"Η δική μας γιαγιά... "

 

Λίνα Αλεξανδράκη  -  Η γιαγιά μας, Ρωμυλία Αγγελίδου-Αλεξανδράκη.

Ήταν μικρό κοριτσάκι, όταν ήρθε πρόσφυγας το 1923 μαζί με την οικογένειά της στην Ελλάδα. Ελληνίδα από την Κωνσταντινούπολη, με έναν περήφανο πατέρα που προτίμησε να αφήσει πίσω όλο του το βιός, παρά να αλλάξει το θρήσκευμά του και να μείνει στην αγαπημένη του Πόλη.

… Και ας άφησαν πίσω τους το πατρογονικό τους σπίτι στον Γαλατά και το εξοχικό τους στο Τεπέκιοϊ...
… και ας έθαψαν μάταια, εκείνη τη σκοτεινή νύχτα, όλα τους τα υπάρχοντα στον κήπο του αρχοντικού τους σπιτιού…
… και ας έραψαν λίγες μόνο λίρες μέσα στα ρούχα που φόρεσαν στο φευγιό τους…

… και ας ταξίδεψαν με μικρά παιδιά, τα οποία σκέπασαν με τις λίγες κουβέρτες που τους επέτρεψαν οι Τούρκοι να πάρουν μαζί τους…
… και ας έκλαψαν πικρά τον χαμό ενός μωρού στο μακρινό και δύσκολο ταξίδι για την Ελλάδα...
… και ας έπρεπε να ξεχάσουν τη ζωή όπως τη γνώρισαν μέχρι τότε…

… και ας έμειναν τον πρώτο καιρό σε ένα φτωχικό αντίσκηνο στο Λαύριο…
… και ας τους πλήγωσαν αποκαλώντας τους “τουρκόσπορους,” όταν έφτασαν στην πολυπόθητη και αγαπημένη πατρίδα...
… Και ας... και ας...

Και όμως... η γιαγιά μας ποτέ, μα ποτέ, δεν είχε να πει μια κακή κουβέντα για Τούρκους ή Έλληνες. Μέχρι το τέλος της ζωής της δεν μετέφερε τέτοιο βάρος στα παιδιά ή τα εγγόνια της. Κράτησε μόνο τις όμορφες ιστορίες που μπορούσε να θυμηθεί, και αυτές επέλεγε να μας διηγηθεί....

Γιαγιά μας, ξέρουμε ότι δεν κατάφερες να ξαναδείς το πατρογονικό σου σπίτι, όπως πάντα ονειρευόσουν. Αλλά, καλύτερα που δεν το έψαξες, επειδή, όταν πήγε ο μπαμπάς στην Πόλη, δεν το βρήκε στη θέση του...

Όμως, δεν πειράζει. Ένα απλό σπίτι ήταν, πέτρες που χτίζονται, μετά γκρεμίζονται και κάτι άλλο παίρνει τη θέση τους, κύκλοι είναι όλα αυτά, όπως όλα στη ζωή...

Το σημαντικό είναι αυτό που θυμόμαστε και κρατάμε από σένα: είσαι το παράδειγμα μια γυναίκας, που -παρά τις σκληρές δοκιμασίες της ζωής- παρέμεινες δυνατή.
Όμορφη, περιποιημένη και νοικοκυρά, όπως όλες οι Πολίτισσες, πολλές φορές αυστηρή, αλλά πάντοτε Κυρία.

Τι μας έμαθες; Πως μπορούμε να κάνουμε τον πόνο ένα εφαλτήριο για μια καλύτερη ζωή, και πως οφείλουμε να είμαστε πάντα αξιοπρεπείς και κύριοι σε κάθε περίστασή μας.
Ό,τι κι αν μας συμβεί.

Νομίζω ότι πολλές οικογένειες στο αγαπημένο μας Λαύριο έκαναν το ίδιο, καθώς κατάφεραν να χτίσουν ένα μέλλον πάνω στα αποκαΐδια μιας παλιάς ζωής.
Κι εμείς... ας διδαχτούμε από την ιστορία τους και ας ατενίσουμε την επόμενη μέρα με τη χαρά και τη ματιά ενός μικρού παιδιού...

 

"Η Λαυρεωτική στα παλιά τα Χρόνια"

fb – 2fA

                                      

Share