Rabindranath Tagore: "Το μισόγεμο φεγγάρι"
Σύννεφα και κύματα.
Μητέρα, τα παιδιά που ζουν πάνω στα σύννεφα, μου φωνάζουν,
«Παίζουμε από την ώρα που ξυπνούμε, ώσπου να τελειώσει η
μέρα.
Παίζουμε με τη χρυσαφένια αυγή και με τ’ ασημένιο
φεγγάρι!..»
Τα ρωτώ, «Πώς ν’ ανέβω κι εγώ κοντά σας;»
Μου απαντούν, «Έλα στην άκρη της γης, σήκωσε τα χέρια σου
στον ουρανό και θ’ ανεβείς στα σύννεφα».
«Η μητέρα μου όμως, με περιμένει στο σπίτι», τους λέω.
«Πώς μπορώ να την αφήσω και να ‘ρθω;»
Τότε χαμογελούν και φεύγουν.
Μα εγώ ξέρω ένα καλύτερο παιχνίδι απ’ αυτό, μητέρα.
Εγώ θα ‘μαι το σύννεφο και συ το φεγγάρι.
Θα σε σκεπάσω με τα δυο μου χέρια κι η στέγη του σπιτιού
μας, θα 'ναι ο γαλάζιος ουρανός.
Μητέρα, τα παιδιά που ζουν στα κύματα μου φωνάζουν,
«Τραγουδάμε απ’ το ξημέρωμα ως τη νύχτα.
Ταξιδεύουμε αδιάκοπα και δεν μας νοιάζει πού πάμε!..»
Τα ρωτώ, «Πώς να βρεθώ κι εγώ μαζί σας;»
Μου λένε, «Έλα στην άκρη της αμμουδιάς, κλείσε τα μάτια σου
σφικτά και θα σε φέρουν τα κύματα σε μας.»
Τους απαντώ, «Η μητέρα μου με θέλει πάντοτε το βράδυ στο
σπίτι, πως μπορώ να την αφήσω και να φύγω;»
Τότε χαμογελούν, χορεύουν και προσπερνούν.
Μα εγώ ξέρω ένα καλύτερο παιχνίδι απ’ αυτό, μητέρα.
Εγώ θα είμαι τα κύματα και συ θα είσαι μια άγνωστη παραλία.
Θα κυλώ ξανά και ξανά μπροστά και θα σπάζω με γέλια στα
γόνατα σου.
Και κανένας στον κόσμο δεν θα ξέρει, πού είμαστε οι δυο
μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου