"Οι Άγιοι Απόστολοι "

Ποιοι ήταν οι Άγιοι Απόστολοι
-  † Αρχιμ. Ειρηναίου Λαφτσή,
(Πρωτοσυγγέλου Ιεράς Μητροπόλεως Αλεξανδρουπόλεως)

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Χριστός επέλεξε δώδεκα αποστόλους κι όχι κάποιον διαφορετικό αριθμό. Διάλεξε δώδεκα, επειδή ο αριθμός αυτός προτυπώνεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης ως εξής:

1) Δώδεκα ήταν οι γιοι του Ιακώβ, που ονομάστηκαν Πατριάρχες των δώδεκα φυλών του Ισραήλ και ήταν τύπος των Δώδεκα Αποστόλων.
Οι δώδεκα αυτοί άρχοντες των Εβραίων, που κάτω από τον πρώτο κριτή, τον Μωυσή, έκριναν τον λαό του Ισραήλ, προτύπωναν τους Αγίους Δώδεκα Αποστόλους που κάτω από τον Μέγα Κριτή ζώντων και νεκρών θα κρίνουν τον κόσμο «επί δώδεκα θρόνους, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ» [Αριθμ. 1, 44 & Ματθ. 19, 28].

2) Δώδεκα ήταν οι κατάσκοποι, που έστειλε ο Μωυσής για να την δουν την Γη της Επαγγελίας. Δώδεκα οι απόστολοι που έστειλε ο Χριστός στη νέα «Γη της Επαγγελίας», που είναι η γη της ευλογίας και της χάριτος του Χριστού [Αριθμ. 13, 3-16]

3) Δώδεκα ήταν τα κουδούνια, που φορούσε στο σάκκο του ο Ααρών, όταν ιεράτευε στη Σκηνή του Μαρτυρίου ως Αρχιερεύς.
Είναι τύπος των Δώδεκα Αποστόλων, που ήχησαν στην οικουμένη και δίδαξαν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας του αναστημένου Χριστού [Εξοδ. 36, 33].

4) Δώδεκα ήταν οι πηγές, που πότισαν στην έρημο τον ισραηλιτικό λαό και προτυπώνουν τους Δώδεκα Αποστόλους, που πότισαν με τα ζωογόνα νάματα του κηρύγματός τους τον νέο Ισραήλ [Αριθμ. 33, 9].

Αυτοί λοιπόν, οι Δώδεκα Απόστολοι, είναι «το άλας της γης» [Ματθ. 5, 13], «το φως του κόσμου» [Ματθ. 5, 14].
Η Εκκλησία τους τιμά αφιερώνοντας μία ημέρα για την εορτή του καθενός, αλλά και μία μέρα για τη Σύναξή τους, της οποίας προηγείται και νηστεία επειδή θεωρεί ότι τα πρόσωπα αυτά είναι οι ακτίνες μέσω των οποίων διακτινίστηκε σε όλον τον κόσμο το αληθινό και αιώνιο φως, που είναι ο Χριστός.

Αυτοί είναι οι θεόκλητοι συνεργοί του Ιησού Χριστού, τα στόματα του Λόγου, οι καθαιρέτες της πλάνης, οι θεμελιωτές της Εκκλησίας, οι φωστήρες του κόσμου.
Ο Χριστός είναι το λυχνάρι, ο Πέτρος είναι ο λυχνοστάτης και το Άγιο Πνεύμα το λάδι, μέσω του οποίου φωτίζεται ο κόσμος.

Ας αναφερθούμε στον καθένα ξεχωριστά και σύντομα:

1. Πέτρος (29 Ιουνίου): Η πόρτα των αμαρτωλών, η γλώσσα των μαθητών, η φωνή των κηρύκων, το μάτι των Αποστόλων.

2. Ανδρέας (30 Νοεμβρίου): Ο πρώτος των πρώτων, ο εκλεκτός των εκλεκτών, ο ψαράς των ψαράδων.

3. Ιωάννης (26 Σεπτεμβρίου): Ο υιός της βροντής, ο ευαγγελιστής και θεολόγος, ο θετός υιός της Παναγίας.

4. Ιάκωβος του Ζεβεδαίου (30 Απριλίου): Ο πρώτος μάρτυρας μεταξύ των Αποστόλων. 

Ένας εκ των τριών μαθητών που έζησε το γεγονός της Μεταμορφώσεως και της αρχιερατικής προσευχής στον Κήπο της Γεσθημανής.

5. Θωμάς ο Δίδυμος (6 Οκτωβρίου): Αυτός που είπε «άγωμεν και ημείς ίνα αποθάνομεν μετ’ αυτού» [Ιωαν. 11, 16], και έδειξε με την αφοσίωσή του πως είναι καλύτερο να συσταυρωθούν με τον Χριστό, παρά να ζουν χωρίς Αυτόν.

6. Ματθαίος ή Λευΐ ο τελώνης (16 Νοεμβρίου): Ο Απόστολος και ευαγγελιστής, ο τα πρωτεία της σοφίας έχων, ο Απόστολος που κατέγραψε το γενεαλογικό δέντρο του Χριστού.

7. Ιάκωβος του Αλφαίου (9 Οκτωβρίου): Αυτός που δέχθηκε το μαρτυρικό θάνατο του σταυρού για να αγάλλεται μαζί Του στη Βασιλεία των Ουρανών.

8. Φίλιππος (14 Νοεμβρίου): Αυτός που αναγνώρισε το Χριστό ως Μεσσία και έδωσε με δυο λέξεις τον τρόπο που θα Τον πλησιάσουμε «έρχου και ίδε» [Ιωάν. 1, 47].

9. Ναθαναήλ (11 Ιουνίου): Λέγεται και Βαρθολομαίος, από το όνομα του πατέρα του (Βαρ + θολομαίος= υιός του Θολομαίου). Αυτός για τον οποίον ο Κύριος είπε για την άδολη και αληθινή πίστη του «ίδε αληθώς Ισραηλίτης εν ω δόλος ουκ έσται» [Ιωάν. 1, 48].

10. Σίμων ο Κανανίτης ή Ζηλωτής (10 Μαΐου): Αυτός που πρώτος έφερε τον τίτλο του «ζηλωτή» λόγω της αγάπης στο πρόσωπο του Χριστού και στον ζήλο με τον οποίο κήρυξε το λόγο Του.
Ο όρος «ζηλωτής» ανήκε σε ομάδα Ιουδαίων, που αγωνίζονταν για την απελευθέρωση της Ιουδαίας από την ρωμαϊκή κυριαρχία. Σήμερα, δυστυχώς, ο ζηλωτισμός είναι σύγχρονη αίρεση της Εκκλησίας, που οφείλεται στην έπαρση και στην αλαζονεία κάποιων, κυρίως κληρικών, που θέτουν εαυτόν πάνω από τους επισκόπους και την Εκκλησία.

11. Ιούδας του Ιακώβου, επονομασθείς Θαδδαίος ή Λεββαίος (19 Ιουνίου & 21 Αυγούστου): 

Ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρει δυο μαθητές με το όνομα Ιούδας «Ιούδαν Ιακώβου και Ιούδαν Ισκαριώτην» [Λουκ. 6, 16].
Ο ευαγγελιστής Ιωάννης αναφέρει και τους δυο «ηστήκει και Ιούδας ο παραδιδούς Αυτόν μετ’ αυτών» [Ιωάν. 5, 15] και στο κατά Ιωάννην αναφέρει «λέγει αυτώ Ιούδας ουχ ο Ισκαριώτης» [Ιωαν 14, 22].

Ο ευαγγελιστής Μάρκος αναφέρει ως δέκατο μαθητή τον Θαδδαίο και λέει «Λεββαίος ο επικληθείς Θαδδαίος» [Μαρκ. 3, 18], ενώ ο ευαγγελιστής Ματθαίος στο 10ο κεφάλαιο μνημονεύει έναν Ιούδα. Γι’ αυτό και η Εκκλησία βεβαιώνει πως Θαδδαίος ή Λεββαίος είναι ένας άνθρωπος ο Ιούδας ο γιος του Ιακώβου.
Λεββαίος σημαίνει έμψυχος, θαρραλέος, μεγαλόκαρδος. Αυτός έγινε πνευματοφόρος κήρυκας του θείου Λόγου και στύλος ασάλευτος της Εκκλησίας, επειδή σ’ αυτόν ο Χριστός κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, του είπε πως θα αξιωθούν της θεοπτίας όσοι αγαπούν τον Θεό και τηρούν τις εντολές Του [Ιωάν. 14, 23].

12. Ματθίας (9 Αυγούστου): Το πρόσωπο που πήρε τη θέση του Ιούδα του Ισκαριώτη. 

Εξελέγη πριν την Πεντηκοστή για να λάβει το Άγιο Πνεύμα [Πραξ. 1, 15-26]. 

Πρόσωπο που γνώρισε τον Χριστό και είχε ακούσει τα κηρύγματά Του. 

Αυτός που κληρώθηκε για να κηρύξει, να μαρτυρήσει και να ενωθεί στη Βασιλεία των Ουρανών με τους υπόλοιπους Αποστόλους.

Σ’ αυτούς, βέβαια, τους Μαθητές ανήκει και ο Απόστολος Παύλος, ο οποίος, όπως και οι υπόλοιποι, κλήθηκε από τον ίδιο τον Χριστό.
Ο κήρυκας των Εθνών, ο τρισμέγιστος φωστήρας, ο διδάσκαλος των Αθηναίων, το αγλάισμα της οικουμένης. Πραγματοποίησε τέσσερις περιοδείες στις οποίες υπέστη τα πάνδεινα και χαρακτηρίσθηκε μαζί με τον Πέτρο Πρωτοκορυφαίος.
Έγραψε 15 επιστολές εκ των οποίων οι 14 σώθηκαν, η μία αυτή προς τους Λαοδικείς δεν σώζεται, αναφέρεται όμως στην προς Κολασσαείς επιστολή [Κολασ. 4, 16].

Υπάρχουν, όμως, κοινά σημεία μεταξύ των Αποστόλων:

1) Κοινά ονόματα: Σίμων (ο Πέτρος) και Σίμων (ο Κανανίτης),
                           Ιάκωβος (του Ζεβεδαίου) και Ιάκωβος (του Αλφαίου),
                           Ιούδας (του Ιακώβου) και Ιούδας (Ισκαριώτης).

2) Αδέλφια: Πέτρος και Ανδρέας, υιοί Ιωνά,
                  Ιάκωβος και Ιωάννης, υιοί Ζεβεδαίου

3) Μαθητές του Προδρόμου: Ανδρέας, Ιωάννης, Ιούδας του Ιακώβου

4) Συγγραφείς: Ματθαίος και Ιωάννης, ως συγγραφείς ευαγγελίων,
                       Ιωάννης, Πέτρος και Παύλος ως συγγραφείς επιστολών.

5) Κοινό επάγγελμα: Ψαράδες ήταν ο Πέτρος, ο Ανδρέας, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης.

6) Κοινή καταγωγή: Οι ένδεκα εκ των δώδεκα αρχικών μαθητών ήταν Ιουδαίοι (πλην του Ιούδα), κατάγονταν από την Γαλιλαία (πλην του Ιούδα του Ισκαριώτη που καταγόταν από την νότια Ιουδαία) - Για τον απόστολο Ματθία, πλην της εκλογής του, η Καινή Διαθήκη δεν έχει άλλα στοιχεία.

Αυτούς τους Δώδεκα τιμούμε όλους μαζί κι έναν-έναν ξεχωριστά, επειδή είναι όπως λέει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, «οι ψαράδες των εθνών, οι κήρυκες των λαών, οι παιδαγωγοί των δικαίων, οι διώκτες της αμαρτίας, οι φωτιστές των απίστων, οι ανίκητοι φύλακες, οι ενδυναμωτές της αδυναμίας, οι άγγελοι των χριστιανών, οι θεραπευτές των ανθρώπων».
Κι όταν τιμούμε τους αποστόλους σημαίνει ότι προσπαθούμε να μιμηθούμε τη ζωή τους και τότε καταλαβαίνουμε ότι το σπουδαιότερο λόγο στη ζωή του χριστιανού τον έχουν οι δοκιμασίες. 

Ο Απόστολος Παύλος λέει:

«Διότι μου φαίνεται ότι ο Θεός άφησε εμάς τους αποστόλους να εμφανισθούμε τελευταίοι, σαν καταδικασμένοι σε θάνατο, διότι γίναμε θέαμα στον κόσμο, στους αγγέλους και στους ανθρώπους.
Εμείς θεωρούμεθα ανόητοι χάριν του Χριστού, εσείς φρόνιμοι εν Χριστώ· εμείς αδύνατοι, σεις δυνατοί· σεις ένδοξοι, εμείς άσημοι.
Έως αυτήν την στιγμή και πεινάμε και διψάμε, είμαστε κακοντυμένοι, δεχόμαστε ραπίσματα, διάγουμε βίο πλανόδιο, κοπιάζουμε εργαζόμενοι με τα ίδια μας τα χέρια. Όταν μας βρίζουν, ευλογούμε, όταν μιας διώκουν, δείχνομε ανοχή· όταν μας συκοφαντούν, μιλάμε ευγενικά.
Γίναμε σαν σκουπίδια του κόσμου· κάθαρμα όλων έως την στιγμή αυτή.
Δεν γράφω αυτά για να σας ντροπιάσω, αλλά για να σας συμβουλεύσω σαν παιδιά μου αγαπητά. Διότι αν και μπορεί να έχετε χιλιάδες παιδαγωγούς εν Χριστώ, δεν έχετε πολλούς πατέρες, διότι εγώ σας γέννησα εν Χριστώ Ιησού διά του ευαγγελίου.
Σας παρακαλώ, λοιπόν, να γίνεσθε μιμητές μου» [Α’ Κορ. 9-16].

Βιβλιογραφία
1) Οσίου Εφραίμ του Σύρου, «Εγκώμιο στον Πέτρο και στον Παύλο»
Έργα, Τόμος Ζ’, Θεσσαλονίκη, 1998.
2) Επισκόπου Κερνίτζης και Καλαβρύτων Ηλία Μηνιάτη
«Μέγας Συναξαριστής», τόμος ΣΤ’, Αθήνα 1980.

pdf  – [2φΑ]

"Οι Απόστολοι "

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος 
-  "OI ΑΓΙΟΙ ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΣ, 1587-1592"

Το έργο μπορεί να ενταχθεί στο γενικό πλαίσιο του καλλιτέχνη ζωγραφικής των Αποστόλων, κατά την παραμονή του στο Τολέδο, αν και παρουσιάζονται δύο Απόστολοι μαζί.
Ο πίνακας είναι αριστουργηματικός.
Οι μορφές των Αποστόλων εικονίζονται από τη μέση και πάνω και έντονα χρώματα ξεχωρίζοντας από το σκουρόχρωμο φόντο.
Η εικονογραφία των μορφών υπακούει στα παραδοσιακά πρότυπα, αν και ο ζωγράφος εισάγει καινοτομίες.

Η παράμερη και υποταγμένη στάση του Αγίου Πέτρου στα αριστερά, καθώς και το υποχωρητικό βλέμμα του, έρχονται σε αντίθεση με τη δυναμικότητα του Αγίου Παύλου, ο οποίος εικάζεται πως πρόκειται για προσωπογραφία του Θεοτοκόπουλου.
Ο Άγιος Πέτρος κρύβει το έμβλημά του, το κλειδί, σύμβολο της εξουσίας που του είχε δώσει ο Χριστός.
Ο Άγιος Παύλος ακουμπάει το χέρι του πάνω στο βιβλίο, πράγμα που δείχνει τη δύναμη της πειθούς των επιστολών του.

theotokopoulos

db – [2fA]

"Μιμητές Χριστού "

-  Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος για τον Απόστολο Παύλο

….   «Να γίνεστε μιμητές μου, όπως και εγώ του Χριστού»…
και άλλοτε χωρίς τον εαυτό του, ανεβάζει τους πιστούς προς τον ίδιο τον Θεό λέγοντας, 

«Να γίνεστε λοιπόν μιμητές του Θεού, σαν τέκνα αγαπητά».

Έπειτα για να δείξει ότι τίποτε δεν κάνει την μίμηση αυτήν τόσο, όσο το να ζει κανείς για το κοινό καλό και να αποβλέπει προς ό,τι είναι χρήσιμο για τον καθένα, πρόσθεσε· 

«Να συμπεριφέρεστε με αγάπη».
Γι’ αυτό αφού είπε, «Να γίνεστε μιμητές μου», αμέσως μιλά για την αγάπη, δείχνοντας ότι κυρίως αυτή η αρετή φέρει κοντά στο Θεό.
Γιατί οι άλλες αρετές είναι βέβαια κατώτερες από αυτήν και περιστρέφονται όλες γύρω από τους ανθρώπους· όπως ο αγώνας εναντίον της επιθυμίας, ο πόλεμος για τη λαιμαργία, η μάχη προς τη φιλαργυρία, ο αγώνας εναντίον του θυμού.
Η αγάπη όμως είναι κοινό γνώρισμα των ανθρώπων και του Θεού.
Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε· «Να προσεύχεστε για εκείνους που σας παρενοχλούν, για να ομοιάσετε προς τον Πατέρα σας, ο οποίος είναι στους ουρανούς».

Αυτό λοιπόν και ο Παύλος γνωρίζοντας ότι είναι το κυριότερο από τα αγαθά, το εφάρμοσε με πολλή προσοχή.
Κανένας δεν αγάπησε τόσο τους εχθρούς του, κανένας δεν ευεργέτησε τόσο εκείνους που τον επιβουλεύονταν, κανένας δεν έπαθε τόσα για χάρη εκείνων που τον είχαν λυπήσει.
Γιατί δεν έβλεπε σ’ εκείνα που πάθαινε, αλλά σκεφτόταν ότι και αυτοί ήταν άνθρωποι, και όσο περισσότερο εξαγριώνονταν εκείνοι, τόσο περισσότερο τους συγχωρούσε τη μανία.
Και όπως θα συμπεριφερόταν ένας πατέρας προς το παιδί του, όταν το πιάνει μανία (γιατί όσο και αν τον βρίζει και τον κτυπά σκληρά ο πάσχων, τόσο περισσότερο τον ευσπλαχνίζεται και κλαίει), έτσι και εκείνος επειδή σκεπτόταν την ασθένεια, από την επενέργεια των δαιμόνων, εκείνων που έκαμαν αυτά εναντίον του, διεγειρόταν για περισσότερη φροντίδα.

Άκουσε λοιπόν αυτόν, πως με πραότητα και με συμπάθεια μας λέγει γι’ αυτούς, οι οποίοι τον μαστίγωσαν πέντε φορές, τον λιθοβόλησαν, τον φυλάκισαν, οι οποίοι διψούσαν για το αίμα του και καθημερινά επιθυμούσαν να τον θανατώσουν.
«Γιατί βεβαιώνω γι’ αυτούς», λέγει, «ότι έχουν ζήλο για τον Θεό, αλλά όχι με σωστή γνώση».
Και πάλι αναχαιτίζοντας εκείνους που τον επιτιμούσαν τους έλεγε·
«Να μην υπερηφανεύεσαι, αλλά να έχεις φόβο. Γιατί, αν ο Θεός δε λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, μήπως δεν θα λυπηθεί και σένα».
Όταν όμως είδε ότι η απόφαση του Κυρίου στράφηκε εναντίον τους, έκανε εκείνο που μπορούσε να κάνει.

Συνέχεια έκλαιγε γι’ αυτούς, θλιβόταν, εμπόδιζε εκείνους που ήθελαν να τους ακολουθήσουν στην καταστροφή και προσπαθούσε, όσο του ήταν δυνατό, να βρει ίχνος συγγνώμης γι’ αυτούς.
Και επειδή δεν μπορούσε να τους πείσει με τα λόγια, γιατί ήταν ανένδοτοι και σκληροί, έκανε συνέχεια προσευχές λέγοντας·
«Αδελφοί, η σφοδρή μου επιθυμία και η δέησή μου, που απευθύνεται προς τον Θεό, είναι υπέρ αυτών για τη σωτηρία τους».

pemptousia

p.Chris – [2fA]

"Κινητοποίηση ζωής "

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
-  παπαΓιώργης Δορμπαράκης

Ὁ μήνας ᾽Ιούνιος καταυγάζεται ἀπό τή μεγάλη ἑορτή τῶν πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου (29 ᾽Ιουνίου).
Δέν πρόκειται περί μίας ἁπλῆς ἑορτῆς, ὅπως συνήθως ἑορτάζουμε τίς ὑπόλοιπες ἑορτές τῶν ἁγίων μας: νά θυμηθοῦμε τήν κατά Χριστόν πολιτεία τους καί στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας νά τούς μιμηθοῦμε.
Στόν ἐναγκαλισμό τῶν δύο ἀποστόλων, ὅπως τόν βλέπουμε στή γνωστή εἰκόνα τους, ἡ ᾽Εκκλησία μας πρόβαλε τή σύζευξη τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων, μέ ἄλλα λόγια εἶδε τούς ἀποστόλους αὐτούς ὡς σύμβολο καί τύπο τῆς παραδόσεώς της.

Ὑπῆρξε, καί ὑπάρχει ἀκόμη σέ ὁρισμένους αἱρετικούς, ἡ ἄποψη ὅτι οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι ἀκολουθοῦν διαφορετικές παραδόσεις καί ἐκφράζουν διαφορετικές θεολογίες: ὁ ἀπόστολος Πέτρος – λένε –  τονίζει τά ἔργα ὡς δρόμο σωτηρίας, γεγονός πού τόν σχετίζει περισσότερο μέ τήν ᾽Ιουδαϊκή παράδοση, καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τονίζει κυρίως τήν πίστη, ἄρα εἶναι ὁ ρηξικέλευθος καί ὁ ἀληθινός χριστιανός.
Τόν Πέτρο εἶδαν πολλοί ὡς πρότυπο τῆς θεολογίας τοῦ Ρωμαιοκαθολικισμοῦ, ἡ ὁποία πράγματι ὑπερτονίζει τά καλά ἔργα εἰς βάρος συχνά τῆς πίστεως, καί τόν Παῦλο ἀπό τήν ἄλλη σχέτισαν μέ τόν Προτεσταντισμό, ὁ ὁποῖος ὑποβαθμίζει τά ἔργα ὑπέρ τῆς πίστεως.

Γιά ἐμᾶς τούς ὀρθοδόξους ὅμως μία τέτοια διασπασμένη κατανόηση τῆς θεολογίας τῶν ἀποστόλων αὐτῶν ἀποτελεῖ μεγάλη πλάνη.
Καί τοῦτο γιατί καί οἱ δύο ἀπόστολοι ἐκφράζουν τήν ἴδια τελικῶς θεώρηση τῆς πίστεως. 

Δέν προβάλλει ἄλλον Χριστό ὁ Πέτρος καί ἄλλον ὁ Παῦλος.
Καί οἱ δύο καταθέτουν τήν ἴδια ἐμπειρία, τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, γιά τήν ὁποία καί οἱ δύο ἔδωσαν μέ μαρτυρικό τρόπο τή ζωή τους.
Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ἄλλωστε πού τούς φώτιζε, ἦταν καί εἶναι πάντοτε τό ἴδιο.

Ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιά παράδειγμα, τονίζει τήν πίστη ὡς προϋπόθεση τῆς σωτηρίας, ἐξαγγέλλει τήν κοινή μαρτυρία καί τῶν ἄλλων ἀποστόλων, ποεξάρχοντος τοῦ Πέτρου (Βλ. π.χ. Α´Πέτρ. 1, 5-9. 21κ.ἀ.), κατά τήν ὁποία, ναί μέν ῾ὁ δίκαιος ἐκ πίστεως ζήσεται᾽ (Ρωμ. 1,17), ἀλλά ἡ πίστη αὐτή ἐκφράζεται μέ τά ἔργα τῆς πίστεως, μέ τή μετάνοια δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου, καί μέ τόν καρπό τῆς πίστεως, τήν ἀγάπη. ῾Πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη᾽ (Γαλ. 5, 6) κατά τή συνοπτική διατύπωσή του, πού σημαίνει ὅτι τότε ἡ χριστιανική πίστη ζωντανεύει καί ἐνεργοποιεῖται, ὅταν ἀκολουθεῖ τόν δρόμο τῆς ἀγάπης.
Πρόκειται γιά διαφορετική διατύπωση τῆς διδασκαλίας καί τοῦ ἀποστόλου ᾽Ιακώβου, κατά τήν ὁποία ῾ἡ πίστις χωρίς τῶν ἔργων νεκρά ἐστι᾽ (2, 18).
Διαφορετικά, ἡ πίστη μόνη μπορεῖ νά θεωρηθεῖ καί ὡς δαιμονική, ἀφοῦ ῾καί τά δαιμόνια πιστεύουσιν καί φρίττουσι᾽( ᾽Ιακ. 2,19).

῎Ετσι πίστη καί ἔργα (πίστεως) συμπορεύονται στή χριστιανική παράδοση, ἐνῶ ὁποιαδήποτε διάσπαση τῆς πίστεως ἀπό τά ἔργα ἑρμηνεύεται ὡς τό ἀποτέλεσμα τῆς συγχύσεως τῆς ψυχῆς καί τοῦ διασπασμένου νοῦ τῶν αἱρετικῶν.
Ἡ ἐσωτερική δηλαδή διάσπαση, τήν ὁποία ζοῦν οἱ αἱρετικοί, λόγω τῆς ἐνεργούσας μέσα τους ἁμαρτίας, τούς ὁδηγεῖ καί στό νά βλέπουν διασπασμένη τή θεολογία τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου.
Μέ ἄλλα λόγια καί στό σημεῖο αὐτό ἐπιβεβαιώνεται ἡ ψυχολογική ἀρχή, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὁ κάθε ἄνθρωπος γιά τήν κατανόηση τοῦ κόσμου προβάλλει στήν πραγματικότητα τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό: αὐτό πού ζεῖ, τό προεκτείνει καί πρός τά ἔξω.

Στήν πιθανή ἔνσταση ὅτι ἱστορικά ὑπῆρξε κάποια σύγκρουση τῶν πρωτοκορυφαίων – ὅταν ὁ ἀπόστολος Παῦλος τότε πού ἦρθε ὁ Πέτρος στήν ᾽Αντιόχεια, τοῦ ἀντιμίλησε κατά πρόσωπο, γιατί ἦταν ἀξιοκατάκριτος.
Γιατί πρίν ἔρθουν μερικοί ἄνθρωποι τοῦ ᾽Ιακώβου, ἔτρωγε στά κοινά δεῖπνα μαζί μέ τούς ἐθνικούς. Σάν ἦρθαν ὅμως, ὑποχωροῦσε καί διαχώριζε τή θέση του, ἐπειδή φοβόταν τούς ᾽Ιουδαίους᾽ (Πρβλ. Γαλ. 2,11 ἑξ.) – ἡ ἀπάντηση δέν εἶναι διαφορετική: ἡ διαφωνία ἦταν γιά τήν τακτική τοῦ Πέτρου ἀπέναντι στούς ἐθνικούς καί ὄχι γιά τήν πίστη καί τήν ἀλήθεια πού ζοῦσε.
Γι᾽ αὐτό καί ἡ ᾽Εκκλησία μας, εἴπαμε, πρόβαλε καί προβάλλει συνεχῶς τήν  ἑ ν ό τ η τ ά  τους μέσα καί ἀπό τήν εἰκόνα τῆς ἑορτῆς τους, ὅπου τούς τοποθετεῖ σέ ἐναγκαλισμό.

Ἡ μεγάλη λοιπόν ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού ἡ ᾽Εκκλησία μας τή συνοδεύει καί μέ νηστεία (γι᾽ αὐτούς γίνεται ἡ νηστεία καί ὄχι γιά τήν ἑπομένη, τῆς σύναξης τῶν ἀποστόλων), μᾶς ὑπενθυμίζει τή βασική ἀλήθεια τῆς πίστεώς μας ὅτι δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε καί νά σχετιστοῦμε μέ τόν Χριστό, ἄν μαζί μέ τήν πίστη μας σέ ᾽Εκεῖνον δέν κινητοποιηθεῖ καί ὅλη ἡ ζωή μας.
Μέ ἁπλά λόγια, ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συνάνθρωπο (αὐτό σημαίνει κυρίως κινητοποίηση τοῦ ἑαυτοῦ μας) ἀποτελεῖ καί τή σπουδαιότερη ἐπιβεβαίωση τῆς πραγματικῆς πίστεώς μας.

taxiarhes-moschato

[2fA]

Θέμα προσωπικό..

-  από τις "ΨΥΧΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"

….   Η αλήθεια δεν είναι γνώση. Δεν μαθαίνεται διαβάζοντας γι’ αυτήν, ακούγοντας ή απομνημονεύοντας την. Η αλήθεια είναι ζωή.
Η καθαρή, γνήσια ζωή, που βιώνεται αυθεντικά, πέρα από την μελέτη και τον στοχασμό της, μέσα στην αγαπητική καθημερινότητα της εργασίας και της οικογένειας, στον κόπο και στον πόνο της προσπάθειας ή στη σιωπή και την προσήνεια της αγιότητας. 
Αν κάποια πράγματα ακούγονται απόλυτα, συμβαίνει γιατί πραγματικά είναι απόλυτα.

Το μέτρο χρειάζεται στις συμπεριφορές και στις προσωπικές απόψεις για πράγματα του κόσμου τούτου – για μεγέθη που μετριούνται.
Στις θεμελιακές ιδιότητες του προσώπου, όπως η πίστη, η ελευθερία, η αγάπη, η ταπεινότητα και η μέθεξη, καθώς και σε έννοιες που προσδιορίζονται από τις ιδιότητες αυτές, όπως η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η σοφία, η αγαθότητα και η αγαλλίαση, υπάρχει η απολυτότητα της ποιότητας τους, που δεν επιδέχεται μέτρηση, έκπτωση και σύγκριση - είναι ποταμοί πνευματικοί, χείμαρροι ισχυροί, θείας πνοής και ουσίας.

Οι κατ’ εικόνα Θεού ιδιότητες, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται, νοούνται, μέσα στη σχέση των προσώπων μεταξύ τους, στην κοινωνία τους, με την γνήσια σημασία της λέξης.
Στο δόσιμο της εμπιστοσύνης, στο μοίρασμα της υπακοής, και στον αφανισμό του απρόσωπου εγώ· στη συμμετοχή στο σύνολο, κτίζεται πέτρα-πέτρα η πληρότητα του προσώπου.

Δεν υφίσταται «πρόσωπο», στην ατομικότητα, στην ιδιωτικότητα, στα δικαιώματα και στις διεκδικήσεις, στην φυγή ή στην αντίθεση.
Μέσα στη σχέση μας με τον εαυτό, με τον Θεό και με τον πλησίον μας, στην πνευματική μας σύντηξη, θα γνωρίσουμε τις διαστάσεις της ελευθερίας μας και τις δυνατότητες της πίστης μας· «ζώντες εν Αληθεία», αποκτούμε πρόσωπο και παρρησία παράστασης. 

Αν το μυαλό αποτελεί το διυλιστήριο των ιδεών, τότε η καρδιά είναι το καμίνι σύντηξης των ιδεών με τα αισθήματα.
Εκεί επιτελούνται οι μεγάλες συναντήσεις, οι καταλυτικές ενώσεις, οι ανακαινίσεις κι οι αναμορφώσεις.   

Παρατήρησα ένα ξάφνιασμα πριν από λίγο, μια μικρή ένσταση του εαυτού μου, στο «μοίρασμα της υπακοής». Όμως γιατί;
Θα πρέπει να το δεχτούμε στην πληρότητα του, πως ό,τι αφορά το πρόσωπο μοιράζεται. 

Όπως μοιράζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
Όπως μοιράζεται η αγάπη, η δικαιοσύνη, η σοφία, η ειρήνη, η ελπίδα, το ίδιο ισχύει και για την υπακοή, την ταπείνωση και την αγιότητα. 

Δεν υπάρχουν αρετές ατομικές. Μοιράζονται και επηρεάζουν τους γύρω μας.
Αυτή τους η ενέργεια τις εδραιώνει.

Οι αρετές φύονται, καλλιεργούνται, ωριμάζουν και καρποφορούν, στο έδαφος των ιδιοτήτων του προσώπου. Η αλήθεια τους αναπτύσσεται σε περιβάλλον ελευθερίας και κοινωνίας, πίστης και ταπείνωσης.
Οι αρετές είναι απολύτως προσωπικές, γι αυτό και αφορούν τον εσωτερικό μας κόσμο, τον εσώτερο εαυτό, δεν προβάλλονται και δεν επιβάλλονται.
Κοσμούν το πρόσωπο, εκεί που δεν υπάρχει η μοναξιά του πλήθους, παρά μόνο η ησυχία της προσωπικής κοινωνίας.
Εκεί που συναντούμε τον Θεό και τον πλησίον μας.

Δεχόμαστε και μοιραζόμαστε. Δεν υπάρχουν αρετές σε λανθάνουσα κατάσταση.
Το καλό είναι πάντοτε ζωντανό, ενεργό, ανανεωνόμενο και ζωοποιό.
Κι όταν λέμε πως ένα θέμα μας είναι (αυστηρά ή όχι) προσωπικό, δεν εννοούμε πως είναι κρυφό, απόρρητο και πρέπει να κρατηθεί μυστικό, αλλά πως αγγίζει τις βαθύτερες ευαισθησίες μας, γι αυτό και χρειάζεται (απαιτείται) οι άλλοι να δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό (που αποκλείει την περιέργεια, την αδιακρισία, τον σχολιασμό και την αυθαίρετη παρέμβαση) και να μας παρέχουν την στήριξη και την ελευθερία που απαιτεί ο υπεύθυνος χειρισμός του.   ….

Μ Ψ

Μικροί θάνατοι

-  από τις "ΨΥΧΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"

….   Ο φυσικός θάνατος είναι το οπισθόφυλλο του ημερολόγιου μας στη γη.
Κάθε σελίδα όμως καθημερινότητας, περιέχει και μερικούς επί μέρους ηθικούς θανάτους. 

Και δεν είναι οι λύπες, οι στενοχώριες, οι απώλειες κι οι αποτυχίες, οι ματαιώσεις και οι απογοητεύσεις οι μικροί μας θάνατοι, όπως αναφερόμαστε σ’ αυτούς ποιητικά.
Αυτές όλες οι καταστάσεις, είναι οι ευκαιρίες μας, ευκαιρίες για αξιοποίηση, για όσους έχουν τα μάτια τους ανοιχτά.
Είναι ασκήσεις ελευθερίας, αγάπης και σοφίας.
Γυμνάσματα υπομονής και ελπίδας, που δυναμώνουν την ψυχή.

Άλλοι είναι οι μικροί, καθημερινοί θάνατοι - είναι οι ώρες που νιώθουμε μέσα μας άδειοι·

ευχαριστημένοι ίσως από την εκπλήρωση κάποιας επιθυμίας, ικανοποιημένοι ίσως από την επιβεβαίωση κάποιας ματαιοδοξίας, αλλά άδειοι.
Το κενό που συνοδεύει το μάταιο, το ψεύτικο, το ευτελές, το πρόστυχο και το άδικο των πράξεων μας, αυτό είναι θάνατος· αργός, βαθμιαίος, αλλά βέβαιος.
Μειώνει κι αλλοιώνει την προσωπικότητα και τον αυτοσεβασμό μας, διασπά τις ενότητες που ορίζουν τη ζωή, είναι το κενό που στοιχειοθετεί το χάος στην ψυχή μας. 

Είναι οι μικροί ηθικοί θάνατοι που αθροίζονται κι οδηγούν στη σκληρότητα της καρδιάς μας, στην απονιά και στην πώρωση.

Θάνατοι είναι και οι ώρες της μοναξιάς, της ανίας και της ακηδίας, κι όλες οι χαμένες ώρες της ζωής μας.
Θάνατοι και οι ώρες του χλευασμού, της ειρωνείας, της μείωσης του άλλου, που τροφοδοτούν τον εγωισμό μας και δεν επιβραβεύουν ίσως την πλασματική μας ανωτερότητα, αλλά πιστοποιούν σίγουρα την ανωριμότητα μας.
Και οι ώρες ακόμα, της αργολογίας, της κατάκρισης ή της επικριτικής σιωπής (από την απόσταση της αυταρέσκειας μας), κι αυτές, θάνατος είναι…

Μ Ψ

"Γενέθλιον Ιωάννου "

Ἀρχιμ. Σεραπίων Μιχαλάκης
-  Από "Το Γενέθλιον του Τιμίου, Ενδόξου, Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου"

Η Αγία μας Εκκλησία τρία μόνο Γενέθλια τιμά κα εορτάζει:
1) του Δεσπότου και Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, στις 25 Δεκεμβρίου
2) της Παναχράντου Αυτού Μητρός Δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, στις 8 Σεπτεμβρίου και
3) του ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, στις 24 Ιουνίου.

….   Στην εικόνα του Γεννεσίου του Προδρόμου η Ελισάβετ βρίσκεται πάνω σε μεγαλόπρεπο και υψηλό κρεβάτι.
Τα ενδύματά της περιβάλλουν με σεμνότητα όλο το γηρασμένο σώμα της.
Είναι λεχώ, δηλαδή μόλις γέννησε το παιδί της, τον Πρόδρομο Ιωάννη.
Μολονότι τον απέκτησε στο βαθύ γήρας της, στο πρόσωπό της διακρίνουμε έντονα τα χαρακτηριστικά της συστολής και της σεμνής σωφροσύνης.
Η Ελισάβετ δόξαζε τον Θεό και στον καιρό της ατεκνίας της και τώρα που παρ' ελπίδα έγινε Μητέρα.

Πίσω της διακρίνουμε ένα καταστόλιστο μαξιλάρι, για την ανάπαυση του σώματός της μετά τις ωδίνες του τοκετού και ακόμη πιο πίσω την οικία της σεμνή και επιβλητική.
Η οροφή της οικίας είναι σκεπασμένη με κόκκινο ένδυμα που συμβολίζει το κάλυμμα του νόμου. Πλάι της στέκονται οι θεραπαινίδες, που ετοιμάζουν την τράπεζα του φαγητού και της προσφέρουν από τα παρατιθέμενα εδέσματα, για την ενδυνάμωση του σώματός της.

Στο κάτω μέρος της εικόνας άλλη θεραπαινίδα γνέθει νήμα και με την άκρη του ποδιού της κινεί τον λίκνο, δηλαδή την κούνια του νεογέννητου Ιωάννη.
Η κούνια σκεπασμένη με λευκό ύφασμα, φυλάει τον θησαυρό, δηλαδή το βρέφος που θα δώσει τέλος στη σκιά του νόμου και θα οδοποιήσει τήν ημέρα του φωτός και της χάριτος.
Ο Ιωάννης είναι τυλιγμένος με τα σπάργανα όπως τα συνηθισμένα βρέφη, αλλά φορεί και φωτοστέφανο. Το πρόσωπό του λάμπει από χάρη, γιατί έχει ήδη γεμίσει από το Άγιο Πνεύμα, όπως προανήγγειλε ο Άγγελος Κυρίου.
Δίπλα του, από τα δεξιά βλέπουμε τον πατέρα του τον Ζαχαρία, να κάθεται σε κάθισμα ωραίο, με ταπεινό, αλλά και λαμπρό υποπόδιο και να γράφει σε πινακίδα, με τον κάλαμό του, την λέξη Ι ω ά ν ν η ς. Είναι το όνομα που θα δοθεί στο βρέφος.

Γιατί οι συγγενείς και όλοι οι γνωστοί και γείτονες που είχαν συναθροισθεί στην οικία του Ζαχαρία, περίμεναν να δοθεί στο βρέφος - όπως ήθελε η παράδοση - το όνομα του πατέρα του δηλαδή «Ζαχαρίας».
Αλλά η Ελισάβετ έλεγε ότι θα ονομασθεί Ιωάννης.
Όλοι απορημένοι ζήτησαν και τήν γνώμη του Ζαχαρία και εκείνος σαν βουβός και άλαλος που ήταν, έγραψε σε πινακίδα το όνομα Ιωάννης, προξενώντας θαυμασμό σε όλους τους παρευρισκομένους.
Τότε με θαυμαστό τρόπο λύθηκε ο δεσμός της γλώσσας του και είπε την θαυμάσια ωδή, που διαβάζομε στό α΄ κεφάλαιο του κατά Λουκάν Αγίου Ευαγγελίου (Λουκ. α΄, 68-79):

«Ας είναι ευλογημένος ο Κύριος, ο Θεός του Ισραήλ, γιατί ήρθε και λύτρωσε το λαό του.
Για χάρη μας έστειλε ένα δυνατό σωτήρα από τη γενιά του Δαβίδ, του δούλου του, όπως ακριβώς είχε πει αιώνες πριν με το στόμα των αγίων προφητών του.
Μ’ αυτόν μας έσωσε από τους εχθρούς μας και από την εξουσία όλων όσοι μας μισούσαν.
Έδειξε την ευσπλαχνία του στους πατέρες μας κι επλήρωσε την άγια διαθήκη του·
τήρησε τον όρκο που έδωσε στον πατέρα μας τον Αβραάμ, να μας αξιώσει, αφού γλιτώσουμε απ’ τα χέρια των εχθρών, να τον λατρεύουμε σαν άνθρωποι που του ανήκουμε και κάνουμε το σωστό ενώπιόν τους σ’ όλη μας τη ζωή.

Κι εσύ, παιδί μου, θα ονομαστείς προφήτης του ύψιστου Θεού, γιατί θα προπορευθείς πριν από τον Κύριο για να ετοιμάσεις τον δρόμο του, να κάνεις γνωστή στον λαό του τη σωτηρία με τη συχώρεση των αμαρτιών τους.
Επειδή ο Θεός μας είναι γεμάτος ευσπλαχνία, θα κάνει ν’ ανατείλει για μας ένα φως από ψηλά, για να φωτίσει αυτούς που ζουν στο σκοτάδι και κάτω από τη σκιά του θανάτου, και να οδηγήσει τα βήματά μας στον δρόμο της ειρήνης».

ecclesia – [2φΑ]

"Ποιος είναι άγιος "

π. Ι. Ρωμανίδης  -  Ποιος είναι άγιος
[Από το βιβλίο του Μ. Ναυπάκτου Ιεροθέου: "Εμπειρική Δογματική"]

Άγιοι λέγονται όλοι όσοι, κατά διαφόρους βαθμούς, μετέχουν της αγιοποιού-θεοποιού ενεργείας του Θεού.
Στην κατηγορία των Αγίων συγκαταλέγονται οι Προφήτες, οι Απόστολοι, οι Πατέρες και όλοι οι δια μέσου των αιώνων φίλοι του Χριστού, όσοι μετέχουν της φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, μεταξύ των οποίων οι μάρτυρες, οι όσιοι ασκητές, κληρικοί και λαϊκοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι.
Όλοι αυτοί λέγονται Άγιοι.

Άγιοι δεν είναι οι καλοί άνθρωποι, αλλά όσοι συνδέονται με τον άσαρκο και σεσαρκωμένο Λόγο, τον Χριστό.  …

Η αγιότητα δεν έχει μια ουμανιστική και ηθικολογική έννοια, αλλά θεολογική. 

Άγιοι είναι όσοι θεραπεύθηκαν πνευματικά, δηλαδή όσοι, αφού η καρδιά τους καθαρίσθηκε, έφθασαν στον φωτισμό του νου και την θέωση.
Αυτοί είναι τα πραγματικά -ενεργεία- μέλη του Σώματος του Χριστού.

«Υπάρχει η αντίληψη σήμερα ότι αν είναι κανείς καλός άνθρωπος, νομοταγής κλπ. 

Τότε είναι καλός Χριστιανός, υποψήφιος άγιος.  …
Στην πατερική θεολογία, όμως, υπάρχει άλλη αντίληψη.
Όποιος θεραπευθεί, αυτός ο θεραπευμένος είναι άγιος. Διότι άγιος στην πατερική παράδοση σημαίνει ένας θεραπευμένος άνθρωπος και τίποτε άλλο· σημαίνει εκείνος που έχει περάσει από την κάθαρση, έφθασε στον φωτισμό και από τον φωτισμό έχει περάσει στην θέωση. 

Αυτός είναι ο θεραπευμένος και επομένως, αυτός ο θεραπευμένος είναι άγιος».

Η νοερά ενέργεια στην ζωή της πτώσεως δεν λειτουργεί ή υπολειτουργεί.
Έτσι, όταν η νοερά ενέργεια αποδεσμεύεται από την λογική ενέργεια και ενεργοποιείται, τότε ο νους φωτίζεται και ο άνθρωπος με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνεργεία φθάνει στην θέωση. Αυτός είναι άγιος. Ο άγιος, με την ενέργεια του Θεού και την δική του συνεργεία, καθίσταται Ναός του Αγίου Πνεύματος.   ….

«Ο καθένας που βλέπει έναν Άγιο καταλαβαίνει ότι είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος. 

Δεν πείθεται περί του ότι είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος με φιλοσοφικά επιχειρήματα ή με θεολογίες του ενός και του άλλου.
Βλέπει ότι είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος.  …

Τι λέει η μαρτυρία του Πνεύματος στο πνεύμα του ανθρώπου: ότι εσμέν τέκνα Θεού κ.ο.κ. 

Αυτή η μαρτυρία για την οποία μιλάει ο Απόστολος Παύλος, που λέει ότι κράζει: 

- Αββά ο Πατήρ εν ταις καρδίαις ημών! κλπ, αυτό το Πνεύμα που κράζει μέσα στις καρδιές μας, είναι μια πραγματικότητα που περιγράφει ο Απόστολος Παύλος ή είναι μια φαντασιοπληξία;

Ο Απόστολος Παύλος στις επιστολές του μιλάει γι’ αυτήν την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, μέσα στην καρδιά του ανθρώπου. Τι είναι αυτή η δύναμη;
Και αν προσέξει κανείς αυτά που γράφει ο Απόστολος Παύλος, βλέπει ότι μιλάει για πραγματική προσευχή μέσα στην καρδιά του ανθρώπου».

Η διαφορά μεταξύ τρελών και Αγίων βρίσκεται στο πώς λειτουργεί η νοερά ενέργεια.
Εάν η νοερά ενέργεια στον άνθρωπο ταυτίζεται με την λογική ενέργεια και αυτή εκτρέπεται από την κανονική λειτουργία, αυτό είναι τρέλα.
Εάν η νοερά ενέργεια κινείται κατά Θεόν και υπό του Αγίου Πνεύματος, τότε ο άνθρωπος είναι άγιος.

«Η διαφορά μεταξύ τρέλας και αγιότητος είναι στο ότι στην πρώτη περίπτωση, η νοερά ενέργεια είναι αδέσμευτη, αχαλιναγώγητη κ.ο.κ. και επηρεάζει την προσωπικότητα του ανθρώπου κατά τέτοιο τρόπο, που κανείς γίνεται τρελός, διότι δεν λειτουργεί κανονικά, όπως ένας κανονικός άνθρωπος».

Όταν ο άνθρωπος μετέχει της φωτιστικής και της θεοποιού ενεργείας του Θεού, τότε βιώνει την θεία Χάρη σε όλη του την ύπαρξη, στην ψυχή, με την νοερά προσευχή, και στο σώμα, με την υπέρβαση του φόβου του θανάτου.
Έτσι οδηγείται στο μαρτύριο.   ….

oodegr – [2φΑ]

"Κόρη των Αθηνών "

Λόρδος Βύρων 
-  το ποίημα του, για την 13χρονη Θηρεσία (Τερέζα) Π. Μακρή

Κόρη γλυκιά των Αθηνών,
σε τούτη δω του αποχωρισμού την ώρα,
δώσε, ώ! δώσε πίσω την καρδιά μου, π’ αποχωρίστηκε από το στήθος
το δικό μου ή πάρε ό,τι απόμεινε και κράτησέ το.
Πριχού να φύγω άκουσε τον όρκο τον δικό μου:
- Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Μα τα μαλλιά τ’ ατίθασα, τα γλυκανεμισμένα ’πο τον αγέρα του Αιγαίου,
Μα τα βλέφαρά σου που με τα κατάμαυρα ματόκλαδα αγγίζουν
τα τρυφερά τα μάγουλα τα ροδοβαμμένα.
Μα τα ελαφίσια τ’ αγριωπά τα μάτια σου,
- Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Μα τα χείλη σου, που λαχταρώ με πόθο,
Μα τη λιγνή τη μέση σου, που ’ναι σα δαχτυλίδι.
Μα τα λουλούδια που μιλούν κάλλιο από κάθε λέξη.
Μα της αγάπης τη χαρά, που γίνεται μαζί και λύπη:
- Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

Κόρη γλυκιά των Αθηνών,
Σ’ αφήνω γεια και φεύγω, μα μη με ξεχνάς
Σαν είσαι μοναχή να με συλλογάσαι.
Τι κι αν πηγαίνω μακριά κι αν φεύγω για την Πόλη
μου ’χει η Αθήνα την καρδιά και την ψυχή σκλαβώσει.
Αγάπη τέτοια σώνεται;
- Ζωή μου, σ’ αγαπώ!

[2φΑ]

"Πίστη, ελπίδα και υπακοή "

Άγίου Ιννοκέντιου Βενιαμίνωφ  -  Ἡ πνοή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος
[από το βιβλίο «Ὑπόδειξη τοῦ δρόμου πρός τή βασιλεία τῶν οὐρανῶν»]

Πότε καί ποιοί ἀποκτοῦν τό Ἅγιο Πνεῦμα;

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶπε: «Ὁ ἄνεμος πνέει ὅπου θέλει· ἀκοῦς τὴ βοή του, ἀλλὰ δὲν ξέρεις ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει.
Ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ καθέναν ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὸ Πνεῦμα» (Ἰω. 3:8).
Τὰ λόγια αὐτὰ σημαίνουν, ὅτι τὴν παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν καρδιά μας μποροῦμε νὰ τὴν ἀκούσουμε, νὰ τὴν αἰσθανθοῦμε καὶ νὰ τὴν ἀντιληφτοῦμε, ἀλλὰ δὲν μποροῦμε ποτὲ νὰ προσδιορίσουμε ἀπὸ πρὶν τὴν περίσταση καὶ τὴν ὥρα ποὺ θὰ μᾶς ἐπισκεφθεῖ.

Βλέπουμε πῶς οἱ ἀπόστολοι ἔλαβαν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ στιγμὲς ποὺ δὲν τὸ περίμεναν. 

Μόνο ἡ ἐπίσημη κατάβαση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς τοὺς εἶχε προαναγγελθεῖ, καὶ πραγματοποιήθηκε τὴν προκαθορισμένη μέρα στὸν προκαθορισμένο τόπο· καὶ τότε, ὅμως, δὲν ἔλαβαν τὸ Πνεῦμα σὰν ἀνταμοιβὴ γιὰ προσωπικά τους κατορθώματα, ἀλλὰ δωρεάν, χάρη στὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα τους.

Ἡ ὁμόψυχη προσευχή, στὴν ὁποία ἦταν ἀφοσιωμένοι ἀπὸ τὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ὡς τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δὲν ἦταν τόσο τὸ μέσο, γιὰ νὰ πάρουν τὸ Πνεῦμα, ὅσο μία προετοιμασία γι' αὐτὸ τὸ γεγονός.
Κανένας, ἑπομένως, δὲν μπορεῖ νὰ ξέρει ποιὰ στιγμὴ καὶ μὲ ποιὸ τρόπο θὰ λάβει τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί τὰ δῶρα δίνονται ἀπροσδόκητα, ὅποτε καὶ σ' ὅποιον θέλει ὁ δωρητής.  ….

Πρὶν μιλήσουμε γιὰ τὸ πῶς μποροῦμε ν' ἀποκτήσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πρέπει νὰ τονίσουμε ὅτι Αὐτὸ δίνεται μόνο στοὺς ἀληθινὰ πιστούς.
Καὶ ἀληθινὰ πιστὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ὁμολογεῖ σωστὰ τὴν ἁγία ὀρθόδοξη πίστη, χωρὶς καμιὰ πρόσθεση ἢ ἀφαίρεση ἢ ἀλλοίωση, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ ὅπως τὴ διατύπωσαν καὶ τὴν ἐπικύρωσαν οἱ ἅγιοι πατέρες στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους.

Κάθε ἀμφιβολία ἡ σόφισμα σὲ θέματα πίστεως εἶναι ἀνυπακοή.
Καὶ ὁ ἀνυπάκουος δὲν μπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει ναὸς καὶ κατοικητήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

agiosnikolaosengomis – [2φΑ]

"Περσέας και Ανδρομέδα "

Ο ΠΕΡΣΕΑΣ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗ ΜΕΔΟΥΣΑ
-  ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ
(ΕΚΔΟΤΙΚΗ ΑΘΗΝΩΝ, Γενική Εποπτεία: Ι. Θ. ΚΑΚΡΙΔΗΣ)

Ο Ακρίσιος, βασιλιάς στο Άργος, από το γάμο του με την Ευρυδίκη, είχε αποκτήσει μια πεντάμορφη κόρη τη Δανάη, δεν είχε κάνει όμως αρσενικά παιδιά.
Σαν ρώτησε το μαντείο πώς μπορούσε να αποκτήσει και γιο, πήρε χρησμό που έλεγε ότι ο ίδιος δεν θα κάνει γιο, θα κάνει όμως η κόρη του, και ότι ο γιος της κόρης του έμελλε να τον σκοτώσει.
Φοβισμένος ο Ακρίσιος μήπως αληθέψει ο χρησμός, έκλεισε τη Δανάη σ’ ένα υπόγειο και πήρε όλες τις προφυλάξεις να μην την πλησιάσει κανένας άντρας.
Όμως ο Δίας επόθησε τη σπάνια ομορφιά της κόρης και για να μπορέσει να τη χαρεί, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, χύθηκε μέσα στο υπόγειο και έφτασε στην αγκαλιά της. 

Έτσι η Δανάη γέννησε τον Περσέα.

Όταν ο Ακρίσιος κατάλαβε, από τα κλάματα του μωρού, τι είχε γίνει, ζήτησε να μάθει την αλήθεια, δεν πίστευε όμως ότι ο Δίας ήταν ο πατέρας του παιδιού.
Ύστερα από αυτά ο Ακρίσιος έκλεισε μάνα και παιδί μέσα σε μια κιβωτό και την έριξε στο πέλαγος.
Τα κύματα έφεραν την κιβωτό στις Κυκλάδες, στη Σέριφο, και στο ακρογιάλι της την βρήκε στα δίχτυα του ο Δίκτυς, φτωχός σεριφιώτης ψαράς.

Ο Περσέας μεγάλωσε στη Σέριφο, κοντά στη μητέρα του, στο σπίτι του προστάτη τους, του Δίκτυ. Ο Πολυδέκτης όμως, ο βασιλιάς, ήθελε τη Δανάη δική του γυναίκα, κι εκείνη πάλι όλο αρνιόταν.
Είχε γίνει πια παλικαράκι ο Περσέας, όταν μια μέρα ο Πολυδέκτης έκανε συμπόσιο στο παλάτι του, κάλεσε τους φίλους του, κάλεσε και τον Περσέα.

Ο Περσέας πήγε και σαν ρώτησε τον βασιλιά για ποιο σκοπό γινόταν το συμπόσιο, πήρε την απάντηση: Για άλογα! 

Αυτό ήθελε να πει ότι οι καλεσμένοι έπρεπε να προσφέρουν στο βασιλιά τους άλογα, όπως ήταν συνήθεια εκείνα τα χρόνια.
Τότε ο Περσέας αποκρίθηκε στο βασιλιά ότι δεν θα είχε άλλη γνώμη, ακόμα κι αν ήταν για το κεφάλι της Γοργόνας!
Σαν τέλειωσε το συμπόσιο όμορφα και καλά την άλλη μέρα, όλοι οι φίλοι του βασιλιά πήγαν στο παλάτι το δώρο τους, από ένα άλογο ο καθένας.
Ο βασιλιάς δέχτηκε με ευχαρίστηση το δώρο του καθενός, του Περσέα όμως αρνήθηκε να το δεχτεί και τον πρόσταξε να πάει να φέρει το κεφάλι της Γοργόνας, όπως είχε καυχηθεί, αλλιώς, αν δεν τα καταφέρει τον φοβέρισε, αυτός θα του πάρει τη μάνα του και με το ζόρι θα την κάνει γυναίκα δική του.

Απαρηγόρητος ο Περσέας, που έτσι στα καλά καθούμενα βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, πήγε και κάθισε σ’ ένα βράχο, στο τελευταίο ακρωτήρι του νησιού, και έκλαιγε τη μοίρα του για το κακό που τον βρήκε.
Εκεί του παρουσιάστηκε ο Ερμής και του έδωσε θάρρος λέγοντας, πως μαζί με την Αθηνά μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πάρει το κεφάλι της Γοργόνας.
Η Γοργόνα δεν ήταν μια, αλλά τρεις αδερφάδες, όπως και οι Γραίες.
Τις Γοργόνες τις έλεγαν Σθεννώ, Ευρυάλη και Μέδουσα.
Από τις τρεις μόνο η Μέδουσα ήταν θνητή, αλλά και αυτή κανείς δεν μπορούσε να την πλησιάσει αν δεν είχε τα κατάλληλα σύνεργα: τη σκούφια που θα τον έκανε αόρατο (την κυνήν), τα φτερωτά πέδιλα, για να μην πατάει στη γη, και το μαγικό σακί (την κίβισιν), για να κρύψει μέσα το κεφάλι της Μέδουσας, όταν θα της το ’παιρνε· και πάλι έπρεπε να ’ναι τυχερός να την πετύχει στον ύπνο και να τα καταφέρει να την χτυπήσει χωρίς να την κοιτάξει, αλλιώς αν την έβλεπε στο πρόσωπο κινδύνευε κι ο ίδιος να μαρμαρώσει.

Τα απίστευτα σύνεργα για ένα τόσο παράτολμο έργο υπήρχαν βέβαια, αλλά τα είχαν στην κατοχή τους οι Νύμφες. και μόνο οι Γραίες ήξεραν τον δρόμο που φέρνει σ’ αυτές.

Ο Περσέας με τον Ερμή και την Αθηνά συντρόφους και οδηγούς, πήγαν και βρήκαν τις Γραίες. Οι Γραίες ήταν γριές από γεννησιμιού τους και είχαν και οι τρεις μαζί ένα μάτι κι ένα δόντι, που τα χρησιμοποιούσαν πότε η μια και πότε η άλλη.
Ο Περσέας, με τη συμβουλή της Αθηνάς, άρπαξε από τις Γραίες το μάτι και το δόντι τους και δεν τους τα ξανάδωσε, παρά μόνο αφού βεβαιώθηκε ότι θα του δείξουν το δρόμο για τις Νύμφες. Έτσι και έγινε.
Πήγαν και βρήκαν τις Νύμφες και ο Περσέας τις παρακάλεσε να του δώσουν τη σκούφια, τα πέδιλα και το σακί. Οι Νύμφες δέχτηκαν την παράκληση και τα έδωσαν. Τότε πια ο Περσέας, ο Ερμής και η Αθηνά τράβηξαν κατά τον Ωκεανό, να φτάσουν στην άκρη του κόσμου, όπου έμεναν οι τρεις Γοργόνες.

Πλησίασαν στο λημέρι τους και τις βρήκαν ευτυχώς κοιμισμένες.
Οι τρίχες της κεφαλής τους ήταν φίδια, τα δόντια τους ήταν σαν του αγριογούρουνου, και είχαν χάλκινα χέρια και χρυσές φτερούγες.

Η Αθηνά έδειξε στον Περσέα τη Μέδουσα, τη μόνη θνητή Γοργόνα.
Τότε ο Περσέας φόρεσε τη σκούφια κι έγινε αόρατος, φόρεσε τα πέδιλα και πετούσε στον αιθέρα, πήρε στον ώμο και το μαγικό σακί. Ο Ερμής, του έβαλε στο χέρι για όπλο δρεπάνι διαμαντένιο (την άρπην).
Έτσι ο Περσέας, πανέτοιμος, όρμησε κατά τη Μέδουσα, και κάνοντας όπως του είχε δείξει η Αθηνά, για να δει τη Γοργόνα χωρίς να μαρμαρώσει, κοίταξε το πρόσωπό της μέσα στη γυαλιστερή ασπίδα του, σαν σε καθρέφτη και με το δρεπάνι, της έκοψε το λαιμό, της πήρε το κεφάλι και το έκρυψε αμέσως μέσα στο μαγικό σακί.

Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας ξεπήδησαν ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο, και ο Χρυσάωρ, ο πατέρας του τρικέφαλου Γηρυόνη.
Οι άλλες δυο Γοργόνες ξεσηκώθηκαν, έψαχναν αναστατωμένες παντού, μα πουθενά δεν είδαν τίποτα· ο Περσέας, με την κεφαλή της αδελφής τους στο μαγικό σακί, ήταν άφαντος.
Στη φυγή του Περσέα, μερικές σταγόνες αίμα από το κεφάλι της Μέδουσας έπεσαν στην Αφρική, και ολόκληρη η ήπειρος γέμισε άγρια θηρία.

Φεύγοντας ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας στο σακί, έφτασε στην Αιθιοπία. 

Εκεί, σε μια ακρογιαλιά, βρέθηκε μπροστά σ’ ένα απροσδόκητο θέαμα.
Σ’ ένα βράχο είχαν δέσει μια όμορφη κοπέλα.
Ο Περσέας ρώτησε κι έμαθε ότι την είχαν βάλει εκεί για να βγει από τη θάλασσα ένα μεγάλο κήτος και να τη φάει.
Η κοπέλα ήταν κόρη του βασιλιά της χώρας, του Κηφέα, και την έλεγαν Ανδρομέδα. 

Η μάνα της, η Κασσιόπη είχε καυχηθεί πως η ίδια ή η κόρη της ήταν πιο όμορφη και από τις Νηρηίδες.
Οι Νηρηίδες οργίστηκαν, το είπαν στον Ποσειδώνα, και του ζήτησαν να τιμωρήσει αυτή την αλαζονεία. Γι’ αυτό ο θεός έστειλε στη χώρα μια καταστρεπτική πλημμύρα κι ένα φοβερό κήτος που καταβρόχθιζε τα πάντα.

Φοβισμένοι οι κάτοικοι ρώτησαν το μαντείο και πήραν χρησμό, ότι το κακό θα σταματήσει  μόνο αν βάλουν για τροφή στο θεριό την κόρη του βασιλιά τους, την όμορφη Ανδρομέδα.
Ο βασιλιάς, μη μπορώντας ν’ αντισταθεί στην απαίτηση του κατατρομαγμένου λαού του, αναγκάστηκε να αποφασίσει τη θυσία της κόρης του για να σωθεί η χώρα από τη συμφορά.
Έτσι πήραν την Ανδρομέδα, την έδεσαν πάνω στο βράχο και περίμεναν να βγει το κήτος να την καταβροχθίσει. Τότε ο Περσέας μπήκε στη μέση και τους είπε ότι αυτός μπορεί να σκοτώσει το θεριό και να σώσει την Ανδρομέδα, αρκεί να του υποσχεθούν ότι θα γίνει γυναίκα του.
Ο βασιλιάς συμφώνησε με τον όρο του Περσέα και έδωσε το λόγο του.
Και ο Περσέας, φορώντας τα φτερωτά πέδιλα, μόλις βγήκε το θεριό από το βυθό, όρμησε από ψηλά καταπάνω του και το ξέκανε.

Μερικοί είπαν πως το κήτος κατάπιε μεμιάς τον Περσέα, αλλά εκείνος κατάφερε με το σπαθί του να του σκίσει την κοιλιά και να βγει.

Έτσι σώθηκε η Ανδρομέδα και όλοι γύρισαν στο παλάτι χαρούμενοι να κάνουν τον γάμο.

Έλεγαν ακόμα, ότι από τον γάμο του Περσέα και της Ανδρομέδας γεννήθηκε ο Πέρσης, που τον άφησαν στον παππού του φεύγοντας για το Άργος, και ότι ο Κηφέας πεθαίνοντας τον άφησε διάδοχό του.
Από αυτόν τον Πέρση, όπως πίστευαν, κρατούσαν οι Πέρσες.

lecturesbureau – [2φΑ]

"Στοιχεία θεϊκής παρουσίας "

-  Του Μητροπολίτου Μεσογαίας & Λαυρεωτικής Νικολάου

….   Το πρώτο στοιχείο που έχει η έλευση και η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, κρύβεται πίσω από τις λέξεις «ομοθυμαδόν» και «επί τω αυτώ».
Είπε ο Κύριος στους αποστόλους: μην απομακρυνθείτε, αλλά να παραμείνετε όλοι μαζί στην Ιερουσαλήμ «έως ου ενδύσασθε δύναμιν εξ ύψους».
Τους είπε λοιπόν να μείνουν προσδοκώντας τη δύναμη την εξ ύψους, η οποία είναι το Άγιο Πνεύμα. Και βλέπουμε ότι οι απόστολοι παραμένουν, όπως αναφέρεται στις Πράξεις, «ομοθυμαδόν επί τω αυτώ», στον ίδιο χώρο, μαζεμένοι, με κοινή προσδοκία και ένα πνεύμα.

Αυτό το φρόνημα της κοινωνίας, η αίσθηση ότι δεν μας χωρίζουν οι διαφορές μας, είναι που πιστοποιεί την συγγένειά μας με το Άγιο Πνεύμα, την εγγύτητά μας μαζί Του, το αν υπάρχει κάπως στη ζωή μας.
Δεν μας χωρίζουν οι αντιθέσεις μας.
Δεν μας χωρίζουν τα λάθη των άλλων, αλλά είμαστε όλοι μαζί.
Μας ενώνει ο ένας και κοινός στόχος. Μας ενώνει η κοινή προσδοκία.
Μας ενώνει αυτό το ίδιο πνεύμα το οποίο περιμένουμε να λάβουμε.
Όταν νοιώθουμε δυσκολίες, όταν νοιώθουμε ξένοι, τότε απουσιάζει το Άγιο Πνεύμα. 

Αυτή η χαρά που νοιώθουμε όταν είμαστε μαζί στην εκκλησία, «ομοθυμαδόν», «επί τω αυτώ», προσδοκώντας την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, είναι που δικαιολογεί την παρουσία μας στη Θεία Λειτουργία.

Υπάρχει ένα δεύτερο στοιχείο, το οποίο κρύβεται πίσω από την έκφραση ότι το Άγιο Πνεύμα ήρθε «ώσπερ φερομένης πνοής βιαίας», σαν ένα ρεύμα απότομο.
Αυτό εκφράζει την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Δεν είναι μόνο ότι γίνεται δυνατός ο χριστιανός, αλλά είναι ότι αισθάνεται την δύναμη του Θεού, η οποία μπορεί τα πάντα να αλλάξει γύρω του, αλλά μπορεί και να αλλάξει και τα πάντα μέσα του.
Μετά, λοιπόν, τη δική μας κοινωνία και ενότητα, έρχεται η αίσθηση της ξαφνικής επεμβάσεως του Αγίου Πνεύματος και της δυνάμεως του Θεού που παρεμβαίνει στη ζωή μας.

Υπάρχει και κάτι ακόμη. Έρχεται το Άγιο Πνεύμα και υπογραμμίζει τη διαφορετικότητα των ανθρώπων· «ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις».
Έχουμε διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά δώρα.
Μια διαφορετικότητα που δεν χωρίζει, αλλά συμπληρώνει και ενώνει.
Χαιρόμαστε που ο Θεός δίνει στον κάθε ένα μας ένα διαφορετικό δώρο.
Πανηγυρίζει η ψυχή μας μέσα από αυτήν την αρμονία της Πεντηκοστής.
Δεν μας ενοχλεί ότι ο άλλος μπορεί να έχει διαφορετική έκφραση και διαφορετική ίσως αίσθηση του Θεού.
Και οι απόστολοι ήταν τόσο διαφορετικοί· ο Πέτρος από τον Παύλο, ο Ιωάννης από τον Πέτρο. Αλλά και οι άγιοι της Εκκλησίας μας· ο Μέγας Βασίλειος από τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο. Εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι με άλλα δώρα, εκφράζοντας όμως την ίδια αλήθεια.

Και ένα τέταρτο στοιχείο· «επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος αγίου».
Γέμισαν από την αίσθηση και την παρουσία του Αγίου Πνεύματος, γέμισε ο οίκος που ήσαν καθήμενοι, και μετά γέμισαν και οι καρδιές τους με αυτήν την αίσθηση της πληρότητος, του όλου, ότι τα έχουμε όλα και δεν μας λείπει τίποτα.
Τα πάντα μας δίνει ο Θεός.
Οι μικρές αναταραχές και διαταραχές αυτής της ζωής δεν είναι τίποτα.
Είναι απλώς για να μας θυμίζουν, ότι δεν γίναμε ακόμη ουράνιοι και ότι ακόμη πατάμε στη γη. Λίγο να μας ταπεινώνουν και κάπως να μας προσγειώνουν.   ....

vimaorthodoxias – [2φΑ]

"Εν Πνεύματι Αγίω.. "

Ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ

-  Η ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

….   Τό Ἅγιον Πνεῦμα ἐγκαθίσταται μόνο Του στίς ψυχές μας.
Γιά νά κατοικήση ὅμως καί νά συμπαραμείνη μέ τό δικό μας πνεῦμα, πρέπει προηγουμένως νά ἀγωνισθοῦμε μέ ὅλες μας τίς δυνάμεις γιά νά τό ἀποκτήσουμε. 

Τότε ἐκεῖνο θά προετοιμάση στήν ψυχή καί στό σῶμα μας τήν κατοικία Του, σύμφωνα μέ τόν ἀψευδῆ λόγο τοῦ Κυρίου: 

«Ἐνοικήσω ἐν ὑμῖν καί ἐμπεριπατήσω καί ἔσομαι ὑμῶν Θεός, καί ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι λαός»
(πρβλ. Λευϊτ. κστ´ 12).

Ἡ προσευχή

Κάθε ἀρετή πού γίνεται γιά τόν Χριστό μᾶς δίνει τή χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος. 

Περισσότερο ὅμως ἀπ̉ ὅλες μᾶς τή δίνει ἡ προσευχή, γιατί αὐτή τήν ἔχουμε πάντοτε στά χέρια μας σάν ἕνα εὔχρηστο πνευματικό ὅπλο.
Θά θέλατε π.χ. νά πᾶτε στήν ἐκκλησία, ἀλλά ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ἤ μπορεῖ ἡ ἀκολουθία νά ἔχη τελειώσει.
Θά θέλατε νά δώσετε κάτι στόν ἐπαίτη, ἀλλά ἐπαίτης δέν ὑπάρχει ἤ μπορεῖ νά μήν ἔχετε νά τοῦ δώσετε.
Θά θέλατε ἴσως νά φυλάξετε παρθενία, ἀλλά εἴτε ἡ ἰδιοσυγκρασία σας εἴτε ἡ πίεσις τῶν τεχνασμάτων τοῦ ἐχθροῦ ἐν συνδυασμῷ μέ τήν ἀδυναμία σας δέν σᾶς ἀφήνουν νά ἀντισταθῆτε καί νά ἐκπληρώσετε αὐτή τήν ἐπιθυμία σας.
Θά θέλατε ἀκόμη νά κάνετε καί κάποια ἄλλη ἀρετή χάριν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέν ἔχετε δυνάμεις ἤ δέν δίδεται ἡ κατάλληλη εὐκαιρία.

Μέ τήν προσευχή ὅμως δέν συμβαίνει τό ἵδιο.
Γι᾿ αὐτήν ὑπάρχει πάντοτε καί γιά τόν καθένα ἡ δυνατότης: γιά τόν πλούσιο καί τόν πτωχό, τόν ἰσχυρό καί τόν ἀδύνατο, τόν διάσημο καί τόν ἄσημο, τόν ὑγιῆ καί τόν ἀσθενῆ, τόν δίκαιο καί τόν ἁμαρτωλό.
Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις τῆς προσευχῆς. Αὐτή περισσότερο ἀπ̉ ὅλα μᾶς παρέχει τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καί αὐτήν εὐκολώτερα ἀπ̉ ὅλα μπορεῖ καθένας νά τήν ἐπιτελέση. 

Μέ τήν προσευχή ἀξιωνόμαστε νά συζητᾶμε μέ τόν Πανάγαθο Θεό καί Σωτῆρα μας. Πρέπει ὅμως νά προσευχώμαστε μόνο μέχρις ὅτου ὁ Θεός, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον μᾶς ἐπισκεφθῆ μέ τή χάρι Του στό μέτρο πού Αὐτός γνωρίζει.

Καί ὅταν Αὐτός εὐδοκήση νά μᾶς ἐπισκεφθῆ, τότε πρέπει νά σταματήσουμε τήν προσευχή. 

Γιατί νά τοῦ λέμε «ἐλθέ καί σκήνωσον ἐν ἡμῖν», ἀφοῦ ἤδη βρίσκεται μέσα στίς ψυχές μας;   ….   

agiameteora – [2fA]

"Η Πεντηκοστή "

Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, El Greco  (1541-1614)
-  Πεντηκοστή  [ 1600, Μουσείο Prado στη Μαδρίτη]

Στο έργο απεικονίζεται η δραματικότητα της στιγμής, που το Άγιο Πνεύμα ως λευκό περιστέρι "φωτίζει" τους έκπληκτους Αγίους Αποστόλους και τους χαρίζει τη δυνατότητα να μιλήσουν και να διαδώσουν το λόγο του Κυρίου, σε πολλές διαφορετικές γλώσσες.
Ο "φωτισμός" ή η επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος δηλώνεται με τη μορφή της πύρινης γλώσσας πάνω από τα κεφάλια των Αποστόλων, ενώ στο κέντρο της πολυπρόσωπης σύνθεσης βρίσκεται η Παναγία, που διακρίνεται από το κόκκινο και μπλε χρώμα της ενδυμασίας της.

Έχει υποστηριχθεί ότι η μορφή του γενειοφόρου φαλακρού απόστολου (δεύτερος από τα δεξιά), που κοιτά προς τους θεατές, αποτελεί αυτοπροσωπογραφία του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου – κατά άλλη εκδοχή, είναι προσωπογραφία του φίλου του Antonio de Covarrubias.

annagelopoulou

db – [2fA]

"Μέτρο κοινωνίας "

Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom (†)
-  από την "Κυριακή πριν την Πεντηκοστή"

….   Ξέρουμε από τον Απόστολο Παύλο τι σημαίνει να είναι κάποιος μαθητής: όλη του η ζωή είναι ο Χριστός, το να πεθάνει είναι όφελος γιατί όσο ζει είναι χωρισμένος από τον Χριστό που αγαπάει και είναι τα πάντα για την ζωή του, όχι μόνο στην εποχή του, αλλά στην αιωνιότητα.
Ωστόσο λέει ο Απόστολος, ότι είναι προετοιμασμένος να ζήσει και όχι να πεθάνει γιατί η παρουσία του στη γη είναι απαραίτητη για τους άλλους.
Αυτό είναι το μέτρο της κοινωνίας που είχε με τον Χριστό.

Και αυτό φαίνεται τόσο συγκινητικά σε έναν παραλληλισμό μεταξύ μιας μικρής φράσης στις Πράξεις των Αποστόλων και στο Ευαγγέλιο: Και ο Χριστός και ο μαθητής λένε ότι τώρα πάνε πίσω στον Πατέρα, ότι η ώρα της αναχώρησής τους έχει έρθει. 

Η εν Χριστώ ζωή του μαθητή έχει ταυτιστεί σε τέτοιο βαθμό με ό,τι αντιπροσώπευε ο Χριστός, και πέρα από αυτό, με αυτό που ήταν ο Χριστός, ώστε ό,τι έγινε πράξη στην ζωή του Χριστού έγινε και στον μαθητή.

Όντως, για τον μαθητή, η ζωή του ήταν ο Χριστός και ο Χριστός ήταν η ζωή του και αποζητούσε τον θάνατο του, αλλά είχε μάθει από τον Θεό κάτι παραπάνω απ’ αυτήν την λαχτάρα για ελευθερία, για κοινωνία με τον Θεό που είχε λατρέψει και υπηρετήσει τόσο πιστά – είχε μάθει, ότι το να δίνει είναι μεγαλύτερη χαρά από το να λαμβάνει.

Οι άγιοι είχαν ακούσει τον Χριστό να λέει, «Κανείς δεν αγαπάει περισσότερο από εκείνον που θυσιάζει τη ζωή του για τους φίλους του». 

Ο Παύλος, οι άλλοι Απόστολοι, και αμέτρητοι μεταγενέστερα άγιοι έδωσαν τις ζωές τους, αψηφώντας την μέρα με τη μέρα ξεχνώντας τους εαυτούς τους, απορρίπτοντας κάθε σκέψη, κάθε έγνοια για τους ίδιους, έχοντας στην σκέψη τους μόνο αυτούς που χρειάζονταν τον Θεό, αυτούς που χρειάζονταν τον λόγο της αλήθειας, την θεία αγάπη. 

Έζησαν για τους άλλους, δίνοντας τόσο γενναιόδωρα όσα έλαβαν.

Καλούμαστε επίσης να μάθουμε τη χαρά, την ευφρόσυνη και θαυμάσια χαρά της προσφοράς, τη χαρά του να απομακρυνόμαστε από τον εαυτό μας ώστε να είμαστε ελεύθεροι να προσφέρουμε, και να το κάνουμε σε όλες τις περιστάσεις, στα πιο μικρά και στα πιο σπουδαία πράγματα.
Και αυτό μπορούμε να το μάθουμε μόνο μέσω της δύναμης του Αγίου Πνεύματος που μας ενώνει με τον Χριστό και μας κάνει ένα σώμα με Αυτόν, ένα σώμα ανθρώπων ενωμένων με τα δεσμά μιας απόλυτης συντροφικότητας, ένα με τον Θεό ο οποίος είναι η ενότητα μας.

Ας σκεφτούμε όλα όσα έχουμε δεχθεί από τον Θεό και ας αναρωτηθούμε:
Τι μπορούμε να δώσουμε πρώτα σε Αυτόν, ώστε να χαρεί για μας, ώστε να ξέρει ότι δεν έχει ζήσει και δεν έχει πεθάνει μάταια;
Και τι μπορούμε να δώσουμε σε όλους όσους είναι γύρω μας, ξεκινώντας από τις μικρότερες, τις πιο ταπεινές δωρεές προς αυτούς που είναι πιο κοντά μας και τελειώνοντας με το να προσφέρουμε ότι μπορούμε σε αυτούς που χρειάζονται περισσότερα; …

pemptousia – [2φΑ]

"Επι- και απο-τυχία.. "

-  π. Λίβυος

Το να είναι κάποιος δυστυχισμένος επειδή κάποτε υπήρξε δυστυχισμένος είναι τρελό. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι εγκαταλείπουμε την προσπάθεια για να αλλάξουμε την ζωή μας, επειδή κάποτε στο παρελθόν είχαμε ένα κακό βίωμα ή προσπαθήσαμε και δεν τα καταφέραμε.
Είναι τραγικό να καταδικάζεις το αύριο κοιτώντας το χθες.
Αλήθεια πιστεύει κανείς ότι οι άνθρωποι που χαμογελάνε ή πέτυχαν στην ζωή να κοιταχτούν με τα όνειρα τους, γεννήθηκαν σε άλλο πλανήτη, δίχως προβλήματα, τραύματα ή φορτία;

Υπάρχει τέτοια ζωή; Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Σαφέστατα και όχι.
Οι πληγές και οδυνηρές εμπειρίες είναι κοινό βίωμα όλων των ανθρώπων.
Η αποτυχία στην προσπάθεια για αλλαγή αναπόφευκτη.
Εάν υπάρχει κάτι που μας κρατάει μακριά από την μετάνοια και αλλαγή, είναι ο φόβος της αποτυχίας ή απόρριψης.
Εκείνοι που πέτυχαν ήταν αυτοί που δεν φοβήθηκαν την αποτυχία. 

Κάποτε υπήρχε ένας μουσικός καλλιτέχνης του δρόμου, που για χρόνια κλαψούριζε σε φίλους και γνωστούς ότι η ζωή και η κοινωνία είναι άδικη.
Αισθανόταν μεγάλο ταλέντο, και έλεγε ότι είχε να δώσει πολλά στην μουσική, ωστόσο ποτέ κανείς δεν το αναγνώρισε.
Ένας κύριος που περνούσε συχνά από το μέρος αυτό και είχε ακούσει δεκάδες φορές το παράπονο του μουσικού, σκέφτηκε να προσπαθήσει να του δώσει μια ευκαιρία. 

Έτρεξε, χτύπησε πόρτες και βρήκε τους ανθρώπους που θα τον άκουγαν.
Με χαρά του το ανήγγειλε, αλλά το επόμενο πρωινό που είχαν δώσει το ραντεβού με την μουσική εταιρεία, ο μουσικός είχε εξαφανιστεί.

Προτίμησε να παραμείνει ένας άγνωστος μουσικός,  παρά αποτυχημένος.
Είναι προφανές ότι δεν ήταν καθόλου έτοιμος να αποτύχει, ώστε να επιτύχει.

fb – [2fA]