"Σε μέτρο εθνικού ύμνου.. "

ΑΣΙΑ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ

Socrates Bahlas

Κάθε μέρα, Ασία Ευρώπη - σαν να ήτανε γιορτή
και το βράδυ πάλι πίσω - κοντινή Ανατολή.
Ποιός το είχε καταλάβει - ποιος το είχε φανταστεί
μέσα στο λευκό καράβι - τι πορεία ήταν αυτή...

Απ’ τις έξη το πρωί - μοναχός κι ευτυχισμένος
τσάι στη σόμπα τη μικρή - καθαρός και χτενισμένος
Όχι πως δεν μου τα φτιάχναν - όπως τα ’θελα εγώ,
μα συνήθειο μου ’χε γίνει - έτσι να το προτιμώ.

Το βαπόρι όταν περνούσε - ακουγόταν η βουή
που ’καναν οι μηχανές του - κι ήτανε η προτροπή
με τη τσάντα να βγω έξω - να προλάβω μη χαθεί.

Έξη και εικοσιπέντε - ήτανε το ραντεβού,
έπρεπε μέχρι τη σκάλα - να πηγαίνω ταμ ντογρού.
Μα παρέα είχα μεγάλη - τα μικρά μας τα γατιά
Που ’φταναν μέχρι τη μέση - κι έκλαιγαν νιαουριστά.

Στο βαπόρι ήταν τέλεια - κάπου τα ’χω ξαναπεί.
οι παρέες ήταν γέλιο - όλο αγάπη και στοργή.
Μ’ ένα τσάι ή φλαμούρι - διώχναμε τη ραθυμιά
και κοιτάζαμε με χάρη - τα μικρά μας τα νησιά.

Πρώτα η Χάλκη Ρωμιοπούλα - με τη Θεολογική Σχολή,
με το τσάμλιμαν, το ''κε'' της - την απάνεμη βολή.
Εδώ έδεναν να βράδια- με τους δυνατούς νοτιάδες
και δεν έφταναν πιο πέρα - στους δικούς μας μαχαλάδες.

Παρά την ανακατοσούρα - στο μυαλό και στο στομάχι,
χορό στήναμε αμέσως  δεν μας ένοιαζε, ό,τι λάχει.
Πόσοι έρωτες και πάθη – απ’ το κούνημα τ’ αγέρα
δε γεννήθηκαν μια νύχτα - και θεριέψαν την ημέρα.

Πιο μετά η Αντιγόνη - κόρη, αρχόντισσα, κομψή,
ευγενής λιτή, στυλάτη - περηφάνεια γεμάτη.
Πιο μακριά, και λίγο ξένη - για τα μάτια τα δικά μας
μα εξ ίσου παινεμένη - και πολυτραγουδισμένη

Κιναλί λέγαν οι Τούρκοι - Πρώτη λέγαμε εμείς
τον παράδεισο ετούτο - της δικής μας εποχής.
Μετά άνοιγε ο δρόμος - στην Ευρώπη να βρεθούμε
λίγα μίλια μας χωρίζαν - στις αυλές της να χαθούμε.

Άλλοι πήγαιναν Φανάρι - στη Μεγάλη τη Σχολή
με πηλίκιο και φόρμα - φανταρίστικη στολή.
Στο Ιωακείμιο οι χάρες - οι ξανθές οι μαυρομάτες
κουνιστές και λιγιστές - ίδιος φωτεινός μπαχτσές

Άλλοι ανέβαιναν στο Πέρα - στο Ζωγράφειο με τη φήμη
Στις δουλειές τους οι μεγάλοι - στα Σκαλάκια στο Ταξίμι.
Όταν τα θυμάμαι λέω - Πώς τα ζήσαμε αυτά
και τ' αφήσαμε μονάχα - σ’ αλλωνών την αγκαλιά

Ήτανε λίγο ο φόβος - και η ένταση στις σχέσεις
των πολιτικών οι βλέψεις - οι κακές οι διαθέσεις.
Έτσι κάναμε το βήμα - μια που ήμασταν το θύμα
των κακών πολιτικών - των αισχρών των πρακτικών.

Σήμερα μας εγκωμιάζουν - οι παλιοί οι γείτονές μας
να γυρίσουμε ζητάνε - στα σοκάκια που πονάμε
Μα μια δεύτερη εξορία - δεν θα είναι για καλό
ας μας μείνει μόνο η σκέψη - στην καρδιά και στο μυαλό.

ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ – ΘΡΥΛΟΣ – ΜΥΘΟΣ…

[2φΑ]

Share