"Γλώσσα ισοδομική "

Οσίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, "Λόγοι περί πνευματικῆς ζωῆς"

«Ἡ ἑλληνική γλώσσα ἔχει πολύτιμους θησαυρούς, εἶναι ἡ γλώσσα πού ἐπλούτισαν οἱ Ἕλληνες Πατέρες τόσο ὡραῖα καί τήν ἐτόρνευσαν· ἔκαναν τό χτίσιμό της τόσο τέλεια, σά νά εἶναι – μιά λέξη νά πῶ – “ἰσοδομική”.
Τί θά πεῖ “ἰσοδομική”; Νά σᾶς πῶ ἐγώ. Δέν τό ἔχω διαβάσει σέ λεξικό, ἀλλά μόνος μου νά σᾶς πῶ πῶς τό καταλαβαίνω.

Ξέρετε, ἔχομε στό μοναστήρι κάτι τσιμεντόλιθους, οἱ ὁποῖοι ὅλοι ἔχουνε βγεῖ ἀπό ἕνα καλούπι. Αὐτοί οἱ τσιμεντόλιθοι ὅλοι εἶναι ἰσοδομικοί, ταιριάζουνε ὅπου νά τούς βάλεις. 

Λοιπόν, παλαιά δέν εἴχανε τσιμέντο νά κάνουνε καλούπια, ἀλλά παίρνανε τά μάρμαρα καί τά μετρούσανε τά ἴδια καί τίς γωνίες τους, τό ὕψος, τό βάθος, μέ τό χιλιοστό.
Τήν Ἀκρόπολη καί πολλά μνημεῖα πού εἴχανε κτίσει, ἔτσι τά εἴχανε μετρήσει. 

Δηλαδή ταιριάζανε. Ἔτσι, λοιπόν, καί οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, οἱ Πατέρες τοῦ Ἔθνους – μποροῦμε κι ἐκείνους νά τούς ποῦμε Πατέρες – ξέρανε τόσο καλά τή γλώσσα, ὥστε, ὅταν μιλοῦσαν, δέν μποροῦσαν νά ποῦνε μιά λέξη πού δέν ταίριαζε μέ τό θέμα πού λέγανε.

Ἡ λέξη “ἰσοδομική” εἶναι δική μου λέξη, δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει.
Κοιτάξτε τώρα στό λεξικό. Μέ συγχωρεῖτε, ἐγώ αὐτά τά λέγω ἀπό μόνος μου, δέν τά ξέρω, δέν τά ᾽χω διαβάσει. Ρωτάω ἐσᾶς πού ξέρετε γράμματα.
–“Ἰσόδομος”: ὁ ἐκτισμένος κατά σειρᾶς ἰσομεγεθῶν λίθων· ἡ τεχνοτροπία τοῦ κατ᾽ ἴσους δόμους κτισίματος.–
Ἐγώ αὐτό δέν τό ξέρω, ἀλλά φαίνεται φώτισις Θεοῦ. Εἶναι ἀπό τόν Θεό, ἀπ᾽ εὐθείας!

Στόν λόγο ὅμως, καταλαβαίνεις ὅτι ὁ λόγιος ἔχει ταιριαστές λέξεις πού λέγει σέ κάθε ὑπόθεση.

Ὅταν δέν εἶναι ταιριαστές οἱ λέξεις τίς λέμε “σόλοικες”.
Τό γράψιμό σου, λέμε, εἶναι σόλοικο.
Ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι ἰσοδομική.
Τό ἰσοδομικόν, ὅπως ἐγώ τό καταλαβαίνω, ἔχει σειρά, ὁμαλότητα, γραμμή.
Κανείς δέν ἐξέχει πιό ἔξω ἤ πιό μέσα ἤ ἔχει κενό.
Ἔτσι συμβαίνει καί μέ τήν ἰσοδομική γλώσσα. Πώ, πώ, τί ὡραῖα πράγματα!

Θυμᾶστε τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, στήν ἀρχαία γλώσσα;
Μοιάζουνε μέ τοῦ Δημοσθένη καί μέ ὅλων τῶν ρητόρων.
Αὐτούς τούς εἴχανε μελετήσει, τούς εἴχανε φάει, τρόπον τινά, οἱ Πατέρες.
Ναί, ἀλλά ζοῦσαν μέ τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ἔτσι στά ἔργα τους εἶχαν τέλειο περιεχόμενο καί τό ἐξέφραζαν μέ τήν τέλεια γλώσσα τους.
Τούς ἀρχαίους τούς εἶχαν ξεπεράσει στή δομή.»

[Φώτης Σχοινᾶς - Ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ἡ ἀρχαία ἑλληνική γλῶσσα]

 

antifono – [2φΑ]

Share