Συνεδρία Επισημότητας

[ 19]

Όταν αναφέρουμε τη λέξη Συνεδρία, ακούγεται σαν κάτι επίσημο. Βέβαια δεν είναι επίσημο σε σχέση με κανενός είδους πρωτόκολλο, αλλά η επισημότητα συνυπάρχει από τη στιγμή ακριβώς που γίνεται αισθητή η σημαντικότητα ενός συγκεκριμένου νοήματος, όταν μάλιστα αυτό διατυπώνεται κάποια ιδιαίτερη, δεκτική για μας, στιγμή.

Δεν είναι όλα για όλους και πάντοτε. Αλλά τούτο, δεν εξαρτάται τόσο από τη διαδρομή που ακολουθεί η συνεδρία την κάθε φορά, από τα θέματα που θίγονται, όσο από τις δικές μας ψυχολογικές ανάγκες και την ένταση τους, που μας ωθούν στη συμμετοχή.   

Τις περισσότερες φορές νομίζουμε, πως ο λόγος που διαβάζουμε αυτά τα κείμενα, είναι μόνο κάποια περιέργεια και το γενικότερο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν.

Όμως τα γεγονότα, οι τάσεις, οι αυθόρμητες ενέργειες, δηλώνουν τι κρύβεται πίσω από όλα αυτά και ερμηνεύουν την ανάγκη μας να δούμε και την αόρατη πλευρά του φεγγαριού μας.

Όποιος στέκεται, διαβάζει και δεν προσπερνά, έχει κάποιον ιδιαίτερο, ασυνείδητο συνήθως λόγο, που το κάνει. Το ίδιο κι αυτός που γράφει.

Φυσικά, ούτε ο πρώτος θα αποδεχτεί για τον εαυτό του τον ρόλο του θεραπευόμενου, ούτε ο δεύτερος επιδιώκει να επενδυθεί το κύρος του θεραπευτή.

Άλλοι είναι οι λόγοι. Και κοιτάζοντας βαθύτερα μέσα μας, μπορούμε να εντοπίσουμε και να επιβεβαιώσουμε την ύπαρξη τους. Γι αυτό και όσο πιο συνειδητά επιδιώκουμε τη συμμετοχή μας στις «εν πλω» συνεδρίες μας, τόσο καλύτερα θα αξιοποιήσουμε και οι δυο πλευρές ισότιμα, τις ώρες των συναντήσεων μας.

Κάθε συνεδρία περιλαμβάνει ένα σύνολο ερεθισμάτων για επεξεργασία.
Είναι μια σηματοδότηση ειδική, σημαντική, γιατί αποφεύγει τις αταξίες της επικαιρότητας, τις αρνητικές τοποθετήσεις δηλαδή, την επιθετικότητα και την ασχήμια.
Και γίνεται ιδιαίτερα σημαντική, αν εντοπίζουμε και αναλύουμε όσα αγγίζουν οδυνηρά τις ευαισθησίες μας, αυτά που μας αφορούν άμεσα και προσωπικά.  

Ωστόσο όλα είναι απλά, αν είμαστε διατεθειμένοι να απλουστεύσουμε τον εαυτό μας, να τον δεχτούμε ίσο με τους άλλους, χωρίς επίπλαστα δικαιώματα και εγωκεντρικές διεκδικήσεις, διάφανα απλό, πραγματικό και γνήσιο.

Είμαστε απόψε εδώ, μόνο εγώ και ο εαυτός μου -που μετράμε για έναν- κι εσύ, που διαβάζεις και θέλεις να συμμετέχεις στη διαδικασία. Δεν υπάρχει επισημότητα.
Μια φιλική συζήτηση κάνουμε μεταξύ μας, εγώ γράφω αυτά που σκέφτομαι, εσύ ίσως να επεξεργάζεσαι αυτά που σκέφτεσαι, στην πραγματικότητα είναι η ίδια διαδικασία και για τους δυο μας, εφόσον και η διάθεση συμμετοχής είναι η ίδια.

Δεν έχουν τεθεί κανόνες, όροι, ούτε υπάρχουν οδηγίες για μετά το διάβασμα της σελίδας. Όλα, μπορούμε να τα δούμε αν θέλουμε, αλλά και να τα εφαρμόσουμε, απλά.
Χωρίς πίεση. Άλλωστε, τα μηνύματα τα πήραμε. Ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως δεν θα τα δουλέψαμε, αυτά δουλεύουν από μόνα τους μέσα μας.

Συνηθίζουμε να θεωρούμε ωφέλιμο, μόνο ό,τι κατακτούμε με το μυαλό μας και νομίζουμε σαν ανύπαρκτο και χαμένο, κάθε τι που δεν γίνεται εύκολα κατανοητό.
Όμως η εμπειρία, η καλλιέργεια, η εντός μας προσωπικότητα, δεν περιορίζονται, όπως και δεν εξαντλούνται σε συνειρμούς και συμπεράσματα.

Η διανόηση είναι ένα θείο δώρο. Εκείνος όμως που αντλεί μόνιμα ικανοποίηση απ’ αυτήν και επαναπαύεται σ’ αυτή, χάνει όλα τα άλλα δώρα – και είναι πολλά.

Η συνειδητή συμμετοχή –η κοινωνία- είναι η μοναδική και πάντα σταθερή πηγή χαράς και εξισορρόπησης. Και επιτυγχάνεται μόνο με το σύνολο της προσωπικότητας.

Δεν έχουμε απομακρυνθεί από το θέμα μας.
Η διανόηση, είναι που διεκδικεί με το πλεονέκτημα της ευφυίας της, την αίγλη της επισημότητας.
Έτσι δημιουργούνται οι αποστάσεις, οι αντιθέσεις, οι παρερμηνείες και οι ρήξεις.

Η ψυχική επαφή, η συνάντηση προσώπων, θέλει απλά καλή προαίρεση και αγάπη.  

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Κανένας δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλο κι όμως όλοι είμαστε ίδιοι. Δεν είναι υπέροχο;

2. Τα πρόσωπα αλλάζουν σε μια ασύλληπτη ποικιλία, όμως..

3. Η κοινωνία μεταξύ τους γίνεται πάντα με τον ίδιο τρόπο, χρειάζεται πάντα για να πετύχει, μετριοφροσύνη, εμπιστοσύνη και αγάπη.

4. Και παίρνει τότε τη μορφή του προσώπου, που κοινωνείς.

5. Γιατί πίσω από τις μορφές όλων, κρύβεται η γλυκύτητα του αιώνιου Προσώπου..

6. Τι καλύτερο μπορεί να επιθυμήσει κανείς, από μια συνεδρία στο πέλαγος..

7. κάποιες ήσυχες στιγμές;

"Ένα κομμάτι σίδηρος"

Γέροντας Πορφύριος

Από το «Ανθολόγιο Συμβουλών»

Το σπουδαίο είναι να μπούμε στην Εκκλησία. Να ενωθούμε με τους συνανθρώπους μας, με τις χαρές και τις λύπες όλων. Να τους νιώθουμε δικούς μας, να προσευχόμαστε για όλους, να πονάμε για τη σωτηρία τους, να ξεχνάμε τους εαυτούς μας. Να κάνομε το παν γι' αυτούς, όπως ο Χριστός για μας.

Μέσα στην Εκκλησία γινόμαστε ένα με τον κάθε δυστυχισμένο και πονεμένο κι αμαρτωλό. Κανείς δεν πρέπει να θέλει να σωθεί μόνος του, χωρίς να σωθούν και οι άλλοι. Είναι λάθος να προσεύχεται κανείς για τον εαυτό του, για να σωθεί ο ίδιος. Τους άλλους πρέπει να αγαπάμε και να προσευχόμαστε να μη χαθεί κανείς^. να μπουν όλοι στην Εκκλησία. Αυτό έχει αξία.

Μέσα στην Εκκλησία, που έχει τα μυστήρια που σώζουν, δεν υπάρχει απελπισία.
Μπορεί να είμαστε πολύ αμαρτωλοί. Εξομολογούμαστε όμως, μας διαβάζει ο παπάς κι έτσι συγχωρούμαστε και προχωρούμε προς την αθανασία, χωρίς καθόλου άγχος, χωρίς καθόλου φόβο.

Όποιος ζει τον Χριστό, γίνεται ένα μαζί Του, με την Εκκλησία Του. Ζει μια τρέλα!
Η ζωή αυτή είναι διαφορετική απ' τη ζωή των ανθρώπων. Είναι χαρά, είναι φως, είναι αγαλλίαση, είναι ανάταση. Αυτή είναι η ζωή της Εκκλησίας, η ζωή του Ευαγγελίου, η Βασιλεία του Θεού.
«Η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί.» (Λουκ. 17,21).

Έρχεται μέσα μας ο Χριστός κι εμείς είμαστε μέσα Του.
Και συμβαίνει, όπως μ' ένα κομμάτι σίδηρο, που τοποθετημένο μες στη φωτιά γίνεται φωτιά και φως^. έξω απ' τη φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

"Ομίχλη στο Dubai.. "

  

"Τρεις μικρές ιστορίες"

Κάποιος φημισμένος για τη σοφία του Άραβας, πριν πεθάνει είχε συντάξει τη διαθήκη του κι ανάμεσα στ’ άλλα, είχε γράψει:

“Έκλεισα όλη μου την περιουσία στο μεγάλο μου χρηματοκιβώτιο.

Όσα περιέχει, τα παραχωρώ στον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο της γης”.

Μετά τον θάνατο του, το νέο μαθεύτηκε και χιλιάδες άνθρωποι τρέξανε στον δικαστή να τον βεβαιώσουν, πως εκείνοι ήταν οι πιο ευτυχισμένοι της γης και συνεπώς είχαν δικαίωμα στο θησαυρό.

Δεν έλειψαν οι φιλονικίες και οι φωνές. Ο δικαστής για να προλάβει κάτι χειρότερο -και πιστεύοντας πως ο μακαρίτης θα είχε μαζέψει στη ζωή του μεγάλα πλούτη,- έσπευσε να δηλώσει πως ο ίδιος ήταν ο πιο ευτυχισμένος απ’ όλους και δεν δεχόταν από κανέναν, να αμφισβητήσει  τη δήλωση του.

Τρέχει λοιπόν με λαχτάρα, ανοίγει το χρηματοκιβώτιο, αλλά αντί για θησαυρό βρήκε μόνο ένα σημείωμα που έγραφε: “΄Δυστυχώς δεν είσαι ειλικρινής. Αν πραγματικά ήσουν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος, δε θα ενδιαφερόσουν για τα χρήματα μου”.

Σ’ ένα πλοίο ανάμεσα στους ταξιδιώτες βρίσκονταν και δύο φιλάργυροι. Το πλοίο ναυάγησε. Ο κόσμος έτρεχε να σωθεί αφήνοντας όλα τα υπάρχοντά του στις καμπίνες του πλοίου. Οι δύο φιλάργυροι προσπάθησαν και την τελευταία στιγμή να επωφεληθούν από την κατάσταση και να ικανοποιήσουν την αρρώστια τους, ακόμα και τη στιγμή του ναυαγίου.

Έτσι, ο ένας έτρεξε στις καμπίνες των επιβατών και έκλεβε ό,τι πολύτιμο έβρισκε, ενώ ο άλλος κρύφτηκε στην καμπίνα του και προσπαθούσε να χωρέσει στις τσέπες του την περιουσία που είχε μαζί του.

Όταν συνειδητοποίησαν όμως και οι δυο την κατάσταση, ήταν πια αργά.

Βούλιαξαν στον πάτο της θάλασσας μαζί με το πάθος τους.

Στην Αφρική, για να πιάσουν ζωντανούς τους πιθήκους, κρεμούν στερεά ένα σακί με ρύζι επάνω σ’ ένα δέντρο. Το ρύζι είναι η πιο αγαπημένη τροφή των πιθήκων. Το σακί όμως έχει μόνο ένα μικρό άνοιγμα, όσο χωράει για να περάσει το χέρι του ζώου άδειο, αλλά όταν γεμίσει η χούφτα του με ρύζι είναι αδύνατο να βγει.

Προχωρεί το ζώο προς το δέντρο, βάζει το χέρι μέσα στο σακί και γεμίζει τη χούφτα από το αγαπημένο του ρύζι. Μόλις αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να το βγάλει, κάνει μορφασμούς, ταράζεται, σπαρταρά, κινείται με βία. Όμως χαμένος κόπος. Ο κυνηγός που παρακολουθεί, προχωρεί και το πιάνει με ευκολία.

Δεν είχε ο πίθηκος παρά να χαλαρώσει το χέρι του, να πέσει το ρύζι, για να ξαναβρεί την ελευθερία του. Αλλά ενώ βλέπει μπροστά του τον κίνδυνο να πλησιάζει, προτιμά την αιχμαλωσία, παρά να στερηθεί τη λεία του.

*  fb

"Michael Grab"

Ο Michael Grab (29) από το Colorado, έχει τον δικό του τρόπο καλλιτεχνικής έκφρασης. Ισορροπεί πάνω στα βράχια, πέτρες και βότσαλα από τις όχθες των ποταμών και στη συνέχεια φωτογραφίζει τις δημιουργίες του.

Με αυτή την πρωτότυπη μέθοδο έμπνευσης που επέλεξε, θα μπορούσε ίσως να χαρακτηριστεί ιδιόρρυθμος, αλλά οπωσδήποτε όχι ανισόρροπος!

 

 

"Με λίγα λόγια"

Με λίγα λόγια

Σταμάτης Σπανουδάκης

Ο Θεός επενέβη μια δυνατή και καθοριστική φορά στη ζωή μου, τον Νοέμβριο του 1975 στη Γερμανία, όπου νόμιζα ότι σπούδαζα μουσική, αλλά τελικά ήμουν εκεί ακριβώς γι’ αυτή τη γνωριμία. Και κάθε σπάνια φορά που γράφοντας μια μελωδία, με ευλογούν τα δάκρυα Του, καταλαβαίνω ότι είναι ακόμη κοντά μου.

Αυτό για μένα είναι το μόνο κριτήριο της μουσικής, αλλά και όλης της ζωής μου. Όλα τα άλλα έπονται ή και σας τα χαρίζω. Ο ερωτευμένος άλλωστε, χαρίζει τα πάντα για τον Eναν και μ’ έναν περίεργο τρόπο, γίνεται πλουσιότερος.

Διανύω νομίζω, μια από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου. Γεμάτη μουσική και τόσο ακριβοπληρωμένη, εσωτερική ησυχία. Μακριά από όλα όσα με στενοχωρούν και με βγάζουν από το μόνο που αξίζει, αλλά και το μόνο που τελικά, πρέπει να κάνω.

Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάζονται «προσόντα» για να αγαπήσει κάποιος την ορχηστρική ή και όποια άλλη, μουσική. Αρκούν η καθαρή καρδιά και η αγαπητική διάθεση. Από εκεί και πέρα το πραγματικό στοίχημα είναι η αντοχή της μουσικής στο χρόνο. Όπως και στην αγάπη άλλωστε. Δεν νομίζω να υπάρχει αληθινός καλλιτέχνης που να είναι ευτυχισμένος.

Ένα παιδάκι που προσπαθεί να καταλάβει τoν κόσμο των μεγάλων ή να λύσει τoν γρίφο των παιχνιδιών που έχει μπροστά του, δεν χαίρεται μέχρι να τα καταφέρει. Έτσι ακριβώς αισθάνομαι και ελπίζω να αισθάνομαι πάντα. «Ευτυχία δεν είναι να κάνεις ό,τι θες, αλλά να θες ό,τι κάνεις», λέω σ’ ένα στίχο μου.

Η μόνη αλήθεια είναι η στιγμή, να την ακούσεις και έτσι πλουσιότερος να πας παρακάτω. Ό,τι μεγάλο και σπουδαίο πας να το εκμεταλλευτείς, γίνεται νεράκι και κυλάει από τα χέρια σου και φεύγει. Ενώ αν το αφήσεις να εξελιχθεί μόνο του, σου ξανάρχεται από χίλιες μεριές..

Νομίζω ότι αντλώ την έμπνευση μου από τον έρωτα, την αγάπη, τον Χριστό, την Ελλάδα, αλλά και τη σημερινή πραγματικότητα. Το «νομίζω» σημαίνει βεβαίως, ότι όλα αυτά ίσως και να μην ισχύουν, παρά μόνο στο μυαλό μου, γιατί η έμπνευση τελικά είναι άπιαστη, άϋλη και είναι αδύνατον να «αντληθεί». Χαρίζεται από τον Θεό, όπου και όταν Εκείνος θέλει.

[ 09.02.2012]

*  logia-tou-aera.blogspot.gr/2013/04/blog-post_7033.html#more

"Μεγαλείο!.. "

 

Η αρμονία και η συμμετρία είναι ολοφάνερα κρυμμένες μέσα στη Δημιουργία.

…

Έβλεπα το απογευματάκι ένα σμήνος μικροσκοπικών εντόμων

που κάνανε πτητικά το σεργιάνι τους - σκέτο πανηγύρι -

Τα εφήμερα γεννιούνται  το πρωί, μετά το μεσημέρι έχουν ωριμάσει,

λίγο μετά πετούν όλα μαζί σαν μέσα σε ένα νέφος, όπου παντρεύονται

και ολοκληρώνουν την ημερήσιας διάρκειας ζωή τους

αφήνοντας πίσω τα γονιμοποιημένα αυγά τους.

Το άλλο πρωί έχουν αυτά εκκολαφθεί και μια νέα γενιά αναλαμβάνει

τη σκυτάλη της ζωής!

Μεγαλείο!

GT

"Tippi Degre"

Tippi Benjamine Okanti Degre

Η Tippi Degre γεννήθηκε στη Namibia της Αφρικής, το 1990.

Οι γονείς της Alain Degre και Sylvie Robert εργάζονταν εκεί σαν φωτογράφοι της άγριας φύσης.

Μεγάλωσε στην Κοιλάδα των άγριων ζώων, παρέα με ιθαγενείς Καλαχάρι, τον ελέφαντα Abu, τη λεοπάρδαλη J&B, φίδια, καμηλοπαρδάλεις, λεοντάρια κλπ.

Αργότερα μετακόμισαν στη Μαδαγασκάρη και τελικά στη Γαλλία. Διδάχθηκε τα μαθήματα του σχολείου από δασκάλους στο σπίτι και στη συνέχεια σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι, στο Πανεπιστήμιο Sorbonne Nouvelle .

Έχει ήδη κινηματογραφήσει αρκετά ντοκιμαντέρ στην Αφρική, για λογαριασμό του Discovery Channel, αλλά έγινε περισσότερο γνωστή δημοσιεύοντας τις περιπέτειες και εμπειρίες της από την Αφρική, που μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες.

"Γίνε η λίμνη!"

Μια φορά κι έναν καιρό, δίπλα σε μια όμορφη λίμνη, ζούσε ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. Είχε και έναν μαθητή, που συχνά παραπονιόταν για τη ζωή του και τα βάσανα που του τύχαιναν.

Ένα πρωινό λοιπόν, ζήτησε από τον μαθητή, να του φέρει ένα σακούλι αλάτι.

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλος του είπε να ρίξει μια γερή δόση αλάτι σε ένα ποτήρι με νερό και να το πιει.

«Τι γεύση έχει;» τον ρώτησε στη συνέχεια ο δάσκαλος.

«Πικρή, δηλητήριο!» είπε ο μαθητής.

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό, να πάρει μια γεμάτη χούφτα αλάτι και να το ρίξει στη λίμνη. Ο μαθητής και πάλι υπάκουσε.

Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να σκύψει και να πιει και από το νερό της λίμνης, όσο θέλει.

Εκείνος, όπως ήταν διψασμένος από το αλατόνερο στο ποτήρι, ήπιε μπόλικο και με μεγάλη ευχαρίστηση.

«Αυτό τι γεύση είχε;» τον ξαναρώτησε ο δάσκαλος.

«Γεύση δροσιάς, γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

«Όχι, καθόλου!» απάντησε ο νέος.

Ο δάσκαλος, πέταξε ένα βότσαλο στη λίμνη, κοίταξε μακριά και είπε:

«Ο πόνος στη ζωή, είναι σαν το καθαρό αλάτι.

Όμως η πίκρα που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο που βάζουμε τον πόνο, απ’ την ψυχή μας.

Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις όταν υποφέρεις, είναι να διευρύνεις την αίσθηση της ζωής σου…

Πάψε να είσαι το ποτήρι. Γίνε η λίμνη!»

Όλοι έχουμε την τάση να πιστεύουμε, πως ο δικός μας πόνος πονάει πιο πολύ. Κι όταν πονάμε, συγκεντρωνόμαστε στον εαυτό μας, όλο και περισσότερο. Στενεύουμε την ψυχή μας. Ο εγωισμός μας μεγαλώνει, θεωρούμε τον πόνο μας αδικία και δεν έχουμε μάτια να δούμε τον πόνο των άλλων.

Βλέπουμε μόνο ένα ποτήρι γεμάτο πόνο, μπροστά στα μάτια μας. Κι όσο πιο κοντινή είναι η απόσταση απ’ όπου βιώνουμε αυτόν τον πόνο, τόσο πιο απέραντος μοιάζει.

Αν όμως βυθίσουμε και τον δικό μας πόνο, στην απύθμενη λίμνη του πανανθρώπινου πόνου και σκύψουμε πάνω στις πληγωμένες ψυχές των άλλων, τότε διαλύεται ο πόνος μας και αντί για πίκρα, γίνεται δροσιά!

*   mail GT

"Παντελής Δ. Ζωγράφος"

Οι υδατογραφίες του Παντελή Δ. Ζωγράφου (64), μεταφέρουν αυτούσια την αίσθηση της ηρεμίας που δημιουργεί το φως, όπως αναπαύεται στην απλότητα των Ελληνικών τοπίων.

- Αίγινα, Σπέτσες, Γαλαξίδι, Φισκάδο, Πάτμος, Σαντορίνη και Μυστράς. -

                                   

Συνεδρία του Εορτασμού

[ - 18]

Πάντα στις γιορτές η θάλασσα είναι γαλήνια.

Η ένταση, οι έννοιες, οι φροντίδες, η προσήλωση στην απόδοση χαρμόσυνων γεγονότων, η συναίσθηση της ευθύνης, έχουν κοπάσει.

Γιατί ευθύνη δεν είναι η ζυγαριά που θα καθορίσει το μέγεθος της ποινής μας, είναι το προσωπικό μερίδιο συμμετοχής στην κοινή προσπάθεια, που μας εμπιστεύεται ο καπετάνιος.
Είναι η ευκαιρία που μας παρέχεται, να συνεορτάσουμε ισότιμα με όλους, το γεγονός.  

Στο πίσω κατάστρωμα, μαζεμένο το πλήρωμα μοιράζεται τη χαρά. Όλα λάμπουν.
Τα πρόσωπα, τα μάτια, οι καρδιές. Δεν έχει σημασία ο τόπος, το περιβάλλον, ο καιρός...
Δεν έχει σημασία η ολοκλήρωση του γεγονότος.
Τώρα είναι η ώρα της χαράς για τη βίωση του γεγονότος στις διαστάσεις του νοήματος του, για τους δρόμους που ανοίγει το γεγονός.

Η εορτάσιμη χαρά δεν είναι για κάτι που τελειώνει.
Είναι για κάτι που θα σφραγίζει τη ζωή μας με την παρουσία του, αφομοιωμένο στην ψυχή μας.

Η χαρά της γιορτής είναι για όλους. Για όσους και για όσο αυτοί αγωνίστηκαν, συμμετείχαν, παραβρέθηκαν, συνετέλεσαν με τις ενέργειες ή με την παρουσία τους στη διαμόρφωση, στην πραγματοποίηση του γεγονότος.

Για τη γιορτή πρέπει να υπάρχει γεγονός. Πρέπει να υπάρχει και συμμετοχή.
Η χαρά τότε είναι πηγαία, είναι δώρο, δεν είναι ατομική ανταμοιβή, είναι η αίσθηση της υπέρβασης, της νίκης, της ζωής με νέα δεδομένα και προοπτικές.

Είναι η συνάντηση, η κοινωνία του συνεορτασμού του πληρώματος – ό,τι αυτό εκφράζει, οικογένεια, συντροφιά, ομάδα, ενορία ή έθνος.

Γέννηση, βάπτιση και γάμος, επέτειος ή νίκη και επιτυχία, επιβεβαίωση και κάθε είδους απελευθέρωση, αυτά δίνουν την αίσθηση και τη συνέχεια της ζωής.
Με τέτοιες εορταστικές επισημάνσεις, αναπτύσσονται η υγιής κοινωνία και επισημοποιούνται οι δεσμοί αγάπης των μελών της.

Αυτό που επιτελείται σε κάποιο σημείο του σώματος, αφορά σε όλο το σώμα και η ευεξία του εορτασμού, οι ευχές, η ευλογία, η μοιρασμένη χαρά, ενώνει ισχυρότερα τα μέλη σε σώμα.          

Ημερολόγιο πλοίου:

1. Κάθε γιορτή είναι ένας ευχαριστιακός ύμνος, σταθμός και ώθηση για ένα καινούργιο ξεκίνημα.

2. Το μέτρο της χαράς είναι η συναίσθηση της προσωπικής συμμετοχής.

3. Ο εορτασμός εντάσσει το γεγονός στη ζωή, είναι η έκφραση της αποδοχής του.

"Ιωάννινα"

....

Ιδού και το νησάκι της λίμνης, προ ολίγου έβρεχε με ήλιο και βγήκε ολοκληρωμένο τεράστιο ουράνιο τόξο…, μάλιστα διπλό και αυτό για δευτερόλεπτα…

…το ‘κλεισα στην καρδιά μου, την καλύτερη κάμερα που υπάρχει…

*  mail GT

"Glenn James"

     

Ο 54χρονος Γκλεν Τζέιμς, που ζει στους δρόμους και σε άσυλα αστέγων από το 2005, βρήκε ένα ξεχασμένο σακίδιο σε ένα εμπορικό κέντρο της Βοστόνης, το περασμένο Σάββατο. Μέσα υπήρχαν 2.400 δολάρια σε μετρητά και άλλα 40.000 δολάρια σε ταξιδιωτικές επιταγές.

Tο παρέδωσε αμέσως στις αρχές.

Ο αρχηγός της αστυνομίας της Βοστόνης Εντ Ντέιβις τον ευχαρίστησε προσωπικά και τον βράβευσε για την εντιμότητά του.

Ωστόσο ένας 27χρονος λογιστής από τη Βιρτζίνια, ο Ίθαν Γουίτινγκτον [Ethan Whittington], έκρινε ότι η τιμητική πλακέτα δεν ήταν αρκετή επιβράβευση και οργάνωσε μια εθελοντική συνεισφορά, στην ιστοσελίδα gofundme.com, για να βοηθήσει τον άστεγο Γκλεν.

Μέχρι σήμερα, το συνολικό ποσό που προσέφεραν 4.000 άνθρωποι είχε ξεπεράσει τα 100.000 δολάρια, ενώ πολλοί ήταν αυτοί που πρόσφεραν στον 54χρονο «καλό Σαμαρείτη» σπίτια, ρούχα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές κλπ.

«Κύριε Τζέιμς, αν σχεδιάζετε να έρθετε στο Παρίσι, θα σας παραχωρήσω ευχαρίστως το διαμέρισμά μου», έγραψε στα σχόλια ένας Γάλλος που υπέγραψε με το όνομα Γκιλέμ Μπιζού-Ντιβάλ. Μια γυναίκα, η Σίνθια Λασπογκάτα, είπε ότι προτίθεται να του χαρίσει μια γκαρσονιέρα, δίπλα σε μια φάρμα, στην πολιτεία της Νέας Υόρκης.

Ο Γκλεν Τζέιμς, που εμφανίστηκε στις κάμερες χαμογελαστός, αλλά και ιδιαίτερα σεμνός, περιορίστηκε να πει ότι δεν θα άγγιζε «ούτε μια πεντάρα» από τα χρήματα που υπήρχαν στο σακίδιο, ακόμη και αν βρισκόταν σε πολύ μεγάλη ανάγκη. Μίλησε όμως τηλεφωνικά με τον Γουίτινγκτον και τον ευχαρίστησε «για τη μεγάλη καλοσύνη του» καθώς με τις δωρεές αυτές, θα μπορέσει «να κάνει μια νέα αρχή».

«Εσείς δικαιούστε όλους τους επαίνους», του απάντησε ο νεαρός λογιστής. «Μου χαρίσατε ξανά την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους»!

*  kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathremote_1_19/09/2013_519356

    foxnews.com/us/2013/09/18/fundraising-for-homeless-boston

    blog.al.com/wire/2013/09/money_pours_in_to_fund_for_hom.html

   
   [στην κάτω φωτο- ο Ethan Whittington]

"Το αίμα των θεών"

Όταν αρχίζουν τα πρωτοβρόχια στην εξοχή, φέρνουν μαζί τους και τρία ιδιαίτερα δώρα. Τα κυκλάμινα, τα σαλιγκάρια και τη μυρωδιά που αναδύει το φρεσκοβρεγμένο έδαφος.

Τα σαλιγκάρια και τα κυκλάμινα, δεν χρειάζονται καμιά ερμηνεία για την παρουσία τους στο φθινοπωρινό τοπίο. Η μυρωδιά όμως που γεμίζει την ατμόσφαιρα με την δροσερή παρουσία της, απασχόλησε τα τελευταία πενήντα χρόνια, τους επιστήμονες σε πολλά μέρη του κόσμου. 

Όπως αναφέρεται πρόσφατα σε σχετικό άρθρο του επιστημονικού περιοδικού Nature, Αυστραλοί επιστήμονες κατέληξαν στην ερμηνεία του φαινομένου αυτού, δίνοντας του μάλιστα την ονομασία "πετριχώρ", από τις ελληνικές λέξεις πέτρα και ιχώρ, όπως ονόμαζαν οι αρχαίοι τον αιθέριο χυμό που κυλούσε στις φλέβες των αθανάτων, δηλαδή "το αίμα των θεών".

Στη διάρκεια των πιο ξηρών περιόδων του χρόνου, συσσωρεύεται στις πέτρες και στο χώμα ένα μείγμα αιθέριων ελαίων, που εκκρίνονται από τα δένδρα και τα φυτά και στεγνώνει στην επιφάνεια του εδάφους. Όσο μεγαλύτερη είναι η περίοδος της ξηρασίας, τόσο μεγαλύτερη είναι και η συσσώρευση των ελαίων.

Με την έναρξη των βροχών, όταν το μείγμα ενώνεται με το νερό, απελευθερώνεται στον αέρα η υπέροχη μυρωδιά των ελαίων από το νωπό βρεγμένο χώμα.

Το μείγμα αυτών των ελαίων θεωρείται επίσης ότι αποτρέπει τη βλάστηση των σπόρων που βρίσκονται στο έδαφος, ούτως ώστε να μην ξεκινά η ανάπτυξη νέων φυτών σε περίοδο που τα αποθέματα νερού δεν επαρκούν.

Ακόμα, σε περιοχές με εκτενή βλάστηση όπως τα δάση, έχει εντοπιστεί στις δροσοσταλίδες της υγρασίας, μια ουσία με έντονη χαρακτηριστική μυρωδιά, η "γεωσμίνη", που παράγεται από ακτινομύκητες, κάποια βακτήρια που ζουν στο έδαφος και τρέφονται από τα έλαια που προαναφέρθηκαν σαν «αίμα των θεών».