"Καθημερινή ζωή "

 

Αντώνης Σαμαράκης - Να, γιατί είμαι χριστιανός
[από την "Ποιμαντική Σκέψη της εβδομάδος"]

Με ξανακάνει παιδί ο χριστιανισμός μου.
Μου ξαναδίνει το χαμένο όραμα του κόσμου. Το παιδικό.
Και γιατί, δίπλα στις βαθιές, στις μεγάλες χαρές, ο χριστιανισμός με συμφιλιώνει και με τις μικρές, τις απλές, τις καθημερινές, τις πάρα πολύ καθημερινές χαρές.

Αν έχει ο χριστιανισμός μου επιχειρήματα; Ναι, έχει... έχει ένα: Τον Χριστό.
Η προσωπικότητα αυτή με θέλγει, μου επιβάλλεται. Με πείθει.
Να γιατί είμαι χριστιανός, γιατί υπάρχει Αυτός, ο Χριστός.

Έχω φαντασία, να ακόμα ένας λόγος για να είμαι χριστιανός.
Για ν' αγγίξεις μια πραγματικότητα. την πραγματικότητα, χρειάζεται να έχεις φαντασία.
Κι είναι πολλοί αυτοί που είναι ανίκανοι να δουν και να νιώσουν την πραγματικότητα, από έλλειψη φαντασίας.

Παίρνει νόημα η ζωή μου σαν εγώ είμαι χριστιανός.
Συνηθισμένος αυτός ο λόγος, θα πείτε. Κοινότοπος. Έστω. Σύμφωνοι.
Γιατί όχι; Ν' αρνηθώ ότι ο χριστιανισμός μου δίνει νόημα στη ζωή μου, μόνο και μόνο γιατί αυτό είναι κοινή γνώμη;

Ω, μα την αλήθεια, τούτο θα ήταν κάτι δίχως καθόλου, μα καθόλου νόημα.
Γιατί μέσα μου έχω αγωνία. Κι ο χριστιανισμός μου είναι γεμάτος αγωνία.
Κι η αγωνία του εφαρμόζεται στη δική μου.
Μου δίνει την υποψία του πλησίον ο χριστιανισμός.
Την αίσθηση ότι υπάρχει αυτός, ο πλησίον.
Κι αυτή η αίσθηση σπάζει τη μοναξιά μου.

Όσον αφορά για ανησυχίες... Ναι, βέβαια, ο χριστιανός είναι ο άνθρωπος της γαλήνης, είναι αυτός που ξεκουράζεται πάνω στη μαλακή δάφνη της αιωνιότητας.
Είναι ο άνθρωπος που δεν έχει, που δεν αισθάνεται την ανάγκη να έχει, που δεν υπάρχει κανένας λόγος να έχει ανησυχίες, ανησυχίες γι' αυτήν εδώ την καθημερινή ζωή και για τα προβλήματά της. Έτσι, ε;

Και τα λένε όλα αυτά τα ψέματα και δεν κοκκινίζουν τουλάχιστον από ντροπή!
Γιατί εδώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Ο χριστιανός βασανίζεται ολοένα, κάθε στιγμή, από το όραμα του πλησίον.
Αυτή η πελώρια, αυτή η βαρύτατη αίσθηση της παρουσίας του πλησίον είναι αυτό που γεμίζει ανησυχίες τον χριστιανό και ανανεώνει ολοένα αυτές τις ανησυχίες.

Γιατί ο χριστιανός είναι ο μόνος που έχει τόσο έντονη την αίσθηση του πλησίον... γιατί αυτή ακριβώς η αίσθηση είναι η ουσία της πίστης του.
Ο χριστιανός, λοιπόν, είναι άνθρωπος της ανησυχίας.
Ο πλησίον δεν είναι κάτι έξω από τη ζωή την καθημερινή.
Είναι ένα πλάσμα τοποθετημένο εκατό τα εκατό μέσα σ' αυτή τη ζωή.
Και ο χριστιανός, ανησυχώντας για τον πλησίον, ανησυχεί για τη ζωή, για την καθημερινή ζωή.

 

π.Ζ – 2φΑ

                                          

Share