Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

"Ο χρόνος είναι αμέτρητος "





-  Μάνος Ελευθερίου  [από συνέντευξη του]


Ο χρόνος είναι αμέτρητος. Δεν μπορείς να τον οριοθετήσεις.
Είναι το μόνο πράγμα που δεν αγοράζεται και δεν πουλιέται. Δεν έχει αξία.
Δεν έχει αισθήσεις και συναισθήματα. Προχωράμε μαζί του στα σκοτεινά.
Όπως λέει και ο Σεφέρης "οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά".

Όλοι οι άνθρωποι είναι ήρωες.
Ναι! Αφού παλεύουν συνεχώς με τον χρόνο, ο οποίος απλώς περνάει.
Δεν τον ενδιαφέρει αν θα ζήσεις ή θα πεθάνεις.
Και είναι πολύ σημαντικό αυτό που έλεγαν τα παλιά χρόνια οι ηλικιωμένοι ¨καλά στερνά". 
Αυτή ήταν αληθινή ευχή με νόημα.
Βεβαίως, εννοούσαν ο άνθρωπος να έχει καλό τέλος στη ζωή του.
Η εκκλησία το λέει "ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά".

Είναι πολύ σημαντική αυτή η πάλη με τον χρόνο σε εκείνους που παίρνουν είδηση από το πέρασμα του χρόνου.
Είναι οι ωραίοι άνδρες και οι ωραίες γυναίκες που αφήνουν το στίγμα τους σε μία εποχή, που αιφνιδίως ο χρόνος τους αλλάζει. Δεν είναι οι νέοι των 20 και 30 ετών, αλλά στα 70 και στα 80 ο χρόνος σου έχει αφήσει αθλιότητες στο σώμα και στο πρόσωπο.
Μπορεί το ίδιο μυαλό να σέρνει το σώμα, το οποίο όμως τώρα πρέπει να ελέγχει και την έκπτωση του ανθρώπου.

Όλοι γλιστράμε κάποια στιγμή της ζωής μας, αλλά δεν πέφτουμε αναγκαστικά σε πηγάδι. 
Κάνουμε κάτι που δεν είναι σωστό ή κάνουμε κάτι καλό και είμαστε εγκλωβισμένοι.
Δεν μπορούμε να ανοίξουμε μια πόρτα στη ζωή μας, αν και κρατάμε το κλειδί. 
Πολλές φορές μάλιστα η πόρτα είναι ανοικτή, αλλά δεν το βλέπουμε και δεν μπορούμε να βγούμε στο φως και στον αέρα της ελευθερίας.

Ο Θεός δίνει στον καθένα ένα περιβολάκι.
Έναν χώρο γης για να τον καλλιεργήσει πνευματικά. 
Σε άλλους δίνει ένα τεράστιο οικόπεδο χίλια στρέμματα και σε άλλους ένα στρέμμα.
Εξαρτάται από τη δουλειά που θα κάνεις σε αυτή την έκταση.
Ο Καβάφης με λιγότερο ταλέντο δούλεψε σκληρά πάνω στα γραπτά του, στον μικρό χώρο που του χάρισε η Παντοδυναμία Του.
Εκεί φύτεψε τα άνθη, τα οποία εμφανίζονται στον αιώνα.
Σε αγγίζει η Παντοδυναμία Του και γράφεις καλά πράγματα.

Πάντα σκέφτομαι έναν άνθρωπο να αποχαιρετώ σε τραίνο ή να τον περιμένω.
Πάντα σκεφτόμουν αυτούς τους επαρχιακούς σταθμούς σε ένα ωραίο νεοκλασικό κτίσμα με τη φιγούρα του σταθμάρχη κι εγώ να αποχαιρετώ κάποιον.
Ποτέ να φεύγω εγώ. Οι άλλοι να φεύγουν πάντα.
Ή να περιμένω κάποιον.
Αλλά ποτέ δεν έρχεται. Εγώ πάντως δεν φεύγω ποτέ.
Ξέρεις, πάντα υπάρχει ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.



iselida – [2fA]

                                                                   





Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου