"Λόγια φωτός και φωτιάς "

Αλέξανδρος Κοσματόπουλος
-  από "Το Αναγνωστικό των Ευαγγελίων"

[…. ]

Η πνευματική πορεία του ανθρώπου έγκειται στην προσπάθεια να εισέλθει ο νους στην καρδιά, ώστε με την καρδιά και να σκέφτεται και να αισθάνεται.

Αίσθημα και σκέψη πάνε μαζί, όταν η σκέψη πορεύεται εντός της αποκαθαρμένης από τα πάθη καρδιάς, λυτρωμένη από την ίδια της τη βία, και η καρδιά γίνεται το πνευματικό κέντρο του όλου ανθρώπου, όπου συντελείται η ενότητά του. 

Εκεί υπερβαίνεται ο εσωτερικός διχασμός του ανθρώπου και η αντίθεση σώματος και ψυχής. Η νοήμων καρδιά  που δέχτηκε τη Χάρη του Θεού δεν είναι πια διχασμένη, και από πέτρινη γίνεται σάρκινη.

Ο λόγος των Ευαγγελίων βρίσκεται πάντα εκεί, αλώβητος στους αιώνες και μας περιμένει να τον εγκολπωθούμε. 

Ποτέ δεν παύει να μας θέτει σε εγρήγορση και να εγείρει ερωτήματα. 

Τα Ευαγγέλια είναι η πηγή για τους ατελεύτητα διψασμένους.

Τα λόγια τους είναι λόγια φωτός, αλλά και φωτιάς. 

Τροφή για το πνεύμα και την καρδιά μας. Κάθε ερμηνεία που τα περιορίζει, αποκρύπτει τον οικουμενικό και διαχρονικό τους χαρακτήρα.

Πολλοί θεωρούν τα Ευαγγέλια ως κάτι περιορισμένο, αγνοώντας το βαθύτερο περιεχόμενό τους. 

Φοβούνται πως αν επικεντρωθούν στα Ευαγγέλια θα στερηθούν το ταξίδι στο πέλαγος των ατέρμονων πραγμάτων της ζωής. 

Στα Ευαγγέλια περιέχεται ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπου από καταβολής κόσμου, και σκιαγραφείται η πνευματική περιπέτεια και η αγωνία του.

Έρχονται και μας αφυπνίζουν όταν καθεύδουμε, εισάγοντάς μας σε έναν κόσμο που δεν θα θέλαμε να εγκαταλείψουμε ποτέ. 

Μας καλούν να αφεθούμε στο Πνεύμα που τα διαπερνά και τα διακατέχει, και τότε μας αποκαλύπτονται. 

Και είναι σαν να αποκαλύπτονται για πρώτη φορά, παρότι όλα είναι ήδη αποκεκαλυμμένα. 

Το περιεχόμενό τους μοιάζει να μην εξαντλείται ποτέ. 

Μπορούμε να αντλούμε συνέχεια, και το άντλημα να είναι πάντα καινούριο.

Είναι η πηγή απ’ όπου αναβλύζει το νερό που μας ξεδιψά, που ποτέ δεν θολώνει και δεν αλλοιώνεται. 

Δεν είναι για να τα ερμηνεύσουμε, αλλά για να τα ενστερνιστούμε.

Σαν απαλή βροχή, χωρίς να προκαλεί κανένα δέος και κανένα φόβο εμφανίζεται ο Κύριος. Μίλησε μαζί μας πρόσωπο προς πρόσωπο, χωρίς να τον συνοδεύει καμιά ιεροτελεστία, καμιά εκδήλωση ιερότητας.

Μίλησε μαζί μας, με λόγια που ακούγονταν για πρώτη φορά στον κόσμο. 

Μίλησε σαν να μιλούσε σε φίλους και αδελφούς.

Ο Ιησούς, πλην των Φαρισαίων και γραμματέων, δεν κατηγορεί κανέναν, ούτε για τις αμαρτωλές πράξεις, ούτε για τις παραλείψεις του, ούτε για την ασέβειά του.
Και το πνεύμα του Χριστού αντικατοπτρίζεται πλήρως στα λόγια της Πρώτης Επιστολής του Ιωάννη (2, 10-11)∙ 

«Ο αγαπών τον αδελφόν αυτού, εν τω φωτί μένει και σκάνδαλον εν αυτώ ουκ έστιν·
ο δε μισών τον αδελφόν αυτού, εν τη σκοτία εστίν και εν τη σκοτία περιπατεί και ουκ οίδεν πού υπάγει, ότι η σκοτία ετύφλωσεν τους οφθαλμούς αυτού».

Ο λόγος τούτος σημαίνει την εσωτερική απελευθέρωση από πάθη αιώνια, που αφανίζουν τη ζωή του ανθρώπου. 

Υποδεικνύει το βλέμμα με το οποίο πρέπει να βλέπουμε τον άλλον άνθρωπο. 

Η διαύγεια συμπορεύεται με την αγάπη προς τον αδελφό, και η τυφλότητα με το μίσος.

«Αγάπη θέλω και όχι θυσία» (Ματθ. 9,13, Ωσηέ 6,6). 

Η πάσχουσα αγάπη είναι που προσδίδει υπόσταση και στον αγαπώντα και στον αγαπώμενο, αυτή είναι που μας λέει ότι δεν είναι άλλο το νόημα της ζωής και άλλο η ζωή, καθότι εκείνο που δίνει στη ζωή το νόημά της είναι ο θάνατος.

Η υπόσταση που δίνει η αγάπη δεν αφαιρείται ποτέ απ’ τον άνθρωπο, μήτε εκμηδενίζεται.

[ ….]

antifono – [2fA]

Share