"Η μοναδικότητα του Αγίου "

Για τον Άγιο Παΐσιο
-  από ομιλία του Μ Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου
[Κόνιτσα, 7 Ιουλίου του 2015]

….  Λέει κάπου ένας ψαλμός, «Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού», ότι με το πρόσωπο των αγίων γίνονται θαυμαστά τα θαύματα του Θεού, το μυστήριο του Θεού εμφανίζεται. 

Λέει επίσης κάπου αλλού ο Ισαΐας, «Κύριος Ύψιστος εν αγίοις αναπαυόμενος» και θα σας πω, γιατί το λέει αυτό. 

Και λέει επίσης σε μία από τις επιστολές του Πέτρου, «λάλησαν άγιοι του Θεού άνθρωποι δια πνεύματος αγίου».

Αυτά τα τρία τα αναφέρω, για να πω τι σημαίνει άγιος για την εκκλησία. 

Είναι κάποιος στον οποίο αναπαύεται το πνεύμα του Θεού. 

Ευαρεστείται ο Θεός, το πρώτο πράγμα. Να το πω με απλή γλώσσα, δεν έχει παράπονο ο Θεός, τον εκφράζει τον Θεό με τη ζωή του.

Το δεύτερο πράγμα είναι, ότι είναι θαυμαστός ο Θεός, ότι κάνει θαύματα και ενεργεί δια των αγίων υπερφυσικά. 

Πράγματα που δεν ερμηνεύονται που δεν κατανοούνται. 

Και τρίτον, αυτό που κάνει ο Θεός μέσω των αγίων Του, είναι ότι εκφράζει τον Λόγο Του. Σε συγκεκριμένες λέξεις μπαίνει μέρος του μυστηρίου Του. 

Αυτό είναι ένας άγιος. Είναι ένας ο οποίος ενεργεί θαυμαστά, ο οποίος αναπαύει το Θεό και ο οποίος όταν ανοίγει το στόμα του βγάζει το μέλι του Λόγου του Θεού.

Γι αυτό και η εκκλησία θέλει την απόδειξη του Θεού μέσα από τους αγίους. 

Δίπλα σε έναν άγιο καταργείται το ερώτημα της ύπαρξης του Θεού.

Όταν είσαι σε έναν τέτοιο άγιο λες, "ζει Κύριος", εκφράζεται μέσα από αυτόν. 

Δεν είναι άγιος μία ψυχούλα, ένας καλός άνθρωπος, ένας ηθικός, ένας παράξενος που έχει μερικά χαρίσματα και κάποιες σπάνιες ικανότητες.

Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει τη χάρη του Θεού πάνω του. 

Και αν είναι έτσι, τότε ναι, άγιος πρέπει και μπορεί να γίνει ο καθένας μας, εκφραστής δηλαδή, όχι συγκεκριμένων τρόπων και συμπεριφορών, αλλά της χάριτος του Θεού σ’ αυτόν τον κόσμο.  ….

Αυτό που συμβαίνει με τον Άγιο Παΐσιο έχει μία μοναδικότητα.   ….

Τι τον έκανε τόσο ελκυστικό, τόσο μαγνητικό, τόσο πειστικό και τόσο δυνατό στη σχέση του με τον λαό; Και που οφείλεται ακριβώς αυτή η μοναδικότητα του Αγίου Παϊσίου;

Ένα πράγμα είναι η ακρότητα και η απολυτότητα την οποία είχε. 

Ήταν συνεπής. Δεν ήταν του λίγου, δεν ήταν του κι από εδώ κι από εκεί, αλλά έζησε το κάθε τι, σε απόλυτη μορφή.

Παράδειγμα.
Υπάρχουν ορισμένα πράγματα στην ψυχή του ανθρώπου, που είναι πολύ δυνατά. 

Τέτοιο είναι η πείνα, τέτοιο είναι ο πόνος, τέτοιο είναι ο φόβος, τέτοιο πράγμα είναι ο κόπος και η φυσική αδυναμία. Αυτός σαν να μην είχε τέτοια όρια, σαν να μην τον φόβιζαν.

Έλεγε ο άγιος Λεμεσού σε μια ομιλία του, ότι σαν να είχε μια χάρη από τον Θεό να μην τρώει και να ζει.
Εγώ έζησα κοντά του έξι μήνες. Δεν τον είδα, παρά μόνο μια φορά να μασάει. 

Της Μεταμορφώσες τις 6 Αυγούστου, μου δώσανε να του πάω 4 μικρά ψαράκια σαβρίδια, μόλις έφτασα στο σπίτι για να τα φάει, φώναξε ένα καλογεράκι, του τα έδωσε και του είπε να πάει απέναντι στη σκήτη του Κουτλουμουσίου. 

Δεν τα έφαγε. Μοίραζε σε όλον τον κόσμο ότι του φέρνανε.  ….

Δεύτερο πράγμα, … να κοιμάται ελάχιστα. 

Αυτό, με συγχωρείτε σεβασμιότατε Νέας Κρήνης, δεν μπορούμε να το μιμηθούμε, ούτε το λίγο φαγητό ούτε τον λίγο ύπνο, ούτε τον σχεδόν μηδενικό λόγο. 

Πέρασε χρόνια σε απόλυτη σιωπή .. χωρίς κανένα φόβο από τις απειλές της φύσεως. … με φίδια, με διάφορα απειλητικά για τη ζωή του. 

Δεν είχε φόβο. Το είχε ξεπεράσει και αυτό το πράγμα.

Όπως είπα δεν κοιμόταν. Θυμάμαι συνήθως κοιμόταν κανα-δίωρο, το πολύ αν ήταν τρίωρο δεν ξέρω, γιατί εγώ είχα επικοινωνία μαζί του η ώρα 10 το βράδυ και 01 ήταν ξανά με τους φακούς. Πως γινόταν αυτό το πράγμα; 

Ήταν άνθρωπος απόλυτος. Ευθύς εξαρχής είπε, τα δίνω όλα και όταν πήγαινες, έβρισκες τα πάντα να είναι στο απολύτως αναγκαίο για την ύπαρξη και την επιβίωση ενός ανθρώπου.

Θυμάμαι το εκκλησάκι στον Τίμιο Σταυρό που ήτανε το κελί του στη Μονή Σταυρονικήτα. Οι εικόνες στο τέμπλο, ένα απλούστατο τέμπλο, ήταν από σκέτο χαρτί, όχι πλαστικοποιημένο, το οποίο αν το πατούσες λίγο θα σκιζότανε, και τις προσκυνούσε και ήταν λειωμένες όλες στα πόδια. … Πήγαινες λοιπόν στο κελάκι του και ήταν απλό, φτωχό, σχεδόν τίποτα, καθαρό, νοικοκυρεμένο αλλά απέριττο, χωρίς ανθρώπινη ελπίδα και ανθρώπινη παρηγοριά.

Αυτό ήταν ένα στοιχείο, το απόλυτο ήθος του. 

Ένα δεύτερο πράγμα, η μεγάλη αγάπη του για τον Θεό, η απόλυτη, η ασυνθηκολόγητη, η τεράστια, χωρίς περιορισμούς, χωρίς εκπτώσεις. 

Διαρκώς όταν προσευχότανε έδινε μάχη σαν να σκοτώνεται, να αγωνίζεται να επιβιώσει, μέχρι απειλούμενος κατά κάποιο τρόπο.  …

Ένα άλλο στοιχείο, η αγάπη του στην ησυχία. 

Τα τελευταία χρόνια βέβαια ξέρουν οι περισσότεροι ότι ήταν προσβάσιμος, αλλά πέρασαν χρόνια που ήταν πάρα πολύ δύσκολο να τον πλησιάσεις. 

Απέφευγε τον κόσμο, δεν ήθελε να αφήσει αυτό που ήταν το επάγγελμά του, που ήταν η αποστολή του, και αυτό ήταν η ησυχία και η προσευχή.  .. 

Θα περάσω σε ένα επόμενο και αυτό είναι η αγάπη του. 

Η αγάπη όχι με θεωρίες, η αγάπη ως καλοσύνη, ως συμπόνια, ως συμπάθεια, ως κατανόηση στους ανθρώπους, μια μεγάλη αγκαλιά που χωρούσε τους πάντες και που προσφερόταν σε όλους όλος. Πάλι να πω ένα περιστατικό, που ένα βράδυ είχε έρθει, ήταν καλοκαίρι, ήταν σαν σήμερα, τέτοια μέρα έχουν πανήγυρη των Αγίων Αποστόλων στο Άγιον Όρος με το παλιό ημερολόγιο, 12 Ιουλίου. 

Είχαμε λοιπόν πανήγυρη σε ένα κελί των Αγίων Αποστόλων και ήταν εκεί όλη την ημέρα ξάγρυπνος, καθόταν με τον κόσμο γιατί πήγαινε πολύς κόσμος, καλοκαίρι ήταν, και τον επισκεπτόταν. 

Και όταν ήρθε στην αγρυπνία δεν είχε ξεκουραστεί καθόλου, καθότανε στο λεγόμενο τεμπελόξυλο, ένα ξύλο έτσι να στηρίζεται όρθιος και κάναμε διακοπή γύρω στις εντεκάμιση ώρα, για μισή ωρίτσα. Εκαθίσαμε.

Του λέει λοιπόν κάποιος: 
Γέροντα, όλη μέρα με τον κόσμο είσαι, και καλά δεν κουράστηκες, δεν νυστάζεις; 

Σε βλέπω στην αγρυπνία, δίνεις τη μάχη ψέλνοντας, δεν νυστάζεις; 

Πώς δεν νυστάζω λέει, αλλά θα σου πω το κόλπο. 

Πριν έλθω, στο δρόμο που ερχόμουνα, έκανα την προσευχή και είπα: Θεέ μου, εγώ τώρα πρέπει να πάω στην αγρυπνία, τα μάτια μου κλείνουν, σε παρακαλώ, πάρε τη νύστα από μένα και δώσ’ τη σε κάποιους άλλους, οι οποίοι πρέπει να κοιμηθούν.

Τώρα που έχουμε αγρυπνία εγώ πρέπει να είμαι ξύπνιος, αυτοί είναι κουρασμένοι, αλλά από τους λογισμούς κι απ’ τα προβλήματα μπερδεύονται με τα σεντόνια και δεν μπορούν να κοιμηθούν. 

Και έτσι, και τη νύστα μου παίρνει ο Θεός και κοιμούνται και 5, 6 άνθρωποι. 

Όλα μέσα από μία διάθεση αγάπης και καλοσύνης.

«.. ή όταν πονάς μην πάρεις παυσίπονο, κάνε υπομονή και κράτα τον πόνο σου με μία προσευχή, μήπως άλλος που δεν αντέχει πολύ στον πόνο μπορέσει να πάρει τη χάρη και τη δύναμη από τον Θεό να αντέξει τον δικό του πόνο». 

Πάντα η σκέψη του άλλου, πάντα μέσα στο λογισμό του, πώς να πάρει δύναμη και βοήθεια από τον ίδιο, ο κάθε συνάνθρωπος.

Το τέταρτο λοιπόν στοιχείο ήταν αυτή η αγάπη στον άνθρωπο. 

Το πέμπτο, αυτή η χαρά και η ειρήνη. Αυτό το πλήρωμα της χαράς που έβλεπε κανείς και η ειρήνη η πάντα νουν υπερέχουσα. …

Πήγαινες δίπλα του, δεν μπορούσες να χάσεις την ειρήνη σου, ηρεμούσες. 

Θηρίο ήσουνα, προβατάκι γινόσουν. Αυτή η ειρήνη, η χαρά και η δοξολογία. 

Ο γλυκός λόγος, αυτά τα χαριτωμένα αστειάκια που έκανε, ο τρόπος με τον οποίον τον κάθε έναν τον τακτοποιούσε. …

Βλέπει κανείς, πώς ένας άνθρωπος με τόσο ασθενική φύση, να έχει τέτοια δύναμη.
Πώς ένας άνθρωπος ο οποίος, με τόσο περιορισμένη κοσμική γνώση, είχε μοναδική σοφία. … 

Αυτό είναι χάρις Θεού, αυτό δεν έχει ερμηνεία ανθρώπινη. 

Φτωχός, πλούσιος σε χάρη. Χωρίς μόρφωση, πολλή σοφία. 

Αποφεύγει τον κόσμο στην ησυχία και ταυτόχρονα είναι ιεραποστολικός και αγκαλιάζει όλον τον κόσμο. Κάνει μία προσευχή και λύνονται όλα τα προβλήματα. 

Δεν σε ξέρει και γνωρίζει το όνομά σου. 

Είναι άνθρωπος αδύνατος και ασθενικός σαν λεπτό σκεύος, και κάνει όλους αυτούς τους ασκητικούς αγώνες ανυποχώρητα. Αυτός είναι ο άνθρωπος του Θεού.

aktines – [2A]

                                                              

Share