"Νήφουσα διάνοια.. "

Επαναλαμβάνοντας συνεχώς τις ίδιες αμαρτίες…
-  Αρχιμ. Θεοδόσιος Μαρτζούχος

…. Υπάρχει ένας άγιος, που είναι και δικός μας άγιος, έζησε στη Γαλλία, ο άγιος Μαρτίνος. 

Για μας είναι λιγάκι άγνωστος, αλλά δεν έχει σημασία.
Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, ήταν στρατιωτικός πρώτα.
Είχε γίνει ένα θαύμα στη ζωή του με τον Χριστό.
Τύλιξε έναν γυμνό νεκρό με την κάπα του και ο Χριστός μετά του παρουσιάστηκε φορώντας την κάπα που είχε δώσει στον γυμνό εκείνος.

Αυτός αργότερα, έγινε επίσκοπος στην Τουρώνη, όπως λεγόταν τότε, την σημερινή Τουρ της Γαλλίας και στα γεράματά του, όντας Δεσπότης της περιοχής, είχε την χάρη του Θεού και έκανε θαύματα.

Όπως ξέρετε, έξω από τις εκκλησίες μαζεύονται ζητιάνοι.
Όταν λοιπόν, μετά τη Λειτουργία έβγαινε ο Δεσπότης από τον ναό, παρουσιαζόταν το εξής απίθανο θέαμα: ένας κουτσός, μόλις συνειδητοποιούσε ότι βγαίνει ο Δεσπότης, έφευγε τρέχοντας, όπως μπορούσε…

Οι άνθρωποι λέγανε: Μα τι στο καλό κάνει αυτός;
Μόλις ο Δεσπότης πάει να βγει από την εκκλησία ο κουτσός φεύγει τρέχοντας…
Κάποια λοιπόν μέρα, τον πιάσανε οι παπάδες και του λένε:
Καλά, γιατί όταν βγαίνει ο Δεσπότης φεύγεις τρέχοντας;
Και απαντάει αυτός: Τι λέτε; Να με δει ο Δεσπότης και να με κάνει καλά; 

Μετά, πώς θα ζητιανεύω;

Τραγωδία! Έτσι είμαστε και μεις. Μην τα ψάχνετε...
Και μεις φοβόμαστε να μη μας κάνει καλά ο Χριστός και μετά θα μας λείψει η «πνευματική ζητιανιά» στην αμαρτία.
Συνηθίσαμε στην κατάστασή μας και δεν θέλουμε, ούτε ο Χριστός να μας την αλλάξει.
Βέβαια δεν είμαστε κουτσοί σαν τον ζητιάνο του αγίου Μαρτίνου, αλλά έχουμε άλλα προβλήματα, τα οποία τα κουβαλάμε στον εσωτερικό μας χώρο και είναι ακόμα χειρότερα. 

Γιατί είναι πιο δύσκολα.
Το να έχουμε μια εξωτερική αναπηρία, είναι και έλεος καμιά φορά από τον Χριστό. 

Τα εσωτερικά είναι τα πιο δύσκολα.

Στον προφήτη Ιεζεκιήλ υπάρχει το εξής το οποίο φανερώνει την κατάστασή μας.
Μία ημέρα ο Θεός είπε στον προφήτη Ιεζεκιήλ: πήγαινε να πετάξεις τα είδωλα από τον ναό.
Λέει: Κύριε, δεν υπάρχουν είδωλα στον ναό.
Του λέει: Δεν υπάρχουν είδωλα στον ναό; Έλα εδώ να σε πάω στον ναό.
Τον πηγαίνει, μπαίνουν μέσα στον ναό και ο Ιεζεκιήλ του λέει:
Κύριε δεν υπάρχουν είδωλα πουθενά.
Του λέει: Κοίταξε κατά τον Βορρά. Κοίταξε ο Προφήτης.
Του λέει: βλέπεις αυτή την τρύπα εκεί που έχει ο τοίχος. Ναι.
Όρυξον αυτή. Δηλαδή άνοιξέ την.
Την άνοιξε και ο προφήτης έμεινε έκπληκτος, γιατί από μέσα υπήρχε ένας χώρος στον οποίο υπήρχαν «μάταια και βδελύγματα», όπως λέει το κείμενο.
Δηλαδή υπήρχαν ειδώλια ψευδών θεών, βδελυκτά στον Θεό.
Ήταν είδωλα που κάποιοι παλιότεροι τα είχαν ακόμη και μέσα στον ναό του Θεού κρύψει. 

Ναός του Θεού είναι καθένας από μας.
Βαπτιζόμενος γίνεται ναός του Θεού.
Λέει ο απόστολος Παύλος: ο καθένας από μας είναι ναός του Θεού και όποιος με την αμαρτία φθείρει τον ναό του Θεού θα ’χει προβλήματα μετά στη σχέση του με τον Θεό.
Ε! Λοιπόν και κει μέσα στον ναό μερικές φορές υπάρχουν μάταια και βδελύγματα. 

Και μέσα στη δική μας καρδιά χρειάζεται να σκύψουμε και να δούμε τι κουβαλάμε και να πάμε παραμέσα.

Να δούμε: είναι καθαρά τα πράγματα ή έχουμε μάταια και βδελύγματα;

Και αν έχουμε ειλικρίνεια θα καταλάβουμε αυτό που λέει ο ψαλμός 103, που διαβάζουμε σε κάθε εσπερινό:
Θα συνειδητοποιήσουμε ότι η καρδιά μας είναι θάλασσα μεγάλη και ευρύχωρος, εκεί ερπετά ων ουκ εστιν αριθμός.
Και τα ερπετά φυσικά δεν είναι τα διακοσμητικά κατοικίδια!
Οι άνθρωποι τώρα έχουν διαστραφεί και μαζεύουν τα ερπετά και τα χαϊδεύουν.
Μαζεύουν κροκοδειλάκια, ποντικάκια… Ό,τι θέλουν.
Αυτά οι άνθρωποι παλαιότερα, όντας υγιείς, τα θεωρούσαν απαράδεκτα.
Θάλασσα λοιπόν είναι η καρδιά μας μερικές φορές, γεμάτη ερπετά.

Πήγαν στον άγιο Ποιμένα, κάποιοι χριστιανοί.
Τον ρωτήσανε, τι χρειάζεται κανείς για να γίνει χριστιανός.
Τι έχει ανάγκη για να μπορέσει να γίνει χριστιανός;
Και κείνος είπε: Ου δεόμεθα τινος, ει μη νηφούσης διανοίας.
Δηλαδή: Δεν χρειαζόμαστε τίποτε άλλο, εκτός από ένα μυαλό το οποίο αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Νήφει.
Είναι νηφάλιο, δηλαδή, να μπορεί να καταλαβαίνει τι συμβαίνει γύρω του.
Αυτό χρειάζεται, λέει, κανείς για να σωθεί.

Εμείς πιστεύουμε πολλές φορές ότι η μετάνοια σημαίνει θα τα πω και θα τελειώσουν. 

Όχι. Θα τα πω και θα τα παραγράψει ο Χριστός, αλλά δεν θα τελειώσουν.
Οι συνεπαγωγές μιας αμαρτίας θα υπάρχουν και θα είναι απαραίτητος αγώνας για να ελευθερωθούμε.
Συγχώρηση σημαίνει παραγραφή του χρέους, αλλά δεν σημαίνει γίνομαι πλούσιος!

Δηλαδή, έπεσα και έσπασα το πόδι μου.
Αν αυτό είναι αμαρτία, το λέω μεταφορικά, και πάω στον Χριστό και του λέω, έσπασα το πόδι μου… Μου λέει εντάξει. Εγώ το παραγράφω, το παραβλέπω.
Αλλά πρέπει εσύ να μάθεις να κάνεις υπομονή και να προσέχεις το τσάκισμα μέχρι να κλείσει. 

Γιατί αν κάνεις εξαιτίας της δικής μου παραγραφής τον «νταή», ότι τώρα περπατάς, θα πέσεις και θα σπάσεις και το άλλο το πόδι.

Πάρα πολλές φορές η μετάνοιά μας είναι στρεβλή και σ’ αυτό το σημείο. 

Φανταζόμαστε ότι η παραγραφή της αμαρτίας από τον Χριστό, σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να υλοποιήσουμε δυναμικά την απόφαση της αλλαγής.
Άλλωστε, αυτό είπαμε και πιο πριν, σημαίνει μετάνοια.
Η αγία Μαρία η Αιγυπτία προβάλλεται στα μάτια των χριστιανών από την Εκκλησία, γι’ αυτόν και μόνο τον λόγο.
Για τον δυναμισμό μιας μετανοίας, η οποία σημαίνει υπομονή, επιμονή και αγάπη του κόπου.

Όλα αυτά πάντα ήταν δύσκολα, να είμαστε ρεαλιστές, στη σημερινή εποχή είναι και απεχθή. Κανείς δεν ακούει εύκολα την λέξη υπομονή.

Την λέξη επιμονή, από εγωισμό καμιά φορά, την ακούει.
Αλλά από κει και μετά ακόμη πιο δύσκολα φεύγει, από μία ψυχολογική διάθεση να μπει, λόγω του ότι πρέπει η ζωή του να προσαρμοστεί και να ευθυγραμμιστεί πλήρως, με το θέλημα του Θεού.
Γιατί ζωή, είναι το θέλημα του Θεού. Ενώ, θάνατος είναι η αμαρτία.

askitikon – [2φΑ]

Share