"Απρίλιος του 1925 "

Στα σκαλοπάτια του Μπαλουκλή
-  από τα "Χρώματα Ανατολής" του Γιώργου Παπάζογλου  (χειρόγραφο)

Tο Ελληνικό Νοσοκομείο του Μπαλουκλή, όπως στεκόταν τεράστιο κι επιβλητικό, παλιά μου προκαλούσε δέος, όταν το αντίκριζα. Από τον Οκτώβριο του 1921, που βρισκόταν εκεί η μαμά της Βικτωρίας, μου προκαλούσε πόνο και παράπονο.

Πήγα κατ’ ευθείαν στο γραφείο των γιατρών. Δεν είχαν κάτι καινούργιο να μου πουν. 

Η κατάσταση της ήταν η ίδια, χωρίς προοπτική βελτίωσης. 

Τους ενημέρωσα πως θα έφευγα για την Ελλάδα και πως θα τους έστελνα τη νέα μου διεύθυνση, να τη σημειώσουν στο φάκελο της. 

Μια αδελφή, με οδήγησε να βρω την Θεανώ σε ένα πίσω κηπάκι. 

Καθόταν μόνη στα σκαλοπάτια με το κεφάλι της ακουμπισμένο στον τοίχο. 

Έβαλα στην αγκαλιά της μια μικρή σακούλα φρούτα διαλεγμένα ένα-ένα και κάθισα δίπλα της σιωπηλός. Δεν έδειξε έκπληξη, ούτε φάνηκε να ενοχλείται. 

Ότι και να της έλεγα θα χαλούσε τη σιωπή της. 

Της είπα από μέσα μου τα νέα μας, το πόσο μας λείπει, όλα που ένοιωθα κείνη την ώρα. 

Κάποια στιγμή, μου αντιγύρισε μια ματιά, σαν να είχε μόλις αντιληφθεί την παρουσία μου. 

Μείναμε εκεί, ήσυχα, αμίλητοι. Δεν μου ’κανε καρδιά να φύγω. 

Πιο πέρα, ασθενείς περπατούσαν κι άλλοι κουβέντιαζαν. 

Από μακριά ακουγόταν ένας μακρόσυρτος αμανές.

Σηκώθηκα μετά από ώρα και στάθηκα μπροστά της. 

Άφησε τα φρούτα στο πλάι της και σηκώθηκε και κείνη μηχανικά. 

Έπιασα και φίλησα τα χέρια της, για αποχαιρετισμό. 

Την ώρα που έσκυβε το κεφάλι της, μου φάνηκε πως είδα τα μάτια της βουρκωμένα, αλλά ίσως ήταν τα δικά μου.

Γύρισα κι έφυγα διστακτικά κι αργά, προσπαθώντας μάταια να πάρω μαζί μου, όλο τον εαυτό μου.

Από το Ζιντζίντερε η κυρία Ναυσικά, μου είχε γράψει σε ένα τελευταίο γράμμα της προτού φύγει σαν ανταλλάξιμη, πως τ’ αδέρφια της Βικτωρίας, ο Γιώργος και η Ελισσώ, ήσαν πολύ καλά ταχτοποιημένα, να μην ανησυχούμε και μας ευχόταν καλή αντάμωση όλοι μαζί στην Ελλάδα.  ....

[2φΑ]

Share