"Αιώνια ερωτευμένος - β΄ "

ΑιΩνια ερωτευμΕνος με τα ΣελΗνια – β΄ μέρος

-  Από τα χειρόγραφα του Χατζηγεώργη -

Και σινεμά είχαμε τότε, ένα και καλό, τα Αστέρια, σήμερα έχει γίνει ένα απλό καφεπωλείο με μια αμφίβολη πισίνα…

Κωνσταντάρας, Παπαγιανόπουλος, Σταυρίδης, Καραγιάννη και η χαρισματική σταρ Αλίκη, που σκόρπιζε φως και βέβαια η Καρέζη…

Ο Ψαθάς, ο Φίνος, ο Τσιφόρος και άλλοι μεγάλοι τεχνίτες, χαρίζανε τη μαγεία της αγωγής της ψυχής με τόση μαεστρία και όλα αυτά μεταπολεμικά, δίνανε δύναμη και φτερά στον ειρηνευμένο νεοέλληνα με την οικογένεια του…

Πάντοτε και παντού παρόντες και οι αθίγγανοι και κυρίως οι γύφτοι, γυροφέρνανε να πουν το χέρι ή να πουλήσουν κάτι και η λατέρνα τους γλυκύτατη ό,τι και να ’παιζε.., ακόμα και καμήλα φέρνανε απ’ τα νότια, έτσι να βγεις φωτογραφία…

Το ψάρεμα βέβαια ήταν η σοβαρότερη ασχολία μας.

Ψάρι μαρίδα, κολιός, τι θέλεις, ότι και να θέλεις σπαρταράει, λαμπιρίζει, τα πιάναμε μόνοι μας, δεν είχαμε ανάγκη κανέναν.

Ψαριά μας ήτανε τα νιάτα μας, όλα απλόχερα δοσμένα, όλα μπόλικα, φρέσκα, δωρεάν, χαρούμενα όλα…

Χταπόδια; Βαριόσουνα να τα ανεβάζεις και σταματούσες, να μη στενοχωριούνται και οι μανάδες, κυρίες τις λέγαμε με το ψάθινο καπέλο τους, πού να βρέξουν το κεφάλι, δεν γίνεται, γιατί τι θα γίνει το περιποιημένο μαλλί, δεν κάνει να το βρέξουν…

Όταν βγάζαμε κάποια στιγμή το μπανιερό μας να κοιμηθούμε, τότε θυμόμαστε ότι δεν είμαστε αφρικανοί, παρά μονάχα ήταν ο ήλιος που έτρεπε την προβιταμίνη d σε d και ταυτόχρονα μας γέμιζε την κυκλοφορία με μελανοτονίνη, για βαθύ ευεργετικό ύπνο και για το σώμα και για την ψυχή.., ωραίες εμπειρίες…

Για μένα ωστόσο, η θεϊκότερη εμπειρία ήταν όταν ανέβαινα στην ταράτσα μόνος μου, τεσσερισήμισι  η ώρα, άντε πέντε, με σφιγμένη από ιερή λαχτάρα την καρδιά και μακριά απ’ τους περιττούς θορύβους και το βουητό της ζωής, να αφουγκραστώ το σκάσιμο του κοκκινο-πορτοκαλί επερχόμενου ήλιου, έτσι ίσαμε που ρόδιζε για τα καλά…

Μόνο που κρατούσε λίγο, γιατί συνέχιζε ν’ ανεβαίνει και σταδιακά έκαιγε, έψηνε τα πάντα και τα ζωογονούσε.

Αργότερα έμαθα στη σχολική παιδεία μου ότι ο φωτοδότης Φοίβος – Απόλλων - Ήλιος δίνει τη ζωή στο πλανητικό μας σύστημα κι έτσι συμφιλιώθηκα και με την αλληλουχία των φαινομένων, ώσπου αποδελτίωσα από τον θείο Ηράκλειτο, ότι τα πάντα ρει…

Όλα ρέουν, τίποτα το στάσιμο, όλα αναπνέουν και ζουν, έξω ελίσσονται και βέβαια άνω ελίσσονται ευτυχώς…

Εκεί επάνω λοιπόν, πίνοντας, κοινωνώντας την θεία εμπειρία του πρωινού, που ταυτιζόταν και με την γενέθλιο ώρα μου, κράταγα στην καρδιά μου αυτό που οι βρετανοί λένε The crack of downs - το σταμάτημα της νύχτας και το χρωματιστό ελπιδοφόρο πλησίασμα της μέρας, έτσι δειλά-δειλά.

Και σε λίγο ρεσιτάλ οι πετεινοί, ο καθένας με την ιεραρχική σειρά που από ζήλεια θες ή από σεβασμό πάντα άρχιζε ο Πρώτος, ακολουθούσε άμα την ωδή του ο έτερος και ο τρίτος… όλοι σε σειρά, ο καθένας με το ιδιαίτερο στερεότυπο της μουσικής κοτίσιας μονωδίας του (pattern).

Είχα και την κοκό μου, μια όρνιθα εξ Αυστραλίας, με κόκκινα μάτια ολοκόκκινα, κάτασπρο καθαρό πτέρωμα, κυρία αριστοκράτισσα πανέμορφη, γλυκιά μου παρέα και συντροφιά η αγαπημένη μου κοκό, και ναι είμαι απ’ τους λίγους, που προτού ακόμα καλά-καλά μου το αφήσει ζεστό στο άχυρο, προλάβαινα και ετοίμαζα το εκλεκτότερο χτυπητό αυγό στη γη, ζεστό ακόμα, ναι ήταν μαγεία, θεία προσφορά.

Η κοκόμ’ - με κτητική αντωνυμία σε σύντμηση, με ακολουθούσε παντού και έμπαινε και στη θάλασσα μαζί μου, ήμουν γι’ αυτήν κάτι σαν κλώσα μητέρα, αφού την είχα από μικρό πουλάκι αγκαλιά και έπαιζα μαζί του το τάιζα κατευθείαν στο στόμα, και αφού έβγαινε απ’ το νερό, άπλωνε τη μια φτερούγα εκ περιτροπής να στεγνώσει, δεν είχε βέβαια την ειδική κολυμβητική λιπαρότητα των αμφιβίων πτηνών…

Τι καλή ψυχούλα, τα μεσημέρια την κοίμιζα επάνω μου και με πόση εμπιστοσύνη κούρνιαζε ειρηνικά, άμα όμως ερχόταν η ώρα να παράγει λίπασμα, έφευγε με λεπτότητα μη με λερώσει, είναι ψυχές σας λέω, όλα τα όντα έχουν αγάπη και καλή ψυχική επικοινωνία.

Αργότερα διάβασα σε ένα βιβλίο ότι μια απλή κότα η μια γάτα, όταν κοιμάται πάνω στο στήθος σου και σε αγαπάει, σε βγάζει χεράκι αστρικό ουράνιο ταξίδι και περνάς μυήσεις πτητικές – ίσως πάλι, όπως λέει ένας φίλος, να είναι η δική σου αγάπη και στο πιο ταπεινό πλασματάκι του κόσμου μας, που σε κάνει να πετάς…

Τα Σελήνια ακόμα και σήμερα αποτελούν έναν εκλεκτό προορισμό.

Ρωτήστε όλους που με ευλάβεια παίρνουν τον Σφουγγαράκη ή με το αμαξάκι ή το μηχανάκι τους και προσέρχονται πιστά επί δεκαετίες για την καλή παλιοπαρέα, αλλά και τον μαγικό χαρισματικό Αργοσαρωνικό, όπου βρίσκεις τα ιδία δεντράκια τα αγαπημένα, Αλόη βέρα, μικρή φιστικιά, ελιά, ότι καλό και ανάλαφρο…

Όπως και στην άγια και φωτισμένη μας Αίγινα, ο καλλιτέχνης Θεός έβαλε λεπτή γκάμα χρωμάτων στην παλέτα του και ελάφρυνε την λεπτοφυή χαρά που μεταγγίζουν τα άγια φωτεινά χρώματα της περιοχής.

Πέρσες βάρβαροι, καλοί βοσκοί και ψαράδες, περιστασιακά πάτησαν τα ιερά Σελήνια, όμως διίστανται οι γνώμες για την ονομασία, είναι ίσως λένε από την Εκάτη (Σελήνη) ή την υποδιαίρεση της Στερλίνας ή το σέλας ή you name it απλά, αναπνέεις το ιερό μύρο του άγιου νησιού μας και χαίρεσαι και μεθάς ερωτικά με την αρμονία και χωρίς κρασί, τι ωραία που ’κανε η μάνα μου να μας χαρίσει τέτοιες πολύτιμες παιδικές αναμνήσεις…

Εκεί πάνω καλή μου μανούλα, συ που μ’ έφερες στη γαία, συ που μου ’δωσες το γάλα σου, συ που σιδέρωνες το πουκαμισάκι μου με το σίδερο που έκαιγε κάρβουνο κι έσταζε ο ιδρώτας σου, αφού πρώτα το είχες μοσχοπλύνει αγαπημένη μου, με πράσινη πλάκα ελαιοσάπουνο (νομίζω ΕΤΕΛ), σε ευγνωμονώ, ναι σε ευγνωμονώ αιώνια ερωτευμένος με τα Σελήνια μου, τα Σελήνια μας, τα απανταχού Σελήνια που έλκουν με αόρατο μαγνήτη τις έτοιμες ψυχές, όλους εμάς που λαχταράμε τη θέωση μέσα από την ομορφιά, το κάλος το αγνό κι αληθινό.  

Αθήνα, Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015, με δάκρυα χαράς.

GT – [2fA]

                                                    

Share