"Εμπειρία Ακτίστου.. " [2/2]

π. Γεώργιος Μεταλληνός  -  Η Ιεραποστολή της Ορθοδοξίας

-  β΄ μέρος

[…. ]

Στην κατάσταση της πτώσης του ο άνθρωπος, υποδουλώνεται στο άγχος του και στο περιβάλλον και την ζήτηση της ευδαιμονίας, της ευτυχίας όπως λέμε, μέσα στον ατομικισμό και την εκμετάλλευση με κάθε τρόπο.

Αυτή είναι η νόσος, που θεραπεύει η Ορθοδοξία, αν βέβαια ο άνθρωπος εισέλθει ολόκληρος στο φως της 

Και η θεραπεία αυτή είναι ο σκοπός της Εκκλησίας, ως σώματος Χριστού, μέσα στον κόσμο.

Η επανασύνδεση του κτιστού ανθρώπου με την (άκτιστη) χάρη του τριαδικού Θεού, που θεμελιώνεται, όπως ελέχθη, με την αποκατάσταση της καρδιακής λειτουργίας, της «ευχής» μέσα στην καρδιά. 

Διδάσκαλοι όλων σ’ αυτή τη διαδικασία είναι οι ορθόδοξοι ασκητές και πιστοί, που έχουν αυτό ως καθημερινό αγώνα.

Η θεραπεία αυτή του ανθρώπου, που είναι, όπως ελέχθη, πανανθρώπινη υπόθεση, αφού αφορά σε κάθε άνθρωπο, είναι απόλυτα αναγκαία, για να μπορεί ο άνθρωπος να κοινωνεί ως αδελφός με τους συνανθρώπους του, αποκαθιστώντας και όλη την κτίση.

Ο άνθρωπος γίνεται «αδελφός» των συνανθρώπων του, όταν ξαναγεννηθεί από την κοιλία της μεγάλης κοινής Μητέρας, της Εκκλησίας, που είναι το βαπτιστήριο ή η κολυμβήθρα.

Τότε μόνο μπορεί να νικήσει την ιδιοτέλειά του προς το συμφέρον του, την πηγή όλης της κακοδαιμονίας, με την απόκτηση της αληθινής, ανιδιοτελούς αγάπης (πρβλ. Α΄ Κορ. 13, 8: «η αγάπη -όταν είναι τέλεια και αληθινή-ου ζητεί τα εαυτής»).

Η αγάπη του ανθρώπου τότε ταυτίζεται με την αγάπη του Θεού, που δίνει τα πάντα, χωρίς να ζητά κάτι για τον Εαυτό του. 

Ιδανικό της Ορθοδοξίας δεν είναι απλά η «κοινοκτημοσύνη», αλλά η «ακτημοσύνη», η αυτοπαραίτηση από κάθε απαίτηση.

Αυτό μόνο η Εκκλησία του Χριστού, ως Ορθοδοξία των Αγίων, μπορεί να το προσφέρει. 

Γι’ αυτό καλούνται όλοι οι άνθρωποι με την ιεραποστολή, να εγκαταλείψουν όχι μόνο την ειδωλολατρία, τις παραθρησκείες και καταστροφικές αιρέσεις (όπως ο χιλιασμός λ.χ.), αλλά και τον ψευδώνυμο χριστιανισμό, όπως ο δυτικός παπισμός και όλοι οι προτεσταντισμοί (εκατοντάδες παραφυάδες) και να ενταχθούν ολόκληροι μέσα στη μόνη αληθινή Εκκλησία, την Ορθοδοξία, των Αγίων φυσικά και όχι η δική μας, κληρικών και λαϊκών, που πολλές φορές είμαστε και ενεργούμε ως ειδωλολάτρες.

Ο Οικουμενισμός μας κρατά αιχμαλώτους σ’ αυτή την ψευτο-ορθοδοξία, που δεν μπορεί να χαρίσει στον άνθρωπο τη σωτηρία, τη δυνατότητα της θέωσης.

Οπότε γεννάται το ερώτημα: Με την ιεραποστολή μας, που καλούμε; 

Σε ποιο Χριστιανισμό; Σε ποια Εκκλησία; 

Στον Χριστιανισμό του Χριστού και των Αγίων Του ή στον ψευτοχριστιανισμό τον δικό μας, το προϊόν της πτώσης και της αμαρτίας μας;

Είναι το κρίσιμο ερώτημα, που αξιολογεί την ιεραποστολική μας δράση. 

Η πρόσκληση και των άλλων στη σωτηρία, που προσφέρει διαιώνια ο Χριστός, μέσω της ιεραποστολής μας, προϋποθέτει ότι έχουμε εμείς βρει τον Χριστό, αυθεντικά και γνήσια, όπως συμβαίνει με τους Αγίους μας.

Αν όμως καλούμε σε σχήματα και κοινωνία, που ουσιαστικά δεν έχουν αποδεσμευθεί από τη δουλεία «των στοιχείων του κόσμου» (Γαλ. 4, 3), και μεταθέτουμε  τους «ειδωλολάτρες» ή «αθέους» σε μίαν άλλη μορφή ειδωλολατρίας και αθεΐας, που κυριαρχεί μέσα στο χώρο του διαθρησκειακού και διαχριστιανικού Οικουμενισμού, είναι καλύτερα να αφήσουμε τους μη ορθοδόξους Χριστιανούς εκεί που βρίσκονται.

Ο Θεός, που είναι και δικός τους δημιουργός και σωτήρας (Α΄ Τιμ. 4, 10), θα βρει Αυτός τον τρόπο και την  οδό της σωτηρίας τους.

-  1o μέρος

zoiforos – [2fA]

Share