- Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος για τον Απόστολο
Παύλο
…. «Να γίνεστε
μιμητές μου, όπως και εγώ του Χριστού»…
και άλλοτε χωρίς τον εαυτό του, ανεβάζει τους πιστούς προς τον ίδιο τον Θεό λέγοντας,
και άλλοτε χωρίς τον εαυτό του, ανεβάζει τους πιστούς προς τον ίδιο τον Θεό λέγοντας,
«Να γίνεστε λοιπόν μιμητές του Θεού, σαν τέκνα αγαπητά».
Έπειτα για να δείξει ότι τίποτε δεν κάνει την μίμηση αυτήν
τόσο, όσο το να ζει κανείς για το κοινό καλό και να αποβλέπει προς ό,τι είναι
χρήσιμο για τον καθένα, πρόσθεσε·
«Να συμπεριφέρεστε με αγάπη».
Γι’ αυτό αφού είπε, «Να γίνεστε μιμητές μου», αμέσως μιλά για την αγάπη, δείχνοντας ότι κυρίως αυτή η αρετή φέρει κοντά στο Θεό.
Γιατί οι άλλες αρετές είναι βέβαια κατώτερες από αυτήν και περιστρέφονται όλες γύρω από τους ανθρώπους· όπως ο αγώνας εναντίον της επιθυμίας, ο πόλεμος για τη λαιμαργία, η μάχη προς τη φιλαργυρία, ο αγώνας εναντίον του θυμού.
Η αγάπη όμως είναι κοινό γνώρισμα των ανθρώπων και του Θεού.
Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε· «Να προσεύχεστε για εκείνους που σας παρενοχλούν, για να ομοιάσετε προς τον Πατέρα σας, ο οποίος είναι στους ουρανούς».
Γι’ αυτό αφού είπε, «Να γίνεστε μιμητές μου», αμέσως μιλά για την αγάπη, δείχνοντας ότι κυρίως αυτή η αρετή φέρει κοντά στο Θεό.
Γιατί οι άλλες αρετές είναι βέβαια κατώτερες από αυτήν και περιστρέφονται όλες γύρω από τους ανθρώπους· όπως ο αγώνας εναντίον της επιθυμίας, ο πόλεμος για τη λαιμαργία, η μάχη προς τη φιλαργυρία, ο αγώνας εναντίον του θυμού.
Η αγάπη όμως είναι κοινό γνώρισμα των ανθρώπων και του Θεού.
Γι’ αυτό και ο Χριστός έλεγε· «Να προσεύχεστε για εκείνους που σας παρενοχλούν, για να ομοιάσετε προς τον Πατέρα σας, ο οποίος είναι στους ουρανούς».
Αυτό λοιπόν και ο Παύλος γνωρίζοντας ότι είναι το κυριότερο
από τα αγαθά, το εφάρμοσε με πολλή προσοχή.
Κανένας δεν αγάπησε τόσο τους εχθρούς του, κανένας δεν ευεργέτησε τόσο εκείνους που τον επιβουλεύονταν, κανένας δεν έπαθε τόσα για χάρη εκείνων που τον είχαν λυπήσει.
Γιατί δεν έβλεπε σ’ εκείνα που πάθαινε, αλλά σκεφτόταν ότι και αυτοί ήταν άνθρωποι, και όσο περισσότερο εξαγριώνονταν εκείνοι, τόσο περισσότερο τους συγχωρούσε τη μανία.
Και όπως θα συμπεριφερόταν ένας πατέρας προς το παιδί του, όταν το πιάνει μανία (γιατί όσο και αν τον βρίζει και τον κτυπά σκληρά ο πάσχων, τόσο περισσότερο τον ευσπλαχνίζεται και κλαίει), έτσι και εκείνος επειδή σκεπτόταν την ασθένεια, από την επενέργεια των δαιμόνων, εκείνων που έκαμαν αυτά εναντίον του, διεγειρόταν για περισσότερη φροντίδα.
Κανένας δεν αγάπησε τόσο τους εχθρούς του, κανένας δεν ευεργέτησε τόσο εκείνους που τον επιβουλεύονταν, κανένας δεν έπαθε τόσα για χάρη εκείνων που τον είχαν λυπήσει.
Γιατί δεν έβλεπε σ’ εκείνα που πάθαινε, αλλά σκεφτόταν ότι και αυτοί ήταν άνθρωποι, και όσο περισσότερο εξαγριώνονταν εκείνοι, τόσο περισσότερο τους συγχωρούσε τη μανία.
Και όπως θα συμπεριφερόταν ένας πατέρας προς το παιδί του, όταν το πιάνει μανία (γιατί όσο και αν τον βρίζει και τον κτυπά σκληρά ο πάσχων, τόσο περισσότερο τον ευσπλαχνίζεται και κλαίει), έτσι και εκείνος επειδή σκεπτόταν την ασθένεια, από την επενέργεια των δαιμόνων, εκείνων που έκαμαν αυτά εναντίον του, διεγειρόταν για περισσότερη φροντίδα.
Άκουσε λοιπόν αυτόν, πως με πραότητα και με συμπάθεια μας
λέγει γι’ αυτούς, οι οποίοι τον μαστίγωσαν πέντε φορές, τον λιθοβόλησαν, τον
φυλάκισαν, οι οποίοι διψούσαν για το αίμα του και καθημερινά επιθυμούσαν να τον
θανατώσουν.
«Γιατί βεβαιώνω γι’ αυτούς», λέγει, «ότι έχουν ζήλο για τον Θεό, αλλά όχι με σωστή γνώση».
Και πάλι αναχαιτίζοντας εκείνους που τον επιτιμούσαν τους έλεγε·
«Να μην υπερηφανεύεσαι, αλλά να έχεις φόβο. Γιατί, αν ο Θεός δε λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, μήπως δεν θα λυπηθεί και σένα».
Όταν όμως είδε ότι η απόφαση του Κυρίου στράφηκε εναντίον τους, έκανε εκείνο που μπορούσε να κάνει.
«Γιατί βεβαιώνω γι’ αυτούς», λέγει, «ότι έχουν ζήλο για τον Θεό, αλλά όχι με σωστή γνώση».
Και πάλι αναχαιτίζοντας εκείνους που τον επιτιμούσαν τους έλεγε·
«Να μην υπερηφανεύεσαι, αλλά να έχεις φόβο. Γιατί, αν ο Θεός δε λυπήθηκε τους φυσικούς κλάδους, μήπως δεν θα λυπηθεί και σένα».
Όταν όμως είδε ότι η απόφαση του Κυρίου στράφηκε εναντίον τους, έκανε εκείνο που μπορούσε να κάνει.
Συνέχεια έκλαιγε γι’ αυτούς, θλιβόταν, εμπόδιζε εκείνους που ήθελαν να τους ακολουθήσουν στην καταστροφή και προσπαθούσε, όσο του ήταν δυνατό, να βρει ίχνος συγγνώμης γι’ αυτούς.
Και επειδή δεν μπορούσε να τους πείσει με τα λόγια, γιατί ήταν ανένδοτοι και σκληροί, έκανε συνέχεια προσευχές λέγοντας·
«Αδελφοί, η σφοδρή μου επιθυμία και η δέησή μου, που απευθύνεται προς τον Θεό, είναι υπέρ αυτών για τη σωτηρία τους».
p.Chris –
[2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου