Όταν η καρδιά μου είναι σκληρή και αποξηραμένη,
κατέβα ως εμένα, ω Κύριε μου, με βροχή
επιείκειας.
Όταν η χάρη χαθεί από τη ζωή, έλα σε μένα με ένα
ξέσπασμα τραγουδιού.
Όταν ο θόρυβος της δουλειάς υψώνει απ' όλες
τις μεριές τη βοή του και με κρατάει μακριά, παράμερα,
τότε έλα, Συ, ω Κύριε της Σιωπής, με την ειρήνη Σου
και την ανάπαυση Σου.
Όταν η άθλια καρδιά μου τρομαγμένη στριμώχνεται
σε μια γωνιά σα σκλάβος δεμένος,
σπρώξε την πόρτα μου, ω Βασιλιά μου, κι έμπα μ' αληθινή
Βασιλική πομπή.
Όταν επιθυμίες και πόθοι τυφλώνουν το πνεύμα μου
με απατηλές εικόνες, Συ, Άγιε Μοναδικέ,
Συ που όλα τα βλέπεις και σ' όλα αγρυπνάς
κι όλα τα προνοείς, τρέξε σε μένα με το σωτήριο
φως Σου, σπεύσε με την αστραπή και τον κεραυνό Σου.
40
Μέρες και μέρες έχει να βρέξει, Θεέ μου,
στην άνυδρη καρδιά μου. Ο ορίζοντας έχει μια άγρια
γύμνια — ούτε το πιο λεπτό σκέπασμα απαλού
σύννεφου, ούτε το πιο αόριστο σημάδι
απόμακρης δροσερής βροχής.
Στείλε την οργισμένη Σου θύελλα, με το ζόφο
του θανάτου, αν είναι αυτή η επιθυμία Σου,
και με τις καμτσικιές της αστραπής Σου κατατρόμαξε
τον ουρανό απ' άκρη σ' άκρη.
Μα, ανακάλεσε, ω Κύριέ μου, ανακάλεσε
τη διαπεραστική αυτή σιωπηλή κάψα, την αποπνιχτική,
και βουβή και σκληρή, που κατακαίει την καρδιά μου
με φρικτή απελπισία.
Της χάρης Σου το σύννεφο ας χαμηλώσει από ψηλά,
όπως το βουρκωμένο βλέμμα της μητέρας,
τη μέρα της πατρικής οργής…
2φΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου