- Σημασία έχει πάντα το
αποτέλεσμα!
Ας μην επαναπαυόμαστε στις καλές προθέσεις… -
Ας μην επαναπαυόμαστε στις καλές προθέσεις… -
ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ - Από τον "ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ"
Ήταν κάποτε σ’ ένα χωριό δύο άντρες με το ίδιο όνομα.
Τους έλεγαν Joakin Gonzalez.
Ο ένας ήταν ο παπάς της ενορίας και ο άλλος ήταν ταξιτζής.
Έτσι το ’θελε η μοίρα, να πεθάνουν και οι δύο την ίδια μέρα.
Και πάνε στον ουρανό, όπου τους περίμενε ο Άγιος Πέτρος.
- Το όνομά σου; ρωτάει τον πρώτο ο Άγιος Πέτρος.
- Χοακίν Γκονζάλες1
- Ο παπάς;
- Όχι, όχι, ο ταξιτζής.
- Χοακίν Γκονζάλες1
- Ο παπάς;
- Όχι, όχι, ο ταξιτζής.
Ο Άγιος Πέτρος συμβουλεύεται τις σημειώσεις του και του
λέει:
- Ωραία, έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκουν αυτοί οι χιτώνες που είναι φτιαγμένοι με χρυσή κλωστή κι αυτή η πλατινένια ράβδος, στολισμένη με ρουμπίνια.
Μπορείς να περάσεις…
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ… λέει ο ταξιτζής.
- Ωραία, έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκουν αυτοί οι χιτώνες που είναι φτιαγμένοι με χρυσή κλωστή κι αυτή η πλατινένια ράβδος, στολισμένη με ρουμπίνια.
Μπορείς να περάσεις…
- Ευχαριστώ, ευχαριστώ… λέει ο ταξιτζής.
Περνάνε δυο-τρεις άλλοι, έρχεται και η σειρά του παπά.
- Το όνομά σου;
- Χοακίν Γκονζάλες!
- Ο παπάς…
- Μάλιστα.
- Το όνομά σου;
- Χοακίν Γκονζάλες!
- Ο παπάς…
- Μάλιστα.
- Πολύ καλά, τέκνο μου. Έχεις κερδίσει τον παράδεισο!
Σου ανήκει αυτός ο λινός χιτώνας κι αυτό το ξύλινο ραβδί, το διακοσμημένο με γρανίτη.
Λέει ο παπάς:
- Συγγνώμη, δεν είναι ότι κάνω συγκρίσεις, αλλά… πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος.
Σου ανήκει αυτός ο λινός χιτώνας κι αυτό το ξύλινο ραβδί, το διακοσμημένο με γρανίτη.
Λέει ο παπάς:
- Συγγνώμη, δεν είναι ότι κάνω συγκρίσεις, αλλά… πρέπει να έχει γίνει κάποιο λάθος.
Εγώ είμαι ο Χοακίν Γκονζάλες, ο παπάς!
- Ναι, τέκνο μου, κέρδισες τον παράδεισο, σου ανήκει ο λινός χιτώνας…”
- Ναι, τέκνο μου, κέρδισες τον παράδεισο, σου ανήκει ο λινός χιτώνας…”
- Μα, δεν είναι δυνατόν! Τον γνωρίζω τον άλλο κύριο Γκονζάλες
…
Ζούσε στο χωριό μου, δούλευε ταξιτζής, και ήταν σκέτη συμφορά!
Ανέβαινε στα πεζοδρόμια, τρακάριζε κάθε μέρα, μια φορά έπεσε πάνω σ’ ένα σπίτι, οδηγούσε απαίσια, έριχνε κάτω τα φανάρια, παρέσυρε τα πάντα στο δρόμο του…
Κι εγώ πέρασα εβδομήντα χρόνια από τη ζωή μου κηρύττοντας κάθε Κυριακή στην ενορία μου.
Πώς γίνεται να δίνετε σ’ εκείνον χιτώνα με χρυσή κλωστή και πλατινένια ράβδο, και σ’ εμένα αυτό το ξύλινο ραβδί;
Πρέπει να έχει γίνει λάθος!”
Ζούσε στο χωριό μου, δούλευε ταξιτζής, και ήταν σκέτη συμφορά!
Ανέβαινε στα πεζοδρόμια, τρακάριζε κάθε μέρα, μια φορά έπεσε πάνω σ’ ένα σπίτι, οδηγούσε απαίσια, έριχνε κάτω τα φανάρια, παρέσυρε τα πάντα στο δρόμο του…
Κι εγώ πέρασα εβδομήντα χρόνια από τη ζωή μου κηρύττοντας κάθε Κυριακή στην ενορία μου.
Πώς γίνεται να δίνετε σ’ εκείνον χιτώνα με χρυσή κλωστή και πλατινένια ράβδο, και σ’ εμένα αυτό το ξύλινο ραβδί;
Πρέπει να έχει γίνει λάθος!”
- Όχι, δεν υπάρχει κανένα λάθος, λέει ο Άγιος Πέτρος.
Απλώς, εμείς εδώ στον ουρανό, κάνουμε την αποτίμηση μας με βάση πάντα τα αποτελέσματα…
Κοίτα, θα σου εξηγήσω…
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάθε φορά που έκανες το κήρυγμα σου, ο κόσμος που σ’ άκουγε κοιμόταν, ενώ κάθε φορά που εκείνος οδηγούσε το ταξί του, ο κόσμος όλος προσευχόταν…
Αποτελέσματα!...
Απλώς, εμείς εδώ στον ουρανό, κάνουμε την αποτίμηση μας με βάση πάντα τα αποτελέσματα…
Κοίτα, θα σου εξηγήσω…
Τα τελευταία τριάντα χρόνια, κάθε φορά που έκανες το κήρυγμα σου, ο κόσμος που σ’ άκουγε κοιμόταν, ενώ κάθε φορά που εκείνος οδηγούσε το ταξί του, ο κόσμος όλος προσευχόταν…
Αποτελέσματα!...
Το κατάλαβες τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου