"Βάλε με σφραγίδα.. "

Από το "Άσμα Ασμάτων", μετάφραση Γιώργου Σεφέρη

Βάλε με σφραγίδα στην καρδιά σου

σαν σφραγίδα στο μπράτσο σου.

είναι δυνατή η αγάπη σαν το θάνατο

και σκληρός ο πόθος σαν τον άδη.

οι σπίθες της είναι σπίθες της φωτιάς,

φλόγα του Θεού.

Νερά ποτάμια δεν μπορούν

να σβήσουν την αγάπη.

Σπύρος και Νίκη, 25 Φεβρουαρίου 2014

"Τύποι και ουσία"

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

-  από το "Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω"

ΕΡΏΤΗΣΗ - Τι πειράζει αν πιστεύω, αλλά δεν πηγαίνω στην εκκλησία ή δεν δέχομαι τις τελετουργίες, τους ιερείς κλπ.
Γιατί πρέπει να παντρευτούμε στην εκκλησία; Δεν αρκεί ο αμοιβαίος σεβασμός και η διαπροσωπική δέσμευση; Γιατί να βαφτίζουμε τα μωρά και χωρίς αυτό να νομίζουμε ότι θα πάνε στην κόλαση;
Τι είναι αυτά τα πράγματα;

Είναι πολύ ανθρώπινη, πάτερ μου η θρησκεία. 
Έχει στενότητα, ανθρώπινα ελαττώματα, υπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, έχει μιζέρια, κουράζει και δεν πείθει.

-  Κοίταξε, ο υπερτονισμός των τύπων και η απουσία ουσίας οπωσδήποτε δεν είναι κάτι με το οποίο θα μπορούσε κανείς να συμφωνήσει.
Επίσης η θρησκειοποίηση της πίστης συνήθως την φθείρει και της προσδίδει υπερβολικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Αυτά όμως που σου έλεγα προηγουμένως, τι σχέση μπορούν να έχουν με αυτά για τα οποία εσύ τώρα μιλάς;

Ο τύπος είναι σαν το ποτήρι που συγκρατεί το νερό.
Αν σπάσει, τότε το περιεχόμενο σκορπίζει.
Δεν είναι κακό πράγμα οι τύποι και οι συμβολισμοί, αρκεί να υπογραμμίζουν και όχι να σκεπάζουν την ουσία ή να απομονώνονται από αυτήν.

Όταν θα βρεθούμε σε μια ωραία παράσταση ή ομιλία, στο τέλος χτυπάμε τα χέρια μας, χειροκροτούμε. Θα μπορούσαμε να εκφράζαμε τον ενθουσιασμό μας διαφορετικά.
Παρά ταύτα, χωρίς άλλες σκέψεις, εκδηλωνόμαστε όλοι με αυτόν τον τρόπο.

Ποιο το πρόβλημα;
Μήπως είναι κακό πράγμα το χειροκρότημα και πρέπει να το καταργήσουμε;

Θα σου πω και κάτι άλλο. Εγώ έχω γένια, φοράω ράσο.
Τι συμβολίζουν αυτά ούτε γνωρίζω, ούτε και με ενδιαφέρει. Διερωτώμαι, αν θα ήμουν ξυρισμένος με ένα κουστουμάκι, τι θα με εμπόδιζε να τελώ το μυστήριο;

Τίποτα απολύτως. Παρά ταύτα δεν μπορώ να σας πω πόσο τα αγαπώ, όχι ως τύπους, αλλά ως εκφράσεις κάποιου συγκεκριμένου φρονήματος.

Φιλώ ώρες-ώρες το ρασάκι μου. Δεν το βγάζω με τίποτα.
Μου δίνει μια εξωτερική εικόνα που παραπέμπει στην ετερότητα αυτού που επαγγέλλομαι σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είμαι ένας κοσμικός τύπος, a nice gentleman, είμαι ο ιερέας, που τόση ώρα μιλάει κι εσείς δυσκολεύεστε να κατανοήσετε τα λεγόμενα του, και τούτο διότι παραπέμπει σε άλλη ζωή, άλλες έννοιες, άλλον κόσμο. Όταν καταλάβετε την ετερότητα του μηνύματος, τότε θα κατανοήσετε και τη διαφορετικότητα της εμφάνισης.

Έτσι είναι και με τα σύμβολα και τους τύπους.

Τους μη σχετικούς απλά τους υποψιάζουν, ενώ στους μεμυημένους –αν μπορώ να το πω- δηλαδή σε αυτούς που έχουν βιώματα πίστεως, εκφράζουν τον πλούτο της πίστεως θαυμάσια.

Ανάλογα έχουμε και την τελετουργία του μυστηρίου.
Τι ωραίο πράγμα με αισθητούς τρόπους, με συμβολισμούς, με κινήσεις και με λόγια να εκφράζουμε το μυστήριο. Ποιο το πρόβλημα να μεταλάβεις ή να ζήσεις τη δέσμευση και τη χαρά του γάμου, μέσα σε ένα πλαίσιο προσευχής και τελετουργίας;

Η άρνηση αυτών σε κάνει να ζεις στερημένος, δίχως μυστήριο, δίχως σημεία.
Δίχως κοινωνία, δίχως εμπειρία αγιότητος και χάριτος.

Ένας πολιτικός γάμος είναι μια επίγεια συμφωνία.
Ένας εκκλησιαστικός καταργεί το ανθρώπινο και ανοίγει τον δρόμο του Θεού στη ζωή μας.
Τον βάζει ανάμεσα μας.

Αν έχεις πίστη, όχι μόνο δεν τον αρνείσαι, αλλά τον επιθυμείς
– αν όχι, τότε τον αμφισβητείς. Εκεί είναι το πρόβλημα.

Μόνο όταν αγαπήσεις κάτι το κατανοείς, μόνο όταν το αγαπήσεις το μαθαίνεις.

Έτσι και με την Εκκλησία. Αγάπησε την και θα τα καταλάβεις όλα.

14.02.23 - Χειροτονία Πρεσβυτέρου

Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου

Κυριακή της Απόκρεω

O Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως κ. Αθηναγόρας, χειροτονεί πρεσβύτερο τον π. Ζήση Κτενίδη.

Ευαγγέλιο το της Κρίσεως – κριτήριο η Αγάπη.

Το σώμα των πιστών δεόμενο προσβλέπει στον νέο ποιμένα του, συγχαίρει και συνεορτάζει.

Ο π. Χριστόδουλος  αποκτά στο πρόσωπο του πνευματικού τέκνου του, έναν καθ' όλα άξιο συλλειτουργό.

http://pammtax.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html  -  [2φΑ]

Σχετικό: Η δεύτερη σελίδα της αποδοχής  http://paradeka.blogspot.gr/2014/03/blog-post.html

"Το μυστήριο του Θεού"

Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου

(από το "Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω.")

ΕΡ.  Θα ήθελα να μου πείτε για το μυστήριο του Θεού. Ηχεί παράξενα. Μήπως είναι μια αφηρημένη έννοια για να περιγράψει το παράξενο και το άγνωστο;

ΑΠ.  Το μυστήριο δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, αλλά αποτελεί πραγματικότητα η οποία υπερβαίνει την αίσθηση και την κατανόηση μας και δεν ανακαλύπτεται λογικά ή εμπειρικά, αλλά αποκαλύπτεται μυστικά και πνευματικά.

Ένας κόσμος που στηρίζεται στην αίσθηση και στη σκέψη και κατανόηση είναι επίπεδος, στενός, ελλιπής. Η πίστη του δίνει μία επιπλέον διάσταση.

Να πω ένα παράδειγμα από τα μαθηματικά.

Αν έχουμε ένα μυρμήγκι μέσα σε έναν επίπεδο δισδιάσταστο κύκλο, αυτό είναι παγιδευμένο από την περιφέρεια του κύκλου. Όπου και να πάει πέφτει επάνω της, είναι περικυκλωμένο, δεν μπορεί να βγει.

Ο μόνος τρόπος που μπορεί να ελευθερωθεί, είναι να αποκτήσει… φτερά και μέσω της τρίτης διάστασης να πηδήξει πάνω από την περιφέρεια.

Ανάλογα, μέσα από μία τρισδιάστατη σφαίρα δεν μπορεί κανείς να βγει, γιατί προσκρούει στη σφαιρική επιφάνεια. Μόνο μέσω μιας τετάρτης διάστασης μπορεί να εξέλθει. Αυτό αποδεικνύεται απλά με τοπολογία του τετραδιάστατου χώρου.

Αυτό κάνει η πίστη. Μας βοηθάει να εξερχόμαστε από αυτόν τον «τρισδιάστατο» κόσμο και να εισερχόμαστε στο μυστήριο του Θεού.

Χωρίς αυτήν, είναι κανείς πολύ λίγος και επίπεδος.

ΕΡ.  Το παράδειγμα που είπατε αποδεικνύεται με τοπολογία. Η αναλογία που κάνατε στα πνευματικά με την  πίστη αποδεικνύεται;

ΑΠ.  «Έρχου και ίδε». Θα βρεθείς προ εκπλήξεως. Η ζωή μέσα στην Εκκλησία, αν είναι υγιής και αυθεντική, είναι μια πορεία στα ευλογημένα μυστήρια του Θεού.

Ο Θεός μπορεί να μην αποδεικνύεται με τοπολογία ή στα εργαστήρια Χημείας, αλλά επιβεβαιώνεται σε κάθε στιγμή.

"Άλλοτε και τώρα.. "

Περιοδικός Πίνακας Στοιχείων

"Mετά την Τέχνη"

του Γιώργου Βαρθαλίτη

Η γέννηση ενός καλλιτεχνικού έργου, είτε εικαστικού, είτε μουσικού, είτε λογοτεχνικού, περνά από δύο στάδια. Το πρώτο είναι η αρχική σύλληψη, η ιδέα (αυτή μπορεί να αφορά όχι μόνο στο περιεχόμενο, αλλά και στη μορφή) που θα σαρκωθεί στο συγκεκριμένο έργο. Το δεύτερο η εκτέλεση, η πράξη της δημιουργίας. 

Φυσικά, αυτός ο διαχωρισμός είναι κάπως τεχνικός, αφού ανάμεσα στην πράξη και την ιδέα υφίσταται δεσμός διαλεκτικός: η ιδέα κατευθύνει την πράξη, αλλά και η πράξη τροποποιεί την αρχική σύλληψη.

Η κατεξοχήν τέχνη, βέβαια, έγκειται στην ίδια την πράξη της δημιουργίας, είναι συνώνυμη με την εκτέλεσή της. Η ιδέα τοποθετείται σε έναν «προ της τέχνης» πνευματικό τόπο. Το καλλιτεχνικό έργο είναι η ενσάρκωση μιας ιδέας, αλλά η ιδέα μόνη της δεν έχει καμιά υλική υπόσταση.

Αν ταυτίσουμε την τέχνη με τη δημιουργική εκτέλεση, θα πρέπει να παραδεχτούμε πως δεν είναι καθόλου σπάνια. Η τέχνη και το καλλιτεχνικό, δηλαδή το «εκτελεστικό» ταλέντο είναι πολύ διαδεδομένες.  Αυτό που είναι σπάνιο είναι η καινοτόμος ιδέα, η ιδιοφυής σύλληψη.

Όταν μια εξαιρετική σύλληψη βρει την ανάλογή της δημιουργική εκτέλεση, τότε έχουμε εκείνες τις κορυφώσεις που θαυμάζουμε στην τέχνη όλων των εποχών. 

Τι γίνεται όμως όταν η τέχνη στηρίζεται αποκλειστικά στην ιδέα, στην έμπνευση, και παρακάμπτει την καλλιτεχνική πράξη; Λέω την παρακάμπτει όχι με την έννοια πως την καταργεί, αλλά πως τη συρρικνώνει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μην απαιτείται πια για την εκτέλεσή της καμιά δημιουργική ικανότητα, κανένα καλλιτεχνικό ταλέντο. 

Ο εικαστικός καλλιτέχνης που τολμά, για πρώτη φορά, να μαστιγώσει τον καμβά με χρώματα ή να επιχρωματίσει φωτογραφίες κινηματογραφικών αστέρων ή να εκθέσει πτώματα ζώων φυλακισμένα στη φορμόλη ή να σκεπάσει κρανία με διαμάντια καινοτομεί. Εισάγει μια καινούργια εικαστική γλώσσα. Ακυρώνει όμως τη δημιουργική πράξη καταδικάζοντάς την σε υποτροφία ή καθιστώντας την τόσο υποτυπώδη, ώστε να μπορεί να την εκτελέσει ο καθένας.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται όμως, το αδιέξοδο του μεταπολεμικού εικαστικού μοντερνισμού: στην αποκλειστική προσήλωσή του στην καινοτόμο ιδέα και στην παραμέληση της καλλιτεχνικής πράξης. Εάν δεχτούμε πως η τέχνη ταυτίζεται με την τελευταία, ενώ η πρώτη οριοθετεί μια «προ της τέχνης» περιοχή, τότε οδηγούμαστε σε μια τέχνη μετά την τέχνη. Τέχνη μετά την τέχνη! Ιδού το μέγα παράδοξο! 

Η τέχνη μετά την τέχνη, σημαίνει τον θάνατο της τέχνης; Είναι μια χειρονομία που δείχνει το μηδέν; Είναι το προστάδιο εκείνης της ανυπαρξίας που θα εξέφραζαν πεντάγραμμα δίχως νότες, βιβλία με λευκές σελίδες, άδεια βάθρα και κάδρα χωρίς ζωγραφικά έργα;

Ή είναι ένα nec plus ultra που θα μας οδηγήσει πίσω στη δημιουργία;  
Σ’ αυτά τα ερωτήματα μόνον ο χρόνος μπορεί να απαντήσει.

Aντίφωνο, Νέα Ευθύνη, τχ12 (Σεπ. - Οκτ. 2012)

[σ. 2φΑ: Το λατινικό "nec plus ultra – τίποτα πιο πέρα", απέδιδε την οριοθέτηση του τότε γνωστού κόσμου στις Ηράκλειες στήλες, στο Γιβραλτάρ. Σαν υπέρβαση της ρήσης αυτής και προσωπικό ρητό του Καρόλου Α΄ της Ισπανίας, το "plus ultra" αποτελεί επίσημο προτρεπτικό σύνθημα για τους Ισπανούς και συνοδεύει το Εθνόσημο της χώρας.]

                                                 

"Ξυπνά τρυφερότητα.. "

Ένα δεντράκι συμβολικό, συνειρμικό, αισιόδοξο, συγκινητικό, γεννήθηκε απ’ τον κορμό ενός κατεστραμμένου δέντρου. 

Η λίμνη Fairy του Καναδά είναι αναμφισβήτητα πανέμορφη όλες τις εποχές του χρόνου, όπως τα χρώματα αλλάζουν και μεταμορφώνουν το περιβάλλον.

Ένα μικρό δεντράκι που φύτρωσε πάνω σε έναν κορμό δέντρου αφημένου στη λίμνη, μεταφέρει με τον τρόπο του την αισιοδοξία της ζωής σαν αγγελιαφόρος της αναγέννησης.

perierga.gr - el arab - [2fA]

"Πριν 71 χρόνια.. "

ΠΡΙΝ 71 ΧΡΟΝΙΑ
-  του Τάκη Αλεξανδράκη

Φλεβάρης ‘43
Μέσα στην πρωινή χειμωνιάτικη Αθηναϊκή παγωνιά, μια είδηση κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, από πόρτα σε πόρτα, από γειτονιά σε γειτονιά. Τα παλικάρια μας της αντίστασης, έκαναν μπλόκο ξημερώματα κάπου στο Βύρωνα σε γερμανική περίπολο και σκοτώθηκαν δύο γερμανοί, εκ των οποίων ο ένας αξιωματικός.
Χαμόγελα και περηφάνια στα στήθια όλων για τα παλικάρια μας, αλλά μαζί και σκεπτικισμός…
Τι θα επακολουθήσει τώρα;

Ο Γιάννης ο δάσκαλος μόλις είχε γυρίσει σπίτι με χίλιες δυο προφυλάξεις, μεσημέρι στο Βύρωνα. Σ’ ένα σπίτι προσφυγικό. Οδός Χρυσοστόμου Σμύρνης 126.
Τον περίμεναν η γυναίκα του και η πεθερά του, καθώς και το δίχρονο κορίτσι του.
«Έξω μυρίζει μπαρούτι» τους λέει.

Το τραπέζι στρώθηκε για το υποτιθέμενο μεσημεριανό με ό,τι ελάχιστο ήταν δυνατό να στρωθεί. Κάθισαν αμίλητοι, αλλά παρ’ όλη τη γενική πείνα της κατοχής η μπουκιά από αυτή την υποψία φαγητού δεν κατέβαινε με τίποτα κάτω.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και ξαφνικά μια φασαρία ακούστηκε έξω.
Κατάλαβαν πως ήταν γερμανικά καμιόνια με στρατιώτες. Οι ντουντούκες που κρατούσαν άνδρες με καλυμμένα τα πρόσωπα, καλούσαν όλους τους άνδρες της γειτονιάς από 17 χρόνων και πάνω να βγουν έξω. Μετά θα γινόταν έλεγχος και όσους εύρισκαν κρυμμένους θα τους εκτελούσαν επί τόπου.

Ο Γιάννης ετοιμάστηκε να βγει. Η γυναίκα του τον θερμοπαρακαλούσε κλαίγοντας να μη βγει και να κρυφτεί κάπου. Ήρεμος ο Γιάννης της λέει: «Δεν γίνεται, γυναίκα. Εκτός του ό,τι αν ψάξουν θα με βρουν και θα με σκοτώσουν γιατί ξέρουν πως είμαι εδώ, είναι καλά πληροφορημένοι από τους μπάσταρδους με τις κουκούλες, θα θέσω σε κίνδυνο κι εσάς», κοιτώντας το δίχρονο κοριτσάκι του.

Η γυναίκα του έπεσε στη αγκαλιά του και τον φίλησε, το ίδιο και η πεθερά του.
Αφού χιλιοφίλησε και το κοριτσάκι του, άφησε τη βέρα του, το ρολόι του και κάτι ελάχιστα ψιλά που είχε στην τσέπη του, πήρε την ταυτότητά του και βγήκε από τη πόρτα για ό,τι του επεφύλασσε η μοίρα.

Βγήκαν από τη γειτονιά 58 άντρες από 17 ετών, μέχρι υπερήλικες.
Τους στοιβάξανε σε δυο από τα τέσσερα καμιόνια κάτω από τα μάτια οπλισμένων στρατιωτών και παρέμειναν μέσα για κάμποση ώρα. Ακούστηκαν και κάποιοι πυροβολισμοί και όλοι κατάλαβαν πως ήταν εκτελέσεις ανδρών που τους βρήκαν κρυμμένους.
Τελικά τα καμιόνια αναχώρησαν.
Όλοι ήσαν σκεπτικοί για το αβέβαιο μέλλον που τους περίμενε.

Μετά από λίγα χιλιόμετρα σταμάτησαν. Τους έβγαλαν έξω με φωνές στις οποίες πρωτοστατούσαν αυτές των κουκουλοφόρων, που έκαναν και χρέη διερμηνέων.
Ήταν μια περιοχή χωρίς σπίτια και τριγύρω υπήρχαν κάποιοι λόφοι.
Τους παρέταξαν σε έξη δεκάδες και ένας από τους συνεργάτες κουκουλοφόρους, τους ανακοίνωσε:
«Σήμερα το πρωί η αντίσταση σε μπλόκο σκότωσε τρεις γερμανούς εκ των οποίων ένας λοχαγός. Σε αντίποινα σήμερα θα εκτελεστούν δέκα από εσάς. Αύριο βλέπουμε.»

Ένας αξιωματικός με βαθμό Ταγματάρχη περιδιάβαινε ανάμεσα στους άντρες με το πρόσωπο γεμάτο μίσος και μάτια που γυαλίζανε και μέσα στη γενική ησυχία, που και που ακουμπούσε κάποιον στον ώμο και έλεγε: «εσύ».
Αμέσως ο άντρας έβγαινε από τη γραμμή και πήγαινε να συμπληρώσει με άλλους τη δεκάδα.

Ο αξιωματικός πλησίαζε τον Γιάννη. Η καρδιά του όπως φυσικά και των άλλων χτυπούσε τρελά.
Σκέφτηκε το κοριτσάκι του και την αγαπημένη του γυναίκα, πως ίσως δεν τις ξανάβλεπε.
Όταν έφτασε μπροστά στο Γιάννη τον κοίταξε στα μάτια και λέει : «εσύ» ακουμπώντας στον ώμο του και αμέσως μετά: «όχι εσύ, εσύ» και ακουμπάει τον ώμο του διπλανού του.

Ο Γιάννης ένοιωσε να αδειάζει μέσα του όλο του το αίμα. Είχε συμπληρωθεί ο δέκατος!!!!
Μέσα στην προσωρινή έστω ανακούφισή του, τον έτρωγε και η λύπη για τους δέκα, αλλά και γιατί ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και ο Ηλίας, ένα εικοσιπεντάχρονο γειτονόπουλο από το απέναντι σπίτι.

Με τις φωνές, τους ξανάβαλαν στα καμιόνια αφήνοντας έξω τους δέκα. Μπαίνοντας ο Γιάννης στο καμιόνι είδε κάτι πεταμένο σε μια γωνιά.
Το μάζεψε και είδε ότι ήταν η ταυτότητα του Ηλία. Τη μάζεψε και την έβαλε στη τσέπη του.
Οι στρατιώτες κατέβασαν τα σκέπαστρα στα καμιόνια και τους άφησαν σχεδόν στο σκοτάδι.
Παρ’ όλη την παγωνιά του Φλεβάρη, από την ένταση δεν ένοιωθαν το κρύο.

Μετά από ένα δεκάλεπτο άκουσαν ριπές από ντουφέκια.
Όλοι κατάλαβαν ότι οι δέκα θα ήταν πια μια ανάμνηση.
Ασυναίσθητα ο Γιάννης έσφιξε τη ταυτότητα του Ηλία και του κύλησε ένα δάκρυ.

Μετά από δέκα λεπτά ξεκίνησαν τα καμιόνια, όπου μετά από μια διαδρομή περίπου μισής ώρας έφτασαν σ’ ένα στρατόπεδο .Είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει.
Τους στρίμωξαν και τους 48 σ’ ένα μεγάλο άδειο και παγωμένο θάλαμο, δίνοντας μια κουβέρτα στον καθένα. και ένα κομμάτι ψωμί να βγάλουν τη νύχτα.
Όλοι τυλίχτηκαν στις κουβέρτες και ξάπλωσαν στο πάτωμα, τρώγοντας αυτό το κομμάτι ψωμί που τους είχανε δώσει, να περάσουν τη νύχτα και να τους δώσει δύναμη γιατί δεν ήξεραν τι τους περιμένει την επόμενη μέρα.

Ξημερώματα δεν είχε φέξει ακόμα, τους ξύπνησαν οι φωνές που τους καλούσαν να βγουν έξω.
Ο Γιάννης και οι άλλοι σκέφτηκαν ό,τι ξεκινάει καινούργιο μαρτύριο.
Ποιοι θα ήσαν οι….τυχεροί σήμερα;
Τους φόρτωσαν πάλι στα καμιόνια και ξεκίνησαν.
Όλοι αναρωτιόντουσαν αν άραγε θα προλάβαιναν να δουν τον ήλιο για τελευταία φορά.

Μετά από διαδρομή περίπου μισής ώρας τους κατέβασαν.
Είχε αρχίσει να φέγγει και παρατήρησαν πως σε σχετικά μικρή απόσταση υπήρχαν σπίτια., χωρίς όμως να καταλαβαίνουν σε ποια περιοχή ήσαν.
Περίμεναν τι θα τους πούνε. Οι γερμανοί στρατιώτες όμως μπήκανε πάλι στα αυτοκίνητα και έφυγαν αφήνοντάς τους μόνους.

Δεν μπορούσαν να καταλάβουν, πόσο τυχεροί ήσαν. Τους είχαν αφήσει ελεύθερους.
Άρχισαν όλοι να περπατάνε για να προσανατολιστούν.
Μετά από λίγο κατάλαβαν πως πήγαιναν προς το κέντρο. Πλησίαζαν προς τη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας. Κοντά βρισκότανε η Ριζάρειος σχολή.
Ήταν η μεγάλη σχολή που είχε αποφοιτήσει ο Γιάννης.
Στην αυλή ήταν η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου.

Πλησιάζοντας ακούσανε ψαλμωδίες. Συγκινημένοι μπήκαν μέσα να ανάψουν ένα κερί, έστω και χωρίς χρήματα και να ευχαριστήσουν τον Θεό γιατί έμειναν ζωντανοί.
Ο ιερέας της εκκλησίας που γνώριζε τον Γιάννη, πληροφορήθηκε την περιπέτειά τους και έκανε μια ευχαριστήρια δέηση. Αμέσως μετά, μια επιμνημόσυνη για τις αδικοχαμένες ψυχές των δέκα αντρών.

Ύστερα πήραν όλοι το δρόμο της επιστροφής για τα σπίτια τους, να συναντήσουν με χαρά τους δικούς τους.
Ο Γιάννης με φτερά στα πόδια σκεφτότανε πότε θα αγκάλιαζε τη δική του οικογένεια και το κοριτσάκι του. Σκεφτότανε τη χαρά που θα τους έδινε.

Σκεφτότανε όμως και το δυσάρεστο καθήκον να παραδώσει την ταυτότητα του Ηλία στη μάνα του. Ένοιωθε πως ο Ηλίας σκόπιμα και γι’ αυτόν τον λόγο την είχε αφήσει.
Θα το έκανε. Ένοιωθε όμως και σαν να ήταν ένοχος απέναντι στην μάνα του Ηλία, γιατί αυτός ήταν ζωντανός!!!!


(Αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα μου, Ιωάννη Αλεξανδράκη )

                                                   

"Sam Berns"

 

Ο Sampson "Sam" Gordon Berns (23 Oct. 1996 – 10 Jan. 2014) πέθανε πριν από 40 ημέρες, στα 17 του χρόνια, από βαθιά γεράματα.

Ο Sam έπασχε από προγηρία, το "Hutchinson-Gilford progeria syndrome".

Το σπανιότατο αυτό σύνδρομο –μια περίπτωση σε 4 εκατομμύρια γεννήσεις περίπου- επιφέρει ταχύτατη γήρανση του οργανισμού με τα συνακόλουθα προβλήματα υγείας και με προσδόκιμο όριο ζωής τα 8 έως 13 χρόνια.

Η πάθηση του Berns, για την οποία δεν υπάρχει θεραπεία, διαγνώστηκε όταν ήταν 22 μηνών και οι γονείς του Scott Berns και Leslie Gordon, γιατροί και οι δύο, ίδρυσαν το 1999 το Ίδρυμα Έρευνας για την Προγηρία (Progeria Research Foundation).

Βρέθηκε ότι η συγκεκριμένη πάθηση 250 παιδιών περίπου σ’ όλο τον κόσμο σήμερα, οφείλεται στην παραγωγή μιας ελαττωματικής πρωτεΐνης, εξ αιτίας μιας πολύ μικρής μετάλλαξης σε κάποιο γονίδιο και σχετικές κλινικές έρευνες έδειξαν ότι ένα φάρμακο που χρησιμοποιείται για τη θεραπεία του καρκίνου θα μπορούσε να περιορίσει τη γρήγορη εξέλιξη της νόσου.

Σε πρόσφατη ομιλία του ο Sam Berns, είχε αποκαλύψει τα κλειδιά μιας ευτυχισμένης ζωής, λέγοντας ότι δεν έχανε τον χρόνο του για να λυπάται τον εαυτό του και συμβιβαζόταν με όσα δεν μπορούσε να κάνει, εστιάζοντας σε κείνα που μπορούσε να πραγματοποιήσει, πέρναγε τον χρόνο του με τους ανθρώπους που ήθελε και δεν σταματούσε καθόλου τις δραστηριότητες του..

"Όταν ρωτάνε για τη ζωή μου, λέω ότι πέρασα μια πολύ ευτυχισμένη ζωή", είχε δηλώσει.

Στη σύντομη ζωή του έφτιαξε χιλιάδες πύργους από lego, αγάπησε τα μαθηματικά, έπαιζε τύμπανο στην μπάντα του σχολείου του και φοίτησε για ένα διάστημα στο MIT.

http://news.nationalpost.com/2014/01/13/sam-berns-remarkable-teen-who-battled-rare-rapid-aging-disease-dies-aged-17/

newsitamea.gr – Google – [2fA]

"Το χαρτόκουτο του μωρού"

Γιατί οι Φινλανδοί κοιμίζουν τα μωρά σε χαρτόκουτα

Εδώ και 75 χρόνια, οι μέλλουσες μαμάδες στη Φινλανδία λαμβάνουν από το κράτος ένα κουτί. Είναι κάτι σαν δώρο-πακέτο, με ρουχαλάκια, σεντόνια και παιχνίδια, το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σαν κρεβάτι. Έρευνες υποστηρίζουν ότι το κουτί αυτό συμβάλλει στα χαμηλά ποσοστά βρεφικών θανάτων της χώρας παγκοσμίως.

Κατά τη δεκαετία του 1930, η Φινλανδία ήταν μία φτωχή χώρα με υψηλά ποσοστά βρεφικών θανάτων. Από το 1938 και μετά όμως, οπότε καθιερώθηκε ο θεσμός του κουτιού, τα νούμερα βελτιώθηκαν σημαντικά. Ίσως  να έπαιξε ρόλο, το ότι για να λάβει μια έγκυος το κουτί, έπρεπε πρώτα να επισκεφθεί κάποιους γυναικολόγους που θα την εξέταζαν και θα αποφαίνονταν για την πορεία της εγκυμοσύνης της.

Το παραδοσιακό αυτό κουτί, που θέλει όλα τα παιδιά των Φινλανδών, ανεξαρτήτως από την κοινωνική τους τάξη, να έχουν ίση αρχή στη ζωή τους, περιέχει και ένα μικρό στρώμα στον πάτο του, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται αυτόματα και σε πρώτο κρεβατάκι για το μωρό, από πολλές μαμάδες.

Στις μέρες μας, οι νέες μαμάδες έχουν τη δυνατότητα αντί του κουτιού να λάβουν ένα εφάπαξ επίδομα 140 ευρώ. Ωστόσο, το 95% αυτών επιλέγει το κουτί. Όσες δεν το κάνουν, είναι ίσως γιατί χρησιμοποιούν τα είδη του πρώτου κουτιού και στο δεύτερο παιδί τους. Τα χρώματα άλλωστε των ρούχων, είναι σκόπιμα ουδέτερα.

Οι περισσότερες νέες μαμάδες λένε πως λατρεύουν το εθιμοτυπικό του κουτιού και πως τις κυριεύει μεγάλος ενθουσιασμός όταν πρόκειται να το λάβουν, καθώς και ανυπομονησία να δουν τι ακριβώς περιέχει, σε τι χρώματα, σχέδια κ.λ.π.

Δεν είναι λίγες επίσης, αυτές που επιδοκιμάζουν το κρατικό αυτό δώρο, γιατί τους εξοικονομεί όχι μόνο χρήμα, αλλά και χρόνο, καθώς δεν χρειάζεται να ψάχνουν στα καταστήματα για τα πρώτα αυτά βασικά είδη του μωρού.

Tα τελευταία χρόνια αποσύρθηκαν και τα μπιμπερό από το κουτί, προκειμένου να προωθηθεί ο μητρικός θηλασμός –κάτι που φαίνεται ότι έγινε ήδη και πρόσφατα συμπεριλήφθηκε και ένα βιβλίο με εικόνες στο κουτί, με σκοπό να εξοικειώνονται τα μωρά με τα βιβλία από νωρίς.

Όπως επισημαίνει ο καθηγητής ιστορίας του Πανεπιστημίου του Helsinki, Panu Pulma, το κουτί αυτό αποτελεί πια σύμβολο. Ένα σύμβολο της ιδέας της ισότητας και της σπουδαιότητας των παιδιών.

Newsit Amea – [2fA]

"Shanghai Tower"

Δύο νεαροί Ρώσοι, οι Vadim Makhorov και Vitaly Raskalov ανέβηκαν στην κορυφή του ουρανοξύστη Shanghai Tower – το δεύτερο υψηλότερο κτίριο στον κόσμο, με ύψος 730 μέτρων - και κατέγραψαν τη μοναδική εμπειρία τους.

Μπορεί η ενέργεια τους αυτή να φαίνεται παράλογα επικίνδυνη, όμως από οτιδήποτε συμβαίνει γύρω μας ή σ’ εμάς τους ίδιους, μπορούμε και πρέπει να βγάζουμε κάποια ωφέλημα συμπεράσματα. Τα πάντα στη ζωή είναι ευκαιρίες και μια ματιά από διαφορετικό πρίσμα πότε-πότε ίσως αξίζει τον κόπο.

fb - Google - [2fA]

"Τελευταία ευκαιρία"

Η τελευταία μας ευκαιρία

του Γιάννη Μακριδάκη

Πρωί κινήσαμε παρέα με τον μπάρμπα Θωμά να σημαδέψουμε τις ελιές για το κλάδεμα. Δικό του ήτανε το χωράφι, χρόνια πολλά το φρόντιζε, το καθάριζε, το φρεζάριζε για να ‘ναι το χώμα αφράτο, μάζευε τον καρπό, μπόλιαζε και τα δέντρα ύστερα από καμιά καλοκαιρινή πυρκαγιά που λάχαινε να περάσει από μέσα του, να κάψει τις ελιές και να ξανασκάσουνε αγρέλοι από τα αποκαϊδια.

Χρόνια πολλά τον έθρεψε τον Θωμά το χωράφι εκείνο με το λάδι που του ‘δινε μα τώρα πια εκείνος γέρασε και δε μπορεί να το ‘χει, αγριέψανε τα δέντρα, φουντώσανε και έτσι, μιας και η ελιά θέλει λωλό αφεντικό, όπως λένε στα χωριά μας, το πήρα του λόγου μου για να του πάω παρακάτω το βίο του, μαζί και τον δικό μου.

Πήγαμε λοιπόν σήμερα πρωί-πρωί να κάνουμε το σχέδιο. 

Με κόκκινη μπογιά ανά χείρας σημάδευα τα κλαδιά που μου υποδείκνυε ο Θωμάς πως πρέπει να κλαδέψω. Να καθαρίσω τις ελιές, να τις κάνω νυφούλες, να χαίρεσαι να τις βλέπεις. Να καθαρίσω και τους αγρέλους για να τους μπολιάσουμε παρέα τον Μάρτη, να μαθαίνω.

Γυρνούσαμε εδώ κι εκεί και παρακεί και σημαδεύαμε λοιπόν, μπρος ο Θωμάς και από πίσω εγώ να βλέπω και ν’ ακούω, μα αντιλήφθηκα άξαφνα πως με κάποια δέντρα που ήτανε καταφανώς μες στο δικό μας κτήμα δεν ασχολιότανε καθόλου, τα προσπερνούσε κι έφευγε δίχως να τα κοιτάζει.

- Αυτά δεν είναι δικά μας, μου είπε σαν τον ρώτησα και έμεινα να τον κοιτώ γεμάτος απορία.
Είδε τα μάτια μου που είχανε γραμμένο ξεκάθαρα το ερώτημα και μου ‘δειξε μια πέτρα. Μια κοτρόνα ήτανε στα ριζά μιας παλιάς ελιάς που έδειχνε τα όρια. Κι άλλη μια στην άλλη άκρη του αγρού. Κι ένας δρυς στην παραπέρα άκρη, εκεί που το σύνορο ήτανε για μένα πια ξεκάθαρο αφού υπήρχε και ξερολιθιά πέρα-πέρα να το ορίζει.

- Και τίνος είναι οι ελιές που δεν είναι δικές μας, τον ρώτησα.

- Αλλωνών, απάντησε ξερά, πεθαμένοι είναι πια όλοι. Τα παιδιά, τα εγγόνια τους, τα ανίψια τους, όλοι οι κληρονόμοι δεν έχουνε φανεί ποτές τόσα χρόνια εδώ, ούτε και ξέρουνε τα χωράφια των παππούδων τους.

Νότια του σημείου αναφοράς

ΝΟΤΙΑ ΤΟΥ ΣΗΜΕΙΟΥ
ΑΝΑΦΟΡΑΣ

Αυτό το πέλαγος δεν είναι
θάλασσα νερό κι αρμύρα

γαλάζιο αίμα είναι
διάφανο που ρέει απ' τις πληγές
της μνήμης

κυλά στο είναι και στις ίνες

του κορμιού, τις θρέφει

καρδιάς παλμός μαζί και πόνος

ψαλμός και λόγος

ανάσα χρυσαφιά στο πνεύμα που
λαμπυρίζει στο ξημέρωμα

φιλί στο άυλο φως και παρουσία

ζωντανή που σου μιλά σε βλέπει

και σ' αγγίζει

δεν είναι θάλασσα κι αφροδαντέλες

άστατο όνειρο θολό

- μέθη είναι μεσημβρινή
θριαμβική

πλεύση στο γύρισμα του ανέμου

καλοκαιριάτικο στραφτάλισμα του νου

των βαπτισμένων γλάρων ιαχή

στης Ιωνίας τις πτυχές που κυματίζουν..

Μ Ψ
                                                       

"Ο φίλος μου!.. "

"Ιωάννης Λυκούδης"

Ο ιατρός Ιωάννης Λυκούδης (1910-1980) από το Μεσολόγγι, είναι ο επιστήμονας που πρώτος κατάλαβε πως το έλκος του πυλωρού αποτελεί σύμπτωμα προσβολής του οργανισμού από μικρόβιο και ως εκ τούτου δύναται να θεραπευτεί με αντιβιοτικά.

Από το 1960 και μέχρι τον θάνατο του, θεράπευσε δεκάδες χιλιάδες ελκοπαθείς, αλλά δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την αμφισβήτηση των αρμοδίων και να εξασφαλίσει την υποστήριξη που απαιτούν τέτοιου είδους έρευνες.

Το 1994  δύο Αυστραλοί ερευνητές, οι John Robin Warren και Barry Marshall, βασιζόμενοι και στις διαπιστώσεις τους Λυκούδη, κατάφεραν να απομονώσουν στο εργαστήριο το ελικοβακτηρίδιο του πυλωρού (Helicobacter pylori), αποδεικνύοντας ότι το πεπτικό έλκος, που προσβάλει τους ανθρώπους για πάνω από 11.000 έτη (οι πρώτες περιγραφές υπάρχουν στον Ιπποκράτη και τον Αβικέννα), οφείλεται πράγματι σε μικρόβιο. 

Το 2005 τιμήθηκαν για την επιτυχία τους αυτή, με το βραβείο Nobel Ιατρικής. 

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα κείμενο που βασίζεται στην πρωτότυπη δημοσίευση του δρ. Ευστάθιου Παπαβασιλείου, Διευθυντή τουΓαστρεντερολογικού Τμήματος του Γ. Ν. Μελισσίων «Αμαλία Φλέμιγκ»:

http://www.goodnews.gr/Articles/Oreoi-Dikoi-mas-Ioannis-Lykoudis_-o-protos-iatros-pou-therapeyse-elkos_2023.html

= Ο Ιωάννης Λυκούδης θα τιμηθεί από συναδέλφους και συμπατριώτες του, το Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2014 (στις 12 το μεσημέρι), στο πλαίσιο Διημερίδας Βιολογίας με τίτλο «Η κοινωνία συναντά την σύγχρονη Βιολογία», η οποία συνδιοργανώνεται από το Ράλλειο Γενικό Λύκειο Θηλέων Πειραιά και την Πανελλήνια Ένωση Βιοεπιστημόνων. =

http://www.tovima.gr/science/article/?aid=169553

Wikipedia – Google – [2fA]