"Τι θυμάμαι εγώ, δάσκαλε.. "

Μανώλης 
- σχόλιο σε επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά, στην Καθημερινή

Τους γιοφκάδες, τους γκιουσλεμέδες, τις φουρνόπιτες, το λαχανοτούρσι,
τα λαλαγκάκια και τον ήχο της ξερής βαμβακιάς που έκαιγε στον ξυλόφουρνο,
θυμάμαι εγώ δάσκαλε, απ' την γιαγιά μου.
Το σταυροκόπημά της δεν το συγκράτησα, η αλήθεια.
Τη λιγδωμένη απ’ τις δοκιμές αγάπης ποδιά της, αυτή ναι, τη θυμάμαι κάπως και
την συμπληρώνω.

Μια μέρα ήρθανε στο χωριό για ''επίσκεψη'' ο νουνός μου από την Θεσσαλονίκη.
Το βράδυ έριξε χιόνι. Πολύ! Την ημέρα το συνέχισε ακατάπαυστα.
Αδύνατο των αδυνάτων να σκεφτούν να φύγουν οι εκ του άστεως φιλοξενούμενοι.
Τραπέζια γιορτινά οι παππούδες μου στους ''κουμπάρους'' καθημερινά και καθεβραδινά.
Να το κρασί του παππού από τ’ αμπέλι, τα λουκάνικα τα χειροποίητα,
απ' τον θείο μου τον Νίκο (τον μεγάλο γιό) τα τουρσιά,
(κάποτε έγραψες δάσκαλε, πως είναι μια αναπηρία το να μην ακούσει κανείς Μότσαρτ 

-το ίδιο πιστεύω κι 'εγώ για όποιον δεν δοκίμασε τέτοια σπιτίσια τουρσιά εκείνου του καιρού), 

να οι πίτες, τα χοιρινά κοψίδια και οι πλούσιες τηγανιές γκιουσλεμέδες, 

οι κεφτέδες οι απίστευτοι, το φτιαχτό φρέσκο τυρί, τα πλούτη της απλότητας
και η ζεστασιά μεθύσι σωστό με τα όλα του..

Τα χιόνια πήρανε να λειώνουν στη βδομάδα.
Κι ο συγχωρεμένος ο νουνός μου λύθηκε στο κλάμα....
- Τι έχεις Γιάννη;
- Που θα πάμε Μαρίκα (η νουνά μου) τώρα; Τι θα κάνουμε στην πόλη;

kathimerini

db – [2fA]

                                                       

Share