"Μια πολύ αισθητική σχέση "

 

Soren Kierkegaard  -  Ο ιδανικός γάμος
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Ένας ιδανικός γάμος δεν μπορεί να απεικονιστεί· η ουσία του είναι η χρονική του διάρκεια.
Ο παντρεμένος ζει μια πολύ αισθητική σχέση.
Δεν απέκτησε κάτι μονομιάς, το αποκτά διαρκώς.

Δεν είχε να παλέψει με θηρία και δράκους αλλά με τον πιο επικίνδυνο εχθρό, τον χρόνο.
Το αιώνιο δεν τον περίμενε μετά τον αγώνα, ήταν διαρκώς πλάι του.
Κατάφερε να θριαμβεύσει απέναντι στον χρόνο.
Όχι να τον σκοτώσει - αυτό δεν θεωρείται θρίαμβος.

Ως μεγαλόψυχος θριαμβευτής, έσωσε τον χρόνο στην αιωνιότητα και ζει ποιητικά.
Ακούγοντας το ρολόι του τοίχου να χτυπά, νιώθει κάθε χτύπο να μακραίνει αντί να μικραίνει το αιώνιο μέσα του, αντίθετα από εκείνον που ξυπνά στην Κόλαση και φωνάζει «τι ώρα είναι;» και ο Διάβολος του απαντά «η ίδια ώρα».

Ακόμη κι αν δεν προσφέρονται για καλλιτεχνική απεικόνιση, τα ανώτερα πράγματα στη ζωή δεν είναι αυτά που ακούς, που διαβάζεις, που βλέπεις, αλλά αυτά που βιώνεις μέσα σου.

 

πΖ – 2φΑ

"Τα πηγάδια φέτος γέμισαν "

 

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΜΟΥΝΤΕΣ   -  ΤΑ ΟΘΟΝΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ (απόσπασμα)
[«Η αντοχή των υλικών», Αθήνα 1971]

Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.

Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.

Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια – ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.

 

catisart – 2fA

                                            

"Με μάτια δακρυσμένα.. "

 

Στυλιανού, Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας
[Από το βιβλίο "Η τάξις των δακρύων", εκδ. Αρμός]

….   Ρίζα των δακρύων, πρωταρχική και ακένωτη πηγή των, η μετάνοια.
Απ' αυτήν γεννιέται πρώτος και κύριος καρπός ο «φόβος» του Θεού.
Ένας φόβος που από τη Γραφή χαρακτηρίζεται ως «αρχή σοφίας» (Ψαλμ. 110, 10).
Όσο ο άνθρωπος «σοφίζεται» εν φόβω Θεού, τόσο βαθύτερα βλέπει και νιώθει τα θαύματα μέσα και γύρω του. Το θαύμα δεν είναι θαύμα, αν κάποιος δεν το θαύμασε σ' όλο του το βάθος. Θαύμασμα λοιπόν είναι το θαύμα. …

Σ' έναν συσχετισμό φόβου Θεού και δακρύων μετανοίας, ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει: «δεν έχω καρδίαν θλιβομένην προς αναζήτησίν σου, δεν έχω μετάνοιαν, δεν έχω κατάνυξιν, ουδέ δάκρυα, τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα. Δεν έχω, δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν· εσκοτίσθη ο νους μου από την ματαιότητα του κόσμου, και δεν δύναται ν' ατενίση προς σε μετά πόνου· εψυχράνθη η καρδία μου από το πλήθος των πειρασμών, και δεν δύναται να θερμανθή διά των δακρύων της προς σε αγάπης. Αλλά συ, Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός μου, ο θησαυρός των αγαθών, δώρησαί μοι τελείαν μετάνοιαν και καρδίαν επίπονον, ίνα ολοψύχως εξέλθω εις αναζήτησίν σου· διότι άνευ σου θέλω αποξενωθή από παντός αγαθού» (Λόγος β', Περί απαρνήσεως κόσμου….)

Και μόνο μια φράση αν απομονώσουμε και υπογραμμίσουμε από το κατανυκτικότατο αυτό χωρίο, έχουμε πλήρη την αξία που ο Άγιος αναγνωρίζει στα δάκρυα, όταν παρατηρεί ότι αυτά και μόνον είναι «τα οποία επαναφέρουσι τα τέκνα εις την ιδίαν αυτών πατρίδα».

Όλα τα πιο πάνω αναφέρονται λοιπόν, όπως είναι φανερό, μόνο στα κατά Θεόν δάκρυα.
Αυτά είναι που οι Πατέρες ονόμασαν ύψιστο «αγαθό» του παρόντος κόσμου.
Γιατί είναι φυσικό, αφού αναβλύζουν από τον φόβο του Θεού και την μετάνοια, να οδηγούν κατ' ευθείαν μόνο στον ίδιο τον Θεό, κατά τη χάρη Του.
Έτσι συμπίπτει απολύτως ο χαρακτήρας με την αξία των δακρύων. ….

… Τα δάκρυα δεν παύουν νάχουν κάποια αξία, εφ' όσον είναι δάκρυα ειλικρινείας, δηλαδή αυθόρμητα. Μπορούν μάλιστα, καλλιεργώντας και εξευγενίζοντας τον άνθρωπο, να τον οδηγήσουν κάποια στιγμή στην μετάνοια, δηλαδή στον Θεό. Οπότε εισερχόμαστε «διά της πλαγίας» στην μυστική διαδικασία των κατά Θεόν δακρύων, όπως ήδη την περιγράψαμε.
Γι' αυτό μπορούσε ακόμη κι ένας άνθρωπος του κόσμου, όπως ήταν ο Βίκτωρ Ουγκώ, να δηλώνει πως «δεν μπορεί κανείς να δει τον Θεό, παρά μόνο με μάτια δακρυσμένα».

 

myriobiblos – 2fA

                                     

"Εόρτια χαρά! "

 

π. Αλέξανδρος Σμέμαν  -  Χαρά· το νόημα της γιορτής.
[Η Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος]

Ανέκαθεν βάση του εορτασμού υπήρξε η χαρά για κάποια πνευματική αλήθεια, για κάποια μυστική πραγματικότητα που υπό κανονικές συνθήκες βρίσκεται κρυμμένη κάτω από το θόρυβο και τις μέριμνες της καθημερινής ζωής.
Και τότε, ξαφνικά, το θαύμα αυτού του μυστηρίου γεμίζει την ψυχή με χαρά.

Είναι όπως ένας άνθρωπος που προχωρεί στη ζωή σχεδόν πάντοτε με το κεφάλι σκυμμένο.
Βιαστικός, τρέχοντας δώθε-κείθε, έχει τα μάτια του προσηλωμένα κάτω για να φυλαχθεί από παραπατήματα και κτυπήματα, ή για να αποφύγει να σκοντάψει σε κάποιον.
Είναι πάντα απασχολημένος, και η ζωή του στραγγαλίζεται ανάμεσα σε ατέλειωτους καταλόγους "πραγμάτων που πρέπει να κάνει".

Κάποια στιγμή όμως, στη μέση αυτής της άδειας μηχανικής ζωής και της ξέφρενης δραστηριότητας, απροσδόκητα σηκώνει το κεφάλι του.
Ξαφνικά βλέπει το άπειρο βαθυγάλαζο του ουρανού, βλέπει το φως του ήλιου γύρω, βλέπει τα μεγαλοπρεπή άσπρα σύννεφα, και νιώθει πως ο κόσμος έχει ένα είδος γιορτής, στην οποία αυτός δεν έχει το χρόνο να συμμετάσχει.

Παρόλο που νιώθει πως ο εορτασμός αυτός είναι τελείως διαφορετικός από την κανονική του ζωή, ωστόσο αισθάνεται πως όλη η λαμπρότητα αυτού του εορτασμού και όλη η χαρά είναι γι' αυτόν.

Η πίστη λοιπόν είναι πάνω απ' όλα μια είσοδος σ’ αυτόν τον άλλο κόσμο που με δυσκολία περιγράφεται από την καθημερινή μας γλώσσα, ο οποίος όμως γεμίζει ολόκληρη την καρδιά και όλη τη ζωή, με απροσδόκητη εόρτια χαρά.

 

π Ζ – 2φΑ

                                      

"Πού κρύβεται ο Θεός.. "

 

Το Πηγάδι της Αλήθειας

Σε ένα χωριό, ένας άνθρωπος με άσπρα μαλλιά, στεκόταν κάποτε πλάι στο μοναδικό πηγάδι σε όλη την περιοχή.
Ένας πιτσιρίκος τον πλησίασε, περίεργος:
- Τι έχει μέσα το πηγάδι; θέλησε να μάθει.
- Τον Θεό.

Ο μικρός σάστισε:
- Ο Θεός είναι κρυμμένος μέσα σε αυτό το πηγάδι;
- Ναι, έτσι είναι!

- Και μπορώ να τον δω, είπε ο πιτσιρίκος επιφυλακτικός.
- Φυσικά, όλοι μπορούν!

Ο γέρος τον πήρε στην αγκαλιά του και τον βοήθησε να σκύψει στο στόμιο του πηγαδιού, κρατώντας τον καλά.
Το παιδάκι είδε τότε στο νερό, το δικό του πρόσωπο.

- Μα αυτός είμαι εγώ! φώναξε.
- Ακριβώς! είπε ο άνθρωπος ακουμπώντας ξανά το παιδί κάτω.
Τώρα ξέρεις που κρύβεται ο Θεός!

 

philosophyreturns – 2φΑ

                                               

"Μονή Σινά και βεδουίνοι "

 

Η Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνας στο Σινά ήταν από αυτές που στην πορεία μετατράπηκαν σε κέντρα της Ορθοδοξίας. Αν και το 641 μ.Χ. κατακτήθηκε η περιοχή από τους Άραβες, οι μοναχοί εξασφάλισαν την πολιτική προστασία του Μωάμεθ, ο οποίος, με το περίφημο «Αχτιναμέ» που σώζεται στη μονή, όρισε οι Μουσουλμάνοι να υπερασπίζονται τους αδελφούς της Μονής.
Ακολούθησαν οι Σταυροφόροι (1099-1270), οι οποίοι κατέστησαν γνωστή τη μονή στους Χριστιανούς της Δύσεως.

Η μονή φημίζεται και για το μοναδικό στο είδος του κειμηλιοφυλάκιο και την πλουσιότατη βιβλιοθήκη που διαθέτει.
Στο καθολικό, το σκευοφυλάκιο, τα παρεκκλήσια, τα κελιά και σε άλλους χώρους της μονής φυλάσσονται περισσότερες από 2.000 εικόνες, που χρονολογούνται από τον 6ο έως τον 12ο αιώνα (παλαιοχριστιανικής, βυζαντινής και μεταβυζαντινής περιόδου).

Μνημονεύονται ειδικά οι κηρόχυτες (ή εγκαυστικές), που είναι και οι αρχαιότερες.
Ανάμεσά τους οι σπουδαιότερες είναι: ο Άγιος Πέτρος, η Ένθρονη Θεοτόκος ανάμεσα σε αγίους και αγγέλους, η Παναγία η Παράκλησις, ο Χριστός Παντοκράτωρ, η Ανάληψις του Χριστού, ο Χριστός Εμμανουήλ και οι Τρεις Παίδες εν καμίνω.

Η βιβλιοθήκη της μονής, από πλευράς αριθμού και αξίας χειρογράφων, θεωρείται η δεύτερη σε σπουδαιότητα στον κόσμο, έπειτα από εκείνη του Βατικανού.
Περιέχει 4.000 πολύτιμα χειρόγραφα (τα δύο τρίτα στην ελληνική γλώσσα, τα υπόλοιπα στην αραβική, τη συριακή, την κοπτική, την ιβηρική, την αρμενική και την αιθιοπική).
Το περιεχόμενό τους είναι κυρίως χριστιανικό, χωρίς να λείπουν τα έγγραφα ιστορικής αξίας, με υπογραφές αυτοκρατόρων, πατριαρχών και αρχιερέων, σουλτάνων και ηγεμόνων.
Πολλά από τα χειρόγραφα είναι ωραϊσμένα με θαυμάσιες και σπάνιες μικρογραφίες.

Στη συλλογή της μονής περιλαμβανόταν και ο περίφημος Σιναϊτικός Κώδιξ (4ου αιώνος), που περιέχει το ελληνικό κείμενο της Αγίας Γραφής. Το 1856 ο Γερμανός μελετητής Τίσεντορφ τον δανείστηκε, χωρίς να τον επιστρέψει... Σήμερα εκτίθεται στο Βρετανικό Μουσείο, αγορασμένος το 1933 προς 100.000 λίρες.

Θησαυρός ανεκτίμητος είναι και ο παλίμψηστος Συριακός Κώδιξ του 400 μ.Χ., με δεύτερη γραφή του 7ου και 8ου αιώνα, που περιέχει την αρχαιότερη μετάφραση του Ευαγγελίου και άλλα μεταγενέστερα κείμενα.
Το αρχαιότερο Ευαγγέλιο στην ελληνική είναι του έτους 717 και αποτελεί δώρο του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Γ’.

Η βιβλιοθήκη περιέχει και περίπου 5.000 έντυπες εκδόσεις, πολλές από τις οποίες ανάγονται στα πρώτα χρόνια της τυπογραφίας. Είναι άριστα οργανωμένη και διαθέτει εργαστήρια μικροφωνήσεως και συντηρήσεως χειρογράφων, για την εξυπηρέτηση των μελετητών.
Στη συλλογή της μονής περιλαμβανόταν και ο περίφημος Σιναϊτικός Κώδιξ (4ου αιώνος), που περιέχει το ελληνικό κείμενο της Αγίας Γραφής

Στην πνευματική δικαιοδοσία της μονής ανήκει το γυναικείο μετόχιο της Φαράν, με μεγάλο κήπο φυτεμένο με χουρμαδιές, οπωροφόρα δέντρα και λαχανικά. Άλλα μετόχιά της βρίσκονται στη Ραϊθώ, στο Κάιρο, στον Λίβανο, στην Κύπρο, στην Κωνσταντινούπολη και στην Ελλάδα.

Οι Βεδουίνοι προστάτες του μοναστηριού

Κατά την Αραβική Άνοιξη, η οποία ξεκίνησε από την Τυνησία το 2010 και επεκτάθηκε και σε άλλες χώρες και, βεβαίως, στην Αίγυπτο, οι Βεδουίνοι, οι οποίοι ζουν αρμονικά με τους μοναχούς της μονής, ήταν αυτοί που υπερασπίστηκαν τον χώρο.

Σύμφωνα με τον ηγούμενο της μονής Δαμιανό: «Τις μέρες εκείνες της επανάστασης κατά του Μουμπάρακ είχαμε έναν ξεσηκωμό και μια γενικευμένη αναρχία. Υπήρχαν φόβοι ότι κάποιες φυλές από το Βόρειο Σινά θα κατέβουν για λεηλασίες. Τότε οι Βεδουίνοι πήραν τα όπλα και δημιούργησαν έναν κλοιό, μια ασπίδα προστασίας γύρω από το μοναστήρι...
Υπάρχει ιστορικά μια καλή σχέση με τους μουσουλμάνους, με εξαίρεση κάποιες περιόδους. Λογικό είναι μέσα στους τόσους αιώνες να υπάρχουν και κάποια μελανά σημεία. Αυτά όμως ήταν ελάχιστα».

Ο σεβασμός προς τη διαφορετικότητα στην πίστη δεν υπήρξε, ωστόσο, το μοναδικό κίνητρο για το οποίο οι Βεδουίνοι ζώστηκαν τα άρματα και δημιούργησαν κλοιό ασφαλείας για τους 27 μοναχούς και, βεβαίως, τα ανεκτίμητης αξίας βιβλία, χειρόγραφα και βυζαντινά κειμήλια που φυλάσσονται, σε συνθήκες υψηλής ασφάλειας.
Γύρω από τη μονή κατοικούν περισσότεροι από 4.000 Βεδουίνοι, οι οποίοι ζουν από τον τουρισμό. Πριν από το ξέσπασμα της εξέγερσης, έφταναν στην περιοχή περίπου 300.000 τουρίστες το χρόνο.

Στο πλευρό των μοναχών και ο σεΐχης Ahmet Abou Rashed El-Gebali της φυλής Gabalia, που ζει στην περιοχή της Αγίας Αικατερίνας, ο οποίος τότε δήλωσε πως η προστασία της μονής και των ιερών τόπων αποτελούν ευθύνη της φυλής του, διαμηνύοντας σε όλους τους φανατικούς πως «δεν θα επιτραπεί σε κανέναν να βλάψει το μοναστήρι»...

 

ikivotos – 2φΑ

"Άγγελμα Χριστουγέννων "

 

-  "Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία" 
Σύνθεση: ΑΓΓΕΛΟΣ & ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΨΥΛΛΑΚΗΣ

 

2φΑ

"Μυστική αναγγελία "

 

Ματθαῖος Μουντές  -  "ΕἰΣΟΔΙΑ"


Ὑπάρχει ἕνα θέμα ὡραῖο:
νὰ γράψης στίχους μουσικούς, χλωμούς, νησιώτικους,
ποὺ νὰ διαβάζωνται μὲ τὴ βοήθεια τῆς φλόγας
ἑνὸς μικροῦ κεριοῦ ποὺ τρέμει,
κι ἀπὸ ψυχὲς ποὺ τρέμουν καὶ ποθοῦν...
Ὑπάρχει ἕνα θέμα ἑσπερινό, ὡραῖο πολύ:
γιὰ λιτανεῖες κοριτσιῶν λευκοντυμένων,
ἁγνῶν παιδιῶν - στὰ χέρια νὰ κρατοῦν
λαμπάδες καὶ χρυσάνθεμα...

Ὡραῖο θέμα, συγκινητικό,
πού ἔτσι καθὼς πασχίζεις νὰ τὸ γράψης,
ἔρχεται μὲς στὴν ἐρημιὰ ποὺ ζῆς καὶ σὲ χαϊδεύει
γλυκειὰ καὶ γαληνὴ σὰν καλησπέρα τῆς μανούλας σου
ἐκείνη ἡ εὐωδιὰ τῶν χρυσανθέμων
π' ἀνθοῦνε στὰ κηπάρια τοῦ Νοεμβρίου -
ἡ εὐωδιὰ ἡ παράξενη, ποὺ ἐκπλήσσει τοὺς ἀγγέλους
καθὼς τοὺς ἀναγγέλλει μυστικὰ
τὴν εἴσοδο τῆς ταπεινῆς Παρθένου...

 

myriobiblos – 2φΑ

                               

"Ο Γ. Τσαρούχης στο μέτωπο "

 

ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΑΡΟΥΧΗ  -  Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ
[Από το βιβλίο "Μαρτυρίες '40-'41", Κ. Χατζηπατέρα – Μ. Φαφαλιού]

Τις τελευταίες μέρες του πολέμου της Αλβανίας, στο χωριό Κούτσι, την ώρα που παίρναμε συσσίτιο στα σκοτεινά ακούσαμε το εξής νέο: Η Παναγία παρουσιάστηκε σ' έναν ανθυπασπιστή και αυτός την εξέλαβε για Αλβανίδα, προφανώς κατάσκοπο, και πήγε να την πυροβολήσει με το ρεβόλβερ του. Αυτή σήκωσε την παλάμη της να τον σταματήσει και τού είπε: “Μη χτυπάς. Ένα έχω να σου πω: τη Λαμπρή θα είσαστε στα σπίτια σας”.

Αμέσως δόθηκε διαταγή να χτιστεί εκκλησία στο μέρος που παρουσιάστηκε η Παναγία ή μάλλον να επισκευαστεί ένας γκρεμισμένος μύλος. Οι μύλοι όλοι στην Αλβανία είναι τετράγωνα κτίρια για καλαμπόκι. Μου πρότεινε ο διοικητής να κάνω τοιχογραφίες, αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Το μέρος αυτό εβάλλετο πολύ από τους Ιταλούς και εφοβόμουν. Δέχτηκα όμως να κάνω τέσσερις εικόνες για το τέμπλο, αν βρουν τέσσερις σανίδες.

Μπογιές είχε μαζί του ο λοχαγός μου, ο μακαρίτης Γεωργόπουλος, με την ελπίδα ότι θα μπορέσω να κάνω σκηνές από μάχες. Αυτές οι μπογιές εχρησίμευσαν στην αρχή του πολέμου για να καμουφλαριστούν τα νίκελ του αυτοκινήτου του διοικητού. Κι αργότερα, για να κάνω μερικά πορτραίτα του λοχαγού αυτού, που ήταν φιλότεχνος και βιβλιόφιλος. Ύστερα από πολλές έρευνες βρέθηκε ένα καπάκι από κιβώτιο. Εκεί πάνω ζωγράφισα την “Παναγία της Νίκης”, έχοντας ως πρότυπο μια κακοζωγραφισμένη Παναγία που κυκλοφορούσε σε δελτάρια.

Όταν τελείωσε, την εθαύμασαν όλοι οι στρατιώτες, και ένας λοχαγός με παζάρευε να του κάνω μια ίδια για την Κέρκυρα. Ο διοικητής του τάγματος έμενε μακριά από τα σπίτια που μέναμε εμείς, σε μια σκηνή καμουφλαρισμένη με κούμαρα. Ήταν μακριά η σκηνή του και έστειλε έναν μοτοσυκλετιστή, εξαιρετικά ωραίο και πολύ μάγκα, για να με κουβαλήσει εκεί που έμενε. Επήρα την εικόνα μαζί μου και καβάλησα τα καπούλια της μοτοσυκλέτας.

Καθώς πηγαίναμε στο διοικητή, έφραξαν σχεδόν το δρόμο στρατιώτες από την Άρτα, που είχαν στρατοπεδεύσει εκεί και είχαν πληροφορηθεί για την ύπαρξη της εικόνας.
Ήδη, το ταπεινό μου έργο, που δεν είχε στεγνώσει ακόμα, είχε αποκτήσει φήμη θαυματουργής εικόνας. Εκείνη την ώρα βάρεσε συναγερμός. Δηλαδή ένας στρατιώτης με μια σάλπιγγα τυλιγμένη σε ιμάντες από γκέτες από χακί ύφασμα, εσάλπισε. Εγώ και ο μοτοσυκλετιστής πέσαμε μπρούμυτα, σύμφωνα με τις διαταγές που είχαμε.
Κανένας Αρτινός δεν έκανε το ίδιο.
“Βρε συνάδελφε”, μου είπε ένας, “βαστάς την Παρθένα και φοβάσαι;” “Όχι, φίλε”, του απάντησα, “αλλά είμαι στρατιώτης και υπακούω στις διαταγές των ανωτέρων”. 

Όταν με είδε ο διοικητής με γένια και κακοτυλιγμένες γκέτες, μου είπε: “Έλληνας στρατιώτης είσαι εσύ ή Βούλγαρος αιχμάλωτος; Για να δούμε την εικόνα. Την έχεις κάνει άγρια την Παναγία, σαν Αρβανίτισσα. Και ο Χριστός είναι κι αυτός αγριωπός”.
Για να τον θαμπώσω του είπα κάτι από τους Ψαλμούς του Δαβίδ: “Ευλογητός ει Κύριε ο διδάσκων τας χείρας μου εις πόλεμον, τους δακτύλους μου εις παράταξιν”.

“Βλέπω είσαι και θεοφοβούμενος”, μου απάντησε. Φώναξε τον κουρέα, να με ξουρίσει και ένας στρατιώτης με βοήθησε να τυλίξω καλά τις γκέτες μου. Αισθανόμουνα σαν ηθοποιός του κινηματογράφου που τον ετοιμάζουν για γύρισμα. Και ο διοικητής είπε σε έναν ανθυπολοχαγό να μου βγάλει μια φωτογραφία με την εικόνα μαζί.
“Τώρα που είναι αξιοπρεπής Έλληνας στρατιώτης!”

Όταν γύρισα μετά τον πόλεμο στην Αθήνα, μου παραδώσανε αυτή τη φωτογραφία και την έχω ακόμα. Η εικόνα παρίστανε την Παναγία με τον Χριστό και στο κάτω μέρος τα θαύματά της. Αριστερά τον ανθυπασπιστή που πάει να πυροβολήσει την Παναγία και δεξιά τους στρατιώτες που πάνε να χτίσουν τον μύλο για να τον κάνουνε εκκλησία.

Την άλλη μέρα φύγαμε για τα Γιάννενα. Πάνω σ' ένα φορτηγό ήμαστε στριμωγμένοι και μερικοί τραγουδούσαν το “Έχε γεια καημένε κόσμε” και κανένα ταγκό της Βέμπο. Μερικοί απληροφόρητοι νόμιζαν ότι πανηγυρίζουμε και μας ρωτούσαν: “Επεσε το Τεπελένι;” 

Πριν φύγουμε ένας χωροφύλακας πήγε και παρέλαβε την εικόνα να την πάει στην εκκλησία που είχε ήδη χτιστεί. Ένας στρατιώτης που τον ήξερε μου είπε: “Αυτός δεν θα την πάει στην εκκλησία, θα την πάει στο σπίτι του να τη δώσει της μάνας του. Είναι πολύ θρήσκα κι αυτός ο ίδιος ανήκει σε θρησκευτική οργάνωση”. Δεν έμαθα ποτέ πού βρίσκεται αυτή η εικόνα. Άργε στο Κούτσι με τα δαντικά τοπία; Ή στο σπίτι του χωροφύλακα; Αγνοώ τελείως.

 

oupantos – 2fA

                                                             

"Συγχωρώ.. "

 

-  Μητροπολίτης Anthony Blοοm   
[από «Το Μυστήριo της ίασης», εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2008]

Συγχωρώ... κάνω χώρο στην καρδιά μου να χωρέσω με σένα,
με τον άλλο, με τον άλλο... Κάνω χώρο να χωρέσουμε μαζί.
Συγχωρώ, σημαίνει βλέπω τον άλλο όπως είναι,
με την αμαρτία του και την ανυπόφορη πλευρά του,
με όλα τα βαρίδια του και τα ελαττώματα του, και λέω:

- Θα σε κουβαλήσω, όπως ένα σταυρό,
θα σε κουβαλήσω μέχρι τη Βασιλεία του Θεού,
είτε το θέλεις είτε όχι.
Και είτε είσαι καλός είτε είσαι κακός,
θα σε κουβαλήσω στους ώμους μου,
θα σε φέρω μπροστά στον Κύριο και θα πω:

Κύριε, όλη μου τη ζωή κουβάλησα αυτόν τον άνθρωπο,
γιατί φοβόμουν μήπως χαθεί.
Τώρα είναι δικό Σου το θέμα να τον συγχωρήσεις,
στο όνομα της δικής μου συγχώρεσης, με το Άπειρο Έλεος Σου,
και να τον δεχθείς στην αγκαλιά Της Αγάπης Σου!

 

orthodoxianewsagency

vb - Ζωή
2φΑ

                                                                               

"Αυτοσυνειδησία.. "

 

-  Μητροπολίτης Anthony Blοοm   
[από «Το Μυστήριo της ίασης», εκδ. Εν πλω, Αθήνα 2008]

"Κύριε, τώρα τα καταλαβαίνω όλα! Σώσε με, σώσε με, με οποιοδήποτε τίμημα..."!
Αν σε μία τέτοια στιγμή αυτοσυνειδησίας εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά μας ο Σωτήρας ή αν έστελνε έναν άγγελό Του ή οποιονδήποτε άγιο Του, για να μας επιτιμήσει με αυστηρή φωνή και να απαιτήσει να μετανοήσουμε έμπρακτα αλλάζοντας τη ζωή μας, πιθανόν να το αποδεχόμασταν.

Τι θα γινόταν όμως, αν στη θέση του αγγέλου ή του αγίου ή της δικής Του παρουσίας, ο Χριστός μας έστελνε τον πλησίον μας (και μάλιστα αυτόν ακριβώς που δεν αγαπάμε και που θα μας βασάνιζε) και μας έθετε το ζωτικό ερώτημα "Μετάνιωσες στα λόγια ή στην πράξη;".

Τότε θα ξεχνούσαμε τα λόγια μας, θα καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας, θα αποκηρύσσαμε τη μετάνοιά μας και θα αναφωνούσαμε:
"Εξαφανίσου από δω! δεν θα ξανατιμωρηθώ εγώ από τον Θεό εξαιτίας σου, δεν θα μου κάνεις εσύ μάθημα, ούτε θα μ' οδηγήσεις εσύ στην καινούργια ζωή".

Θ' αφήναμε έτσι, να περάσει χαμένη και η ευκαιρία και το πρόσωπο που στάλθηκε από τον Κύριο για να μας γίνει η συνέπεια των αμαρτιών μας, το φόρτωμα που θα σηκώσουμε με υπομονή· θα πήγαινε χαμένο το πρόσωπο που στάλθηκε για να μας θεραπεύσει και να μας οδηγήσει με ταπείνωση στη Βασιλεία του Θεού, το πρόσωπο που θα μας έκανε να αποδεχτούμε τα πάντα με ετοιμότητα από τα χέρια του Θεού…

 

Ιδιωτική Οδός (σχόλιο)

2φΑ

                                                  

"Η τέχνη της Νηστείας "

-  Θανάσης Ν. Παπαθανασίου 
["Ποιμαντική Σκέψη της Εβδομάδος"
επίλογος στο μελέτημα: «Η χριστιανική νηστεία στη μετανεωτερική
κοινωνία - Ψηλάφηση των κριτηρίων», Σύναξη ‎133 (2015)]

«Νηστεία είναι η τέχνη να πεινάς και να διψάς.
Η πείνα και η δίψα είναι πάντα τα σημάδια, ότι μια ζώσα ύπαρξη έχει αρχίσει να φθείρεται και δεν θα επιβιώσει αν δεν λάβει απ’ έξω ενίσχυση υπό τη μορφή της τροφής.
Στη χριστιανική οπτική όμως, η πείνα και η δίψα θα μεταμορφωθούν σε αναζήτηση του ουσιώδους για τους ανθρώπους, δηλαδή της τροφής που δεν χάνεται (Ιω. 6:27).

Το Ευαγγέλιο λέει ότι ο Χριστός ήρθε αντιμέτωπος με τον διάβολο στην έρημο, αφού πρώτα πείνασε (Ματθ. 4:2-3, Λουκ. 4:2-3).
Ήταν ένας πεινασμένος και διψασμένος Θεάνθρωπος, αυτός που έδειξε μια νέα έξοδο από τους τρεις μείζονες θρησκευτικοπολιτικούς πειρασμούς του ανθρώπου:
το θαύμα που σκλαβώνει την ελευθερία,
το μυστήριο της αυτοεπιβεβαίωσης
και την εξουσία που υποτάσσει.

Το να είσαι Χριστιανός συμπίπτει με το να πεινάς και να διψάς, δηλαδή με το να είσαι μια ανολοκλήρωτη ύπαρξη, μια ύπαρξη εν τω γίγνεσθαι καθ’ οδόν, μέχρι να στηθεί το τελικό συμπόσιο, σε εμπόλεμη κατάσταση μέχρι την Ανάσταση, πεινασμένος και διψασμένος για δικαιοσύνη.  …

 

anastasiosk

π.Ζ – 2φΑ

                                          

 

"Το σπίτι "

 

Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ  -  ΤΟ ΣΠΙΤΙ

Περπατούσα μόνος πάνω στο δρόμο τον εξοχικό
την ώρα που ο ήλιος έκρυβε φιλάργυρα
τις τελευταίες χρυσές ακτίνες. Το φως της μέρας
έσβηνε σιγά- σιγά καθώς πλάκωνε το σκοτάδι.
Η θερισμένη γη κειτόταν σιωπηλή σαν κλαμένη χήρα.

Ξάφνου η διαπεραστική φωνή ενός παιδιού έσκισε τον αέρα,
αθέατη, αφήνοντας τη γραμμή του τραγουδιού πίσω της,
στο μουντό φως του δειλινού. Το χωριάτικο σπίτι του
βρισκόταν στην άκρη της έρημης χώρας,
πέρα από το χωράφι με τα ζαχαροκάλαμα,
κρυμμένο μέσα στις σκιές της μπανανιάς
και της αρέκας και της ινδοκαρυδιάς.

Σταμάτησα για μια στιγμή το μοναχικό μου περίπατο
κάτω από το φως των άστρων,
και είδα μπροστά μου τη σκοτεινιασμένη γη
ν' αγκαλιάζει με τα χέρια της αναρίθμητα σπίτια
γεμάτα κούνιες και κρεβάτια,
μητρικές καρδιές και βραδινές λάμπες,
και μικρές ζωές, γεμάτες από μια χαρά
που δεν ξέρει τίποτα για το τι αξία έχει για τον κόσμο.

 

logotehnias – 2φΑ

                                                       

"Η Μόμο "

 

Michael Ende  -  "H MOMO"

….   Κάποια μέρα όμως, ανάμεσα στους ανθρώπους της γειτονιάς διαδόθηκε πως κάποιος κατοικούσε τώρα τελευταία στα χαλάσματα.
Ήταν, λέει, ένα παιδί μάλλον κοριτσάκι. Κανένας όμως δεν μπορούσε να πει τίποτα με ακρίβεια γιατί τα ρούχα της ήταν κάπως παράξενα.
Τη λέγανε Μόμο ή κάπως έτσι.

Και πραγματικά, η εξωτερική εμφάνιση της Μόμο ήταν λιγάκι παράξενη και μπορούσε να τρομάξει τους ανθρώπους που δίνανε μεγάλη σημασία στην καθαριότητα και την τάξη.
Ήταν κοντούλα, λεπτούλα, έτσι που ήταν αδύνατο να πεις αν ήταν οκτώ χρονών ή δώδεκα.
Στο κεφάλι φύτρωναν αναμαλλιασμένες μπούκλες, μαύρες σαν πίσσα, που δείχνανε να μην τις είχε αγγίξει ποτέ ούτε χτένα ούτε και ψαλίδι. Είχε πολύ μεγάλα, πανέμορφα μάτια κι αυτά μαύρα σαν την πίσσα και πόδια στο ίδιο χρώμα γιατί γύριζε πάντα ξυπόλητη.

Τον χειμώνα μόνο έβαζε καμιά φορά παπούτσια, αλλά κι αυτά ήταν παράταιρα και της πέφτανε πολύ μεγάλα. Κι αυτό γιατί τίποτα απ αυτά που είχε η Μόμο δεν ήταν δικό της.
Ή τα είχε βρει κάπου ή της τα είχε χαρίσει κάποιος. Η φούστα της ήταν καμωμένη από διάφορα παρδαλά κουρέλια και της έφτανε ως τον αστράγαλο.
Από πάνω φορούσε ένα παλιό, πολύ μεγάλο της, αντρικό σακάκι, με μανίκια διπλωμένα στον καρπό. Η Μόμο δεν ήθελε να τα κόψει γιατί σκεφτόταν πολύ προνοητικά πως θα μεγάλωνε. Και ποιός μπορούσε να ξέρει αν θα ξανάβρισκε ποτέ ένα τόσο ωραίο και πρακτικό σακάκι με τόσες πολλές τσέπες;

Κάτω από τη χορταριασμένη σκηνή του ερειπωμένου θεάτρου υπήρχαν μερικές μισογκρεμισμένες καμαρούλες, που μπορούσες να τις φτάσεις μέσα από μια τρύπα στον εξωτερικό τοίχο.
Η Μόμο είχε φτιάξει εκεί το σπιτικό της.

Κάποιο μεσημέρι μερικοί άντρες και γυναίκες της γειτονιάς ήρθαν να τη βρουν και προσπάθησαν να της πάρουν λόγια. Η Μόμο στεκόταν και τους κοίταζε τρομαγμένη γιατί φοβόταν πως οι άνθρωποι αυτοί θα τη διώχνανε. Δεν άργησε όμως να καταλάβει πως οι άνθρωποι είχαν έρθει με φιλικές διαθέσεις. Ήταν και οι ίδιοι φτωχοί και ξέρανε πολλά για τη ζωή.

- Σ’αρέσει λοιπόν εδώ; ρώτησε ένας άνδρας.
- Ναι, αποκρίθηκε η Μόμο.
- Και θέλεις να μείνεις εδώ;
- Ναι, πολύ.
- Μα δεν σε περιμένει κανένας;
- Όχι.
- Θέλω δηλαδή να πω, δεν πρέπει να πας στο σπίτι σου;
-Το σπίτι μου είναι εδώ, βεβαίωσε γοργά η Μόμο.
- Κι από πού έρχεσαι παιδί μου;

Η Μόμο έκανε μια αόριστη χειρονομία, δείχνοντας πως ερχόταν από κάπου μακριά.
- Και ποιοί είναι οι γονείς σου; συνέχισε να τη ρωτάει ο άνθρωπος.
Το παιδί τον κοίταξε με αμηχανία, κοίταξε και τους άλλους και ανασήκωσε τους ώμους του. Οι άνθρωποι αντάλλαξαν ματιές κι αναστέναξαν.
- Μη φοβάσαι, συνέχισε ο άνθρωπος, δε θέλουμε να σε διώξουμε.
Θέλουμε να σε βοηθήσουμε.
Η Μόμο κούνησε αμίλητη το κεφάλι της, δεν έδειχνε όμως να είχε τελείως πειστεί.

- Είπες πως σε λένε Μόμο;
- Ναι.
-Είναι ένα όμορφο όνομα, αλλά δεν το έχω ξανακούσει. Ποιός σου έδωσε αυτό το όνομα;
- Εγώ, είπε η Μόμο.
- Έβγαλες έτσι η ίδια τον εαυτό σου;
- Ναι.
- Και πότε γεννήθηκες; Η Μόμο το σκέφτηκε και στο τέλος είπε:
- Όσο θυμάμαι υπήρχα από πάντοτε.
- Δεν έχεις καμιά θεία, κανένα θείο, καμιά γιαγιά, τέλος πάντων, κάποια οικογένεια όπου θα μπορούσες να πας;

Η Μόμο κοίταξε μονάχα τον άνθρωπο και για λίγο δε μίλησε.
 Έπειτα μουρμούρισε:
- Εδώ είναι το σπίτι μου.
- Ας είναι, έκανε ο άνθρωπος, είσαι παιδί ακόμα. Πόσων χρονών είσαι;
- Εκατό, είπε διστακτικά η Μόμο.
Οι άνθρωποι γέλασαν γιατί το πήραν για αστείο.
- Σοβαρά, πόσο είσαι;
- Εκατό δύο, απάντησε η Μόμο με ακόμα λιγότερη σιγουριά.

Πέρασε κάμποση ώρα, ώσπου να καταλάβουν οι άνθρωποι πως το παιδί ήξερε μονάχα μερικούς αριθμούς που κάπου είχε ακούσει, αλλά πως γι’ αυτήν δεν σήμαιναν κάτι το συγκεκριμένο, γιατί δεν είχε μάθει ποτέ της να μετράει.
-Άκου δω, είπε ο άνθρωπος αφού συμβουλεύτηκε τους άλλους, συμφωνείς να το πούμε στην αστυνομία πως είσαι εδώ;
Τότε θα σε πάνε σε κάποιο ίδρυμα όπου θα σου δίνουν να τρως και θα έχεις και το κρεβάτι σου κι όπου θα μάθεις να μετράς, να διαβάζεις και να γράφεις και πολλά άλλα ακόμα.
Τι λες για αυτό;
Η Μόμο τον κοίταξε τρομοκρατημένη.

-Όχι, μουρμούρισε, δε θέλω να πάω. Ήμουνα εκεί κάποτε.
Είχε κι άλλα παιδιά εκεί. Είχαν κάγκελα στα παράθυρα.
Κάθε μέρα έπεφτε ξύλο, πάντα άδικα.
Πήδηξα λοιπόν νύχτα τον τοίχο και το ’σκασα. Δε θέλω να ξαναπάω πίσω.
- Σε καταλαβαίνω, είπε ένας γέρος και κούνησε το κεφάλι του.
Και οι άλλοι το καταλάβαιναν και κείνοι και κούνησαν τα κεφάλια τους.
- Ας είναι, είπε μια γυναίκα, είσαι όμως μικρή ακόμα.
Πρέπει να σε φροντίζει κάποιος.
- Εγώ, είπε ξαλαφρωμένη η Μόμο.
- Θα τα καταφέρεις; ρώτησε η γυναίκα.

Η Μόμο έμεινε για λίγο σιωπηλή κι έπειτα είπε με σιγανή φωνή:
- Δε μου χρειάζονται πολλά.
Και πάλι κοιτάχτηκαν οι άνθρωποι, αναστέναξαν και κούνησαν τα κεφάλια τους.
- Ξέρεις Μόμο, άρχισε να λέει πάλι εκείνος ο άνθρωπος που είχε μιλήσει πρώτος, λέμε πως θα μπορούσες να βολευτείς σε κάποιον από μας. Έχουμε βέβαια πολύ λίγο χώρο όλοι μας και οι πιο πολλοί έχουν κιόλας ένα σωρό παιδιά, που πρέπει να ταΐσουνε, νομίζουμε όμως πως ένα παραπάνω δεν έχει καμιά σημασία. Πως το βλέπεις αυτό;
- Ευχαριστώ, είπε η Μόμο και χαμογέλασε για πρώτη φορά, σας ευχαριστώ πολύ.
Δε θα ’ταν όμως πιο απλό να μ’ αφήσετε να μείνω εδώ;

Οι άνθρωποι συσκέφτηκαν για κάμποση ώρα, είπανε αυτό και κείνο, στο τέλος όμως συμφώνησαν. Γιατί, πίστευαν πως το παιδί θα μπορούσε να καθίσει εδώ το ίδιο καλά όπως σε κάποιον απ’ αυτούς και θα φρόντιζαν τη Μόμο ομαδικά, γιατί θα ήταν πολύ πιο απλό για όλους μαζί παρά για έναν μόνο.

Βάλθηκαν λοιπόν να συγυρίζουν αμέσως τη μισογκρεμισμένη πέτρινη καμαρούλα, όπου είχε στήσει το σπιτικό της η Μόμο και να την επιδιορθώσουν όσο γινόταν.
Ένας απ’ αυτούς που ήταν χτίστης, έχτισε μάλιστα ένα πέτρινο τζάκι.
Κάπου βρέθηκε κι ένα σκουριασμένο μπουρί.

Ένας γέρος μαραγκός έφτιαξε στα γρήγορα με κάτι σανίδια από κάσες ένα τραπεζάκι και δυο καρέκλες. Και οι γυναίκες φέρανε ένα άχρηστο, στολισμένο με έλικες, σιδεροκρέββατο, ένα στρώμα που ήταν μόνο λιγάκι σχισμένο και δυο κουβέρτες.
Η πέτρινη τρύπα κάτω από τη σκηνή του ερειπωμένου θεάτρου έγινε ένα άνετο δωματιάκι.
Ο χτίστης, που ήταν και λιγάκι καλλιτέχνης, ζωγράφισε στο τέλος έναν όμορφο πίνακα με λουλούδια πάνω στον τοίχο. Ζωγράφισε ακόμα και την κορνίζα και το καρφί απ’ όπου κρεμόταν ο πίνακας.

Κι έπειτα ήρθαν τα παιδιά αυτών των ανθρώπων κι έφεραν ό,τι μπορούσαν να ξεκόψουν από το φαγητό τους, το ένα λίγο τυρί, το άλλο μια κόρα ψωμί, το τρίτο μερικά φρούτα και πάει λέγοντας.
Κι επειδή τα παιδιά ήταν πάρα πολλά, μαζεύτηκαν εκείνο το βράδυ τόσα, που μπόρεσαν να γιορτάσουν όλα μαζί την εγκατάσταση της Μόμο.
Ήταν μια όμορφη γιορτή, όπως ξέρουν να γιορτάζουν μονάχα οι φτωχοί.

Κι έτσι άρχισε η φιλία ανάμεσα στη μικρή Μόμο και τους ανθρώπους…

 

antikleidi

fb – Natalia
2fA

                                                             

"11 χρ. ΠΡΩΤΟΣ ο 74 του 38"

 

Ηλίας Γ. Αραμπατζιδάκης

Για ενδέκατη χρονιά ο 74χρονος φέτος, φτερωτός καπετάνιος Ηλίας Αραμπατζιδάκης τερμάτισε και πάλι πρώτος στη διαδρομή των 5.000 μέτρων του 38^ου Αυθεντικού Μαραθωνίου 2021, στην κατηγορία των 70-74 ετών.

Σε συνέντευξη του στο RuNNER Magazine.gr , το 2017, έλεγε:

- Μέχρι πέρυσι έτρεχα 150 χλμ. τον μήνα. Φέτος είπα να τρέχω λιγότερο, όμως πάλι τρέχω κοντά στα 150 χλμ. γιατί πλέον έχω πολλούς φίλους στο πάρκο και τους βοηθάω, όποτε μου το ζητήσουν, να συμπληρώσουν τα χιλιόμετρά τους.
- Ξεκίνησα να τρέχω γιατί είμαι λαίμαργος. Όταν βρω καλό φαγητό το ευχαριστιέμαι
(σσ. έχοντας αδυναμία στον ψητό μπακαλιάρο της Νέας Σμύρνης, με ποικιλία θαλασσινών και ψαράδικη παρέα).
- Μοναδικός μου στόχος, όσον αφορά το τρέξιμο, είναι «Να βγαίνω πρώτος μέχρι τα 70 μου».

Βέβαια ο στόχος έχει μετατεθεί στην επόμενη μία ή δύο δεκαετίες… δεδομένου ότι το αρχικό χόμπυ του πρωταθλητισμού μεταλλάχθηκε πλέον σε χούι…

Με τις ευχές μας, πάντοτε!!

2φΑ

"Φύση και προαίρεση "

 

-  Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς
[από τα «150 θεολογικά, ηθικά και πρακτικά Κεφάλαια»,
ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ των Ιερών Νηπτικών, τ. Δ΄]

78.  Κάθε φύση είναι πολύ μακριά και τελείως ξένη από την θεία φύση.
Γιατί αν ο Θεός είναι φύση, τα άλλα δεν είναι φύση.
Κι αν τα άλλα, είναι το καθένα φύση, Εκείνος δεν είναι φύση.
Όπως επίσης δεν είναι ούτε ον, αν τα άλλα είναι όντα.
Αν πάλι Εκείνος είναι ο Ων, τα άλλα δεν είναι όντα.
Αυτό θα δεις να ισχύει και για τη σοφία και την αγαθότητα και γενικά για όλα τα γύρω από τον Θεό ή σχετικά με τον Θεό λεγόμενα, όταν θεολογήσεις ορθά και σύμφωνα με τους Αγίους.

Τώρα, είναι και λέγεται φύση όλων των όντων ο Θεός, γιατί όλα τον μετέχουν, και από τη μέθεξη αυτή υπάρχουν.
Δεν εννοώ βέβαια μέθεξη της ουσίας Του -άπαγε-, αλλά της ενέργειάς Του.
Έτσι λοιπόν ο Θεός είναι η οντότητα των όντων, και είδος (μορφή) στα είδη, ως αρχικό είδος και σοφία για όσους αποκτούν σοφία, και γενικά είναι τα πάντα για όλα.
Χωρίς βέβαια να είναι φύση, γιατί είναι πάνω από κάθε φύση· χωρίς να είναι ον, γιατί είναι πάνω από όλα τα όντα· χωρίς να είναι ούτε να έχει είδος (μορφή), γιατί είναι πάνω από κάθε είδος.

Πώς λοιπόν εμείς θα πλησιάσομε τον Θεό;
Άραγε πλησιάζοντας την φύση Του; Αλλά κανένα κτίσμα δεν έχει, ούτε θα έχει κοινωνία ή εγγύτητα προς την υπέρτατη φύση.
Αν λοιπόν κανείς πλησίασε τον Θεό, οπωσδήποτε πλησίασε την ενέργειά Του.
Με ποιον τρόπο; Μετέχοντας σ’ αυτήν με τρόπο φυσικό;
Αλλά αυτό είναι κοινό σε όλα τα κτίσματα. Επομένως, πλησιάζει κανείς ή απομακρύνεται από τον Θεό, όχι με τα φυσικά του προσόντα, αλλά με όσα κάνει με την προαίρεσή του.

Και η προαίρεση είναι ιδίωμα μόνο των λογικών όντων.
Αυτά λοιπόν μονάχα από όλα τα άλλα, απομακρύνονται ή πλησιάζουν τον Θεό· πλησιάζουν με την αρετή ή απομακρύνονται με την κακία.
Αυτά μονάχα λοιπόν είναι δεκτικά, αθλιότητας ή μακαριότητας.
Εμείς όμως, ας σπεύσομε να επιτύχομε την μακαριότητα.

 

greekdownloads – 2φΑ

                                                                       

"Aγαπάτε τον κοσμάκη.. "

 

Ντοστογιέφσκι  -  Ύμνος Αγάπης
[από τους "Αδελφούς Καραμαζώφ"]

….   «Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου», δίδασκε ο στάρετς.
«Aγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ’ αυτούς που ζουν μες στον κόσμο, επειδή ήρθαμε δω πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοίχους, μα απεναντίας, ο καθένας που ’ρθε δω, μ’ αυτή και μόνο την πράξη του απόδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο…
Κι όσο περισσότερο θα ζει μοναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέπει να του γίνεται αυτό.
Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, τότε άδικα ήρθε δω πέρα.

Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσής μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ’ όλους τους κοσμικούς μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές.
Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήματος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά που ζει σε τούτη τη γη.

Γιατί αυτή η συνείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλλου ανθρώπου. Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι, μα είναι εκείνο που θα ’πρεπε να ’ταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης.
Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη.
Τότε μόνο ο καθένας από σας θα μπορεί ν’ αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρια του τ’ αμαρτήματα του κόσμου …

Ο καθένας σας ας αγρυπνεί πάνω απ’ την ίδια του την καρδιά κι ας εξομολογείται ακατάπαυστα στον εαυτό του. Μη φοβάστε τα κρίματα σας ακόμα κι όταν τα συνειδητοποιήσετε.
Φτάνει να μετανοείτε, μα μη θέτετε όρους στον Θεό.
Και πάλι σας το λέω, μην περηφανεύεστε. Μην περηφανεύεστε ούτε μπροστά στους μικρούς, ούτε μπροστά στους μεγάλους.

Μη μισείτε εκείνους που σας αποδιώχνουν, που σας λοιδορούν, που σας βρίζουν, που σας συκοφαντούν. Μη μισείτε τους άθεους, τους δάσκαλους του κακού, τους υλιστές, ακόμα και τους μοχθηρούς απ’ αυτούς, γιατί υπάρχουν ανάμεσά τους πολλοί αγαθοί και ιδιαίτερα στην εποχή μας.

Να τους μνημονεύετε, στις προσευχές σας και να λέτε: Σώσον, Kύριε, εκείνους που δεν έχουν κανέναν να πρoσευχηθεί για χάρη τους, σώσον κι εκείνους που δεν θέλουν να σου απευθύνουν προσευχές.
Και να προσθέτετε αμέσως: Δεν σε παρακαλώ Θεέ μου, από περηφάνεια, γιατί και γω ουτιδανός είμαι, πολύ περισσότερο όλων των άλλων…

Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού, μην αφήνετε να σας πάρουν το ποίμνιο οι ξένοι, γιατί αν ολιγωρήσετε ραθυμούντες και γίνετε περήφανοι κι ακατάδεχτοι ή ακόμα χειρότερα αν γίνετε ιδιοτελείς, τότε θα έρθουν απ’ όλες τις χώρες και θα σας υφαρπάσουν το ποίμνιό σας.

Εξηγείτε ακούραστα στο λαό το Ευαγγέλιο… Μην είστε φιλοχρήματοι…
Το ασήμι και το χρυσάφι μην το αγαπάτε, μην προσκολλείσθε σ’ αυτά…
Πάντα να έχετε πίστη… »

 

2φΑ

                                                             

"Κάτι το εξαιρετικό "

 

- Μάρω Βαμβουνάκη 
[Από την "Κυριακή Απόγευμα στη Βιέννη"] 

Αν αξίζεις ν’ αγαπηθείς, θα σ’ αγαπήσουν θες δε θες, θέλουν δε θέλουν θα σ’ αγαπήσουν.
Πάντα θα το λέω σε όσους δε βρίσκουν να ζευγαρώσουν και ρίχνουν το φταίξιμο στην εποχή, στη σημερινή κοινωνία, στους σημερινούς άντρες, στις σημερινές γυναίκες, στο άγχος, στους ρυθμούς της καθημερινότητας, στην υλόφρονα γενική τάση.

Ο μόνος τρόπος, η μοναδική συνταγή που υπάρχει είναι να ομορφύνεις τον εαυτό σου, να γίνεις ελκυστικός, εφόσον έχεις μέσα σου ομορφιά και ελευθερία και περιεχόμενο κυρίως, είσαι έτοιμος στην αγάπη, ώριμος για κάτι τέτοιο. Όλα τ’ άλλα τεχνάσματα θα σε ρίχνουν, αργά ή γρήγορα, από απογοήτευση σε απογοήτευση.

Και ώριμος στην αγάπη είναι εκείνος που μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανάγκη του αγαπημένου του, που μοιράζεται την ευθύνη, που δεν ασχολείται μόνο με τις δικές του ευαισθησίες, αλλά αναρωτιέται για τις ευαισθησίες εκείνου με τον οποίο σχετίζεται.
Και όταν του ζητάει, αλλά και όταν του δίνει, το δεύτερο είναι το λεπτότερο.

Όχι, δε στέρεψε η αγάπη σήμερα, ποτέ όσο υπάρχει ζωή δε στερεύει.
Ακόμη κι αν ο κανόνας είναι πως «οι άντρες στον καιρό μας δεν αξίζουν» ή «οι γυναίκες χάλασαν», εσύ να γυρέψεις το εξαιρετικό, γιατί έρωτας είναι η ανακάλυψη του εξαιρετικού.

Η αποκάλυψη του εξαιρετικού, λένε κάποιοι, και ίσως να είναι το ίδιο∙ η πρώτη πείθει τη δεύτερη να δεχθεί να συμβεί.
Του εξαιρετικού λοιπόν, εκείνου που θα ανατρέψει με χάρη τον άχαρο κανόνα.

 

to23ogramma – 2φΑ

                                                                       

"Και συ να λείπεις.. "

 

-  Γιάννης Ρίτσος «Οι γειτονιές του κόσμου»

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,
να 'ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
και συ να λείπεις,
να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου
με χρωματιστά φορέματα,
και συ να λείπεις,
οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
και συ να λείπεις.

Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,
πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια, και συ να λείπεις.
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει, η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,
δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις.

Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το χώμα,
και τα κουμπιά του σακακιού σου ν΄ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ' το χώμα, κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου
να μη λιώνει.

Όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει.

-Να λείπεις- δεν είναι τίποτα να λείπεις.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει, θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα
που γι' αυτά έχεις λείψει,
θα 'σαι για πάντα μέσα σ' όλο τον κόσμο... "

fb -.Τρίτο Πρόγραμμα
2fA

                                              

"Τρισάριθμον σύνθημα "

 

Ο Άγιος Βίκτωρ

Τρισάριθμον σύνθημα, των αθλοφόρων Χριστού,
υμνήσωμεν άσμασι, χαριστηρίοις πιστοί,
Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα τον γενναίον, και Βικέντιον θείον,
πλάνην την των ειδώλων, καταργήσαντας πίστει.
Αυτών ταις ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός,
σώσον τας ψυχάς ημών.

 

2φΑ

                                                      

"Το μικρό λυχνάρι.. "

 

-  Rabîndranâth Tagore

- Απάνω στην ερημική πλαγιά της ακροποταμιάς,
ανάμεσα στα χόρτα τα ψηλά, την ρώτησα:
«Κόρη! Πού τραβάς, σκεπάζοντας με την ποδιά σου τη φλόγα του λύχνου σου;
Το σπίτι μου είναι σκοτεινό και έρημο· δάνεισέ μου το φως σου».

Σήκωσε μια στιγμή σε μένα τα σκοτεινά της μάτια και με ατένισε στο σούρουπο της βραδιάς.
«Ήρθα κατά το ποτάμι», μου ‘πε, για να εμπιστευθώ στο ρέμα το λυχνάρι μου, όταν σβήσει η τελευταία του ήλιου αναλαμπή»

- Στη σιγαλιά του πυκνωμένου σκοταδιού, τη ρώτησα.
«Κόρη! Όλα τα φώτα σας είναι αναμμένα. Πού πας, λοιπόν, με τον λύχνο σου;
Το σπίτι μου είναι σκοτεινό και έρημο, δάνεισέ μου το φως σου».

«Ήρθα», μου ‘πε σε λίγο, «ν’ αφιερώσω το λύχνο μου στον ουρανό».
Και στάθηκα εκεί, κοιτάζοντας με μελαγχολία
το αδύνατο εκείνο φως, ανώφελα να χωνεύει στην έρημο.

- Στα σκοτάδια της νύχτας της βαθειάς κι’ αφέγγαρης, τη ρώτησα.
«Κόρη! Τι ζητάς, λοιπόν, κρατώντας, έτσι τον λύχνο σου απάνω στην καρδιά σου;
Το σπίτι μου είναι σκοτεινό και έρημο· δάνεισέ μου το φως σου».

Μια στιγμή σταμάτησε και σκεπτική με κοίταξε μέσα στο σκοτάδι.
«Έφερα το φως μου», είπε, «για να λάβω κι’ εγώ μέρος στη «Γιορτή των Φαναριών».

… Και στάθηκα και κοίταζα με λύπη το μικρό λυχνάρι να χάνεται ανώφελα
μέσα στα πάμπολλα φώτα της γιορτής.

 

beatrikn – 2φΑ

                                                                             

"Να ειρηνεύετε.. "

 

-  Άγιος Νεκτάριος

«Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στον Θεό. Εκείνος προνοεί για σας.
Μην γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε.
Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων,
γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει την δύναμη να τις εκπληρώσει
όπως Αυτός γνωρίζει.

Εσείς να ζητάτε από τον Θεό και να μην χάνετε το θάρρος σας.
Μην νομίζετε ότι επειδή ό πόθος σας είναι άγιος έχετε δικαίωμα
να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται.
Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε.

Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε τον Θεό».

 

2φΑ