορφες, οι ευαίσθητες αυτές οι ακακίες...
οι γαζίες... οι μιμόζες οι αισχυντηλές - έτσι τις ονομάσαν οι ειδήμονες,
γιατί είναι ευαίσθητες πολύ και ''ντροπαλές'' και σαν πας το άνθος τους
να πιάσεις, ευθύς αυτές το κλείνουν.

Κι έτσι παρασύρθηκα ξανά και στη γειτονιά μου την παλιά
περιπλανήθηκα ξανά...
και σήμερα πρωί-πρωί, εκεί που η φύση η κατακίτρινη γύρω μου μοσχοβολούσε
και ένα χαμόγελο ζεστό αγωνιζόταν να φυτέψει στα χείλη τα κλειστά, μα νοερά..

Ολάκερος ο δρόμος φυτεμένος από τα χέρια του παππού, από γαζίες...
και ευαίσθητες μιμόζες φυτεμένος, τώρα όλα αλλάξανε και δεν υπάρχει πια
μα πάντα η εικόνα μες στη μνήμη μου, φωτογραφία ανεξίτηλη,
ποζάρει σιγανά...

Κάποιες από τις μνήμες μας μένουνε άσβηστες εκεί, στο άλμπουμ
της ψυχής μας...
γιατί αυτές συνδέονται συχνά με κάποια γεγονότα της ζωής,
που τη μνήμη μας χαράξαν...

Είτε αυτός είναι ένας έρωτας ανεκπλήρωτος κάτω από τις γαζίες,
στο στενό δρομάκι μας της γειτονιάς
ή και το ξερίζωμα των δέντρων των υπέροχων αυτών...
με άλλα πιο ''μοντέρνα'''και ''μοδάτα''...
που πολύ συχνά έχουνε κάποιοι ''ειδήμονες'' σκεφτεί,
που την αισθητική των δρόμων επί χάρτου ζωγραφίζουν,
αγνοώντας
τα αρώματα που η μνήμη αναζητά...

Μνήμες οι μυρωδιές μας!...

aromasofias

db – [2fA]

                                              

"Προσευχή για την πεθερά "

Από τον π. Ανδρέα Κονάνο
-  ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΘΕΡΑ

Κύριε, βοήθησε την πεθερά μου,
να καταλάβει κάποια πράγματα που όλο λέμε,
κι όλο ξεχνάμε.
Σίγουρα κι αυτή τα ξέρει στο μυαλό της.
Μα κάπου αντιστέκεται η ψυχή της να τα βιώσει.

Να καταλάβει ότι η ζωή πάει μπροστά
κι ότι δεν έχουμε - μικροί μεγάλοι -
τα ίδια μυαλά.
Να δεχτεί ότι όπως έζησε αυτή τη ζωή της,
έτσι πρέπει να προχωρήσουμε κι εμείς τη δική μας.
Με τις δικές μας επιλογές.
Ότι το πιο ωραίο είναι ο σεβασμός κι η ελευθερία.
Ότι τα λάθη επιτρέπονται και είναι ανθρώπινα.
Τα δικά μας, εννοώ.
Διότι αυτή, συνήθως, αισθάνεται ότι δεν κάνει κανένα.

Ότι, όταν δεν μας πρήζει,
τότε τη θέλουμε συχνά δίπλα μας.
Πως όταν δεν πετάει υπονοούμενα,
μπηχτές και πλάγιες κακίες,
ευχόμαστε να ζήσει χίλια χρόνια
και δεν μας κουράζει καθόλου η παρουσία της.
Ενώ όταν μας ανακατεύει, ευχόμαστε άλλα!
(Συγχώρα μας, Θεέ μου)

Να καταλάβει, Κύριε, ότι πρέπει να ζήσουμε τη δική μας ζωή,
κι όχι τη δική της.

Πως ο μουσακάς,
τα σουτζουκάκια και το παστίτσιο
έχουν πολλούς τρόπους να μαγειρευτούν,
και τα πουκάμισα διάφορους τρόπους να πλυθούν,
να σιδερωθούν, να διπλωθούν.
Και πως σωστό,
δεν είναι αυτό που λέμε εμείς ή αυτή,
μα η αγάπη που ενώνει,
που σέβεται,
που ξέρει να τιμά, να σιωπά,
να δίνει τόπο στα νιάτα που θέλουν να πετάξουν,
και ένα λιμάνι με λιγότερα κύματα
σ’ αυτούς που έκαναν ήδη
τα ταξίδια τους,
τις τρέλες τους, τις επιλογές τους.

Να καταλάβει ότι η κόρη της είναι πια η γυναίκα μου.
Κι ο γιος της, δεν είναι πια ο ¨άντρας¨ της,
μα ο δικός μου.
Και να το πάρει απόφαση - επιτέλους!
Και να κοπεί αυτός ο ομφάλιος λώρος,
που μας έχει όλους τυλίξει και μπλέξει,
είτε μένουμε στην ίδια γειτονιά
είτε χιλιόμετρα μακριά.

Και κάποιος, Κύριε,
να της εξηγήσει ότι υπάρχει και ΚΑΠΗ,
και εκκλησία,
και πλέξιμο
και ελληνική ή τούρκικη ταινία,
και facebook και διάφορα άλλα,
για να περνά το χρόνο της.

Και πως, κατά βάθος,
την αγαπάμε.

facebook – [2fA]

"Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν.. "

Χαρμόσυνα βιώματα
-  Γεώργιος Παπαζάχος, καθηγητής Ἰατρικῆς

Ἀντί ἄλλης Πασχάλιας εὐχῆς θά σᾶς μεταφέρω τά χαρμόσυνα ἀναστάσιμα βιώματα 

τοῦ μακαριστοῦ γέροντα Πορφύριου, ὅπως τά ἔζησα μία Τρίτη της Διακαινησίμου, 

στό κελάκι του.
Πῆγα νά τον δω σάν γιατρός.
Μετά τήν καρδιολογική ἐξέταση καί τό συνηθισμένο καρδιογράφημα, μέ παρακάλεσε 

νά μήν φύγω. Κάθισα στό σκαμνάκι κοντά στό κρεβάτι του.
Ἔλαμπε ἀπό χαρά τό πρόσωπό του.

Μέ ρώτησε:
- Ξέρεις τό τροπάριο πού λέει «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν;… »
- Ναί γέροντα, τό ξέρω.
- Πές το.

Ἄρχισα γρήγορα-γρήγορα:
«Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, Ἅδου τήν καθαίρεσιν,
ἄλλης βιοτής, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν
καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιο,
τόν μόνον εὐλογητόν τῶν πατέρων Θεόν καί ὑπερένδοξον».

- Τό κατάλαβες;
- Ἀσφαλῶς τό κατάλαβα. Νόμισα πώς μέ ρωτάει γιά τήν ἑρμηνεία του.
Ἔκανε μία ἀπότομη κίνηση τοῦ χεριοῦ του καί μοῦ εἶπε:

- Τίποτε δέν κατάλαβες βρέ Γιωργάκη! Ἐσύ τό εἶπες σάν βιαστικός ψάλτης…

Ἄκου τί φοβερά πράγματα λέει αὐτό τό τροπάριο:

Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή Του δέν μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα ποτάμι, ἀπό ἕνα ρῆγμα 

γής, ἀπό μία διώρυγα, ἀπό μία λίμνη ἤ ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα.
Μᾶς πέρασε ἀπέναντι ἀπό ἕνα χάος, ἀπό μία ἄβυσσο, πού ἦταν ἀδύνατο νά τήν περάσει 

ὁ ἄνθρωπος μόνος.

Αἰῶνες περίμενε αὐτό τό πέρασμα, αὐτό τό Πάσχα.
Ὁ Χριστός μᾶς πέρασε ἀπό… τόν θάνατο, στή Ζωή.
Γι’ αὐτό σήμερα «Θανάτου ἐορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν».
Χάθηκε ὁ θάνατος. Τό κατάλαβες;
Σήμερα γιορτάζουμε τήν «ἀπαρχή» τῆς «ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου» ζωῆς κοντά Του.

Μίλαγε μέ ἐνθουσιασμό καί βεβαιότητα. Συγκινήθηκε.
Σιώπησε λίγο καί συνέχισε πιό δυνατά:

- Τώρα δέν ὑπάρχει χάος, θάνατος καί νέκρωση, Ἅδης.
Τώρα ὅλα χαρά, χάρις καί Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἀναστήθηκε μαζί Του ἡ ἀνθρώπινη φύση.
Τώρα μποροῦμε καί μεῖς νά ἀναστηθοῦμε, νά ζήσουμε αἰώνια κοντά Του…

Τί εὐτυχία ἡ Ἀνάσταση! «Καί σκιρτῶντες ὑμνοῦμεν τόν αἴτιον».
Ἔχεις δεῖ τά κατσικάκια τώρα τήν ἄνοιξη νά χοροπηδοῦν πάνω στό γρασίδι, νά τρῶνε λίγο 

ἀπό τή μάνα τους καί νά χοροπηδοῦν ξανά;
Αὐτό εἶναι τό σκίρτημα, τό χοροπήδημα.

Ἔτσι ἔπρεπε κι ἐμεῖς νά χοροπηδοῦμε ἀπό χαρά ἀνείπωτη γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου 

καί τήν δική μας.
Διέκοψε πάλι τόν λόγο του. Ἀνέπνεα μία εὐφρόσυνη ἀτμόσφαιρα.

- Μπορῶ νά σού δώσω μία συμβουλή; συνέχισε.
Σέ κάθε θλίψη σου, σέ κάθε ἀποτυχία σου νά συγκεντρώνεσαι μισό λεφτό στόν ἑαυτό σου 

καί νά λές ἀργά-ἀργά αὐτό τό τροπάριο.
Θά βλέπεις ὅτι τό μεγαλύτερο πράγμα στή ζωή σου -καί στή ζωή τοῦ κόσμου ὅλου- ἔγινε. 

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ἡ σωτηρία μας.
Καί θά συνειδητοποιεῖς, ὅτι ἡ ἀναποδιά πού σου συμβαίνει εἶναι πολύ μικρή γιά νά χαλάσει 

τή διάθεσή σου».

Μοῦ’ σφίξε τό χέρι λέγοντας:
- Σού εὔχομαι νά «σκιρτᾶς» ἀπό χαρά, κοιτάζοντας πίσω σου τό χάος ἀπό τό ὁποῖο μᾶς 

πέρασε ὁ Ἀναστάς Κύριος, «ὁ μόνος εὐλογητός τῶν Πατέρων»…
Ψάλε τώρα καί τό «Χριστός Ἀνέστη!»

fb - Panteleimon Krouskos

[2φΑ]

"Παρουσίαση βιβλίου "

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  -  ΚΥΡΙΑΚΗ  22/4

[2φΑ]

"Επιστημονική ημερίδα "

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  -  ΣΑΒΒΑΤΟ  21/4

-  Η συμμετοχή είναι ΔΩΡΕΑΝ

-  Θα δοθούν πιστοποιητικά παρακολούθησης

[2φΑ]

"Βραδιά Σπύρου Λούκου "

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ  -  ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ  20/4

Στο Πνευματικό Κέντρο του Ι. Ναού
των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου
[Γράμμου 88 και Ταξιαρχών 43]

-  υπέρ της τράπεζας τροφίμων

[2φΑ]

"Tα τραύματα της αγάπης "

π. Λίβυος  -  "Η αγάπη είναι πληγή..."

Η αλήθεια είναι, ότι η αγάπη μετριέται με τις πληγές που άφησε στην ψυχή
και το κορμί μας. Αυτοί που αγαπήσαμε μας παίδεψαν πολύ.
Αυτούς που αγαπήσαμε τους παιδέψαμε.
Το σημείο αναγνώρισης μιας αγάπης, δεν είναι τα λόγια που ειπώθηκαν,
αλλά ο πόνος που νιώσαμε, οι θυσίες που κάναμε, το φως που μεταλάβαμε.

Είπε ο Μητροπολίτης Γορτύνης Μακάριος σε εσπερινό κήρυγμα του,
«Όταν ο Χριστός χρειάστηκε να πείσει τους μαθητές του, ότι είναι ο Κύριος τους,
δεν τους έδειξε τον θρίαμβο της ανάστασης του, αλλά τις πληγές του.
Ελάτε να δείτε τις πληγές, βάλτε το δάκτυλο σας στα τραύματα της αγάπης μου. 

Ουσιαστικά ήταν σαν να τους έλεγε "δεν με θυμάστε; δεν με αναγνωρίζετε;
εγώ είμαι που σας αγάπησα έως θανάτου. Δείτε τις πληγές μου"».

Στην Βασιλεία του Θεού, δεν θα αναγνωριστούμε από τις επιτυχίες
και τα κατορθώματα μας, αλλά από τους καημούς και τα βάσανα μας.
Όπως εκείνη η πονεμένη γυναίκα στην αιμοκάθαρση που κάποτε 

έδειξε τις πληγές της στον Άγιο Παΐσιο, λέγοντας του 

«δες γέροντα την πληγή μου, φαίνεται το κόκκαλό μου», για να λάβει την απάντηση, 

«εγώ δεν βλέπω μέσα στην πληγή σου το κόκκαλο, αλλά τον παράδεισο…. »

fb – [2fA]

"Το παραμύθι κι η παραβολή "

π. Βασίλειος Χριστοδούλου  -  Τό παραμύθι κι ἡ παραβολή
[Ἀπό σχόλιο τοῦ συγγραφέα στό βιβλίο «Τό παραμύθι σου ἄνοιξε»
τοῦ π. Σπυρίδωνα Βασιλάκου]

Εἰκονίζουμε τόν Χριστό ὡς «ὁ Φωτοδότης», «ὁ Μέγας Ἀρχιερέας», «ὁ Παντοκράτωρ», «ὁ Ζωοδότης», «ὁ Νυμφίος», «ὁ Ἑλκόμενος», καί μέ τόσους ἄλλους τρόπους· καί ὅλοι αὐτοί προσδιοριστικοί εἴτε τῆς Θεϊκῆς Του δύναμης εἴτε τῆς κενωτικῆς Του «ἀδυναμίας».
Θά ἤθελα μία ἀπεικόνιση (τήν ἔχω ἤδη μέσα στό μυαλό μου) πού θά ἀνταποκρίνεται περισσότερο στό ἐνδιάμεσο τῶν δύο αὐτῶν ἄκρων, κάπως πιό παραμυθητική, περισσότερο καθημερινή, πού νά μήν ἔχει –γιά τά δικά μας ἀνθρώπινα μέτρα, οὔτε ἄφταστη δόξα, ἀλλ’ οὔτε καί ἀνείπωτο πόνο.
Μήν ξαφνιαστεῖτε! Θά ἤθελα μία ἀπεικόνιση: Χριστός «ὁ Παραμυθᾶς»!

Προσέξτε! Ὄχι ὁ Χριστός νά μᾶς παραμυθιάζει, ἀλλ’ ὁ Χριστός νά μᾶς λέει συγκλονιστικές ἀλήθειες γιά ’Κεῖνον, γιά ’μᾶς καί τή Βασιλεία Του στή γλώσσα καί μέ τόν τρόπο πού θά μπορούσαμε νά τίς κατανοήσουμε ‒καλύτερα μᾶλλον νά τίς ὑποψιαστοῦμε‒ στή γλώσσα δηλαδή τῆς παραβολῆς (τοῦ παραμυθιοῦ).

Τό παραμύθι εἶναι μία μυθολογική διήγηση τῆς ὁποίας τά πρόσωπα πού πρωταγωνιστοῦν δέν εἶναι ὑπαρκτά, δέν ἔχουν ἱστορική σήμανση, οὔτε ὅμως καί τά γεγονότα πού περιγράφονται ἀπηχοῦν ἱστορικά συμβάντα.
Πίσω ὅμως ἀπό τά πρόσωπα καί τά γεγονότα τοῦ μύθου παίρνει σάρκα καί ὀστά μία ἤ πολλές ἀλήθειες, οἱ ὁποίες, ἄν διατυπώνονταν μέ τόν τρόπο τῆς λογικῆς ἐξήγησης, τοῦ φιλοσοφικοῦ καί τεκμηριωμένου λόγου, δέν θά γίνονταν ἀπό τούς περισσότερους κατανοητές ἤ ἀκόμα χειρότερα θά γίνονταν ἀνιαρές.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αὐτοῦ πού λέμε εἶναι τό παγκόσμια γνωστό ἀριστούργημα τοῦ Γάλλου συγγραφέα Ἀντουάν ντέ Σαίντ-Ἐξυπερύ «Ὁ Μικρός Πρίγκιπας».
Τά πρόσωπα, οἱ πλανῆτες, ἡ ἀλεπού τοῦ μύθου δέν εἶναι πρόσωπα ὑπαρκτά· οἱ ἀλήθειες ὅμως, πού ὁ συγκεκριμένος μύθος κομίζει εἶναι τόσο συγκλονιστικές καί διαιώνιες πού συνεχίζουν μέσα στά χρόνια νά ἐκπλήσσουν καί νά τροφοδοτοῦν τούς ἀνθρώπους.
Ἐάν προσπαθούσαμε π.χ. τό περιεχόμενο τοῦ περίφημου διαλόγου τῆς ἀλεποῦς μέ τόν Μικρό Πρίγκιπα νά τό ἐντάξουμε μέσα σέ μία δομημένη ὁμιλία ἐπιχειρημάτων, στέρεης ἀνάπτυξης καί τεκμηριωμένων συμπερασμάτων, ἴσως καί νά προκαλούσαμε τό χασμουρητό.

Ὑπάρχουν ὅμως καί ἐκεῖνες οἱ ἀλήθειες πού ὑπερβαίνουν τή δυνατότητα λογικῆς τεκμηρίωσης, πού δέν μποροῦν νά κατανοηθοῦν μέ τή νοητική διεργασία τοῦ ἀνθρώπου, πού κομίζουν μία πραγματικότητα ὑπερβατική, ἀνυπότακτη σέ ὁποιαδήποτε προσπάθεια λεκτικῆς ἐκφορᾶς καί συμμόρφωσής της.
Γι’ αὐτές τίς ἀλήθειες ὑπάρχει μία ἄλλη μορφή μυθολογικῆς-εἰκονολογικῆς διήγησης, εἶναι ἡ «παραβολή»· ὁ κατ’ ἐξοχήν τρόπος διδασκαλίας πού χρησιμοποίησε ὁ Χριστός.

Φοβόμαστε τήν «παραβολή» νά τήν ὀνοματίσουμε «παραμύθι», γιατί καί τό παραμύθι τό ἔχουμε ἀδικήσει διαβάζοντάς το μέ λανθασμένο τρόπο.
Δέν ἔχουμε μυηθεῖ στή «λογική» του, ὥστε νά τό καταλάβουμε, παραμένοντας μόνο στήν ἐπιφάνεια τοῦ μύθου (ὅτι δηλαδή τά πρόσωπα καί τά γεγονότα πού παρουσιάζονται δέν εἶναι πραγματικά) καί ἔτσι τό συμπέρασμα πού βγάζουμε εἶναι πώς ὅ,τι περιέχεται σέ μιά διήγηση παραμυθιοῦ εἶναι ψέματα [1].
Ἄρα τήν παραβολή δέν μποροῦμε νά τήν ὀνομάσουμε παραμύθι, ἀφοῦ ὁ Χριστός δέν εἶναι ποτέ δυνατόν νά λέει ψέματα (νά μᾶς παραμυθιάζει).

Ἄν ὄμως μπορούσαμε νά μυηθοῦμε στή «λογική» τοῦ παραμυθιοῦ καί μέσα ἀπό τόν λιτό, ἐκφραστικό τρόπο καί τήν εἰκονολογική του γλώσσα καταδυόμασταν στό βάθος του, θά μᾶς ἀποκαλύπτονταν λαλίστατες ἀλήθειες πού θά φλυαροῦσαν στή καρδιά, ἐνῶ λογική καί στόμα τραυλίζοντας, θά προσπαθούσαν νά τίς ψελλίσουν.
Θά αἰσθανόμασταν πώς τό ὑπέδαφος τοῦ παραμυθιοῦ εἶναι ἡ παραμυθία.
Εἶναι τό μελτέμι πού φυσᾶ ἀπό μιά θάλασσα εὐρυχωρίας πάνω σέ στενεμένους ἀπό τή λογική καί τίς ὑποχρεώσεις της ἀνθρώπους.

Δέν ὑπάρχει ὁ πατέρας καί οἱ δυό γιοί στήν παραβολή τοῦ ἀσώτου (ὡς ἱστορικά πρόσωπα)· ἀλληγορεῖται ὁ Πατέρας Θεός καί ἡ σχέση Του μέ τόν ἄνθρωπο 

(Λκ. ιε΄ 11-32).
Αὐτό πού ὑπάρχει ὅμως ὡς συνταρακτική ἀλήθεια πίσω ἀπό τή διήγηση τήν γεμάτη εἰκόνες, εἶναι ἡ ἀμετανόητη Πατρική Ἀγάπη καί ἡ ἀδιανόητη τρέλλα τοῦ ἀνθρώπου συνεχῶς καί μέ πολλούς τρόπους νά τήν πληγώνει (καί τόσα ἄλλα), γιά τά ὁποῖα θέλεις νά μιλήσεις, ἀλλά δέν ὑπάρχουν λέξεις διαθέσιμες νά τά χωρέσουν.
Δέν ὑπάρχει γλώσσα ἱκανή νά τά περιχωρήσει καί ἀτόφια νά τά μεταφέρει.

Δέν ὑπάρχει τό ἀμπέλι, οὔτε ὁ ἰδιοκτήτης του, οὔτε φυσικά οἱ μισθωτές γεωργοί καί οἱ ὑπηρέτες τοῦ ἰδιοκτήτη καί ὁ γιός του πού ἀποστέλλονται γιά νά εἰσπράξουν τούς καρπούς 

(Μτθ. κα΄ 33-44/Μρκ. ιβ΄ 1-12).

Δέν ὑπάρχει ὁ βασιλιάς καί ὁ γιός του πού παντρεύεται, οὔτε βέβαια καί οἱ προσκεκλημένοι πού γιά λόγους βιοτικῆς μέριμνας ἀρνοῦνται τελικά τή συμμετοχή τους στό γαμήλιο δεῖπνο 

(Λκ. ιδ΄ 16-24).
Ὅλα αὐτά εἶναι τά σημαίνοντα τοῦ μύθου.
Ὑπάρχει ὅμως ἡ Βασιλεία, ἡ σημαινόμενη ἀλήθεια!
Μία πραγματικότητα πού ὑπερβαίνει τή δυνατότητα ἀκριβοῦς διατύπωσης καί τό μόνο πού μπορεῖ νά δοθεῖ εἶναι ἡ ὀσφραντική ὑποψία της μέσα ἀπό τήν ἀλληγορία.

Μέσα ἀπό μία εἰκονολογική διήγηση μέ τοπία καί σκηνές τῆς καθημερινότητάς μας ὁ Χριστός μεταφέρει ἕναν «ἦχο καθαρό ἑορταζόντων», τή γεύση μιᾶς χαρᾶς καί ἑνός πανηγυριοῦ, γιά τά ὁποῖα ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἐμπειρία, γι’ αὐτό καί δέν μπορεῖ λογικά νά τά ἑρμηνεύσει, ἀλλά πού μπορεῖ ὅμως νά τά προγευτεῖ ἀντιστοιχώντας τα μέ χαρές, κόπο καί εὐθύνη τῆς ἐδῶ ζωῆς του.

Ἡ μόνη λοιπόν διαφορά τῆς παραβολῆς μέ τό παραμύθι εἶναι πώς ἡ παραβολή μεταφέρει μία ἀλήθεια πού ὄχι μόνο ὁ ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νά κατανοήσει, ἀλλά καί πού ἡ ἴδια ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ σέ ὅλο της τό πλάτος καί τήν ἔκταση μέ τή γλώσσα καί τή λογική αὐτοῦ τοῦ κόσμου νά διατυπωθεῖ.

Τό παραμύθι καί ἡ παραβολή εἶναι μία ἐκλαϊκευμένη μορφή ποίησης.
Ὅπως ἡ Ποίηση μέ τό ἐλάχιστο τῆς διατύπωσης κομίζει τό μέγιστο τῆς μετοχῆς, ἔτσι καί ἡ παραβολή καί τό παραμύθι μέ τό ἁπλοϊκό τοῦ τρόπου καί τήν γλώσσα τῆς εἰκόνας μιλοῦν γιά γεγονότα ἀνήκουστα, ἀνείπωτα καί ἀφανέρωτα, ἀλλά καί γιά ἀλήθειες πού, ἄν προσπαθούσες τόν πυρῆνα τῆς κατανόησής τους νά σπάσεις μέ ἐργαλεῖο τή λογική, θά προκαλούσες ὄλεθρο πυρηνικό.

Ὁ Ἐλύτης τό γνώρισε· ἰχνηλάτησε αὐτή τή πορεία καί φθάνοντας στό τέλος της μᾶς βεβαιώνει πώς «ἀπό τό ἐλάχιστο φτάνεις πιό σύντομα ὁπουδήποτε».
Γιά χιλιομετρικές ἀποστάσεις αἰώνων φωτός μιλοῦσε ὁ Χριστός καί ἡ παραβολή μεταφράζοντας συντόμευε τήν ἀπόσταση, φθάνοντας τούς ἀνθρώπους ἔξω ἀπό τό παραθύρι Της, ὅπου τό Πνεῦμα εἶχε φροντίσει ἀνοικτό νά τό κρατεῖ, ἑνῶ ὁ Πατέρας ἀπό μέσα …μαγείρευε!

«Ὁ παραμυθᾶς» λοιπόν εἶναι μία ἔννοια ταυτισμένη στήν ἐμπειρία τοῦ ἐνήλικα μέ τόν ὁρισμό τοῦ «ψευταρᾶ», ἐνῶ στήν ἐμπειρία τοῦ παιδιοῦ μέ τήν τρυφερή εἰκόνα τοῦ παπποῦ ἤ τῆς γιαγιᾶς· ἡ ἀγκαλιά τῶν ὁποίων ἄνοιγε καί κουρνιάζοντας ἐκεῖ ἐμεῖς, προφυλαγμένοι ἀπό τήν κακοκαιρία μιᾶς σκληρῆς πραγματικότητας πού λογικά καί μέ ἐπιχειρήματα τόν οὐρανό ἀρνούνταν, μᾶς ἔκανε νά ὀνειρευόμαστε καί νά ταξιδεύουμε στόν κόσμο τῆς ἀλήθειας, πού οἱ μεγάλοι ἐπέμεναν ἀνύπαρκτο νά τόν κηρύσσουν.

Κάπως ἔτσι λοιπόν φαντάζομαι τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ Παραμυθᾶ, μ’ ἀνοιχτή τήν ἀγκάλη καί σηκωμένη τήν ἄγκυρα νά περιχωρεῖ ὅλα τά παιδιά (τά μικρά καί τά μεγάλα), νά τούς μιλᾶ παραβολικά, δίνοντας ἔμφαση ὄχι σέ νουθεσίες εὐθύγραμμης πορείας, ἀλλά στό λανθάνον περιεχόμενο τῆς εὐαισθησίας πού ἐγκυμονεῖ τό μέλλον. 

Γύρω του Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, ρήτορες καί διανοούμενοι τῆς κάθε ἐποχῆς σκωπτικά νά μειδιοῦν, «μήπως πίστεψε σ’ αὐτόν κανένα μέλος τοῦ συνεδρίου ἤ κανείς ἀπό τούς Φαρισαίους; Μόνον αὐτός ὁ ὄχλος πιστεύει, πού δέν ξέρουν τό νόμο τοῦ Μωϋσῆ καί γι’ αὐτό εἶναι καταραμένοι» (Ἰω. ζ΄ 48,49).

Τά παραμύθια ‒ὅσο παράξενο καί νά σᾶς ἀκουστεῖ‒ δέν εἶναι γιά τούς μικρούς, εἶναι γιά τούς μεγάλους!
Ἤ γιά νά τό διατυπώσω πληρέστερα, εἶναι καί γιά τούς δύο καί ὁ καθένας παίρνει τό κομμάτι του.
Οἱ μικροί παίρνουν τήν εἰκόνα παραμένοντας στά σημαίνοντα, ἐνῶ οἱ μεγάλοι εἰσπράττουν τήν οὐσία κυνηγώντας τά σημαινόμενα.
Εἶναι σάν τή θάλασσα πού ὅλοι μποροῦν νά τή χαροῦν, καί τά παιδιά καί οἱ ἐνήλικες. 

Μόνο πού τά παιδιά θά πλατσουρίζουν στίς ὄχθες της, ἐνῶ οἱ μεγάλοι θά ἀποδιδράσκουν σέ καταδύσεις.

….   ….

….   ….

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Ἡ ἐννοιολογική βέβαια ἀπόσταση μεταξύ μύθου καί ψέματος εἶναι χαοτική. 
Μύθος εἶναι ἡ διατύπωση τῆς ἀλήθειας μέ διήγηση φανταστική, ἐνῶ ψέμα
εἶναι ἡ διαστρέβλωση καί δολοφονία τῆς ἀλήθειας μέ τρόπο ἀληθοφανῆ.

frear – [2fA]

                                          

"Δε σε λυπάμαι ρε Γιώργη! "

Γιώργος Μπαλταδώρος, ΑΘΑΝΑΤΟΣ!
-  επιστολή από τον Θωμά Κατσακιώρη 

Δε σε λυπάμαι ρε Γιώργη!

Είναι βαρύ αυτό το απόγευμα κι ας είναι Ανάσταση.
Την οθόνη του υπολογιστή μου στοιχειώνει η φωτογραφία σου, να με κοιτά κατάματα και να με ελέγχει.
Κοιτάζω ένα παλικάρι 34 ετών τόσο σίγουρο για τον εαυτό του, τόσο σίγουρο για τις επιλογές του και ντρέπομαι.
Μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή μου κλαίω σαν να σε ήξερα προσωπικά... δεν σε ήξερα. 

Ούτε εσύ με ήξερες, μα σαν επέλεξες επάγγελμα, την προστασία μου είχες στο μυαλό σου κι ας μη με ήξερες προσωπικά... κι αυτό απόψε με βαραίνει.

Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη, σε θαυμάζω...
Την οικογένειά σου λυπάμαι, τα παιδιά και τη γυναίκα σου, τον πατέρα, τη μάνα και τα αδέρφια σου λυπάμαι μόνο.
Τους λυπάμαι γιατί τους κλήρωσε βαρύ φορτίο, να αποχαιρετήσουν έναν ήρωα ζώντας σε μια πατρίδα αγνωμόνων!
Την πατρίδα λυπάμαι που μετρά μείον έναν ήρωα.
Λυπάμαι και το Αιγαίο που σε τύλιξε, ενώ σε είχε ανάγκη να το προστατεύεις από ψηλά.

Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο, στους ήρωες δεν ταιριάζει ο οίκτος, αξίζει ο σεβασμός, αξίζει το δέος! Αυτό αισθάνομαι για σένα: δέος!
Κι αν κλαίω μπροστά στη φωτογραφία σου που στοιχειώνει τον υπολογιστή μου, είναι γιατί νιώθω ότι δε σου αξίζω... ότι δε σου αξίζουμε... όπως δεν αξίζουμε στον Άγγελο και στο Δημήτρη... γι’ αυτό είναι τιμή μας που σας έχουμε, κι αυτή η τιμή είναι απόψε ασήκωτη...

Σε λίγο ο θάνατός σου θα παίξει στο δελτίο του ΣΚΑΙ και θα σε δούμε όλοι εμείς για τους οποίους πετούσες.
Και βλέποντάς σε θα πούμε για «τους παλιότουρκους που σε σκότωσαν» και πως χάθηκες άδικα... Κι έπειτα, μιας και δε σε ξέραμε προσωπικά, θα την αράξουμε για να δούμε παθιασμένοι το project με το οποίο ο Τούρκος καναλάρχης στηρίζει τον πρόεδρο των γειτόνων μας και βλέποντας το αποχαυνωμένοι, θα γεμίσουμε τις τσέπες του με ευρώπουλα, ευρώπουλα με τα οποία θα στηρίξει τον πρόεδρο για να παίζει στις πλάτες των συναδέλφων σου το λιοντάρι...
Και δε θα τολμήσουμε να διανοηθούμε τη σχέση του δικού μας καναπέ με το δικό σου Αιγαίο...

Γιατί το Αιγαίο ρε συ Γιώργο είναι δικό σου, όχι δικό μας... εμάς μας αρκεί ένας καναπές, δυο τρεις χασομέρηδες σε ένα σπίτι στην Τουρκία (!) και άλλοι πέντ’ έξι χασομέρηδες σε ένα νησί στο πουθενά, για να είμαστε ήρεμοι και ευτυχισμένοι κι ας γεμίζουμε με την ευτυχία μας ευρώπουλα στους φίλους αυτού που έκανε τη ζωή σου δύσκολη...

Γι’ αυτό σου λέω, δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο... τον εαυτό μου λυπάμαι!
Λυπάμαι εμένα και όλους αυτούς σαν εμένα, που με τη βλακεία και τον ωχαδερφισμό μας, δε σε βοηθήσαμε την ώρα που εσύ μας προστάτευες, ούτε σου συμπαρασταθήκαμε έτσι για το γαμώτο, και που με την αδιαφορία και τον ωχαδερφισμό μας, θα πληγώσουμε κι άλλο την οικογένειά σου, που από σήμερα απόκτησε ένα καρφί στην καρδιά...

Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργη, τους ήρωες δεν τους λυπάσαι, τους θαυμάζεις , τους σέβεσαι, τους προσκυνάς... μόνο τους ήρωες προσκυνάς, κανένα άλλο είδωλο.
Κι αν κλαίω απόψε, κι αν το απόγευμα είναι βαρύ παρά την Ανάσταση, είναι που η Ανάσταση ξεκίνησε για σένα, μα για μας δεν έχει ξημερώσει ακόμα, γιατί η Ανάσταση αδερφέ, θέλει συνείδηση, θέλει αξιοπρέπεια, θέλει παλικαριά...
Ποτέ κανένας αδιάφορος δεν αναστήθηκε, ποτέ κανένας ασυνείδητος δεν κατάλαβε το θαύμα...

Εμάς λυπάμαι ρε συ Γιώργο, όχι εσένα: εσύ τουλάχιστον συνάντησες το τέλος σου με το πάθος του Αθάνατου... ενώ εμείς συναντάμε τις ζωές μας με την απάθεια του νεκρού.
Δε σε λυπάμαι ρε συ Γιώργο, σε ντρέπομαι, σε ευγνωμονώ... σε ευχαριστώ!

Καλό ταξίδι άγνωστε αδερφέ... κι εκεί που πετάς, γίνε προσευχή για όλους μας....

greekcitytimes

fb – Ευαγγελία

"Στο Μπαλουκλί στην Πόλη "

"Ύδωρ το ζωήρυτον της Πηγής, μάννα το προχέον,
τον αθάνατον δροσισμόν, το νέκταρ το Θείον, την ξένην άμβροσίαν
το μέλι το εκ πέτρας, πίστει τιμήσωμεν."

Η Ζωοδόχος Πηγή, στο Μπαλουκλί της Κωνσταντινούπολης
(το ιστορικό του αγιάσματος)
-  από τον Θεολόγο, Παναγιώτη Τσαγκάρη

Ήταν γύρω στα 450μχ, όταν ένας βυζαντινός στρατιώτης, Λέοντας στο όνομα, έκοβε βόλτες σ’ ένα δασάκι στα μέρη της βασιλεύουσας, όταν ξάφνου βλέπει μπροστά του έναν τυφλό άνθρωπο να του ζητάει λίγο νερό για να σβήσει τη δίψα του.
Ο Λέοντας προθυμοποιήθηκε να του βρει και να του φέρει νερό.
Έψαξε λοιπόν, στο δάσος για να βρει νερό αλλά μάταια και έτσι, επέστρεφε λυπημένος.

Τότε όμως, άκουσε μια γυναικεία φωνή να του λέει:
«Ου χρεών σε, Λέων, αγωνιάν, το γαρ ύδωρ εγγύς», δηλαδή «Δεν χρειάζεται Λέων να αγωνιάς, να άγχεσαι, να στεναχωριέσαι, το νερό είναι δίπλα σου».
Και πάλι ακούει τη φωνή την άγνωστη να τον προστάζει:
«Λέων βασιλιά, πάρε από το νερό αυτό και δώσε να πιει να ξεδιψάσει ο τυφλός άνθρωπος και κάτι ακόμα, άλειψε μ’ αυτό τα μάτια του και αμέσως θα καταλάβεις ποια είμαι εγώ που σου μιλώ».

Έτσι πράγματι έπραξε ο Λέοντας και παρευθύς ο τυφλός ανέβλεψε.
Αλλά ταυτόχρονα άνοιξαν και τα μάτια του Λέοντα ο οποίος τώρα, κατάλαβε πως εκείνη η φωνή που του μιλούσε ήταν της Παναγίας που έκανε αυτό το θαύμα και του μίλησε και πως επίσης, σ’ Εκείνην τη Μεγαλόχαρη, οφείλεται και το μεγάλο θαύμα της θεραπείας του τυφλού.

Αλλά θαύμα ήταν και η επαλήθευση της προσφώνησης από την Παναγία, του Λέοντα, ως βασιλιά. Διότι πράγματι ο Λέων, το 486μ.Χ, ανέβηκε στον θρόνο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας ως Λέων ο Α΄ ο Θράξ, ο επονομαζόμενος και Μακέλλης(457-474), και τον οποίο η Αγία Εκκλησία μας ως Άγιο τον τιμά στις 20 του Ιανουρίου.

Ο Λέων, ως αυτοκράτορας πλέον, θα αναγείρει επί της θαυματουργής πηγής, θαυμάσιο Ναό αφιερωμένο στην Παναγία, την Ζωοδόχο Πηγή για να θυμίζει τις δωρεές της Θεοτόκου προς εκείνον, αλλά και όλες τις μεγάλες ευεργεσίες της προς το γένος των ανθρώπων.

Στην θαυματουργή πηγή αυτού του ιερού Ναού, βρήκε τη γιατρειά και ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός ο Α΄, ο Λέοντας ο ΣΤ΄ ο Σοφός, η γυναίκα του Αγία βασίλισσα Θεοφανώ, ο Ρωμανός Α΄ ο Λεκαπηνός και η γυναίκα του, ο Πατριάρχης Στέφανος (886-912), ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ιωάννης(964-966), αλλά και πλήθος ακόμη, άρχοντες και απλοί άνθρωποι εκεί γιατρεύτηκαν.
Μέχρι και νεκρό ανέστησε το αγιασμένο νερό της Ζωοδόχου Πηγής.

Τον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, γκρέμισαν οι Τούρκοι για να φτιάξουν με τα υλικά του το τέμενος του Σουλτάνου Βαγιαζήτ. Οι χριστιανοί στη θέση αυτή έχτισαν ένα παρεκκλήσι και αργότερα ένα πιο μεγάλο Ναό(1835).
Αυτού του ιερού Ναού της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ζωοδόχου Πηγής, τα εγκαίνια εορτάζει η Εκκλησία μας την Παρασκευή της Διακαινησίμου (Λαμπροβδομάδα).

Ο Ναός αυτός έμεινε γνωστός στην ιστορία ως το αγίασμα του «Μπαλουκλί». 

«Μπαλούκ» στα τουρκικά σημαίνει ψάρι και η παράδοση μας λέει πως εκεί δίπλα στο αγίασμα, στις 23 Μαΐου 1453 ένας καλόγερος τηγάνιζε ψάρια, όταν κάποιος του έφερε την είδηση πως πήραν την Πόλη οι Τούρκοι.
Ο καλόγερος απάντησε πως μόνο αν τα ψάρια που τηγάνιζε έφευγαν από το τηγάνι και έπεφταν μέσα στο αγίασμα, θα πίστευε ότι έγινε κάτι τέτοιο.
Και πραγματικά τα ψάρια ζωντάνεψαν και έπεσαν μέσα στην πηγή του αγιάσματος. 

Μέχρι σήμερα, μέσα στην δεξαμενή της Ζωοδόχου Πηγής διατηρούνται επτά ψάρια και μάλιστα σαν να είναι μισοτηγανισμένα από την μια πλευρά.

Πέρα όμως από θρύλους και παραδόσεις, η Παναγία μητέρα του Χριστού και μητέρα πάντων των χριστιανών, παραμένει για όλους μας η Πηγή της Ζωής, καθότι Εκείνη έφερε τη Ζωή, τον Χριστό στον κόσμο, ελπίδα και προστασία μας, «καταφυγή τε σκέπη και αγαλλίαμα».

antexoume 

db – [2fA]

"Συνδικαλιστικά.. "

[2φΑ]