Για να θυμάμαι

ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ

Ήταν τόσο τραγικά κοντά μας
όλα αυτά
ο καπνός π’ ανέβαινε από τ’ αποκαΐδια
της καρδιάς μας
- και πότισε η οσμή του για πάντα
το μυαλό μας -
οι φλόγες που τσάκιζαν μ’ έναν κρότο φριχτό
τα κόκκαλα των ελπίδων μας,
η πρωινή ευτυχία, η χθεσινή
σ’ απόσταση μιας σπιθαμής, μιας σπίθας
ενός δρόμου,
αυτή που πριν δυο ώρες ίσως δεν μας έφθανε…

Κι έσφιγγε ο καθένας στην αγκαλιά του
ότι μπορούσε ότι προλάβαινε
και τον πόνο που δεν μπορούσε
που δεν τον άντεχε, κι αυτόν μαζί
θρήνο πανάκριβο
και ράγιζαν τα μάτια ορθάνοιχτα στο φόβο
του σήμερα, του αύριο
στη θλίψη που θρονιαζόταν
στην ανέτοιμη για κάτι τέτοιο από χθες
ψυχή μας

Ξυπνούν βαριανασαίνουν
και μας διώκουν μνήμες αχνές προγόνων
που λέγαμε πως ξεπεράσαμε,
μα αναβιώνουμε χαμένοι στο στροβίλισμα της μοίρας
το άδικο δικό μας μερτικό

Ο χρόνος θεραπεύει λένε,
θα ξημερώσει καινούργια μέρα, το φως θα μας
ξεπλύνει πληγές και στάχτες, μα τίποτα
δεν θα ’ναι πια το ίδιο 
- θα βρω ένα λουλούδι  ν’ αγαπήσω, να μου θυμίζει
την πρωινή μου ευτυχία, τη χθεσινή
τόσο κοντά…

Μ Ψ

                                                                    

Share