"Απόλυτη δίψα "

Ernesto Cardenal  -  αγάπη Η χαραμάδα της αιωνιότητας

Δίψα

Ο λύκος της στέπας, πού αλυχτάει μέσα στη νύχτα, αλυχτάει για τον Θεό· και ή κουκουβάγια για Εκείνον κράζει. Για Εκείνον στενάζει το άκακο περιστέρι και δεν το ξέρει.
Τον Θεό επίσης καλεί το μικρό μοσχαράκι πού μουγκανίζει για τη μητέρα του, το λιοντάρι πού βρυχάται και τα βατράχια πού κοάζουν.
Όλη η κτίση Τον καλεί με όλη την ποικιλία των γλωσσών της.
Και ή γλώσσα των εραστών, η γλώσσα των ποιητών και ή προσευχή των μοναχών κραυγάζουν επίσης για τον Θεό.

Όλα τα ανθρώπινα μάτια έχουν μέσα τους λαχτάρα.
Άνθρωποι απ' όλες τις φυλές, παιδιά, γέροι. μητέρες. ερωτευμένες γυναίκες, αστυνομικοί, εργάτες, τυχοδιώκτες. δολοφόνοι, επαναστάτες, δικτάτορες και άγιοι — όλοι έχουν το ίδιο φως λαχτάρας. την ίδια βαθιά φωτιά. τον ίδιο άπειρο πόθο για ευτυχία και χαρά δίχως τέλος.
Τα ανθρώπινα μάτια είναι σαν πηγάδια, σαν το πηγάδι της Σαμαρείτιδας γυναίκας.

Αυτή η δίψα πού όλες οι υπάρξεις νιώθουν είναι η αγάπη του Θεού.
Για χάρη αυτής της αγάπης έγιναν όλοι οι πόλεμοι, διαπράχθηκαν όλα τα εγκλήματα, και για χάρη της όλοι ο άνθρωποι αγαπιούνται ή μισούνται.
Για χάρη αυτής της αγάπης οι άνθρωποι σκαρφαλώνουν βουνά, κατεβαίνουν στον πυθμένα του ωκεανού, κυβερνούν και συνωμοτούν και χτίζουν και γράφουν και τραγουδούν και θρηνούν και αγαπούν.

Κάθε ανθρώπινη ενέργεια, κάθε αμαρτία είναι μια αναζήτηση του Θεού. 

Όμως κάποιες φορές αναζητείται εκεί που δεν είναι δυνατόν να βρεθεί.
Γι' αυτό και ο Αυγουστίνος λέει :
«Γύρεψε αυτό που γυρεύεις, αλλά όχι εκεί που το γυρεύεις».

Ο Θεός λαμποκοπά στην ύλη, μολονότι είναι απείρως μακρινός απ' αυτή, και μολονότι η ύλη είναι αδιαφανής και αποτελούμενη από χονδροειδή άτομα.
Η αντανάκλαση της υπέρτατης ωραιότητας του Θεού είναι που παράγει ομορφιές σκορπίζοντάς τις εδώ και κει — η γαλανή θάλασσα, ο γλάρος, η ομορφιά των γυναικών και του ερωδιού, τα σιωπηλά τροπικά ποτάμια, που ρέουν κάτω από τα πράσινα φοινικόκλαδα στο φως του δειλινού.

Πώς θα ήταν άραγε να δει κανείς αυτή την ομορφιά καθεαυτή, ακάλυπτη, κατά πρόσωπο, όχι καθρεφτιζόμενη στην ύλη, αλλά όπως πραγματικά είναι, συμπυκνωμένη εν τω Θεώ; 

Εκεί θα μπορούσες να δεις την ομορφιά που βλέπεις στη θάλασσα, στις γυναίκες, στο χιόνι και στον ερωδιό, όχι σκορπισμένη σε εφήμερους μεμονωμένους αντικατοπτρισμούς, αλλά συμπυκνωμένη σε ένα πράγμα, σε μία ύπαρξη. 

Αυτές είναι οι σκόρπιες σελίδες του βιβλίου του σύμπαντος, που ο Δάντης λέει (στο τελευταίο του άσμα) πως είδε να μπαίνουν στη σειρά από την αγάπη, σχηματίζοντας και πάλι ένα ενιαίο βιβλίο.

vb – Ειρήνη και Ειρήνη

[2φΑ]

Share