"Oι άγιοι και οι τρελοί.. "

-  p. Panteleimon Krouskos

"Θηρεύοντας πράγματα αιώνια, θ' αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα 'ναι η καρδιά μου σα ρόδο που επάτησα χάμου..."

Σαν σήμερα αυτοκτόνησε ο ποιητής -από τους πολύ αγαπημένους-
Κώστας Καρυωτάκης.
Κατά κανόνα τα ευαίσθητα παιδιά επιβιώνοντας σε έναν τέτοιο παλιόκοσμο,
αρχίζουν και πιστεύουν ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου.

Όταν φτάσουν στην επίγνωση, ότι κι αν ακόμα αυτοί φύγουν από τον κόσμο,
αυτή η σφαίρα δεν θα πάψει να γυρίζει και οι εποχές και οι καιροί και οι άνθρωποι 

δεν θα πάψουν να εναλλάσσονται, αδιάφοροι στην ουσία ο ένας για τον άλλο,
είναι πια αργά.
Έφθασαν νέοι, μαζί και γερασμένοι σε μια επίγνωση, που δεν μπορεί να τους σώσει 

από την απελπισία τους.

Γι αυτό σας λέω μην τρελαίνεστε.
Μόνο οι άγιοι και οι τρελοί μπορούν να σηκώσουν το βάρος του κόσμου.
Εμείς οι άλλοι, εις μάτην ταραττόμεθα.
Χάνονται έτσι πολλές φορές, τα μεγαλύτερα αναστήματα.

fb – [2fA]

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

….  Τον Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην Πάτρα και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. 

Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή, αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και τη μικρότητα της τοπικής κοινωνίας.
Στις 20 Ιουλίου πήγε στο Μονολίθι και αποπειράθηκε επί δέκα ώρες να αυτοκτονήσει, προσπαθώντας μάταια να πνιγεί.
Την επόμενη μέρα (21 Ιουλίου) αγόρασε ένα περίστροφο κι επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας. Αφού πέρασε λίγες ώρες μόνος του καπνίζοντας, πήγε σε μια παρακείμενη παραλία, τον Άγιο Σπυρίδωνα και έθεσε τέλος στη ζωή του, κάτω από έναν ευκάλυπτο.

Στην τσέπη του η αστυνομία βρήκε ένα σημείωμα, που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του:

«Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου.
Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ.
Την χυδαία, όμως, πράξη που μου αποδίδεται, την μισώ.
Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία.
Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο.
Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό.
Κάθε πραγματικότης, μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου.
Και τον κίνδυνο που ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά.

Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία.
Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες.
Σ' αυτούς απευθύνομαι.
Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. 

Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου.
Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος.
Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στον θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι, να μην επιχειρήσουν ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης.
Όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα.
Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. 

Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.»

sansimera – [2fA]

                                                     

Share