"Μπροστά σου είναι.. "

«Kαίει και την πίστη σας, η φωτιά στην Αττική»;
-  από κείμενο του π. Θεοδοσίου Μαρτζούχoυ

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει:
Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων, ο Θεός;
Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:
- Πού είναι; Να ‘τος!
Μπροστά σου είναι κρεμασμένος, εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».
[Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα»]   ….

Είναι φυσικό, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον πόνο, στο κακό και στην δυστυχία, όπως και τώρα με τις φωτιές της Αττικής, δεν θα παύει να μας ταράζει το δίλημμα:
Ή ο Θεός είναι παντοδύναμος, αλλά δεν μας αγαπάει· ή μας αγαπάει, αλλά δεν είναι παντοδύναμος.
Αν ο Θεός υπάρχει και είναι αγάπη, όπως λένε οι χριστιανοί, γιατί να υπάρχει το κακό και ο πόνος; Είναι ένας Θεός που θέλει το κακό μας;
Όλοι ήρθαμε κάποτε αντιμέτωποι με την δυστυχία ή την συμφορά, με την μία ή την άλλη από τις τόσες μορφές της! Την αρρώστια, την οδύνη, τον θάνατο!
Συμφορές δικές μας ή αγαπημένων μας προσώπων.

Από την άλλη, όλοι γνωρίζουμε την απίστευτη ικανότητα του ανθρώπου να κάνει κακό και να προκαλεί πόνο στον αδερφό του.
Από τον Κάιν που σκότωσε τον Άβελ, μέχρι την Ρουάντα, τους πολέμους όπου γης, και τις φυσικές καταστροφές, σαν το τσουνάμι παλαιότερα ή τις φωτιές τώρα στην Αττική.
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε θέσει στον εαυτό μας το ερώτημα: «Αν υπάρχει Θεός, γιατί αφήνει να συμβεί το ένα ή το άλλο;».

Εμείς οι χριστιανοί σφάλαμε, δίνοντας μια εικόνα του Θεού, που στηρίζεται στην παντοδυναμία Του. Ο Θεός κρατιέται σε απόσταση, δεν είναι όμως απών, αλλά η προσεκτική και αγαπητική παρουσία Του γίνεται διακριτικά.
Η απόσταση Του δεν είναι δήλωση αδυναμίας, ούτε σημάδι αδιαφορίας, αλλά ένδειξη αγάπης.
Ωστόσο μπροστά στην ευγενική σιωπή του Θεού και στην απόστασή Του λόγω σεβασμού της ελευθερίας μας, η ανυπομονησία του ανθρώπου εκδηλώνεται με τρόπο φυσικό.
Η προσευχή ως ικεσία μέσα στην Αγία Γραφή έχει ξεχωριστή θέση.
Οι Ψαλμοί και τα βιβλία των Προφητών είναι γεμάτα από αιτήματα για παρέμβαση του Θεού.
Φωνάζουν διαρκώς να σταματήσει επιτέλους ο Θεός να κρύβει την δύναμή Του.
Ο Χριστός εγκαταλείπει κάθε ισχύ και συντάσσεται στο πλευρό μας.

Στην αρχή των Ευαγγελίων, οι αφηγήσεις για τους πειρασμούς στην έρημο λένε ότι ο Χριστός αρνείται κάθε κοσμική δύναμη και εξουσία.
Στο τέλος του Ευαγγελίου, ο Χριστός εισέρχεται στο πάθος, βιώνει την ανθρώπινη κατάσταση σε όλη της την τραγωδία.
Συντάσσεται με το μέρος μας, μαζί μας στη δυστυχία, στον πόνο και στο θάνατο. 

Τα αναλαμβάνει, δεν τα ερμηνεύει! Εκείνος ξέρει το γιατί.
Αλλά τα Ευαγγέλια δεν σταματούν στον Σταυρό.
Ο θάνατος του Χριστού είναι πέρασμα προς τη ζωή.
Ο παραμερισμός της θεϊκής του παντοδυναμίας γίνεται το πέρασμα μέσα από την ανθρώπινη αδυναμία, και οδηγεί στην "Ισχύ" της Αναστάσεως.
Έτσι ο Χριστός στέκεται στο πλάι μας, ενάντια στην δυστυχία και στον θάνατο.

Να όμως που έρχονται οι περιστάσεις να μας πείσουν, ότι η δυστυχία είναι ο κανόνας στη ζωή και οι στιγμές της ευτυχίας η εξαίρεση.
Ας μη βιαστούμε. Ας προτιμήσουμε την σιωπή.
Ας σκεφτούμε την Παναγία κάτω από τον Σταυρό, σιωπηλή.
Κανένας δεν την φαντάζεται να λέει στον γιο της λόγια παρηγοριάς.
Απλώς σιωπά και ακούει αυτόν που είναι Σταυρωμένος να φωνάζει: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί με εγκατέλειψες;
Ίσως και αυτή να έλεγε μέσα της τα ίδια λόγια!!

Ο Θεός είναι και παραμένει το μεγαλύτερο μυστήριο.
Οι χριστιανοί δεν αμφιβάλλουν για την παντοδυναμία Του γιατί πιστεύουν, όχι στο τι μπορεί να κάνει, αλλά στην δύναμη της Αναστάσεώς Του, και αυτό είναι το κέντρο της πίστεως.
Ούτε πάλι αμφιβάλλουν για την καλοσύνη του Θεού, γιατί η χριστιανική πίστη είναι εμπιστοσύνη σε έναν προσωπικό Θεό, που νοιάζεται για τα πλάσματα Του.
Ο τρόπος που νοιάζεται για τα πλάσματα Του, αυτό είναι το ασαφές και άγνωστο στο δικό μας μυαλό. Το πώς νοιάζεται! Ο τρόπος!
Ο τρόπος μάς είναι δύσκολα αποδεκτός, γιατί είναι ακατανόητος και άγνωστος.

Οι χριστιανοί το ξέρουν και το πιστεύουν ότι δεν υπάρχει μια "πλήρης" και απόλυτη διαφάνεια στις ενέργειες και στον τρόπο του Θεού.
Ο Θεός και «βλεπόμενος παραμένει μυστήριο», που όσο κι αν θέλουμε δεν μπορούμε να το καταλάβουμε.
Ο Θεός δεν είναι ένας μάγος. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο και έβαλε ένα μεγάλο στοίχημα γι’ αυτόν. Η δύναμη του Θεού υπάρχει μέσα μας, για να υπομείνουμε το κακό, είτε είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό είτε όχι.
Την τελευταία λέξη δεν θα την πει το κακό, αλλά η δύναμη του Χριστού, που υπάρχει μέσα μας, και με την Ανάσταση Του νικάει το κακό.
Αν ο Θεός ενεργούσε με τρόπο μαγικό (ρυθμίζω τα πάντα, χωρίς εσένα και την ελευθερία σου), θα σήμαινε ότι δεν είμαστε τίποτα γι’ Αυτόν.

Παρόλα αυτά, ισχύει αυτό που απαντάει η μεγάλη δημοσιογράφος Mireille Dumas όταν την ρωτούν:
- Ας φανταστούμε ότι μια μέρα, έχετε απέναντι στο μικρόφωνο και στην κάμερά σας τον Θεό ως πρόσωπο. Ποια ερώτηση θα Του κάνατε;
- Καταρχάς θα Τον ρωτούσα, γιατί άργησε τόσο να απαντήσει στην επείγουσα πρόσκλησή μου! Ας σοβαρευτούμε όμως…
Νομίζω πως θα είχα μόνο μία ερώτηση να Του κάνω: "Γιατί τόσος πόνος;"

iereasanatolikisekklisias

fb - [2fA]

                                                                  

"Ἐν συνεχεῖ ἐγκρατείᾳ.. "

Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου  -  ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ

….   Ὁ μοναχὸς ὀφείλει νὰ παλαίῃ κατὰ τῶν παθῶν καὶ βοηθούμενος ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ νικᾷ ταῦτα. 

Ὁ μοναχὸς ἄλλοτε μὲν ἀπολαύει μακαριότητος ἐν τῷ Θεῷ καὶ ζῇ ὡς ἐν τῷ παραδείσῳ, πλησίον τοῦ Θεοῦ, ἄλλοτε δὲ θρηνεῖ δι᾿ ὅλον τὸν κόσμον, διότι ἐπιθυμεῖ ὅπως πάντες σωθοῦν.
Οὕτω τὸ Ἅγιον Πνεῦμα διδάσκει τὸν μοναχὸν νὰ ἀγαπᾷ τὸν Θεόν, νὰ ἀγαπᾷ καὶ τὸν κόσμον.

Θὰ εἴπῃς, ἴσως, ὅτι νῦν δὲν ὑπάρχουν τοιοῦτοι μοναχοί, οἵτινες προσεύχονται διαπύρως ὑπὲρ ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἐγὼ ὅμως θὰ εἴπω εἰς σὲ ὅτι, ὅταν ἐπὶ τῆς γῆς δὲν θὰ ὑπάρχουν πλέον ἄνθρωποι πρεσβεύοντες ὑπὲρ τοῦ κόσμου, τότε ὁ κόσμος θὰ παρέλθῃ, θὰ ἔλθουν αἱ μεγάλαι ὠδῖνες. Καὶ ἤδη ὑπάρχουν αἱ ἀρχαὶ αὐτῶν.

Ὁ κόσμος ἵσταται διὰ τῶν προσευχῶν τῶν Ἁγίων.
Καὶ ὁ μοναχὸς ἐκλήθη, ἵνα προσεύχηται ὑπὲρ τοῦ κόσμου δι᾿ ὅλου τοῦ εἶναι αὐτοῦ. 

Εἰς τοῦτο ἔγκειται ἡ διακονία αὐτοῦ καὶ διὰ τοῦτο μὴ ἐπιβαρύνετε αὐτὸν διὰ κοσμικῶν μεριμνῶν.
Ὁ μοναχὸς ὀφείλει νὰ ζῇ ἐν συνεχεῖ ἐγκρατείᾳ.
Ἐὰν ὅμως εἶναι ἀπησχολημένος εἰς κοσμικὰς φροντίδας, τότε ἀναγκάζεται νὰ τρώγῃ πλεῖον, καὶ ἐκ τούτου προκαλεῖται γενικὴ ζημία, διότι ὁ τρώγων ὑπὲρ τὸ δέον δὲν δύναται πλέον νὰ προσεύχηται, ὡς ὤφειλεν.
Ἡ χάρις ἀγαπᾷ νὰ ζῇ ἐν ἀπεξηραμμένῳ δι᾿ ἀσκήσεως σώματι.

Ὁ κόσμος νομίζει ὅτι οἱ μοναχοὶ εἶναι ἀνωφελὲς γένος.
Ἀλλ᾿ ἀδίκως σκέπτονται οὕτω. Δὲν γνωρίζουν ὅτι ὁ μοναχὸς εἶναι εὐχέτης ὑπὲρ ὅλου τοῦ κόσμου.
Δὲν βλέπουν τὰς προσευχὰς αὐτοῦ καὶ δὲν γνωρίζουν ὁπόσον ἐλεημόνως δέχεται αὐτὰς ὁ Κύριος. Οἱ μοναχοὶ διεξάγουν ἰσχυρὸν πόλεμον κατὰ τῶν παθῶν καὶ διὰ τὸν ἀγῶνα αὐτὸν θὰ εἶναι μεγάλοι παρὰ τῷ Θεῷ.

Ἐγὼ ὁ ἴδιος εἶμαι ἀνάξιος νὰ ὀνομάζωμαι μοναχός.
Ἔζησα ὑπὲρ τὰ τεσσαράκοντα ἔτη ἐν τῇ Μονῇ καὶ αἰσθάνομαι ἐμαυτὸν ὡς ἀρχάριον ὑποτακτικόν.
Γνωρίζω ὅμως μοναχούς, οἵτινες εἶναι πλησίον τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς Παναγίας.
Ὁ Κύριος εἶναι τοσοῦτον ἐγγὺς ἡμῶν, ἐγγύτερον τοῦ ἀέρος, τὸν ὁποῖον ἀναπνέομεν. 

Ὁ ἀὴρ εἰσέρχεται εἰς τὸ σῶμα καὶ φθάνει μέχρι τῆς καρδίας, ἀλλ᾿ ὁ Κύριος ζῇ ἐντὸς τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου: «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω... καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς Πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ Μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ»
(Β´ Κορ. στ´ 16-18).

Ἰδοὺ ἡ χαρὰ ἡμῶν: Ὁ Θεὸς μεθ᾿ ἡμῶν καὶ ἐν ἡμῖν.

Γνωρίζουν τοῦτο ἆρα γε πάντες;
Δυστυχῶς, οὐχὶ πάντες, ἀλλὰ μόνον ἐκεῖνοι οἵτινες ἐταπεινώθησαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπέκοψαν τὸ ἴδιον αὐτῶν θέλημα, διότι ὁ Θεὸς «ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται», ζῇ δὲ μόνον ἐν τῇ ταπεινῇ καρδίᾳ.
Ὁ Κύριος χαίρει, ὅταν ἐνθυμώμεθα τὴν εὐσπλαγχνίαν Αὐτοῦ καὶ ἐξομοιούμεθα πρὸς Αὐτὸν διὰ τῆς ταπεινώσεως.

Ὅπως ὁ Λουκᾶς καὶ ὁ Κλεόπας εἶχον τὰς καρδίας καιομένας, ὅτε περιεπάτει μετ᾿ αὐτῶν ὁ Κύριος, οὕτω καὶ νῦν αἱ καρδίαι πολλῶν μοναχῶν καίουν ἐκ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Κύριον καὶ αἱ ψυχαὶ αὐτῶν ἐν ταπεινώσει πνεύματος καὶ ἐν ἀγάπῃ ἐκολλήθησαν εἰς τὸν Ἕνα Θεόν.
Ἀλλ᾿ ἡ ψυχὴ τοῦ μοναχοῦ, ὅστις ἔχει προσπάθειαν πρὸς χρήματα ἢ πράγματα ἢ γενικῶς πρὸς ὅ,τιδήποτε γήϊνον, δὲν δύναται νὰ ἀγαπήσῃ τὸν Θεόν, ὡς θὰ ἔπρεπε, διότι ὁ νοῦς αὐτοῦ διχάζεται καὶ πρὸς τὸν Θεὸν καὶ πρὸς τὰ πράγματα, ἐνῷ ὁ Κύριος εἶπεν ὅτι δὲν δυνάμεθα νὰ δουλεύωμεν εἰς δύο κυρίους.
Οὕτως ὁ νοῦς τῶν κοσμικῶν ἀπασχολεῖται εἰς τὰ γήϊνα, καὶ διὰ τοῦτο δὲν δύνανται νὰ ἀγαποῦν τὸν Θεόν, ὅπως ἀγαποῦν Αὐτὸν οἱ μοναχοί.

Ἂν καὶ ὁ μοναχὸς καταγίνηται καὶ εἰς τὰ ἐπίγεια, ὅσον τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον διὰ τὴν ζωὴν τοῦ σώματος, τὸ πνεῦμα ὅμως αὐτοῦ καίει ἐξ ἀγάπης πρὸς τὸν Θεόν.
Ἂν καὶ ἐργάζηται διὰ τῶν χειρῶν αὐτοῦ, ἐν τούτοις διὰ τοῦ νοῦ μένει ἐν τῷ Θεῷ. 

Ὅπως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐκήρυττον τὸν λόγον εἰς τὸν λαόν, ἀλλ᾿ ἡ ψυχὴ αὐτῶν ἦτο πλήρως ἐν τῷ Θεῷ -διότι τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἔζη ἐντὸς αὐτῶν καὶ ὡδήγει τὸν νοῦν καὶ τὴν καρδίαν αὐτῶν- ὁμοίως καὶ ὁ μοναχός, ἔστω καὶ ἂν ἐν σώματι κάθηται ἐντὸς τοῦ μικροῦ καὶ πτωχοῦ κελλίου αὐτοῦ, πνεύματι θεωρεῖ τὸ μεγαλεῖον τοῦ Θεοῦ.

Ἐν παντὶ φυλάττει τὴν συνείδησιν αὐτοῦ καθαράν, ὅπως μὴ θλίψῃ διά τινος τὸν ἀδελφόν, μὴ λυπήσῃ τὸ ἐν αὐτῷ Ἅγιον Πνεῦμα διά τινος κακοῦ λογισμοῦ· ταπεινοῖ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, καὶ διὰ τῆς ταπεινώσεως ἐκδιώκει τοὺς ἐχθροὺς ἀπ᾿ αὐτοῦ καὶ ἀπ᾿ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων, οἵτινες ζητοῦν τὰς προσευχὰς αὐτοῦ.

Ὑπάρχουν μοναχοί, οἵτινες γνωρίζουν τὸν Θεόν, γνωρίζουν καὶ τὴν Θεοτόκον καὶ τοὺς Ἁγίους Ἀγγέλους καὶ τὸν παράδεισον· συγχρόνως δὲ οὗτοι γνωρίζουν καὶ τοὺς δαίμονας καὶ τὰ κολαστήρια τοῦ ᾅδου, καὶ γνωρίζουν ταῦτα ἐκ πείρας.

Πνεύματι Ἁγίῳ ἡ ψυχὴ γνωρίζει τὸν Θεόν.
Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον δίδει, κατὰ τὸ ἐφικτὸν εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἵνα γνωρίσῃ οὗτος, ἔτι ἐντεῦθεν, τὴν χαρὰν τοῦ παραδείσου, τὴν ὁποίαν ἄνευ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος δὲν δύναται νὰ βαστάσῃ, καὶ ἀποθνῄσκει.   ….  ….

nektar – [2fA]

                                                                     

"Όταν ακούω να βρέχει.. "

Οδυσσέας Ελύτης  -  Μαρία Νεφέλη  (1978)
[από την «Παρουσία»]

                
Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ
….

Α. -  Παντού την είδα.
Να κρατάει ένα ποτήρι και να κοιτάζει στο κενό.
Ν' ακούει δίσκους ξαπλωμένη χάμου.
Να περπατάει στο δρόμο με φαρδιά παντελόνια και μια παλιά γκαμπαρντίνα.
Μπρος από τις βιτρίνες των παιδιών.
Πιο θλιμμένη τότε.
Και στις δισκοθήκες, πιο νευρική, να τρώει τα νύχια της.

Καπνίζει αμέτρητα τσιγάρα. Είναι χλωμή κι ωραία.
Μ' αν της μιλάς ούτε που ακούει καθόλου.
Σαν να γίνεται κάτι αλλού – που μόνο αυτή τ' ακούει, και τρομάζει.
Κρατάει το χέρι σου σφιχτά, δακρύζει, αλλά δεν είναι εκεί.
Δεν την έπιασα ποτέ και
         δεν της πήρα τίποτα.


Μ.Ν. - Τίποτα δεν κατάλαβε.
Όλη την ώρα μου 'λεγε «θυμάσαι;» Τι να θυμηθώ.
Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα.
Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη.
Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν
          το περίμενα καθόλου. Έλεγα «μπα θα συνηθίσω».

Κι όλα γύρω μου έτρεχαν.
Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν -
          ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή.
Αλλά φαίνεται, το παράκανα.
Επειδή -δεν ξέρω- κάτι παράξενο έγινε στο τέλος.
Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος.
          Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή.
Και τώρα όταν ακούω να βρέχει, δεν ξέρω τι με περιμένει...

[ …. ]

odysseas-elitis – [2fA]

                                                   

"Η ποδηλάτισσα "

Οδυσσέας Ελύτης  -  Η ΠΟΔΗΛΑΤΙΣΣΑ

Το δρόμο πλάι στη θάλασσα
περπάτησα, που `κανε κάθε
μέρα η ποδηλάτισσα.

Βρήκα τα φρούτα που `χε
στο πανέρι της, το δαχτυλίδι
που `πεσε απ’ το χέρι της.

Βρήκα το κουδουνάκι και το
σάλι της, τις ρόδες,
το τιμόνι, το πεντάλι της.

Τη ζώνη της, τη βρήκα σε
μιαν άκρη, μια πέτρα διάφανη
που `μοιαζε με δάκρυ.

Τα μάζεψα ένα ένα και τα
κράτησα κι έλεγα πού `ναι
πού `ναι η ποδηλάτισσα.

Την είδα να περνά πάνω
απ’ τα κύματα, την άλλη μέρα
πάνω από τα μνήματα.

Την τρίτη νύχτωσ’ έχασα
τ’ αχνάρια της, στους ουρανούς
άναψαν τα φανάρια της.

  

sport24 – [2fA]

                                                                                                          

"Μη στεναχωριέσαι "

Και χρωματιστά λουλούδια..
-  από την Χριστίνα Μ.

fb –[2fA]

                                                                                                        

  

"Αθλοφόρος και ιαματικός "

Άγιος Παντελεήμων

Ο Άγιος του σπιτιού μας.
Ανάργυρος ιατρός. Από την Νικομήδεια της Μικρασίας.
Υιός του Ευστόργιου και της Ευβούλης.

Προστάτης της Συντεχνίας Αρτοποιών Αθηνών.
Πολιούχος της Φλώρινας, του Κάτω Νευροκοπίου, του Παρανεστίου Δράμας
και της Τήλου.

sanssimera - [2φΑ]

                                                   

Για να θυμάμαι

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

Ήταν τόσο τραγικά κοντά μας
όλα αυτά
ο καπνός π’ ανέβαινε από τ’ αποκαΐδια
της καρδιάς μας
- και πότισε η οσμή του για πάντα
το μυαλό μας -
οι φλόγες που τσάκιζαν μ’ έναν κρότο φριχτό
τα κόκκαλα των ελπίδων μας,
η πρωινή ευτυχία, η χθεσινή
σ’ απόσταση μιας σπιθαμής, μιας σπίθας
ενός δρόμου,
αυτή που πριν δυο ώρες ίσως δεν μας έφθανε…

Κι έσφιγγε ο καθένας στην αγκαλιά του
ότι μπορούσε ότι προλάβαινε
και τον πόνο που δεν μπορούσε
που δεν τον άντεχε, κι αυτόν μαζί
θρήνο πανάκριβο
και ράγιζαν τα μάτια ορθάνοιχτα στο φόβο
του σήμερα, του αύριο
στη θλίψη που θρονιαζόταν
στην ανέτοιμη για κάτι τέτοιο από χθες
ψυχή μας

Ξυπνούν βαριανασαίνουν
και μας διώκουν μνήμες αχνές προγόνων
που λέγαμε πως ξεπεράσαμε,
μα αναβιώνουμε χαμένοι στο στροβίλισμα της μοίρας
το άδικο δικό μας μερτικό

Ο χρόνος θεραπεύει λένε,
θα ξημερώσει καινούργια μέρα, το φως θα μας
ξεπλύνει πληγές και στάχτες, μα τίποτα
δεν θα ’ναι πια το ίδιο 
- θα βρω ένα λουλούδι  ν’ αγαπήσω, να μου θυμίζει
την πρωινή μου ευτυχία, τη χθεσινή
τόσο κοντά…

Μ Ψ

                                                                    

"Ανθρώπινη ιστορία "

Ζαχαρίας Παπαντωνίου  -  ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ   (1932)
-  από την ποιητική συλλογή "Θεία Δώρα"

Περίμενε. Φτάνουν χειρότερες ώρες.
Να ξέχασε η μοίρα σου λες το σκοπό της;
Ησύχασε. Ο πόνος δεν είναι προδότης.
Ακόμα σου μέλλονται μπόρες και μπόρες.

Περίμενε. Ακόμα η ψυχή σου θα μάθει.
Στην ύπουλη αυτή που σε ζώνει γαλήνη
Ο νους που σε μάχεται δίχτυα σου στήνει.
Σκοτάδια σου φαίνονται, ανοίγονται βάθη.

Για κάθε χαμόγελο που έχεις σκορπίσει,
Για κάθε ματιά σου σε αυγούλα, σε δύση
Γι’ αυτούς που παράστεκες λησμονημένους
Γι’ αυτούς που συμπόναγες κατατρεγμένους.

Αν κοίταξες ρόδο, αν σε δρόσισε βρύση,
Αν έχεις πεσμένες ψυχές αναστήσει,
Για κάθε ομορφιά που στοχάστηκες, που είδες,
Για τα υπνοφαντάσματα, για τις ελπίδες,

Των άσπρων συννέφων καρτέρει τη λύσσα
Που φύγανε χιόνια και θα ’ρθουνε πίσσα.
Του πόνου σημαίνουν μεσούρανα οι ώρες
Ορθός να δεχτείς τις μελλούμενες μπόρες.

Στη μαύρη βουβή λησμονιά να βυθίσεις
Καθώς η αιματόβρεχτη δόξα της δύσης.

fb – Σ. Μπ.

[2φΑ]

"Σχετικά με το ψεύδος "

Fyodor Dostoyefsky  -  Σχετικά μέ τό ψεύδος

Mιὰ φορά, πρόσφατα, σὲ βαγόνι, ἔτυχε ν’ ἀκούσω ὁλόκληρη πραγματεία γιὰ τὸν ἀθεϊσμό. 

Ὁ ὁμιλητὴς ἦταν ἕνας κύριος ἀπὸ ἐκείνους τοὺς κοσμικοὺς καὶ τεχνοκρατικοὺς κύκλους, ποὺ κατὰ τὰ ἄλλα εἶχε τὴ σκυθρωπή, ἀλλὰ ἀρρωστημένη δίψα γιὰ ἀκροατές.

Ἄρχισε τὴν ὁμιλία του ἀπὸ τὰ μοναστήρια.
Δὲν γνώριζε τίποτα σχετικὰ μὲ τὰ μοναστήρια καὶ αὐτὸ φάνηκε ἀπὸ τὶς πρῶτες κι ὅλας λέξεις: δεχόταν τὴν ὕπαρξη τῶν μοναστηριῶν ὡς κάτι τὸ ἀδιαίρετο ἀπὸ τὰ δόγματα τῆς πίστης, φανταζόταν ὅτι τὰ μοναστήρια συντηροῦνται ἀπὸ τὸ κράτος καὶ στοιχίζουν πολὺ ἀκριβὰ στὸ δημόσιο ταμεῖο καί ξεχνώντας ὅτι οἱ μοναχοὶ εἶναι μιὰ ἀπολύτως ἐλεύθερη ἑταιρεία προσώπων, ὅπως καὶ ὁποιαδήποτε ἄλλη, ἀπαιτοῦσε στὸ ὄνομα τοῦ φιλελευθερισμοῦ τὴν καταστροφή τους, σὰν νὰ ἦταν κάποιο τυραννικὸ καθεστώς.
Ὁλοκλήρωσε τὴν ὁμιλία του μὲ ἐπιχειρήματα τοῦ ἀπόλυτου καὶ ἀπέραντου ἀθεϊσμοῦ, στὴ βάση τῶν φυσικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῶν μαθηματικῶν. 

Φοβερὰ συχνὰ ἀναφερόταν στὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ τὰ μαθηματικά, χωρὶς νὰ παραθέτει ἄλλωστε, οὔτε ἕνα ἐπιχείρημα δανεισμένο ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐπιστῆμες, κατὰ τὴ διάρκεια ὁλόκληρης τῆς διατριβῆς του.

Μιλοῦσε παρόλα αὐτὰ μόνος του, ἐνῷ οἱ ὑπόλοιποι ἄκουγαν:
«Θὰ διαπαιδαγωγήσω τὸν γιό μου νὰ εἶναι τίμιος ἄνθρωπος, αὐτὸ εἶναι ὅλο κι ὅλο», συμπέρανε τελειώνοντας, ἔχοντας φανερὰ τὴν πεποίθηση ὅτι τὰ ἀγαθὰ ἔργα, ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ τιμιότητα εἶναι κάτι τὸ δεδομένο καὶ τὸ ἀπόλυτο, ποὺ δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τίποτα καὶ τὸ ὁποῖο πάντα μπορεῖ κανεὶς νὰ τὸ βρεῖ στὴν τσέπη του, ὅταν τὸ ἔχει ἀνάγκη, χωρὶς κόπους, ἀμφιβολίες καὶ παρεξηγήσεις.

Καὶ αὐτὸς ὁ κύριος εἶχε ἀσυνήθιστη ἐπιτυχία.
Μαζί του ἦταν ἀξιωματικοί, γέροντες, κυρίες καὶ μεγάλα παιδιά.
Τὸν εὐχαρίστησαν θερμὰ φεύγοντας γιὰ τὴν μεγάλη εὐχαρίστηση ποὺ τοὺς ἔδωσε καὶ μία κυρία μάλιστα, μητέρα μιᾶς οἰκογένειας, ντυμένη στὰ μετάξια καὶ πολὺ ὄμορφη, γελώντας εὐχάριστα, δυνατά, τοῦ ἀνακοίνωσε ὅτι τώρα πλέον εἶναι πεισμένη ὅτι στὴν ψυχή της ὑπάρχει «μόνο ἀτμός».
Καὶ αὐτὸς ὁ κύριος ἔφυγε μὲ ἕνα ἀσυνήθιστο συναίσθημα σεβασμοῦ πρὸς τὸν ἑαυτό του.

Αὐτὸς λοιπὸν ὁ σεβασμὸς εἶναι ποὺ μὲ κάνει νὰ χάνω τὰ μυαλά μου.
Τὸ ὅτι ὑπάρχουν βλάκες καὶ φλύαροι, φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς καταπλήσσει· αὐτὸς ὅμως ὁ κύριος εἶναι φανερὸ ὅτι δὲν εἶναι βλάκας.
Πιθανὸν νὰ μὴν εἶναι οὔτε καὶ ἀπατεώνας, οὔτε καὶ ἀχρεῖος· μπορεῖ μάλιστα νὰ εἶναι τίμιος ἄνθρωπος καὶ καλὸς πατέρας.
Αὐτὸς ἁπλὰ δὲν κατανοοῦσε ἀπολύτως τίποτα ἀπὸ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἀποφάσισε νὰ κρίνει.

Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ μὴν τοῦ ἦρθε στὸ μυαλὸ ἡ σκέψη μετὰ ἀπὸ μία ὥρα, ἡμέρα ἢ μήνα: 

«Φίλε μου, Ἰβὰν Βασίλιεβιτς (ἢ ὅπως ἀλλιῶς τὸν ἔλεγαν), συζητοῦσες, ἀλλὰ δὲν γνωρίζεις τίποτα γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἔλεγες.
Βλέπεις, αὐτὸ τὸ γνωρίζεις καλύτερα ἀπὸ τὸν καθένα.
Νά, λοιπόν, ποὺ ἀναφερόσουν στὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες καὶ τὰ μαθηματικὰ − ὅμως γνωρίζεις καλύτερα ἀπ’ ὅλους ὅτι τὰ φτωχὰ μαθηματικὰ ποὺ ἔμαθες στὸ δικό σου σχολεῖο ἀπὸ καιρὸ τώρα τὰ ἔχεις ξεχάσει, ἄλλωστε ποτὲ δὲν τὰ κατεῖχες καλά, ἐνῷ ποτέ σου δὲν εἶχες καμιὰ σχέση μὲ τὶς φυσικὲς ἐπιστῆμες.
Πῶς τότε μιλοῦσες; Μὲ ποιό δικαίωμα δίδασκες τοὺς ἄλλους;
Γιατὶ καταλαβαίνεις πολὺ καλὰ, ὅτι τὸ μόνο ποὺ ἔκανες ἦταν νὰ ψεύδεσαι· καὶ δὲν φτάνει αὐτό, ἀλλὰ μέχρι σήμερα ἐξακολουθεῖς νὰ εἶσαι ὑπερήφανος γιὰ τὸν ἑαυτό σου· δὲν ντρέπεσαι καθόλου;».

Εἶμαι πεπεισμένος ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἀναρωτηθεῖ, ἄσχετα μὲ τὸ ὅτι θὰ ἦταν ἀπασχολημένος μὲ «ὑποθέσεις» καὶ δὲν θὰ εἶχε καθόλου χρόνο νὰ ἀναζητᾶ ἀπαντήσεις σὲ ἀργόσχολες ἐρωτήσεις.
Εἶμαι ἀναμφισβήτητα πεπεισμένος ὅτι αὐτὲς οἱ σκέψεις, ἔστω καὶ φευγαλέα, πέρασαν ἀπὸ τὸ μυαλό του. Αὐτὸς ὅμως δὲν ντράπηκε, δὲν φιλοτιμήθηκε!
Αὐτὴ ἡ γνωστοῦ εἴδους ἀναισχυντία τοῦ Ρώσου διανοουμένου εἶναι ἕνα σημαντικό, κατὰ τὴν γνώμη μου, φαινόμενο.
Καὶ δὲ σημαίνει ἀπολύτως τίποτα τὸ γεγονὸς, ὅτι αὐτὴ βρίσκεται παντοῦ καὶ πάντα καὶ ὅτι ὅλοι τὴν ἔχουν συνηθίσει καὶ βαρεθεῖ· παρόλα αὐτὰ ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει γεγονὸς ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιοπερίεργο.

Μᾶς μαρτυρεῖ γιὰ τὴν ἀδιαφορία ποὺ κυριαρχεῖ ἀπέναντι στὴν κρίση τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ ἐνώπιον τῆς συνείδησής μας ἤ πράγμα ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο, μᾶς μαρτυρεῖ γιὰ τὴν ἀσυνήθιστη ἔλλειψη σεβασμοῦ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὴν ἀπογοήτευση καὶ τὴν ἀπώλεια κάθε ἐλπίδας ὅτι μπορεῖ νὰ συμβεῖ κάτι τὸ ἀνεξάρτητο καὶ σωτήριο γιὰ τὸ ἔθνος, ἀκόμη καὶ στὸ μέλλον, ἀπὸ τέτοιους ἀνθρώπους καὶ τέτοια κοινωνία.
Τὸ ἀκροατήριο, δηλαδὴ ἡ ἐπιφάνεια, τὸ εὐρωπαϊκὸ περίβλημα, ὁ νόμος ποὺ ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη «ἅπαξ διὰ παντός» − αὐτὸ τὸ ἀκροατήριο ἔχει καταλυτικὴ ἐπίδραση σὲ κάθε Ρῶσο.

agiazoni – iereasanatolikisekklisias

[2fA]

                                                             

"Ο χρόνος είναι αμέτρητος "

-  Μάνος Ελευθερίου  [από συνέντευξη του]

Ο χρόνος είναι αμέτρητος. Δεν μπορείς να τον οριοθετήσεις.
Είναι το μόνο πράγμα που δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται. Δεν έχει αξία.
Δεν έχει αισθήσεις και συναισθήματα. Προχωράμε μαζί του στα σκοτεινά.
Όπως λέει και ο Σεφέρης "οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά".

Όλοι οι άνθρωποι είναι ήρωες.
Ναι! Αφού παλεύουν συνεχώς με τον χρόνο, ο οποίος απλώς περνάει.
Δεν τον ενδιαφέρει αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις.
Και είναι πολύ σημαντικό αυτό που έλεγαν τα παλιά χρόνια οι ηλικιωμένοι ¨καλά στερνά". 

Αυτή ήταν αληθινή ευχή με νόημα.
Βεβαίως, εννοούσαν ο άνθρωπος να έχει καλό τέλος στη ζωή του.
Η εκκλησία το λέει "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά".

Είναι πολύ σημαντική αυτή η πάλη με τον χρόνο σε εκείνους που παίρνουν είδηση από το πέρασμα του χρόνου.
Είναι οι ωραίοι άνδρες και οι ωραίες γυναίκες που αφήνουν το στίγμα τους σε μία εποχή, που αιφνιδίως ο χρόνος τους αλλάζει. Δεν είναι οι νέοι των 20 και 30 ετών, αλλά στα 70 και στα 80 ο χρόνος σου έχει αφήσει αθλιότητες στο σώμα και στο πρόσωπο.
Μπορεί το ίδιο μυαλό να σέρνει το σώμα, το οποίο όμως τώρα πρέπει να ελέγχει και την έκπτωση του ανθρώπου.

Όλοι γλιστράμε κάποια στιγμή της ζωής μας, αλλά δεν πέφτουμε αναγκαστικά σε πηγάδι. 

Κάνουμε κάτι που δεν είναι σωστό ή κάνουμε κάτι καλό και είμαστε εγκλωβισμένοι.
Δεν μπορούμε να ανοίξουμε μια πόρτα στη ζωή μας, αν και κρατάμε το κλειδί. 

Πολλές φορές μάλιστα η πόρτα είναι ανοικτή, αλλά δεν το βλέπουμε και δεν μπορούμε να βγούμε στο φως και στον αέρα της ελευθερίας.

Ο Θεός δίνει στον καθένα ένα περιβολάκι.
Έναν χώρο γης για να τον καλλιεργήσει πνευματικά. 

Σε άλλους δίνει ένα τεράστιο οικόπεδο χίλια στρέμματα και σε άλλους ένα στρέμμα.
Εξαρτάται από τη δουλειά που θα κάνεις σε αυτή την έκταση.
Ο Καβάφης με λιγότερο ταλέντο δούλεψε σκληρά πάνω στα γραπτά του, στον μικρό χώρο που του χάρισε η Παντοδυναμία Του.
Εκεί φύτεψε τα άνθη, τα οποία εμφανίζονται στον αιώνα.
Σε αγγίζει η Παντοδυναμία Του και γράφεις καλά πράγματα.

Πάντα σκέφτομαι έναν άνθρωπο να αποχαιρετώ σε τραίνο ή να τον περιμένω.
Πάντα σκεφτόμουν αυτούς τους επαρχιακούς σταθμούς σε ένα ωραίο νεοκλασικό κτίσμα με τη φιγούρα του σταθμάρχη κι εγώ να αποχαιρετώ κάποιον.
Ποτέ να φεύγω εγώ. Οι άλλοι να φεύγουν πάντα.
Ή να περιμένω κάποιον.
Αλλά ποτέ δεν έρχεται. Εγώ πάντως δεν φεύγω ποτέ.
Ξέρεις, πάντα υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.

iselida – [2fA]

                                                                   

"Oι άγιοι και οι τρελοί.. "

-  p. Panteleimon Krouskos

"Θηρεύοντας πράγματα αιώνια, θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου σα ρόδο που επάτησα χάμου..."

Σαν σήμερα αυτοκτόνησε ο ποιητής -από τους πολύ αγαπημένους-
Κώστας Καρυωτάκης.
Κατά κανόνα τα ευαίσθητα παιδιά επιβιώνοντας σε έναν τέτοιο παλιόκοσμο,
αρχίζουν και πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου.

Όταν φτάσουν στην επίγνωση, ότι κι αν ακόμα αυτοί φύγουν από τον κόσμο,
αυτή η σφαίρα δεν θα πάψει να γυρίζει και οι εποχές και οι καιροί και οι άνθρωποι 

δεν θα πάψουν να εναλλάσσονται, αδιάφοροι στην ουσία ο ένας για τον άλλο,
είναι πια αργά.
Έφθασαν νέοι, μαζί και γερασμένοι σε μια επίγνωση, που δεν μπορεί να τους σώσει 

από την απελπισία τους.

Γι αυτό σας λέω μην τρελαίνεστε.
Μόνο οι άγιοι και οι τρελοί μπορούν να σηκώσουν το βάρος του κόσμου.
Εμείς οι άλλοι, εις μάτην ταραττόμεθα.
Χάνονται έτσι πολλές φορές, τα μεγαλύτερα αναστήματα.

fb – [2fA]

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

….  Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην Πάτρα και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. 

Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή, αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και τη μικρότητα της τοπικής κοινωνίας.
Στις 20 Ιουλίου πήγε στο Μονολίθι και αποπειράθηκε επί δέκα ώρες να αυτοκτονήσει, προσπαθώντας μάταια να πνιγεί.
Την επόμενη μέρα (21 Ιουλίου) αγόρασε ένα περίστροφο κι επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας. Αφού πέρασε λίγες ώρες μόνος του καπνίζοντας, πήγε σε μια παρακείμενη παραλία, τον Άγιο Σπυρίδωνα και έθεσε τέλος στη ζωή του, κάτω από έναν ευκάλυπτο.

Στην τσέπη του η αστυνομία βρήκε ένα σημείωμα, που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου.
Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ.
Την χυδαία, όμως, πράξη που μου αποδίδεται, την μισώ.
Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία.
Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο.
Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό.
Κάθε πραγματικότης, μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου.
Και τον κίνδυνο που ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά.

Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία.
Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες.
Σ' αυτούς απευθύνομαι.
Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. 

Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου.
Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στον θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι, να μην επιχειρήσουν ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης.
Όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα.
Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. 

Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.»

sansimera – [2fA]

                                                     

"Ο μεγαλύτερος πόνος.. "

Αριστοτέλης Γραμματικάκης
-  by Kostas Grammatikakis, Δευτέρα, Ιουλίου 16, 2018

17 Ιουλίου αύριο, η αποφράς των αποφράδων ημερών.
Η μέρα που ο Αριστοτέλης έφυγε χαμογελώντας προς τον κόσμο που έμελε
να τον υποδεχτεί, σηκώνοντας ένα τεράστιο τσουνάμι που απείλησε να πνίξει
όλη μας την οικογένεια.

Μας βοήθησε και διασωθήκαμε. 
Bρεγμένοι βέβαια μούσκεμα, όπως είμαστε ακόμη και θα είμαστε πάντοτε,
πράγμα που ιδιαιτέρως το θέλουμε.

Ξέρετε ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από το να φεύγει ένα παιδί.
Τον αντέξαμε και τον αντέχομε, επειδή είμαστε όλοι μας βέβαιοι, ότι ο άλλος
κόσμος είναι ο πραγματικός, είναι ο κόσμος που ο Αριστοτέλης ήξερε, ίσως
και γνώριζε.

Αύριο έχουμε ραντεβού μαζί του, στο μνήμα του, όλη η οικογένεια και κάποιοι
από τους φίλους που δεν τον ξεχνούν.
Ο Θεός να σε έχει πάντοτε καλά παιδί μου.

Κώστας Γραμματικάκης

omadamesa

fb - Δημήτρης Τζανακάκης
[Μια ανάρτηση του πολύ σεβαστού μου ανθρώπου από το Ηράκλειο, του Κώστα Γραμματικάκη, δημοσιογράφου και εκδότη της εφημερίδας "Μεσόγειος", η οποία
δεν κυκλοφορεί τώρα.]

[2fA]

"Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος! "

Δρα Ἠλία Λυμπερόπουλου  -  Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΗΛΙΑΣ
-  από το βιβλίο του «Γνώθι σ’ αὐτόν»

….   Ὁ προφήτης Ἠλίας, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου σημαίνει «Ὁ Θεός εἶναι ὁ Κύριος», ὑπῆρξε μία ἐξέχουσα μορφή τοῦ Ἰσραήλ.  Καταγόταν ἀπό τή Θίσβη τῆς Γαλαάδ.

Διά τῆς αὐστηρῆς ἀσκήσεως, τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς καί τῆς ὑπακοῆς, ἔγινε μυσταγωγός τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ.
Ἀποποιήθηκε ὁλοσχερῶς  τά φίλαυτα ἀνθρώπινα πάθη, τήν φιλαρχία, φιλοκτημοσύνη καί φιληδονία. Αὐτό εἶχε σάν ἐπακόλουθο νά ἀποκτήσει καθαρή  καρδιά, νά γίνει τό ἁγνό Ἀγγεῖο τῆς ἐνοικήσεως τοῦ Κυρίου καί συνεργός τῆς θείας βουλήσεως καί χάριτος.

Ὁ Προφήτης, ἔγινε ἀποδέκτης τῆς Θείας Πρόνοιας, ἡ ὁποία καταδείχθηκε ἀπό τό μοναδικό γεγονός, ὅτι ὁ Κύριος τοῦ προσέφερε τροφή μέ ἕναν κόρακα, μετά στό σπίτι τῆς χήρας στά Σαρεπτά, ὁπού ἐκεῖ ὁ μεγάλος Προφήτης πολλαπλασίασε τό λίγο περίσσευμα πού αὐτή εἶχε σέ ἀλεύρι καί λάδι καί ἀργότερα μέ ἕναν Ἄγγελό Του, πού τοῦ ἔδωσε ψωμί καί νερό γιά νά τόν ἐνισχύσει στήν πορεία του στό ὄρος Σινᾶ.
Ἐκεῖ ἔφθασε ὁ Προφήτης μετά ἀπό πεζοπορία σαράντα ἡμερῶν νηστεύοντας.

Ὁ Θεός προστάτεψε ἐπίσης, τόν μεγάλο αὐτόν Προφήτη ἀπό τούς διῶκτες του μέ μεγάλα θαύματα.

Ὁ βασιλιάς Ἀχαάβ καί ὁ λαός τοῦ βόρειου Ἰσραήλ τιμωρήθηκαν, γιά τήν ἀποστασία τους  ἀπό τόν Θεό μέ μακρά ἀνομβρία.
Ἐν συνεχείᾳ ὅμως, διά τῆς προσευχῆς τοῦ προφήτη Ἠλία, ὁ Ἀχαάβ καί οἱ Ἰσραηλίτες ἔγιναν μέτοχοι τῆς θαυματουργικῆς ἐπεμβάσεως τοῦ Κυρίου, στό ὄρος Κάρμηλο, ὅταν ἔπεσε φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κατέκαυσε τό σφάγιο, τήν προσφορά τοῦ Προφήτη, καί ὅταν ἐπίσης ἄνοιξαν οἱ οὐρανοί καί ἔδωσαν τή ζωογόνο βροχή, μετά ἀπό τριάμισυ χρόνια ξηρασίας. Ἀργότερα, εἰς τό ἅγιον ὄρος Σινᾶ, ὁ Θεός ἀποκαλύφθηκε στόν μεγάλο αὐτόν Προφήτη σάν Πνοή λεπτῆς αὔρας.

….

Ὅταν ἦρθε ὁ καιρός γιά νά πάρει ὁ Κύριος κοντά του τόν προφήτη Ἠλία, τόν ἔστειλε στόν Ἰορδάνη ποταμό. Ἐκεῖ ὁ προφήτης Ἠλίας, συνοδευόμενος ἀπό τόν μαθητή του Ἐλισαῖο, πού εἶχε χρίσει κατά ἐντολή τοῦ Θεοῦ διάδοχό του, δίπλωσε τή μηλωτή του καί ἐκτύπησε μέ αὐτή τά νερά τό ποταμοῦ.
Αὐτά ἄνοιξαν θαυματουργικά καί πέρασαν στήν ἀπέναντι ὄχθη αὐτός καί ὁ μαθητής του ἐπάνω στή στεγνή κοίτη τοῦ Ἰορδάνη, ὅπως ἀκριβῶς εἶχε συμβεῖ μέ τήν Ἁγία Κιβωτό τῆς Διαθήκης τοῦ Θεοῦ. Ποιά μεγάλη δύναμη κατεῖχε ὁ μέγας αὐτός Προφήτης τοῦ Κυρίου!

Ἐκεῖ, λοιπόν, στήν ἀνατολική ὄχθη τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ, ὁ προφήτης Ἐλισαῖος παρεκάλεσε τόν διδάσκαλό του νά τοῦ χαρίσει διπλάσια μερίδα τοῦ πνεύματός του.
Καί πράγματι αὐτό ἐκπληρώθηκε, δεδομένου ὅτι ὁ Ἐλισαῖος ἔγινε θεατής τῆς  ἀνάληψης τοῦ διδασκάλου του.
Ὁ προφήτης Ἠλίας ἀνηρπάγη ἐπάνω σέ μία πύρινη ἅμαξα, πού συρόταν ἀπό πύρινα ἄλογα, γιά νά τόν μεταφέρει ἐν δόξῃ στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἄφησε τή μηλωτή του στό μαθητή καί διάδοχό του.

Ἡ μηλωτή τοῦ προφήτη Ἠλία ἐπέδρασε τό ἴδιο θαυματουργικά και πάλι, διότι μέ αὐτήν ὁ προφήτης Ἐλισαῖος ἄνοιξε καί πάλι τά νερά τοῦ Ἰορδάνη καί πέρασε ἐπάνω στή στεγνή κοίτη τοῦ ποταμοῦ πρός τήν δυτική ὄχθη.   ….

[2φΑ]

                                                         

"Φτωχή μου φωλιά! '

Φώτης Κόντογλου  

-  εκλογή από τα κείμενα του

"Στον αγέρα πετούν ένα σωρό πράματα!
Ακούγεται η βαθειά βουή του ατελείωτου κόσμου... Στήσε το αυτί σου!...
Τι μυστική γλώσσα έχει η ψυχή! ...

Περπατώ με τις μύτες των ποδιών μου, το δάχτυλό μου είναι απάνου στο στόμα μου... 

Ειδών ειδών μυρουδιές κλώθουνται σε χρωματιστά ρέματα, που ’ναι όμοια με τόξα τ’ ουρανού...
Απάνου στο πάτωμα στοιβάζουνται - φρου φρου - μαλακά πούπουλα, που στρίφουν στον αγέρα και πέφτουν αμέτρητα, σκεδιάζοντας χίλια χάδια αγάπης - χίλια χάδια αγάπης...

Οι άδειες καμάρες τ’ ουρανού γιομίζουν από μια κρυφή μουσική...
Μέσα στο άπατο χάος κυλάνε αργά και βουβά εκατομμύρια χαμένοι αιώνες...
Η Πούλια αφουγκράζεται με σιωπή τη σκέψη του θεού...
Απάνου στις στερεμένες θάλασσες του Βέγα αρχίζει να φυσά ένα ερημικό αγέρι.

Φτωχή μου φωλιά!
Εδώ μέσα οι άγγελοι χορεύουν με τις αιώνια παιδικές φτέρνες τους κάθε βράδυ... 

Ωσαννά! Ωσαννά!... Η γης αγιάστηκε!...

... Αν έρτω γω στα κατατόπια σου, ξέρω καλά πως θα με ποτίσεις πίκρα και μιζέρια, γιατί είμαι απλός κ' εσύ δασκαλεύεσαι μέρα-νύχτα απ' το διάολο.
Μα αν τύχαινε κανένας άνεμος να σε ρίξει σε τούτο το έρημο μέρος που ζω κι αν μπορούσα για μια στιγμή να σου δανείσω το μυαλό μου και την καρδιά μου, τότες θα 'βλεπες, τότες θα καταλάβαινες για ποιά μυστήρια σου μιλώ… "

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                                                                                    

"Ελεύθερα, άνετα, όμορφα.. "

-  Άγιος Παΐσιος

O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων "αγίους".
Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα από τον ντουνιά και τους ανθρώπους -καθ' ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι, που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς.
Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για νάχεις την καλή τους γνώμη.
Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα, δεν θα σε θέλουν -δεν κάνεις γι’ "άγιος".

Γι' αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά, ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ.
Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο.
Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων.

Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: 'Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                                                        

"Πυρσοί για τον Παράδεισο "

-  Από το "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο" του Λέο Μπουσκάλια

….  Ο Τζωρτζ Μπέρναντ Σω έγραψε:
"Η ζωή δεν είναι για μένα, κανένα μικρό κεράκι...
Είναι ένα είδος λαμπερού πυρσού, που μου τον έδωσαν να τον κρατήσω
για ένα διάστημα και θέλω να διατηρήσω τη φλόγα του όσο πιο δυνατή γίνεται,
πριν τον παραδώσω στις μελλοντικές γενιές".

Ο καθένας από μας κρατά έναν πυρσό.
Η ελπίδα του αύριο είναι να διατηρούμε αναμμένους και φωτεινούς τους πυρσούς μας, σήμερα!

alldayschool – [2fA]

                                                               

"Trump και αποβάθρες.. "

Tramp και όχι Trump  -  Φρίξος Δήμου, Πλοίαρχος Ε.Ν.

Με την ευκαιρία της μεγάλης ναυτιλιακής γιορτής των «Ποσειδωνίων», ξαναδείχτηκε πάλι η προχειρότητα αυτών που ενημερώνουν τους αναγνώστες και τους ακροατές της «ναυτικής» μας Χώρας!

Διαβάσαμε πως η ναυτιλία μας είναι «Trump», και είναι βέβαια (ηχητικά) σωστό, μόνο που πρέπει να γραφεί με «a» κι όχι με «u»!
Τo αγγλικό λήμμα «Ττamρ», εκτός των άλλων, σημαίνει «αλήτης» και «ελεύθερο ποντοπόρο (συνήθως) εμπορικό πλοίο», που ταξιδεύει όπου υπάρχει ναύλος.
Δεν είναι δηλαδή πλοίο γραμμής (Liner).

«Ττumρ» όπως γράφηκε, ευελπιστούμε πως δεν οφείλεται σε άγνοια του συντάκτη, αλλά στον «δαίμονα της φωτοσύνθεσης», σημαίνει «τρουμπέτα» και το όνομα του σημερινού πλανητάρχη, που πιθανόν οι πρόγονοι του το γράφανε αρχικά: με «Α» και αργότερα, για ευνόητους λόγους, το γράφουνε με «U»!
Και περαίνοντας, υπενθυμίζουμε πως τέτοια ναυτικά μαργαριτάρια σερβίρονται συχνά από τους εκάστοτε «ειδικούς»:

Πολύ πρόσφατα, μεταθέτοντας τον τόνο στη λήγουσα, επαναβάφτισαν την παραγωγική σχολή του Π. Ν., Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, σε Σχολή ναυτικών δοκιμών!!!
Μπερδεύουν επίσης τον ελλιμενισμό με την ...προσάραξη, μεταφράζουν το διεθνές φωνητικά σήμα «ΜΑΥDΑΥ» (που είναι η αγγλοποιημένη προφορά του γαλλικού «Μ' AIDER» και σημαίνει βοηθείστε μας) σε ...«Πρωτομαγιά» ή «Μέρα ...Μαγιού» και ακόμη τις μόνιμες δεξαμενές «DRY DΟCKS» σε στεγνές αποβάθρες!!!

"ΕΣΤΙΑ", οπισθόφυλλο, 08.06.2018

El Arab – [2fA]

                                                            

"Αν είναι να ’ρθει..

Κώστας Ουράνης  -  «Η αγάπη»

Δεν ωφελεί να καρτεράς ορθός στην πόρτα του σπιτιού
και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στηλωμένα:
- αν είναι νάρθει, θε να ’ρθεί δίχως να νιώσεις από πού
και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβησμένα,
θε’ να σου κλείσει απαλά με τ’ άσπρα χέρια της τα δυο
τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: Ποια ’μαι εγώ;
απ’ της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποια ’ναι.

Δεν ωφελεί να καρτεράς: αν είναι να ’ρθει θε να ’ρθεί·
κλειστά όλα να ’ναι, θα τη δεις άξαφνα μπρος σου να βρεθεί
κι ανοίγοντας τα μπράτσα της πρώτη θα σ’ αγκαλιάσει
ειδέ κι αν έχεις φωτεινό το σπίτι για να τη δεχτείς
και σαν φανεί, τρέξεις σ’ αυτήν και μπρος στα πόδια της συρθείς,
αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί - αλλιώς θα προσπεράσει!...

ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΜΥΡΙΖΕΙ ΓΙΑΣΕΜΙ – [2φΑ]

"Όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο! "

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ  -  ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ   (1998)
[απόσπαμα]

…. Κάποτε πρέπει και να παίρνει ανάσα ο άνεμος.

Μην ανησυχείς. Υπάρχει πάντα μια δεύτερη τύχη που ακολουθεί
πίσω απ' την πρώτη. Αρκεί να ξέρεις να περιμένεις παρά έναν ή δύο
αιώνες, ενίοτε.

Φθόγγοι Πομπηίας υποχθόνιοι μαζί με κατά καιρούς καταρρέουσες
λέξεις από τον Δάντη έως τον Ungaretti σ' ένα εικοσιτετραώρου
διαρκείας ηλιοβασίλεμα, παρισταμένης πάντοτε και της σελήνης,
γίνονται τα προσκόμματα στην απόφαση της ανθρωπότητας να θέσει
τέρμα στην ιστορία της.

Μες στον βαθύ ουρανό
Κάθε βουνό κι η υπογραφή του.

Το νερό της ομοιότητας δεν άλλαξε, ούτε το δέρμα της ηλικίας.
Ο Ξενοφών τυγχάνει εξάδελφός μου και η μικρή Ασία ομοεθνής.
Κατά τ' άλλα, πραγματικά τρώω περγαμόντο για να ξημερώσει και γράφω
ποιήματα, ώστε να ερωτεύομαι σωστά.

Να χαράζεσαι στη ζωή τόσο προσεκτικά, που να μη ματώνει ποτέ η
ευλάβεια.

Στις σαρανταεννέα ημέρες του χρόνου οι βερβένες του κήπου μου
έχουν πανσέληνο. Σβήνουν τα πάντα κι απομένουν αναμμένα μονάχα
τα ερημοκλήσια. Είναι φορές που παρουσιάζονται άξαφνα, και
για λίγο μόνον, ρολόγια πανσέδων και κάμποσοι χαρτοπόλεμοι
χαμομηλιών. Όλα τους, ώσπου να εμφανιστεί στον αέρα το πρώτο
κλεφτοφάναρο. Τότε είναι η στιγμή, να προσμετρήσει κανείς
πραγματικότητα.
Γενού φυτό τριών γενεών και συνάμα παρθένος.

Γρατζουνάει το πρώτο σου φιλί, όπως το πρώτο σου ποίημα. Κι είναι
οι δυο αυτές αγριμάδες που, αν συμπέσουν και κάνουν καινούριο
φεγγάρι, μπορεί να ξαναγραφτεί απαρχής η ιστορία του κόσμου.

Μια δεύτερη μέρα μέσα στην πρώτη διπλωμένη σε φάκελο, φεύγει
συνεχώς για να τοποθετεί εν αγνοία σου μικρούς φλόκους στα γύρω
υψώματα και χρυσά συννεφάκια στην άκουα μαρίνα της μονίμου
κατοικίας σου.

Α! να 'χα ένα δικό μου αμπέλι πάνω σε ακρωτήριο, που η κάθε του
ρώγα να τρίζει στο κύμα και ο οίνος του να 'ναι Μυρτώος ή και
Καρπάθιος…

Τι εύκρατη που γίνεται η σκέψη, όταν τα μπλε σου βγαίνουν περίπατο!

Ν' ακούς αγάλματα πέτρινα και ρυάκι Εμπεδοκλέους, είναι μαγεία.
Προπαντός αν περπατείς γυμνόπους.

Κι όσα η άμυαλη γραφή σου που υφαρπάζει
από μια, σε αποδρομή, μεγάλη στενοχώρια· που
του μικρού σου Νοέμβρη το καλύβι άπονα έπληξε.

Κείνο το εν είδει ρόδου δώρο που δεν έκανα.

Πεύκα. Η λαμαρίνα η ασημιά
Το «μη» του ενός δακτύλου. Αργά τα μαλλιά
κολυμπητά στον ήλιο. Και κατασυντριμμένη
της οργής των αρχαίων καιρών, η μαύρη σφήκα.

Στη βρύση του ύπνου κάνει ουρά με τον τενεκέ του στο χέρι
το τελευταίο μου όνειρο…

odysseas-elitis

[2fA]