Θέμα προσωπικό..

-  από τις "ΨΥΧΑΠΟΣΚΕΥΕΣ"

….   Η αλήθεια δεν είναι γνώση. Δεν μαθαίνεται διαβάζοντας γι’ αυτήν, ακούγοντας ή απομνημονεύοντας την. Η αλήθεια είναι ζωή.
Η καθαρή, γνήσια ζωή, που βιώνεται αυθεντικά, πέρα από την μελέτη και τον στοχασμό της, μέσα στην αγαπητική καθημερινότητα της εργασίας και της οικογένειας, στον κόπο και στον πόνο της προσπάθειας ή στη σιωπή και την προσήνεια της αγιότητας. 
Αν κάποια πράγματα ακούγονται απόλυτα, συμβαίνει γιατί πραγματικά είναι απόλυτα.

Το μέτρο χρειάζεται στις συμπεριφορές και στις προσωπικές απόψεις για πράγματα του κόσμου τούτου – για μεγέθη που μετριούνται.
Στις θεμελιακές ιδιότητες του προσώπου, όπως η πίστη, η ελευθερία, η αγάπη, η ταπεινότητα και η μέθεξη, καθώς και σε έννοιες που προσδιορίζονται από τις ιδιότητες αυτές, όπως η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η σοφία, η αγαθότητα και η αγαλλίαση, υπάρχει η απολυτότητα της ποιότητας τους, που δεν επιδέχεται μέτρηση, έκπτωση και σύγκριση - είναι ποταμοί πνευματικοί, χείμαρροι ισχυροί, θείας πνοής και ουσίας.

Οι κατ’ εικόνα Θεού ιδιότητες, καλλιεργούνται και αναπτύσσονται, νοούνται, μέσα στη σχέση των προσώπων μεταξύ τους, στην κοινωνία τους, με την γνήσια σημασία της λέξης.
Στο δόσιμο της εμπιστοσύνης, στο μοίρασμα της υπακοής, και στον αφανισμό του απρόσωπου εγώ· στη συμμετοχή στο σύνολο, κτίζεται πέτρα-πέτρα η πληρότητα του προσώπου.

Δεν υφίσταται «πρόσωπο», στην ατομικότητα, στην ιδιωτικότητα, στα δικαιώματα και στις διεκδικήσεις, στην φυγή ή στην αντίθεση.
Μέσα στη σχέση μας με τον εαυτό, με τον Θεό και με τον πλησίον μας, στην πνευματική μας σύντηξη, θα γνωρίσουμε τις διαστάσεις της ελευθερίας μας και τις δυνατότητες της πίστης μας· «ζώντες εν Αληθεία», αποκτούμε πρόσωπο και παρρησία παράστασης. 

Αν το μυαλό αποτελεί το διυλιστήριο των ιδεών, τότε η καρδιά είναι το καμίνι σύντηξης των ιδεών με τα αισθήματα.
Εκεί επιτελούνται οι μεγάλες συναντήσεις, οι καταλυτικές ενώσεις, οι ανακαινίσεις κι οι αναμορφώσεις.   

Παρατήρησα ένα ξάφνιασμα πριν από λίγο, μια μικρή ένσταση του εαυτού μου, στο «μοίρασμα της υπακοής». Όμως γιατί;
Θα πρέπει να το δεχτούμε στην πληρότητα του, πως ό,τι αφορά το πρόσωπο μοιράζεται. 

Όπως μοιράζονται οι σκέψεις και τα συναισθήματα.
Όπως μοιράζεται η αγάπη, η δικαιοσύνη, η σοφία, η ειρήνη, η ελπίδα, το ίδιο ισχύει και για την υπακοή, την ταπείνωση και την αγιότητα. 

Δεν υπάρχουν αρετές ατομικές. Μοιράζονται και επηρεάζουν τους γύρω μας.
Αυτή τους η ενέργεια τις εδραιώνει.

Οι αρετές φύονται, καλλιεργούνται, ωριμάζουν και καρποφορούν, στο έδαφος των ιδιοτήτων του προσώπου. Η αλήθεια τους αναπτύσσεται σε περιβάλλον ελευθερίας και κοινωνίας, πίστης και ταπείνωσης.
Οι αρετές είναι απολύτως προσωπικές, γι αυτό και αφορούν τον εσωτερικό μας κόσμο, τον εσώτερο εαυτό, δεν προβάλλονται και δεν επιβάλλονται.
Κοσμούν το πρόσωπο, εκεί που δεν υπάρχει η μοναξιά του πλήθους, παρά μόνο η ησυχία της προσωπικής κοινωνίας.
Εκεί που συναντούμε τον Θεό και τον πλησίον μας.

Δεχόμαστε και μοιραζόμαστε. Δεν υπάρχουν αρετές σε λανθάνουσα κατάσταση.
Το καλό είναι πάντοτε ζωντανό, ενεργό, ανανεωνόμενο και ζωοποιό.
Κι όταν λέμε πως ένα θέμα μας είναι (αυστηρά ή όχι) προσωπικό, δεν εννοούμε πως είναι κρυφό, απόρρητο και πρέπει να κρατηθεί μυστικό, αλλά πως αγγίζει τις βαθύτερες ευαισθησίες μας, γι αυτό και χρειάζεται (απαιτείται) οι άλλοι να δείχνουν τον απαραίτητο σεβασμό (που αποκλείει την περιέργεια, την αδιακρισία, τον σχολιασμό και την αυθαίρετη παρέμβαση) και να μας παρέχουν την στήριξη και την ελευθερία που απαιτεί ο υπεύθυνος χειρισμός του.   ….

Μ Ψ

Share