Το προνόμιο να
μεγαλώνεις ένα δέντρο
- από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
- από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" του ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ
Σε μία όαση κρυμμένη μέσα στα πιο απόμακρα τοπία της ερήμου, ο γέρος Ελιάου ήταν γονατισμένος δίπλα σε μερικές χουρμαδιές.
Ο γείτονάς του, ο Χακίμ, ένας πλούσιος έμπορος, σταμάτησε στην όαση για να πιουν νερό οι καμήλες του και είδε τον Ελιάου να ιδρώνει σκάβοντας στην άμμο.
“Τι νέα, γέροντα; Ειρήνη σ’εσένα!”
“Και σ’εσένα!” αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
“Τι κάνεις εδώ, μ’αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια;”
“Φυτεύω” αποκρίθηκε ο γέρος.
“Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου;”
“Χουρμάδες” αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές.
“Χουρμάδες!” επανέλαβε ο νεοφερμένος κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σαν να ’χε ακούσει την μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου.
“Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου φίλε.
Έλα, παράτα αυτή τη δουλειά και πάμε στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι.”
“Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε…”
“Για πες μου, φίλε μου, πόσο ετών είσαι;”
“Ξέρω κι εγώ… Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα… Δεν ξέρω…
Όμως, τι σημασία έχει αυτό;”
“Κοίταξε, φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν, και μόνο όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό.
Εγώ δεν θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ’ αυτό που σήμερα φυτεύεις.
“Και σ’εσένα!” αποκρίθηκε ο Ελιάου χωρίς να σταματήσει τη δουλειά του.
“Τι κάνεις εδώ, μ’αυτή τη ζέστη και με το φτυάρι στα χέρια;”
“Φυτεύω” αποκρίθηκε ο γέρος.
“Μα τι φυτεύεις εδώ, Ελιάου;”
“Χουρμάδες” αποκρίθηκε ο Ελιάου δείχνοντας γύρω του τις χουρμαδιές.
“Χουρμάδες!” επανέλαβε ο νεοφερμένος κι έκλεισε τα μάτια με συγκατάβαση, σαν να ’χε ακούσει την μεγαλύτερη ηλιθιότητα του κόσμου.
“Η ζέστη σε πείραξε στο μυαλό, αγαπητέ μου φίλε.
Έλα, παράτα αυτή τη δουλειά και πάμε στη σκηνή μου να πιούμε ένα ποτήρι.”
“Όχι, πρέπει να τελειώσω το φύτεμα. Μετά, αν θέλεις, θα πιούμε…”
“Για πες μου, φίλε μου, πόσο ετών είσαι;”
“Ξέρω κι εγώ… Εξήντα, εβδομήντα, ογδόντα… Δεν ξέρω…
Όμως, τι σημασία έχει αυτό;”
“Κοίταξε, φίλε. Οι χουρμαδιές θέλουν πάνω από πενήντα χρόνια ώσπου να μεγαλώσουν, και μόνο όταν γίνουν μεγάλα δέντρα δίνουν καρπό.
Εγώ δεν θέλω το κακό σου, το ξέρεις. Μακάρι να ζήσεις ως τα εκατό και βάλε, όμως, ξέρεις ότι δύσκολα θα φτάσεις να μαζέψεις καρπούς απ’ αυτό που σήμερα φυτεύεις.
Παράτα τα λοιπόν, κι έλα μαζί μου.”
“Κοίταξε, Χακίμ. Εγώ έφαγα τους χουρμάδες που φύτεψε κάποιος
άλλος, κάποιος που κι αυτός ποτέ δεν ονειρεύτηκε να φάει αυτούς τους χουρμάδες.
Εγώ σήμερα φυτεύω, ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα…
Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου άγνωστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου.”
Εγώ σήμερα φυτεύω, ώστε άλλοι να φάνε αύριο τους χουρμάδες που φύτεψα…
Έστω κι αν είναι προς τιμήν κάποιου άγνωστου, αξίζει τον κόπο να αποτελειώσω το έργο μου.”
Ο Χακίμ τον κοίταξε σκεφτικός.
“Μου έδωσες ένα σπουδαίο μάθημα σήμερα, Ελιάου.
Άφησέ με να σου ξεπληρώσω μ’ ένα πουγκί φλουριά, αυτό που με δίδαξες.”
Και με τα λόγια αυτά, ο Χακίμ έβαλε στο χέρι του γέροντα ένα δερμάτινο πουγκί.
“Μου έδωσες ένα σπουδαίο μάθημα σήμερα, Ελιάου.
Άφησέ με να σου ξεπληρώσω μ’ ένα πουγκί φλουριά, αυτό που με δίδαξες.”
Και με τα λόγια αυτά, ο Χακίμ έβαλε στο χέρι του γέροντα ένα δερμάτινο πουγκί.
“Σ’ ευχαριστώ για τα χρήματα, φίλε μου.
Βλέπεις μερικές φορές τι συμβαίνει; Εσύ προέβλεπες ότι ποτέ δεν θα απολάμβανα καρπούς απ’ αυτό που φύτευα.
Έμοιαζε αλήθεια, κι όμως για κοίτα, ακόμα δεν τελείωσα το φύτεμα και ήδη κέρδισα ένα πουγκί φλουριά και την ευγνωμοσύνη ενός φίλου.
Είναι το δίχως άλλο, προνόμιο, να μεγαλώνεις ένα δέντρο!... ”
Βλέπεις μερικές φορές τι συμβαίνει; Εσύ προέβλεπες ότι ποτέ δεν θα απολάμβανα καρπούς απ’ αυτό που φύτευα.
Έμοιαζε αλήθεια, κι όμως για κοίτα, ακόμα δεν τελείωσα το φύτεμα και ήδη κέρδισα ένα πουγκί φλουριά και την ευγνωμοσύνη ενός φίλου.
Είναι το δίχως άλλο, προνόμιο, να μεγαλώνεις ένα δέντρο!... ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου