"Μη φοβού μόνο πίστευε "

-  Από κείμενο της Νίκης Τσάγγου, κλινικής ψυχολόγου και θεολόγου
στη Ρομφαία

Η Ορθόδοξη Εκκλησία σαν τον ιδρυτή της τον Χριστό, αφήνει τον άνθρωπο ελεύθερο. 

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν».
Δεν υποχρεώνει, δεν ψυχαναγκάζει, δεν καταναγκάζει, δεν τιμωρεί... δεν επιβάλλει την λογική του Υπέρλογου.

Η πίστη χαρίζεται από τον Θεό, μόνο από Αυτόν, όχι στον φοιτητή, ούτε στον κληρικό, ούτε στον μοναχό, αλλά στον προσευχόμενο.
Σε κάθε προσευχόμενο πιστό, που ζητάει από τον Θεό Πίστη.

Ως υπέρλογη κατάσταση, συνιστά μια δωρεά που δίνει ο Ίδιος ο Θεός στον άνθρωπο. 

Όταν ο Θεός θελήσει, να συναντήσει τον άνθρωπο, όχι όταν ο άνθρωπος κρίνει πως πρέπει να συναντηθεί με τον Θεό.

Γι' αυτό και η πίστη του ανθρώπου δοκιμάζεται σκληρά.
Ποιος είναι ο σκοπός της πίστης; Η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος.
Η απόκτηση της θεϊκής Χάριτος, η μετοχή σ' αυτήν.

Είναι λογικό, η πίστη να μην είναι κάτι σταθερό, και ακόμη πιο λογικό, να δίνεται σε ανθρώπους ταπεινούς, φτωχούς στο πνεύμα, αυτούς που δεν αμφισβητούν το αχώρητο και ακατάληπτο του Θεού, αλλά με πιστοποιημένη αγαθή προαίρεση στα μάτια του θεού, αφήνονται στα χέρια Του.

Μη φοβού, μόνο πίστευε, πως εγώ νίκησα τον κόσμο, λέει ο Χριστός, την φυσική τάξη πραγμάτων και την ηθική τάξη του κόσμου.

Ο Θεάνθρωπος έχει την δύναμη να κάνει καλά, όποιον πιστεύει στην δύναμη Του.  

Αυτό που σώζει είναι αυτή η Πίστη, πως ο Χριστός μπορεί να σώσει, να θεραπεύσει.

Ο ελληνικός λαός έχει πάρα πολλούς Αγίους και τους εμπιστεύεται, τους αγαπά, τους τιμά, στον οίκο του Θεού, τους πανηγυρίζει, τους επικαλείται με Πίστη.

Βιώνει την θαυματουργική δύναμη του Θεού, έτσι όπως διαμεσολαβείται από τους Αγίους κάθε Κυριακή, αυτός είναι ο λόγος που εκκλησιάζεται κανείς.
Πίστη ομολογεί κατά την δύναμη του...

romfea – 2φΑ

"Τι νομίζετε εσείς.. "

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
[Ομιλίες Δ’ – Κυριακοδρόμιο]

Τι νομίζετε εσείς που ακολουθείτε τον Χριστό, που βαφτιστήκατε στο όνομά Του;
Δεν φανέρωσε ο Χριστός όλες τις νίκες αυτές, που κανένας άλλος στον κόσμο δεν είχε κατορθώσει να κάνει; Δεν αισθάνεστε καθημερινά, πως ακολουθείτε τον μέγιστο Νικητή από την δημιουργία του χρόνου και του κόσμου;
Δεν νιώθετε πως είστε βαφτισμένοι στο όνομα Εκείνου που γνωρίζει και μπορεί να κάνει τα πάντα, που στολίζει με το κάλλος Του όλα τα πλάσματα, που τα θωπεύει με το έλεός Του και τα ζωογονεί με τη ζωή Του;

Αν δεν τα νιώθετε και δεν τα ζείτε όλα αυτά, τότε το ότι τον ακολουθείτε και καλείστε με τ’ όνομά Του, πολύ λίγο θα σας βοηθήσει.
Μόνο με τον Κύριο Ιησού θα μπορέσετε, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία ή τον ελάχιστο δισταγμό, να πιστέψετε στη νικηφόρα δύναμη του Θεού πάνω σε κάθε πλάσμα, σε κάθε στοιχείο της φύσης και σε κάθε κακία του κόσμου.
Μόνο ο Κύριος Ιησούς μπορεί να σου δώσει το θάρρος να ζήσεις, το θάρρος ν’ αντιμετωπίσεις τον θάνατο. Μόνο Εκείνος μπορεί να σου δώσει ελπίδα σε μια ζωή καλλίτερη από την πρόσκαιρη, που υπόκειται στη φθορά.

Μόνο Εκείνος μπορεί να εμπνεύσει μέσα σου την αγάπη για κάθε καλό.
Γιατί Εκείνος είναι η σαρκωμένη νίκη κατά του κόσμου.
«Θαρσείτε· εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιωάν. ιστ 33), είπε ο Χριστός στους μαθητές Του και μέσω των μαθητών Του σ’ όλους εμάς.
Δεν πρέπει να φοβόμαστε.
Ο Κύριος και Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός νίκησε τον κόσμο.

alopsis – [2fA]

"Η Αγία Σοφία των Φοσάτι "

Fossati Hagia Sophia Album
[Fossati Ayasofya Albümü, 1852]

IstanbuLove and The Hidden Face of Istanbul
Source: 

Harvard University - Dumbarton Oaks Research Library / Fossati, Gaspare, Aya Sofia, Constantinople: as recently restored by order of H. M. the Sultan Abdul-Medjid. 

London: R & C. Colnagni & Co., 1852. RARE-DBL-FOL NA 5870.A9 F67 1852. 

Dumbarton Oaks Research Library, Washington, DC.

Σχετικά: kathimerini - romfea

Ivan Denisenko – 2fA

Το αγόρι και ο Άγγελος

-  Μια ιστορία γενεθλίων

Πριν 8 χρόνια σαν σήμερα, γεννήθηκε ένα αγοράκι.
Κοιμόταν πολύ και δεν ήξερε να μιλήσει. Στον ύπνο του όμως, ερχόντουσαν συνέχεια άγγελοι και μιλούσαν μαζί του. Οι άγγελοι δεν μιλούν με λόγια. 

Μιλούν κατ’ ευθείαν στο μυαλό σου και σε καταλαβαίνουν, χωρίς να τους πεις τίποτα.

Ένας άγγελος που ήταν μέρα- νύχτα κοντά του και του έλεγε πόσο όμορφη είναι η ζωή, το ρώτησε κάποτε:
- Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Δεν ξέρω, απάντησε το αγοράκι. Εγώ δεν ξέρω τίποτα.
- Να γίνεις το πιο σπουδαίο απ’ όλα, του είπε ο άγγελος.
- Και ποιο είναι αυτό; ρώτησε πάλι το αγοράκι.
- Να γίνεις ένας καλός άνθρωπος, να τους αγαπάς όλους και να χαίρεσαι με όλα!

- Όμως πώς θα γίνει αυτό, αφού δεν ξέρω τίποτα, αναρωτήθηκε το αγοράκι.

- Μπορείς να τα μάθεις όλα με την αγάπη. Όποιο πράγμα αγαπάς, το μαθαίνεις.
  Πες μου κάτι που σου αρέσει πολύ, είπε ο άγγελος.
- Το φεγγάρι, είπε αμέσως τ’ αγοράκι.
- Εντάξει! Αγάπησε το, ξεφύλλισε το και θα μάθεις τα πάντα γι’ αυτό.

- Μα αφού δεν ξέρω ούτε να διαβάζω ακόμα….

- Όταν μεγαλώσεις λίγο, θα ξέρεις. Τώρα, μαθαίνεις με την καρδιά σου.
Όταν γίνεις οκτώ χρονών θα αρχίσεις να μαθαίνεις και με το μυαλό σου.
Τότε θα ξέρεις να διαβάζεις και κάποιος θα σου δείξει ένα φεγγάρι φτιαγμένο για σένα, για να το ξεφυλλίζεις και να μαθαίνεις.
Έτσι, θα μάθεις και πώς θα γίνεις ένας καλός άνθρωπος.

Ο άγγελος και το αγόρι, μιλούσαν κάθε μέρα κι είχαν γίνει οι πιο καλοί φίλοι.
Στα γενέθλια του, είπε στον άγγελο του:
- Θα ήθελα να μπορώ να σε δω…
- Μα, μπορείς… του απάντησε εκείνος. Μπορείς να με δεις μέσα στα μάτια όσων αγαπάς. 

Στα μάτια της μαμάς, του μπαμπά και του μικρού σου αδερφού, στα μάτια των παππούδων σου, των θείων και των φίλων σου…

Από ’κει σε βλέπω κι εγώ. Μέσα από τα μάτια όσων σ’ αγαπούν.
Πρόσεξε το και θα καταλάβεις…
Και το οκτάχρονο αγόρι ένοιωσε πολύ-πολύ χαρούμενο! 

[Από τον παππού Μ]

"Ένα γράμμα αναμονής"

[από το 2012]

                                    

"Ζωοδόχος Πηγή Βαλουκλή "

ΙΕΡΑ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΜΟΝΗ

ΤΗΣ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ ΒΑΛΟΥΚΛΗ

-  BALIKLI MERYEM ANA RUM ORTODOKS MANASTIRI

Φωτο-: Ivan Denisenko

2φΑ

"Αγαπημένε μας.. "

Της Ζωοδόχου Πηγής

-  Nota Nicolopoulou Katras

Δεν φεύγουν οι άνθρωποι
φυλαχτά γίνονται
και τους κουβαλάμε μαζί μας ...

όσο κι αν συνεχίζεται η ζωή μας 

μια θέση πάντα θα είναι άδεια…

... μας λείπεις…
είσαι πάντα μέσα στην καρδιά μας
στην ψυχή μας και στην σκέψη μας…

Ήταν μία Ολάνθιστη Κυριακή
Μια Όμορφη ανοιξιάτικη ημέρα που έφυγες σιωπηλά
και άφησες ένα κύμα θλίψης στην ψυχή μας
ένα τεράστιο κενό στη ζωή μας.

Σε κάλεσε ο Θεός κοντά Του, αγαπημένε μας.

fb – 2fA

"Μείνετε στη σιωπή.. "

Ο Άγιος Γεώργιος

-  Από τις Μυσταγωγικές κατηχήσεις του Αγίου Κυρίλλου

"Να μην ασχολείσαι με άλλα ανωφελή πράγματα και να μην διερωτάσαι:
«Έγινε τίποτα στη πόλη; Μήπως συνέβη τίποτα στη γειτονιά; Μήπως έκανε τίποτα ο βασιλιάς; Μήπως έκανε τίποτα ο επίσκοπος; Μήπως έκανε τίποτα ο ιερέας;».

Στα ουράνια στρέψε το βλέμμα σου.
Αυτά που σου χρειάζονται τώρα είναι το: «Μείνετε στη σιωπή και την εσωτερική ησυχία χωρίς περισπασμούς και μάθετε ότι εγώ είμαι ο Θεός» (Ψαλμ. 45, 11).

Αν δεις τους πιστούς να διακονούν και να μην ασχολούνται με άλλες μέριμνες, μάθε ότι βρίσκονται σε σωστό δρόμο."

pC – 2fA

Αναστάσιμες αλήθειες

ΣΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΡΟΝΟ  -  "Ο ΑΓΙΟΣ"
[Από χειρόγραφο του Χ. Τ.]

….   Η ταπείνωση, είναι στην ουσία της, η εκμηδένιση της χωρίς μέτρο υποκειμενικότητας, που εκτρέπεται στον εγωκεντρισμό.
Είναι η γνήσια εσωτερική και νικηφόρα πνευματική πορεία, πρακτικά και λειτουργικά, μέχρι να εξαλειφθεί η ματαιοδοξία της υποκειμενικότητας, η προβολή δηλαδή, η εμμονική υποστήριξη και γενίκευση, ατομικών εκτιμήσεων, επιθυμιών, απόψεων και πεποιθήσεων.
Όσο ελαττώνεται η περιχαράκωση της ατομικότητας, της βιούμενης υποκειμενικότητας του ατόμου, τόσο αυξάνεται η αντικειμενικότητα του προσώπου.

Η ταυτότητα του ανθρώπου, αντιστοιχεί μόνο στην προσωπικότητα του· η σκόπιμη προβολή παγιωμένων αντιλήψεων συμβατών με την θέση του ανάμεσα στον κοσμικό του περίγυρο, αποτελούν μια πλαστή, «πειραγμένη» εικόνα ατόμου, με προσωρινή ισχύ.
Η υποκειμενικότητα διογκώνεται στην ψυχολογική ανάγκη του εγώ, να εδραιωθεί σαν οντότητα με πλήρη αυτάρκεια.

Ο κόσμος, αισθήματα, ενέργειες και ιδέες, εντάσσονται στο υλικό της κλειστής υποκειμενικής αξιολόγησης του ατόμου. Τα πάντα να υπάρχουν, υπό και σε σχέση με το κυρίαρχο άτομο, το αυτεξούσιο εκ φύσεως, και επομένως ανεξάρτητο.
Η ανεξαρτησία όμως αυτή (που μεταφράζεται στην αυτάρκεια της και σε εκούσια απομόνωση), είναι πλασματική, ανύπαρκτη και μειώνει την έννοια του προσώπου, του οποίου η ελευθερία εκφράζεται στην κοινωνία και στην αμεσότητα της σχέσης του με τους άλλους. Μειώνει στην πράξη την προσωπική ελευθερία.

Το άτομο (σαν βιολογική μονάδα) είναι περιοριστικά υποκειμενικό.
Ο κόσμος του αποτελείται από τις προσλήψεις των αισθήσεων του και την αντιληπτική επεξεργασία τους. Οι σκέψεις και τα αισθήματα του τροφοδοτούνται και περιστρέφονται γύρω από το υλικό που κυριαρχεί στον ψυχισμό του.
Έτσι η βούληση του κατακλύζεται από επιθυμίες και ανάγκες, που εύκολα εκτρέπονται σε συμπεριφορές προβληματικές για μια ελεύθερη συνείδηση.
Όλα τότε αντικατοπτρίζουν την μειονεκτικότητα της σχέσης του ατόμου με το περιβάλλον του. Αλλά η έννοια της πραγματικότητας που ταυτίζεται με την αλήθεια και την γνώση, προσεγγίζεται μόνο προσωπικά, άμεσα, με καταλυτικό φίλτρο την αγάπη.

Μια σχέση αγάπης δεν υφίσταται ποτέ σαν νοσηρή εξάρτηση ανάγκης, είναι σταθερά (αμοιβαία ή όχι), εκούσια προσφορά, θυσία συν-ύπαρξης και ενότητας.
Μια αληθινή σχέση αγάπης με τέτοια στοιχεία, δεν νοείται σαν υποκειμενική αίσθηση του ατόμου, αλλά είναι καθαρά βιωματική λειτουργία του συνόλου της προσωπικότητας· γι’ αυτό και μετέχει ενεργά στη σύνθεση της αληθινής απτής πραγματικότητας στην αγαπητική κοινωνία. 

Η αντικειμενικότητα, η πραγματικότητα δηλαδή που ταυτίζεται με την αλήθεια, δεν μπορεί να μοιράζεται υποκειμενικα – δεν υπάρχουν πολλές αλήθειες, παρά μόνο αλήθειες ιδωμένες μέσα από το πρίσμα της υποκειμενικότητας.
Η αλήθεια είναι μία, όπως και η αγάπη και η δικαιοσύνη και η ελευθερία και η ειρήνη, όπως και όλες οι έννοιες που συντελούν στο απόλυτο της θεότητας.
Ταπείνωση είναι ακριβώς, η ικανότητα να υπερβείς την υποκειμενική σου αντίληψη, επιτυγχάνοντας την ένταξη σου στην Αλήθεια. 

Η ταπείνωση θέλει δύναμη· θέλει ισχυρά δομημένη προσωπικότητα.
Η υπερηφάνεια και τα συνώνυμα της, αποτελούν προσπάθειες υπεραναπλήρωσης των αδυναμιών μας.
Ο Θεός δεν έχει ανάγκη να δείχνεται δυνατός, γιατί είναι παντοδύναμος.
Γι αυτό και μπορεί να είναι απόλυτα ταπεινός. Γι αυτό και είναι όλος αγάπη.
Όσο ταπεινότερη είναι η παρουσία μας στον κόσμο, τόσο πιο ισχυρή είναι η αντίσταση μας απέναντι στις κοσμικές παραισθήσεις, τόσο πιο απελευθερωμένο το πνεύμα από ανασταλτικές νευρώσεις, αγαπά τον Θεό και τον συνάνθρωπο, και τους πλησιάζει με αγαθότητα. Ο Χριστός είναι το απόλυτο πρότυπο αγάπης, δύναμης και ταπείνωσης.

Το να δεχόμαστε και να ακολουθούμε χωρίς ενστάσεις τους τύπους που ισχύουν στην εκκλησιαστική ζωή, τις καθορισμένες νηστείες, τις λειτουργίες, τα μυστήρια, είναι η ελεύθερη επιλογή της πληρότητας που δίνει η ταπείνωση, της αίσθησης χαράς, δύναμης και αγάπης, που παρέχει ο δρόμος της ομοίωσης στον Χριστό.
Οι τύποι της Εκκλησίας, ως σώματος με κεφαλή τον Χριστό, περικλείουν ακέραια και την ουσία της, την ανοικτή στην ευαισθησία της ταπείνωσης μας, στον βαθμό που μπορούμε να την βιώσουμε.    

Η ταπείνωση αφορά το υπερφίαλο του φρονήματος, γι’ αυτό και η συστολή της ατομικότητας αναδεικνύει την καθαρότητα του προσώπου.
Το αναστημένο πρόσωπο, ταυτισμένο με το πρόσωπο του Ιησού, είναι η θεμελιακή έννοια της αγιότητας.   ….

Μ Ψ

"Συνηθισμένο καί οἰκεῖο "

-  M. Anthony Bloom

….   Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἡλικία μας, ἕνα μονοπάτι ἁπλώνεται μπροστά μας καὶ ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται ἂν θὰ τὸ κάνουμε «ὁδὸν Κυρίου» ἢ ὄχι.
Ἀπὸ μᾶς ἐξαρτᾶται τὸ ἂν γιὰ τοὺς γύρω μας καὶ γιὰ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ γιὰ τὶς ἑπόμενες γενιὲς θὰ φτιάξουμε δρόμο γιὰ τὸν Οὐρανὸ ἢ τὴν Κόλαση – τὴν αἰώνια Κόλαση ἢ ἁπλῶς τὴν σκληρὴ ἀνθρώπινη κόλαση τῆς γῆς.

Ταυτόχρονα, αὐτὸ ποὺ ἁπλώνεται μπροστὰ μας εἶναι, ὅπως τὸ βλέπει ἡ γεροντικὴ ἡλικία, τὸ συνηθισμένο καὶ τὸ οἰκεῖο, μόνο ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ποτὲ πρὶν σ’ ἐμᾶς.
Ἡ ζωὴ ἴσως νὰ μὴ φέρνει τὸ διαφορετικό, μπορεῖ ὅμως ἐμεῖς νὰ εἴμαστε διαφορετικοί, τὰ ἴδια περιστατικὰ μπορεῖ νὰ ξανασυμβοῦν καὶ νὰ εἶναι τελείως καινούρια, διότι ἐμεῖς θὰ ἔχουμε ἀλλάξει.   ….  

imaik

pC – [2fA]

"Δωρεάν λάβετε.. "

Νικηφόρος Βρεττάκος  -  ΔΩΡΕΑΝ ΛΑΒΕΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΟΤΕ
[Πάσχα, 1968]

 Ειρήνη Κ. – 2φΑ

"Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν "

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας
καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι,
προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον,
Ἰησοῦν τὸν μόνον ἀναμάρτητον.
Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν
καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν
ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν·
σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἡμῶν,
ἐκτὸς σοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν,
τὸ ὄνομά σου ὀνομάζομεν.
Δεῦτε πάντες οἱ πιστοί,
προσκυνήσωμεν τὴν τοῦ Χριστοῦ ἁγίαν ἀνάστασιν·
ἰδοὺ γὰρ ἦλθε διὰ τοῦ Σταυροῦ
χαρὰ ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ.
Διὰ παντὸς εὐλογοῦντες τὸν Κύριον,
ὑμνοῦμεν τὴν ἀνάστασιν αὐτοῦ·
Σταυρὸν γὰρ ὑπομείνας δι᾿ ἡμᾶς,
θανάτῳ θάνατον ὤλεσεν.

Ἀναστὰς ὁ Ἰησοῦς ἀπὸ τοῦ τάφου καθὼς προεῖπεν, 

ἔδωκεν ἡμῖν τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ μέγα ἔλεος.

Κατηχητικός Λόγος Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

Εἴ τις εὐσεβής καί φιλόθεος, ἀπολαυέτω τῆς καλῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πανηγύρεως.
Εἴ τις εὐγνώμων, εἰσελθέτω χαίρων εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου αὐτοῦ.
Εἴ τις ἔκαμε νηστεύων, ἀπολαυέτω νῦν τό δηνάριον.
Εἴ τις ἀπό τῆς πρώτης ὥρας εἰργάσατο, δεχέσθω σήμερον τό δίκαιον ὄφλημα.
Εἴ τις μετά τήν τρίτην ἦλθεν, εὐχαρίστως ἑορτασάτω.
Εἴ τις μετά τήν ἕκτην ἔφθασε, μηδέν ἀμφιβαλλέτω· καί γάρ οὐδέν ζημειοῦται.
Εἴ τις ὑστέρησεν εἰς τήν ἐνάτην, προσελθέτω, μηδέν ἐνδοιάζων.

Εἴ τις εἰς μόνην ἔφθασε τήν ἐνδεκάτην, μή φοβηθῆ τήν βραδύτητα· φιλότιμος γάρ ὤν ὁ Δεσπότης, δέχεται τόν ἔσχατον καθάπερ καί τόν πρῶτον· ἀναπαύει τόν τῆς ἐνδεκάτης, ὡς τόν ἐργασάμενον ἀπό τῆς πρώτης· καί τόν ὕστερον ἐλεεῖ καί τόν πρῶτον θεραπεύει· κακείνω δίδωσι καί τούτω χαρίζεται· καί τά ἔργα δέχεται καί τήν γνώμην ἀσπάζεται· καί τήν πρᾶξιν τιμᾶ καί τήν πρόθεσιν ἐπαινεῖ.
Οὐκοῦν εἰσέλθετε πάντες εἰς τήν χαράν τοῦ Κυρίου ὑμῶν· καί πρῶτοι καί δεύτεροι τόν μισθόν ἀπολαύετε.
Πλούσιοι καί πένητες μετ’ ἀλλήλων χορεύσατε· ἐγκρατεῖς καί ράθυμοι τήν ἡμέραν τιμήσατε· νηστεύσαντες καί μή νηστεύσαντες, εὐφράνθητε σήμερον.

Ἡ τράπεζα γέμει, τρυφήσατε πάντες.
Ὁ μόσχος πολύς, μηδείς ἐξέλθη πεινῶν.
Πάντες ἀπολαύσατε τοῦ συμποσίου τῆς πίστεως· πάντες ἀπολαύσατε τοῦ πλούτου τῆς χρηστότητος.

Μηδείς θρηνείτω πενίαν· ἐφάνη γάρ ἡ κοινή Βασιλεία.
Μηδείς ὀδυρέσθω πταίσματα· συγνώμη γάρ ἐκ τοῦ τάφου ἀνέτειλε.
Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.

Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος.
Ἐσκύλευσε τόν ἅδην ὁ κατελθών εἰς τόν ἅδην.
Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ.
Καί τοῦτο προλαβών Ἠσαϊας ἐβόησεν· ὁ ἅδης φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω.

Ἐπικράνθη· καί γάρ κατηργήθη.
Ἐπικράνθη· καί γάρ ἐνεπαίχθη.
Ἐπικράνθη· καί γάρ ἐνεκρώθη
Ἐπικράνθη· καί γάρ καθηρέθη.
Ἐπικράνθη· καί γάρ ἐδεσμεύθη.

Ἔλαβε σῶμα καί Θεῶ περιέτυχεν.
Ἔλαβε γῆν καί συνήντησεν οὐρανῶ.
Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπε.

Ποῦ σου, θάνατε, τό κέντρον;
Ποῦ σου, ἅδη, τό νῖκος;

Ἀνέστη Χριστός καί σύ καταβέβλησαι.
Ἀνέστη Χριστός καί πεπτώκασι δαίμονες.
Ἀνέστη Χριστός καί χαίρουσιν ἄγγελοι.
Ἀνέστη Χριστός, καί ζωή πολιτεύεται.
Ἀνέστη Χριστός καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος.

Χριστός γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο.
Αὐτῶ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.

2φΑ

"H ενδιάμεση ημέρα "

-  π. Αλέξανδρος Σμέμαν

Πιστεύουμε στην Ανάσταση, γιατί ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε, πάτησε «θανάτῳ» τον θάνατο. Προσδοκούμε την Ανάσταση.
Ξέρουμε ότι ο Θάνατος του Χριστού εκμηδένισε τη δύναμη του θανάτου.
Ο θάνατος δεν αποτελεί πια το απελπισμένο τέλος του ανθρώπου και την καταστροφή του σύμπαντος…

Όταν βαπτιζόμαστε στο όνομα της Αγίας Τριάδας, βαπτιζόμαστε στον θάνατο του Χριστού και από κείνη την στιγμή συμμετέχουμε στη ζωή Του που βγήκε από τον τάφο.
Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, που είναι η τροφή της αθανασίας, της αιωνιότητας. 

Έχουμε έτσι μέσα μας τη βεβαιότητα της συμμετοχής στην αιώνια ζωή. 

Όλη η χριστιανική ζωή, η ύπαρξη μας «ἐν Χριστῷ» σταθμίζεται, μετριέται, με αυτές τις ενέργειες μας, που μας φέρνουν σε άμεση κοινωνία με τον «νέο αιώνα» της Θείας Βασιλείας, ενώ ακόμα ζούμε εδώ, σ’ αυτή τη γη οπού ο θάνατος είναι το αναπόφευκτο μερίδιό μας.

Αλλά αυτή η ζωή ανάμεσα στην Ανάσταση του Χριστού και στην ημέρα της κοινής ανάστασης δεν είναι ακριβέστατα η ζωή κατά το Μεγάλο Σάββατο;
Δεν είναι η προσδοκία, το θεμελιώδες και ουσιαστικό μέρος της χριστιανικής ζωής και εμπειρίας μας; Όλοι μας περιμένουμε…

Περιμένουμε με αγάπη, ελπίδα και πίστη.
Και αυτή η αναμονή, η προσδοκία για τον ερχομό της ανάστασης και της ζωής του «κόσμου τούτου», της ζωής που «κέκρυπται σὺν τῷ Χριστῷ” (Κολ. 3, 3-4), αυτή η αυξανόμενη προσδοκία «ἐν ἀγάπῃ καὶ βεβαιότητι», είναι το δικό μας Μεγάλο Σάββατο.

«Σιγησάτω πᾶσα σάρξ βροτεία, καὶ στήτω μετὰ φόβου καὶ τρόμου, καὶ μηδὲν γήϊνον ἐν ἑαυτῇ λογιζέσθω…» ψέλνουμε αντί του Χερουβικού ύμνου στη Θεία Λειτουργία του Μεγάλου Σαββάτου.
Σιγά-σιγά καθετί σ’ αυτό τον κόσμο διαπερνιέται από το Φως που έρχεται από κει που προσδοκούμε.
Το «εἴδωλο τοῦ κόσμου τούτου» περνάει, χάνεται και αυτή η άφθορη ζωή «ἐν Χριστῷ» γίνεται η μέγιστη και οριστική αξία μας.

Κάθε χρόνο το Μεγάλο Σάββατο, μετά από την πρωινή ακολουθία και τη Θεία Λειτουργία, περιμένουμε τη νύχτα της Ανάστασης και το πλήρωμα της Πασχαλινής ευφροσύνης.
Ξέρουμε ότι ώρα με την ώρα έρχεται αυτή η νύχτα και όμως πόσο αργό μας φαίνεται αυτό το πλησίασμα, πόσο μακριά και ατέλειωτη είναι τούτη η ημέρα του Μεγάλου Σαββάτου!

Αλλ’ όμως αυτή η σιγή, η θαυμαστή ησυχία του Μεγάλου Σαββάτου, δεν είναι το καλύτερο σύμβολο της ζωής μας σ’ αυτό τον κόσμο;
Δεν είναι η ζωή μας εδώ στη γη μια συνεχής αναμονή;
Δεν βρισκόμαστε πάντοτε στην «ενδιάμεση ημέρα» περιμένοντας το Πάσχα του Κυρίου, προετοιμάζοντας τον εαυτό μας για την ανέσπερη ημέρα της Βασιλείας Του;

fb - Panteleimon Krouskos

                                      

"Αναστάσιμες απαντήσεις "

-  π. Λίβυος

Εκείνο που με συγκλονίζει όλο και περισσότερο καθώς μετρώ χρόνια ζωής στην πλάτη μου, είναι η σοφία του Θεού να μεταβάλει, μεταπλάθει και μεταμορφώνει το κακό. 

Το κακό όπως γνωρίζουμε από την Αγ. Γραφή δεν είναι έργο του Θεού. 

Ωστόσο βλέπουμε ότι ο Θεός όταν το συναντά χωρίς φαινομενικά να το καταργεί, το μεταβάλει.

Κοιτάξτε τι γίνεται την Μ. Εβδομάδα. Ο κόσμος όπως άλλωστε ήταν αναμενόμενο δεν άντεξε το φως και την αποκαλυπτική παρουσία του Χριστού.
Και όταν κάποιος μας λέει την αλήθεια, στο κόσμο αυτό δεν έχει μακροημέρευση «η τον τρελαίνουμε ή στο σκοτώνουμε».

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός είναι καθρέπτης.
Τα μάτια του, η μορφή του, η όλη παρουσία Του είναι συγκλονισμός, βαθύς καθρεπτισμός που δεν χωράνε μασκαρέματα και υπεκφυγές.
Εκεί συναντάς τον εαυτό τόσο βαθιά και αληθινά που ή αγιάζεις ή τα τινάζεις.

Ο κόσμος λοιπόν ετοιμάζει με όλες τις μεθοδεύσεις του την εξόντωση του Ιησού. 

Θα τα καταφέρει.
Συκοφαντίες, ψευδομάρτυρες, δικαστήρια, ατίμωση, βασανιστήρια, σταυρός και θάνατος. 

Και εκεί που όλα εισέρχονται σε ακόμη μια φαινομενική νίκη του κακού, ο Θεός απαντά μετά από τρεις ημέρες με την Ανάσταση.
Δηλαδή με την οριστική νίκη του κακού, την ακύρωση του Θανάτου ως μηδενισμού της ύπαρξης.

Έχει σημασία να δούμε, ότι ο Θεός δεν σταμάτησε την Σταύρωση, δεν ακύρωσε τον θάνατο. 

Δηλαδή άφησε το κακό να πιστεύει ότι έχει κερδίσει, ώστε να τον μεταβάλει σε οριστικά σε Πάσχα, σε πέρασμα δηλαδή σε μια άλλη πραγματικότητα ζωής.

Αυτή η τελευταία κουβέντα του Θεού, η λυτρωτική έκπληξη μετά την σιωπή του πόνου, δεν δόθηκε μονάχα στην ιστορία του Χριστού, αλλά φανερώνεται καθημερινά στην ζωή του καθένα από εμάς.

Όταν εμείς κουρασμένοι και απελπισμένοι από τις δοκιμασίες φτάνουμε στο σημείο της απόλυτης σιωπής και παραίτησης.
Όταν λέμε δεν αντέχω άλλο, δεν με βαστάω, δεν έχω ανάσες να προσευχηθώ, να μιλήσω, να ζήσω, τότε ο Θεός ετοιμάζει την δική του απάντηση.

Και οι απαντήσεις του Θεού είναι τόσο αναστάσιμα δυνατές, που σπάνε και θρυμματίζουν τους βράχους της ζωής μας.
Γιατί εάν δεν σπάσει ο βράχος του τάφου που σαπίζει η ζωή μας, δεν μπορούμε να χαρούμε το δώρο που λέγεται ζωή και αιωνιότητα.

fb – 2fA

"Δώσε μου, άρχοντά μου.. "

Αγίου Επιφανίου 
[Λόγος εις την θεόσωμον Ταφήν του ΚΗΙΧ]

«Κάτι ασήμαντο, κάτι που όλοι το θεωρούν μικρό ήρθα να σου ζητήσω, άρχοντά μου. 

Δώσ’ μου να θάψω το νεκρό σώμα Εκείνου που καταδίκασες (σε θάνατο), του Ιησού του Ναζωραίου, του Ιησού του φτωχού, του Ιησού του άστεγου, του Ιησού του γυμνού, του Ιησού του περιφρονημένου, του Ιησού του γιου ενός μαραγκού, του Ιησού του δέσμιου, του Ιησού του παρατημένου στο ύπαιθρο, του Ιησού του ξένου και αγνώριστου ανάμεσα στους ξένους και καταφρονεμένου και, κοντά σ’ όλα αυτά, κρεμασμένου (στον Σταυρό).

Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, γιατί τι σου χρειάζεται πια το σώμα Του; Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, γιατί από μακρινή χώρα ήρθε εδώ, για να σώσει τον ξένο. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, γιατί κατέβηκε στη σκοτεινή γη για ν’ ανεβάσει τον ξένο. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, γιατί Αυτός μόνο είναι πραγματικά ξένος. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που τη χώρα Του δεν τη γνωρίζουμε εμείς οι ξένοι. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που τον Πατέρα Του δεν ξέρουμε εμείς οι ξένοι. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που τον τόπο και τη γέννηση και τη βιοτή Του αγνοούμε εμείς οι ξένοι. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που έζησε στα ξένα ζωή και βιοτή παράξενη. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που δεν έχει εδώ πού να γείρει το κεφάλι.
Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που σαν ξένος γεννήθηκε άστεγος στα ξένα και σε φάτνη.

Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που απ’ τη φάτνη ακόμα έφυγε σαν ξένος (για να σωθεί) απ’ τον Ηρώδη. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που απ’ τα σπάργανα ακόμα ξενητεύτηκε στην Αίγυπτο. Δώσ’ μου τούτον τον ξένο, που μήτε πόλη, μήτε χωριό, μήτε σπίτι, μήτε τόπο να μείνει, μήτε συγγενή έχει, αλλά σε ξένη χώρα κατοίκησε, αν και τα πάντα κατέχει. Δώσ’ μου, άρχοντά μου, τούτον τον γυμνό πάνω στο ξύλο (του Σταυρού), για να σκεπάσω Αυτόν που σκέπασε τη γύμνια της δικής μου φύσης. Δώσ’ μου τούτον τον νεκρό μαζί και Θεό, για να καλύψω Αυτόν που κάλυψε τις δικές μου ανομίες. Δώσ’ μου τούτον τον νεκρό, για να θάψω Αυτόν που έθαψε στον Ιορδάνη τη δική μου αμαρτία.

Για έναν νεκρό σε παρακαλώ, που αδικήθηκε απ’ όλους, που προδόθηκε από μαθητή, που εγκαταλείφθηκε από φίλους, που διώχθηκε από αδελφούς, που χαστουκίστηκε από δούλο. Για έναν νεκρό σε εκλιπαρώ, καταδικασμένο απ’ αυτούς που ο ίδιος ελευθέρωσε απ’ τη σκλαβιά, ποτισμένο ξύδι απ’ αυτούς που ο ίδιος έθρεψε, πληγωμένο απ’ αυτούς που ο ίδιος γιάτρεψε, παρατημένο απ’ τους μαθητές Του και στερημένο την ίδια τη μάνα Του. Για έναν νεκρό σε ικετεύω, άρχοντά μου, Αυτόν τον άστεγο που κρέμεται στο ξύλο (του Σταυρού).

Γιατί δεν έχει κανένα να Του συμπαρασταθεί πάνω στη γη, ούτε πατέρα, ούτε φίλο, ούτε μαθητή, ούτε συγγενή, ούτε κάποιον για να Τον θάψει.
Μόνος είναι του μόνου Πατέρα μονογενής Υιός, Θεός στον κόσμο, κι άλλος κανένας.»

- Τέτοια λόγια είπε ο Ιωσήφ στον Πιλάτο.
Και ο ηγεμόνας πρόσταξε να του δοθεί το πανάγιο σώμα του Ιησού.

iereasanatolikisekklisias – 2fA

                                      

"Ω Γλυκύ μου Έαρ "

Ειρήνη Παππά - Βαγγέλης Παπαθανασίου

2fA

"Η Ζωή εν Τάφω "

Ι. Ν. Ταξιαρχών Μοσχάτου  -  Ψάλλουμε τα Εγκώμια από το σπίτι!

Διεύθυνση: Αναστασία Χατζηπαύλου
Μίξη ήχου: Μάριος Σαρέλλας
Βίντεο: Σωτήρης Κόλλιας
Βιολοντσέλο: Χαρά Γκρέκα
Φωτογραφίες "Επιτάφιος 2019": Julia Hayes

-  Εν μέσω της πανδημίας και προσμένοντας την Ανάσταση
ψάλλουμε στίχους από την α' στάση των εγκωμίων της Μ. Παρασκευής.
Οι ηχογραφήσεις έγιναν από τα σπίτια των χορωδών
με τα κινητά τους τηλέφωνα.

Καλή Ανάσταση! 

2φΑ