"Κι έτσι του δόθηκε καιρός "

Ο Νίκος Καββαδίας, επέστρεψε από το τελευταίο ταξίδι του τον Δεκέμβριο
του 1974 και αμέσως ξεκίνησε τις προετοιμασίες για την έκδοση της τρίτης
ποιητικής συλλογής του, την οποία όμως δεν πρόλαβε να δει τυπωμένη.
Πέθανε ξαφνικά στις 10 Φεβρουαρίου του 1975, από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Στην ατζέντα του βρέθηκαν τρεις στίχοι που ήθελε να τους προτάξει
στο Τραβέρσο, κάτι που δεν έγινε…
-  ''Μα ο ήλιος αβασίλεψε κι ο αητός απεκοιμήθη
και το βοριά το δροσερό τον πήραν τα καράβια.
Κι έτσι του δόθηκε καιρός του Χάρου και σε πήρε.''  -

Ο επικήδειος εκφωνήθηκε από τον ναυτεργάτη, φίλο του Καββαδία,
τον Χρήστο Παντελίδη, ο οποίος ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα,
όταν έφηβος, πρωτοδιάβασε το "Μαραμπού":

«Αγαπημένε μας, σύντροφε ποιητή!
Ο χτεσινός άνεμος έφερε σε μας τους ναυτικούς το πιο θλιβερό ραπόρτο ...
Το φορτηγό που περίμενες να σε πάρει, καθυστέρησε.
Είναι τραβερσωμένο καταμεσίς του Ωκεανού, ζωσμένο στο πούσι.
Στα ποστάλια τέλειωσαν τα ματσακονίσματα, οι ναύτες κρεμασμένοι
στις σκαλωσιές βάφουν τις άγκυρες, τραγουδώντας τα δικά σου τραγούδια.

Οι καπετάνιοι δοκιμάζουν τη μπουρού. Το σερβέι σε λίγο τελειώνει ...
Ένας μαρκόνης ανήσυχος, χθες αργά έστειλε το ραπόρτο στ΄ αγαπημένα σου μαραμπού 

να μη γρυλίζουν πια.
«Αν ο Κολόμβος ανακάλυψε την Αμερική, εμείς, δε βρήκαμε τη δικιά μας
ήπειρο να ξεμπαρκάρουμε... » μας έλεγες. Μα εσύ τι βρήκες;
Ποιο τσακισμένο καραβοφάναρο σε πέταξε σ’ αυτές εδώ τις στεριές;

Πες μας αν είναι αυτό το λιμάνι που άθελά σου φουντάρισες,
ετοίμασε και για μας ένα ντοκ να δέσουμε πρυμάτσα ...
Ο Μάρτης! Αχ αυτός ο Μάρτης! Ξαναγεννιόσουν κάθε Μάρτη!
Άργησε φέτος, όπως άργησε και το φορτηγό που θα αποχαιρετούσες
τους γνωστούς απ' όλα τα λιμάνια του κόσμου ...
Όλα άργησαν για σένα φέτος.
Μονάχα εσύ βιάστηκες για το ταξίδι το αλαργινό.

Αγαπημένε μας ποιητή, καλό ταξίδι. Δεν κουνάμε τα μαντίλια μας.
Αυτό είναι για αταξίδευτους στεριανούς.
Εμείς τα δικά μας τα πλέξαμε σαλαμάστρα και θα δέσουμε τις καινούργιες
παντιέρες στα ξάρτια, τις παντιέρες που στο κέντρο τους θα ’χουν
τη γαλάζια σου ζωγραφιά.

Αδελφέ μας, ποιητή!
Ξεκουράσου στην τελευταία σου κουκέτα, στην πιο μικρή καμπίνα
που γνώρισε ποτέ ναυτικός... Εμείς θα πάμε για σκάντζα βάρδια.
Ένα καράβι, που πλέει αλάργα χωμένο στο πούσι, αν βρει την ρότα του,
θα μας πάρει.

Για κατευόδιο, εμείς οι ναυτεργάτες σύντροφοί σου, σου αφήνουμε
λίγο φιλτραρισμένο, από τα μάτια μας, θαλασσινό νερό.
Είναι μαζεμένο απ' της θάλασσας τον καθάριο βυθό....
Γεια σου!... »

Captain Nick

fb – [2fA]

                                             

Share