"Οι διαστάσεις της ζωής - Δ"

Οι διαστάσεις της ζωής.

Δ

Σε κάθε περίπτωση, η «φυγή» από το παρόν είναι καταστροφική.

Ενώ υποστηρίζει την εντύπωση της απομάκρυνσης από την αγχογόνο πηγή, δίνοντας αναβολή στην αντιμετώπιση του όποιου προβλήματος και υπόσχεται έτσι την προσωρινή έστω ανακούφιση, στην πραγματικότητα μας καθιστά δέσμιους ενός εποπτεύοντος αυστηρού «υπερεγώ», που κατακρίνει συνεχώς την άρνηση μας να αντιμετωπίσουμε άμεσα τον εαυτό μας σε επίπεδο «προσώπου», αλλά και τις μάταιες προσπάθειες μας να υποδυόμαστε στη ζωή, ρόλους ονειρικούς και επίπλαστους.

Και δεν είναι άλλος ο κριτής του εαυτού μας, από την ίδια μας την προσωπικότητα που αποκλείει την υπαγωγή και ένταξη της σε μηχανισμούς βιολογικών αναγκών και εξαρτήσεων. Οι ψυχικές διαταραχές, με αρχικές ενδείξεις το άγχος και τη δυσθυμία, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης σε μια προσωπικότητα, που κάτω από τον συνεχή καταιγισμό των εξωτερικών μηνυμάτων και πιέσεων, αδυνατεί να διατηρήσει τον αυτοέλεγχο της και χάνει τον προσανατολισμό της.

Πέρα από τις φυσικές διαστάσεις του χώρου στον οποίο ζούμε και του χρόνου που μας διατίθεται, η προσωπικότητα έχει ανάγκη να κινηθεί παράλληλα και σε μια διαφορετική διάσταση, ευρύτερη εννοιολογικά,  που να περιλαμβάνει τις προηγούμενες, αλλά να μην περιορίζει (όπως οι προηγούμενες) τις ιδιότητες και την ανάπτυξη της. Η «πνευματική» διάσταση επομένως, αν και προαιρετική, είναι απαραίτητο να ενταχθεί στη ζωή μας, ώστε να μας παρέχει πρόσβαση στο πεδίο της εσωτερικής ζωής, όπου τελικά αναπτύσσεται και καλλιεργείται η ψυχική υγεία..     

Μια πρώτη ένσταση όσων θεωρούν τον άνθρωπο απλά και μόνο έναν εξελιγμένο ζωικό οργανισμό, που ανέπτυξε νοημοσύνη και λογική, πιθανόν να υποστηρίζει πως η πνευματική διάσταση δεν υφίσταται στην πραγματικότητα, αλλά είναι μια αίσθηση εντελώς υποκειμενική και προϊόν της σκέψης, μη προκαθορισμένη και δεν μπορεί να ελεγχθεί. Όμως η προσωπικότητα είναι μια έννοια καθαρά πνευματική. Το ότι ενεργεί με εγκεφαλικά ηλεκτροχημικά κυκλώματα στη βιολογική έκφραση της, δεν της στερεί την ικανότητα και το δικαίωμα επιβεβαίωσης της πνευματικής της υφής, μέσα από την ελεύθερη επιλογή της δικής της διάστασης, για την ανάπτυξη της. Όπως και δεν της στερεί επίσης τη δυνατότητα, να ενεργεί με καθαρά πνευματικά κριτήρια όταν χρειάζεται, τόσο εναντίον της υλικής-σωματικής της υπόστασης, όσο και εναντίον των επί σειρά ετών εγκατεστημένων μαθήσεων και συνηθειών της.

Η πνευματική διάσταση δεν είναι ένα σχήμα λόγου, που έχει σκοπό να φιλοξενήσει την έννοια της ελεύθερης προσωπικότητας. Και προπαντός όχι την έννοια της ευρύτητας του πνεύματος ενός σκεπτόμενου ανθρώπου. Η πνευματική διάσταση, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τη διανοητική λειτουργία ή τη μόρφωση. Δεν είναι περιοριστική. Δεν είναι εξαρτώμενη. Δεν είναι μεταβαλλόμενη. Σαν ευρύτερη των φυσικών διαστάσεων, είναι περισσότερο αισθητή από τον χρόνο, περισσότερο συγκεκριμένη από τον χώρο. Δεν είναι κάπου, τότε. Είναι παντού, πάντοτε. Επομένως και εδώ και τώρα. Ο καθένας βρίσκεται ήδη εκεί με το πνεύμα του.

Όχι με τη φαντασία του, όχι με τη σκέψη του, αλλά με το πνεύμα του. Με το σύνολο της προσωπικότητας του. Κάθε φορά που η βούληση αποφασίζει να υπερβεί τις φυσικές διαστάσεις της ζωής ή να συμφιλιωθεί μαζί τους σε μια αρμονική συνύπαρξη, είναι η πνευματική διάσταση που διατηρεί την προσωπικότητα αρραγή, σε λειτουργική ετοιμότητα. Όταν η προσωπικότητα υποχωρεί στην πίεση, στη στέρηση, στη ματαίωση και στην απώλεια, είναι γιατί ασφυκτιά από την έλλειψη πνευματικής ατμόσφαιρας, είναι γιατί ο χώρος επισημαίνει τα όρια της φυλακής και ο χρόνος, την προθεσμία του θανάτου. Αντίθετα στην πνευματική διάσταση, η προσωπικότητα έχει τα χαρακτηριστικά της ελευθερίας και της χαράς, της δύναμης και της προσήνειας, της κοινωνίας και της υπέρβασης. Και τα μεταφέρει στη ζωή.   

Αν ζούμε το παρόν με τη θέληση μας, συμμετέχουμε με το συναίσθημα μας και συνεργαζόμαστε με τη νόηση μας, τότε η παρουσία αυτή του συνόλου της προσωπικότητας μας, σηματοδοτεί την ύπαρξη της πνευματικής διάστασης στη ζωή μας. Για να το δούμε και πιο απλά: όταν η βούληση έχει στόχους και έρεισμα, πίστη και προσανατολισμό, καμιά κατάσταση, κανένα εξωτερικό γεγονός, δεν μπορεί να υποβιβάσει και να συνθλίψει την προσωπικότητα. Αν η προσωπικότητα πάσχει, πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια στον εσωτερικό μας κόσμο.

Τις παρυφές της Πνευματικής Διάστασης, είναι εύκολο να τις προσεγγίσουμε άμεσα, στην τέχνη, τη μουσική, την ποίηση, την επιλεγμένη λογοτεχνία, στη σιωπή, στους ήχους και στην ομορφιά της φύσης, όταν αφανίζουμε τον εαυτό μας στην προσευχή, στην ψυχική ανάταση, όταν μετέχουμε στις εκδηλώσεις της ζωής χωρίς όρους και απαιτήσεις, όταν δινόμαστε ολόψυχα σ’ έναν σκοπό.

Τι κοινό έχουν όλα αυτά; Ότι η προσωπικότητα σε κάθε περίπτωση, βρίσκεται σε ιεραρχική συνέργεια των λειτουργιών της, ότι συνυπάρχει αρμονικά με το φυσικό περιβάλλον, αλλά αφίσταται σημαντικά από τη μονομερή επιρροή του και ότι η εγκεφαλική ηλεκτρική δραστηριότητα, έχει κατά πολύ μειωμένη τη συχνότητα της. Τρεις παράμετροι χωρίς έκδηλη σχέση, που χρειάζονται αρκετή ανάπτυξη, για να γίνουν κατανοητές οι δυνατότητες και τα πλεονεκτήματα που προσφέρει η αξιοποίηση τους, στη διασφάλιση της ψυχικής ισορροπίας.

Η έννοιες της προσωπικότητας, του ψυχισμού, των κύριων ψυχικών λειτουργιών και της ψυχής, είναι στην πραγματικότητα ταυτόσημες. Αναφέρονται στην τριαδικότητα του «προσώπου». Στην αντιμετώπιση των ψυχικών διαταραχών, επουσιωδών ή σοβαρότερων, η οποιαδήποτε ψυχοθεραπευτική μέθοδος ή αντιμετώπιση, θα πρέπει πάντοτε να λαμβάνει υπ’ όψη της την ιεράρχηση των ψυχικών λειτουργιών και την αναγκαιότητα ανάπτυξης και έκφρασης των ιδιοτήτων της προσωπικότητας, γιατί εκεί εδράζεται η υγεία ή η διαταραχή.

Ωστόσο η πορεία στην πνευματική διάσταση, που αδυνατεί να την δεχθεί η επιστήμη, αλλά παρέχει ευρύ πεδίο στην παραψυχολογική έρευνα, κρύβει πολλά μονοπάτια γεμάτα κινδύνους, ηθικούς και ψυχολογικούς, ώστε μόνο με την καθοδήγηση κατάλληλου πνευματικού οδηγού, θα πρέπει κάποιος να επιχειρεί βαθύτερη διείσδυση. Αυτά όμως είναι πέρα από τους στόχους της ψυχικής υγείας.

Ο δικός μας συγκεκριμένος «προσωπικός» στόχος, είναι να αναλάβει η βούληση τον ηγετικό ρόλο της παρουσίας της στο παρόν, ώστε η ζωή να αποκτήσει και πάλι νόημα, περιεχόμενο και χαρά. Χωρίς επιφυλάξεις, δισταγμούς και αναβολές. 

Αν δεχόμαστε τη ζωή σαν δώρο Θεού, τότε η διαταραγμένη σχέση μας με το παρόν είναι αμάρτημα, αφού είναι άρνηση της ζωής και επομένως άρνηση του Θεού.

Αν στη ζωή μας δεν υπάρχει θέση για τον Θεό, τότε η αναθεώρηση της προσωπικότητας μας, ίσως μας δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε την εικόνα Του.

*  [ 4^ο μέρος από 4]



                                            

                                                   

 

"Το μπλε φεγγάρι"

Το δεύτερο φετινό Αυγουστιάτικο φεγγάρι.

Τη νύχτα της Κυριακής 26 Αυγούστου και το πρωί της Δευτέρας 27 Αυγούστου του 1883, έγινε η μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου του μικρού νησιού Κρακατόα [Krukatau], μεταξύ των νησιών Σουμάτρα και Ιάβα, στην Ινδονησία.

Η συνολική ισχύς της έκρηξης, υπολογίστηκε ότι ήταν 13.000 φορές μεγαλύτερη από αυτήν της ατομικής βόμβας που κατέστρεψε τη Χιροσίμα. Τεράστιες ποσότητες ηφαιστειακής στάχτης εκτινάχθηκαν σε όλα τα στρώματα της ατμόσφαιρας και κάλυψαν τη γη. Για μεγάλο διάστημα από τη μέρα εκείνη και σε όλα τα μέρη του κόσμου, ο ήλιος στη δύση του φαινόταν κατακόκκινος και το φεγγάρι, μπλε!

Επειδή ο κόσμος δεν γνώριζε αν το φαινόμενο αυτό είχε ποτέ ξανασυμβεί, έμεινε η συνήθεια να ονομάζουν μπλε Σελήνη, οτιδήποτε είναι ασυνήθιστο και σπάνιο. Όμως η ονομασία αυτή, αποδίδεται κυρίως στη δεύτερη πανσέληνο του ίδιου μήνα.

Όλοι οι μήνες εκτός από τον Φεβρουάριο, μπορούν να έχουν δυο φορές πανσέληνο, την 1η και στις 30 ή στις 2 και στις 31, όπως συμβαίνει με τον φετινό Αύγουστο.

Τα περισσότερα έτη έχουν δώδεκα πανσελήνους, καθώς ωστόσο ο σεληνιακός μήνας είναι μικρότερος από το μέσο μήνα του ημερολογίου, κάθε ημερολογιακό έτος περιλαμβάνει δώδεκα σεληνιακούς κύκλους και έντεκα ημέρες ακόμη. Όταν αυτές αθροίζονται, εμφανίζεται μέσα στο χρόνο μια επιπλέον πανσέληνος (13^η). Αυτό επαναλαμβάνεται περίπου κάθε 2,5 με 3 χρόνια.
Η επόμενη διπλή πανσέληνος θα είναι στις 2 και 31 Ιουλίου του 2015.

Όταν έχουμε Πανσέληνο, η Σελήνη είναι αντικριστά από τον Ήλιο σε σχέση με μας, οπότε όταν ο Ήλιος δύει, η Σελήνη ανατέλλει και επομένως είναι ορατή όλο το βράδυ.

  

Επειδή η  Σελήνη ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται, άλλοτε φωτίζεται από τον Ήλιο στην ορατή της σε μας πλευρά και άλλοτε στη μη ορατή, λέγεται πως ανάλογα ευνοεί την ανάπτυξη ιδεών, σχετικών με το μέλλον κατά το Πρώτο της Τέταρτο (που γεμίζει το φεγγάρι), το παρόν όταν έχει Πανσέληνο και το παρελθόν κατά το Τρίτο Τέταρτο, ενώ θεωρούνται μη γόνιμες οι ιδέες κατά την περίοδο της Νέας Σελήνης.

      

"Οι διαστάσεις της ζωής - Γ"

Οι διαστάσεις της ζωής.


Γ

Ο σχεδιασμός αφορά στο μέλλον. Ο προγραμματισμός, στο σήμερα.

Εφαρμόζοντας στην πράξη το πρόγραμμα των ενεργειών της κάθε μέρας, η βούληση [που ενέκρινε και αποδέχθηκε τον προγραμματισμό] ηγείται των ενεργειών μας, το συναίσθημα τις κινητοποιεί με τον ενθουσιασμό της προσδοκίας του αποτελέσματος και η νόηση συμμετέχει, παρέχοντας γνώση και λύσεις.

Συνειδητή παρουσία μας στο τώρα, σημαίνει την ενεργό βουλητική, συναισθηματική και νοητική συμμετοχή μας, στην κάθε στιγμή της ημέρας. Τότε, ζούμε το παρόν. Μια υγιής προσωπικότητα έχει την ικανότητα να ζει συνεχώς στο παρόν. Όσο λιγότερο «υγιής» είναι η προσωπικότητα, τόσο μεγαλύτερη είναι και η τάση της να απομακρύνεται από την πραγματικότητα, να συμμετέχει λιγότερο στο παρόν και σαν συνέπεια, να έχει περιορισμένη αντίληψη της ζωής.

Όταν η βούληση για πολλούς λόγους υπολειτουργεί, το συναίσθημα μένει αντίστοιχα ακάλυπτο και προβάλει ανάγκες αναπλήρωσης (επιθυμίες), που απαιτεί να εκπληρωθούν. Στην πραγματικότητα είναι το αίσθημα μοναξιάς, δηλαδή μειωμένης κοινωνίας που δημιουργεί τις ψυχολογικές ανάγκες και την κυμαινόμενη δυσθυμία.

Ο εκτεθειμένος στα αγχογόνα ερεθίσματα εαυτός μας τότε, για να μην παραμένει συνεχώς σε ένα δυσάρεστο παρόν, που δεν του παρέχει ικανοποιήσεις και μη έχοντας τη δυνατότητα να αλλάξει τις συνθήκες του περιβάλλοντος, είναι πιθανό να στραφεί στον χώρο των αναμνήσεων. Θα αναζητήσει εκεί, μια προσωρινή έστω αποδυνάμωση στο πρόβλημα, ανατρέχοντας σε εποχές «ευτυχέστερες». Ένα τέτοιο διάλειμμα νοητικής αναπαράστασης του παρελθόντος, μπορεί να εμπλουτιστεί και με πλασματική αντικατάσταση ορισμένων ανεπιθύμητων στοιχείων, με άλλα περισσότερο αποδεκτά.

Άλλοτε, το πρόβλημα επιτείνεται από τη φυγή αυτή, γιατί μας εκτρέπει συνειρμικά στην αναβίωση ψυχοτραυματικών εμπειριών, που κάποτε την επιζητούμε οι ίδιοι σαν αυτοτιμωρία (εξιλέωση σε υποβόσκουσες ενοχές), με την εμμονή προσκόλλησης της μνήμης μας, με παθολογικούς ψυχολογικούς μηχανισμούς, σε οδυνηρές εικόνες του παρελθόντος,

Η αναβίωση αυτή, ελεγχόμενη ή καθοδηγούμενη ψυχαναλυτικά από έναν υγιή και έμπειρο ψυχοθεραπευτή, μπορεί να οδηγήσει σε αποφόρτιση παλαιών οδυνηρών καταγραφών και σε λύση εγκατεστημένων προβληματικών αδιεξόδων. Οπωσδήποτε, υπάρχει ο κίνδυνος της εμπλοκής σε ανακύκλωση παθολογικών επαναλήψεων και σε επίταση των ανάλογων συναισθηματικά φορτισμένων συμπεριφορών, μέσα από την ανατροφοδότηση των αρνητικών μηνυμάτων.

Η ανάγκη διαφυγής μπορεί να στραφεί φυσικά και προς τα εμπρός, σε αυτοσχέδια σενάρια για το μέλλον, που να ανταποκρίνονται στις επιθυμίες που προβάλλει απαιτητικά το συναίσθημα. Η φαντασία, υποκαθιστά και πάλι την πραγματικότητα. Η φυγή αυτή, προσφέρει μια μετέωρη ευφορία χωρίς διάρκεια και εξαντλείται αφήνοντας το συναισθηματικό κενό της απουσίας μας από τη ζωή, να αναπαράγει την ανάγκη μας για ικανοποίηση και να μας οδηγεί ξανά προς την άρνηση της ζωής.

Παράλληλα με τις αναπολήσεις των αναμνήσεων και τις φαντασιωσικές περιπλανήσεις, στην ίδια λανθασμένη κατεύθυνση μπορεί να οδηγήσει και η κακή χρήση του Διαδικτύου, με τον εθισμό της πρόσδεσης μας σε μια  εικονική πραγματικότητα περισσότερο ευχάριστης και λιγότερο απαιτητικής.

Προς όποια κατεύθυνση και να στραφούμε όμως, οι συνέπειες της απουσίας από το «τώρα», θα είναι το ίδιο βλαβερές. Στο παρόν, θα παραμείνει τραγικά εγκαταλειμμένο για να μας αντιπροσωπεύει «απρόσωπα» και ανεξέλεγκτα, το ασυνείδητο. Τότε, το ποσοστό ανενέργειας της βούλησης αναπληρώνεται από τις ενστικτώδεις παρορμήσεις προς ικανοποίηση των επιθυμιών, η έλλειψη συναισθηματικής επένδυσης στη τρέχουσα ζωή, προσθέτει ένταση, άγχος και κατάθλιψη και η δημιουργική σκέψη στρέφεται στους μηχανισμούς αυτοάμυνας, της εκλογίκευσης (ότι μου συμβαίνει, οφείλεται σ’ αυτές τις λογικοφανείς αιτίες), της προβολής (δεν φταίω εγώ που βρίσκομαι σ’ αυτή τη θέση, αλλά οι άλλοι) ή σε κάποιες περιπτώσεις, της απώθησης και της πλήρους άρνησης συγκεκριμένων γεγονότων, σε μια μάταιη αναζήτηση συναισθηματικής εξισορρόπησης.  

Το αποτέλεσμα είναι να περνά η ζωή, χωρίς να τη ζούμε και αυτό απεικονίζει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουργική αδράνεια της βούλησης. Περιοριζόμαστε σε μια παθητική κατάσταση ύπνωσης και προσπαθούμε να αντεπεξέλθουμε στην προσωπική ή την κοινωνική μας ζωή,  επιστρατεύοντας -υπό πίεση- όσες ψυχικές εφεδρείες μας απομένουν, στο να ξεδιπλώνουμε ανεκτά για τους άλλους και επώδυνα για μας, τη συρρικνωμένη προσωπικότητα μας. Τα αισθήματα ενοχής, επιτείνουν το σύμπλεγμα των εσωτερικών αντιστάσεων, καθώς και το σκοτάδι της άρνησης μας, να δεχθούμε τη ζωή ανεπιφύλακτα, ευχαριστιακά, χωρίς ανερμάτιστες υπεκφυγές.

*  [ 3^ο μέρος από 4]

"Robert Lax"

Ρόμπερτ Λαξ (1915-2000)

[Αμερικανός ποιητής

 – ο ερημίτης για 35 χρόνια, της Καλύμνου και της Πάτμου]

"Για μένα η ζωή μας είναι η κάθε στιγμή. Δεν έχει σαράντα χρόνια πρόγραμμα. Σε κάθε στιγμή που ζεις, υπάρχουν δύο πράγματα τουλάχιστον: Υπάρχει ο Μόσχος και υπάρχει ο Θεός. Και μετά ό,τι σου φέρνει ο Θεός."

"Το τι σου φέρνει ο Θεός είναι μυστικό. Και πρέπει να το δεις όσο μπορείς με αγάπη και σεβασμό και με ευχαριστίες. Αυτό είναι όλο. Δεν έχω άλλο πρόγραμμα. Θα περιμένεις την κάθε στιγμή να ανοίγει σαν λουλούδι και θα το βλέπεις με αγάπη."

"Όταν βλέπεις τα πράγματα έτσι, δεν βλέπω πως μπορείς να έχεις προβλήματα και αμφιβολίες. Δεν κυνηγάς για πράγματα, αλλά ό,τι βρεις μπροστά σου θα το δεις με εκτίμηση και ευγνωμοσύνη."

 

"Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, στον τομέα της αγάπης, δεν διορθώνονται με λιγότερη υπομονή, με λιγότερη αγάπη. Τα λάθη στον τομέα της υπομονής, στον τομέα της αγάπης, διορθώνονται με περισσότερη υπομονή, με περισσότερη αγάπη."

"Οι καλύτερες μέρες είναι πάντα μπροστά για όλους, όσο κι αν έχουν κλάψει για αγαπημένους που έχασαν."

"Στην παρέα, δεν πρέπει να είναι πάνω από δυο. Αλλιώς, νιώθεις μόνος."

*  Στοιχεία από το http://moschoblog.blogspot.gr/

"Οι διαστάσεις της ζωής - Β"

Οι διαστάσεις της ζωής. 

Β

Η ζωή στον φυσικό κόσμο είναι μια χρονική διαδρομή, αλληλοδιαδοχής γεγονότων.

Άλλοτε γεμίζουμε τον χρόνο μας με δικές μας ενέργειες, άλλοτε η συμμετοχή μας περιορίζεται στην παρακολούθηση ενεργειών άλλων. Υπάρχουν και κάποιες φορές που η ψυχολογία μας της στιγμής, αποσυντονίζεται από τον χρόνο και  αφηνόμαστε να ξεφύγουμε συναισθηματικά προς το παρελθόν ή το μέλλον. Αποσύρουμε δηλαδή το συναίσθημα μας και απουσιάζομε από το παρόν. Αυτό μας συμβαίνει πολλές φορές απρογραμμάτιστα, σαν να κάνουμε ένα διάλειμμα στην αντιμετώπιση των ευθυνών μας, να παίρνουμε μια άτυπη άδεια από τις υποχρεώσεις μας, να βάζουμε για λίγο σε μια παρένθεση τη ζωή μας. Γιατί το συναίσθημα, όταν δεν αντλεί άμεση ικανοποίηση από το παρόν, την αναζητά με όχημα τη φαντασία, αλλού.

Όμως δεν μπορούμε να ζήσουμε το μέλλον, αφού δεν ήρθε ακόμα, αλλά ούτε και το παρελθόν αφού έχει περάσει. Έτσι τις ώρες εκείνες, «ζούμε» στη φαντασία μας το μέλλον και το παρελθόν, εντάσσοντας τα στο παρόν πλασματικά, με τις διαδικασίες μιας συνειρμικά αυτοματοποιημένης παθητικής απεικόνισης (ονειροφαντασίες, ονειροπολήσεις και φαντασιώσεις).

Αντίθετα, η ενεργητική αξιολόγηση και αξιοποίηση στοιχείων του παρελθόντος (ανάμνηση και ιστορία) ή η ενεργητική επεξεργασία δεδομένων του παρόντος, που τα προβάλουμε στο μέλλον με τη δημιουργική φαντασία (σχεδιασμός και προοπτική)  είναι ενέργειες που συμβαίνουν στο παρόν και χαρακτηριστικές μιας υγιούς προσωπικότητας. 

Η δυνατότητα μας να «ζούμε», περιορίζεται μόνο στο παρόν, το «τώρα». «Παρόν», στη συνείδηση μας είναι μόνο η κάθε στιγμή, που ακολουθεί την προηγούμενη και την διαδέχεται η επόμενη, στη συνεχή ροή του χρόνου και συνειδητοποιούμε τη στιγμή αυτή, στο μέτρο που συμμετέχουμε συναισθηματικά στα όσα συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της.

Το παρόν καταγράφεται στη συνείδηση και στη μνήμη μας, ανάλογα με τη φόρτιση της στιγμής. “Στιγμές” ευτυχίας ή οδύνης, τραυματικές ή πληρότητας, με ιδιαίτερη ένταση φορτισμένες συναισθηματικά, εντυπώνονται ανεξίτηλα στη (συναισθηματική) μνήμη, επηρεάζουν τον  χαρακτήρα και μπορούν να τροποποιήσουν την προσωπικότητα μας.     

Το «τώρα», μπορούμε να το προσδιορίσουμε σαν ένα σύνολο στιγμών ικανής διάρκειας, ώστε να περιλαμβάνει μια συγκεκριμένη ενέργεια. Το «σήμερα» αντίστοιχα, η κάθε μέρα μας, περιλαμβάνει στη διάρκεια του και τις τρεις έννοιες –παρελθόν, παρόν και μέλλον-, αλλά το παρελθόν είναι ακόμα εντελώς πρόσφατο και το μέλλον άμεσα επερχόμενο. Έτσι η σημερινή μέρα, που μπορεί να αποτελέσει την περισσότερο πρόσφορη χρονική μονάδα ζωής, εμπεριέχει κατά κάποιον τρόπο και την έννοια της αιωνιότητας.

Η ημέρα, μπορεί να οριοθετηθεί στην αντίληψη του καθενός διαφορετικά, σαν ημερομηνία, σαν 24ωρο ή σαν τη χρονική απόσταση από την ανατολή ως τη δύση του ήλιου. Συνήθως ο χρόνος μιας ημέρας, έχει διάρκεια κατανοητή από τους περισσότερους στην καθημερινότητα μας, σαν το διάστημα από την πρωινή αφύπνιση μέχρι τον επόμενο νυχτερινό ύπνο, όσο δηλαδή μπορούμε να ενεργούμε συνειδητά και συνεχόμενα, ακολουθώντας ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα. 

Οι ενέργειες, είναι το απαραίτητο στοιχείο της ζωής, που μας συνδέει (μας παρέχει την αίσθηση συμπόρευσης) με τον χρόνο, μας διατηρεί σε εγρήγορση στο παρόν και μας δίνει έτσι την ευκαιρία να συνειδητοποιούμε τις εμπειρίες μας. Ενεργώντας, φυσικά ή πνευματικά, παραμένουμε συντονισμένοι στον ρυθμό του χρόνου, συμμετέχουμε στη ζωή, είμαστε παρόντες. Η αδράνεια, η απραξία, η ανία, η ακηδία και τα αρνητικά συναισθήματα, μας αποσύρουν από την «τρέχουσα» ζωή και μας υποβιβάζουν σε αμέτοχους (παθητικούς ή εμπαθείς) θεατές της. 

Συχνά στη συνείδηση μας, ταυτίζουμε τις έννοιες του τώρα και του σήμερα. Η εννοιολογική άμβλυνση του «τώρα» και η διεύρυνση του στον χώρο του «σήμερα», μας παρέχει άνεση στον προγραμματισμό των ενεργειών, μας αποφορτίζει από το άγχος του «επείγοντος» και της αίσθησης «συσσώρευσης εκκρεμοτήτων» και το μέλλον αποκτά έτσι ευκρινέστερη ορατότητα, προοπτική και δυνατότητα σχεδιασμού.   

*  [ 2^ο μέρος από 4]

"Οι διαστάσεις της ζωής - Α"

Οι διαστάσεις της ζωής.  

[Εισαγωγικό σημείωμα στην "Ψυχοθεραπεία Προσώπου"]

Α

Ο τόπος και ο χρόνος είναι τα περιοριστικά μεγέθη που πρέπει να υπερβεί το πνεύμα, για να βιώσει ο άνθρωπος την ψυχική υγεία.

Η έννοια της ψυχικής υγείας είναι πολύ βαθύτερη και ουσιαστικότερη, από την απλή έλλειψη αναγνωρίσιμης ψυχοπαθολογίας οποιασδήποτε μορφής.

Ψυχικά υγιής είναι εκείνος που τείνει να έχει ολοκληρωμένη προσωπικότητα, με φανερές στη συμπεριφορά του, τη δημιουργικότητα και την ευθυκρισία, τη χαρά και την αγάπη, τη σοφία και τη μετριοφροσύνη. Η απόλυτη ψυχική υγεία όμως, είναι μια κατάσταση ιδεατή. Στα μέτρα της κοινωνίας μας, η πρακτική των συμβιβασμών θεωρεί σαν υγιές και φυσιολογικό αυτό που υποδεικνύουν οι στατιστικές, δηλαδή ό,τι επικροτεί η πλειοψηφία. 

Ωστόσο, αν κάποιος ενδιαφέρεται για την «ταυτότητα» της προσωπικότητας του και θέλει να ερευνήσει στη ζωή του τις πραγματικές δυνατότητες του στην προσέγγιση του πρότυπου της ψυχικής ισορροπίας, θα πρέπει να ξεκινήσει με την κατανόηση μερικών βασικών εννοιών, που θα αποτελέσουν και τα θεμέλια των όσων επιδιώκει.

Το «εδώ και τώρα», έχει χρησιμοποιηθεί κατ’ επανάληψη από ψυχιάτρους και ψυχολόγους στις ψυχοθεραπευτικές τους μεθόδους. Και δίκαια, γιατί πρόκειται για τις δυο έννοιες, του τόπου και του χρόνου, που όσο παραμένουν αδιευκρίνιστες και απροσδιόριστες, αποτελούν εστίες ανάπτυξης παρερμηνειών, υποκειμενικών αδιεξόδων και αυθαίρετων συμπερασμάτων. Γι’ αυτό άλλωστε και λέμε για κάποιον που πελαγοδρομεί, πως βρίσκεται «εκτός τόπου και χρόνου».

Το «εδώ» κατ’ αρχήν, σαν έννοια με ψυχολογικές επιπτώσεις, δεν αναφέρεται μόνο στον τόπο και στη σχέση μας μ’ αυτόν και τους γύρω μας, αλλά και σε όλα τα δεδομένα, εσωτερικά και εξωτερικά, που ισχύουν και μας επηρεάζουν μια συγκεκριμένη στιγμή. Είναι απαραίτητο για την ψυχική μας σταθερότητα να έχουμε σαφή αντίληψη των γεγονότων, των καταστάσεων και των σχέσεων μας μ’ αυτά. Όχι απαραίτητα πλήρη γνώση, αλλά σαφή αίσθηση των ρόλων και των υποχρεώσεων μας (που πηγάζουν από τα γεγονότα και τις καταστάσεις), απέναντι στον εαυτό μας και στα πρόσωπα που επηρεάζουν οι ενέργειες μας.

Σαφής αντίληψη των δεδομένων ωστόσο, δεν σημαίνει το να έχουμε ξεκαθαρίσει ποια πράγματα και πόσο μας ενοχλούν. Αυτό είναι άρνηση του τόπου, άρνηση του να δούμε πού βρισκόμαστε. Αντίληψη του «τόπου», σημαίνει αποδοχή της πραγματικότητας των υφιστάμενων συνθηκών. Τα δεδομένα της κάθε στιγμής, θα είναι αποτελέσματα ή συνέπειες δικών μας ενεργειών, οπότε και η ελάχιστη υπευθυνότητα από μέρους μας, απαιτεί την άμεση αποδοχή και αντιμετώπιση τους ή γεγονότα που μας επηρεάζουν, αλλά δεν εξαρτώνται από μας, οπότε ασφαλώς είναι παράλογο το να δυσανασχετούμε στην προοπτική της αποδοχής τους. Όσο κι αν τα δεδομένα συγκρούονται και στις δύο περιπτώσεις με τις δικές μας επιθυμίες, θα πρέπει για να διατηρήσουμε την εσωτερική μας ισορροπία, να έχουμε πρόσφορη την ωριμότητα ομαλής προσαρμογής μας στις νέες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί.

Οι έννοια των "δεδομένων", είναι ακριβώς αυτή που εκφράζει η λέξη. Είναι τα "δοσμένα", με όποιον τρόπο κι αν είναι αυτός. Η ορθή αντιμετώπιση και βάση των μελλοντικών ενεργειών μας, είναι η κατ' αρχήν αποδοχή τους. Όχι απαραίτητα η έγκριση ή η υποταγή μας σ’ αυτά, αλλά «η αποδοχή της ύπαρξης τους». Τότε, μπορούμε να μεθοδεύσουμε χωρίς άγχος εκείνους τους τρόπους δράσεως που θα κρίνουμε πιο κατάλληλους (προσαρμοστικούς ή αντιδραστικούς), για να ανταποκριθούμε με συνέπεια στα πιστεύω μας.

Η συνειδητοποίηση της ύπαρξης των γεγονότων επομένως, χωρίς εγωκεντρικές αντιστάσεις, χωρίς δυσαρέσκεια, υστερικές αρνήσεις, μάταιη κριτική και επίρριψη ευθυνών σε τρίτους (που συνήθως μας κατακλύζουν όταν ματαιώνονται οι επιθυμίες μας και απειλούνται οι συνήθειες μας), είναι το πρώτο και βασικό βήμα για έναν ισορροπημένο ψυχισμό, χωρίς άγχος και ενοχές. Το να γνωρίζει και να αναγνωρίζει (δέχεται) κάποιος, το πού βρίσκεται, είναι το ίδιο σημαντικό με την τοποθέτηση του και τη σχέση του στον χρόνο, όπου επίσης είναι απαραίτητο να έχει ξεκαθαρισμένες τις έννοιες των σχετικών ορισμών, για να καθορίσει ανάλογα τη στάση του στη ζωή.

*  [ 1^ο μέρος από 4]

*  [ΠΛΗΡΕΣ το κείμενο - και τα 4 μέρη, ενιαίο => Ε Δ Ω ]
                                                 



                                                     

"Olympics, London 2012"

  

*  Κλικ για μεγέθυνση των φωτογραφιών.

   

      

"Το στοίχημα"

Το Στοίχημα (Άντον Τσέχωφ)

«Ήτανε μια σκοτεινή φθινοπωρινή νύχτα. Ο γέροντας τραπεζίτης βημάτιζε στο γραφείο του από τη μια γωνιά ως την άλλη και θυμότανε που δεκαπέντε χρόνια πριν, ένα επίσης φθινοπωρινό βράδυ σαν κι αυτό, είχε στο σπίτι του καλεσμένους.

Σε κείνη τη συγκέντρωση ήταν πολλοί γνωστικοί άνθρωποι κι έγιναν ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Μεταξύ άλλων μιλήσανε και για τη θανατική ποινή. Οι επισκέπτες, μεταξύ των οποίων βρίσκονταν αρκετοί επιστήμονες και δημοσιογράφοι, στη πλειοψηφία τους τάχτηκαν αρνητικά, σχετικά με την ποινή του θανάτου. Βρίσκανε ξεπερασμένο αυτό τον τρόπο τιμωρίας, ανάρμοστο κι ανήθικο για χριστιανικές κυβερνήσεις. Ορισμένοι υποστήριζαν ότι η θανατική ποινή θα ‘πρεπε ν’ αντικατασταθεί με τα ισόβια δεσμά.

-”Εγώ δε συμφωνώ μαζί σας“, είπε ο οικοδεσπότης. “Δε δοκίμασα μήτε το ’να μήτε τ’ άλλο, αλλά αν μπορεί κανείς να κρίνει a priori τότε, κατά τη γνώμη μου, η θανατική ποινή είναι ηθικότερη και πιο ανθρωπιστική από τα ισόβια. Η εκτέλεση σκοτώνει αμέσως, μα τα ισόβια σκοτώνουνε σιγά-σιγά. Ποιος δήμιος απ’ τους δυο είναι πιο ανθρωπιστικός; Αυτός που σκοτώνει μέσα σε λίγα λεπτά ή αυτός που σκοτώνει λίγο-λίγο τη ζωή για πολλά χρόνια“;

-”Και το ένα και το άλλο είναι το ίδιο ανήθικα” παρατήρησε κάποιος από τους επισκέπτες, “επειδή έχουν ένα και τον αυτό σκοπό: την αφαίρεση ζωής. Η κυβέρνηση δεν είναι Θεός. Δεν έχει το δικαίωμα ν’ αφαιρέσει κείνο που δε μπορεί να δώσει πίσω, αν το θελήσει“.

Μεταξύ των επισκεπτών ήταν κι ένας νομικός, νέος άνθρωπος γύρω στα εικοσιπέντε. Όταν του ζητήσανε τη γνώμη, είπε:

-”Κι η ποινή του θανάτου και τα ισόβια είναι το ίδιον ανήθικα, αλλά αν μου πρότειναν να διαλέξω εν από τα δυο, θα διάλεγα βέβαια το δεύτερο. Να ζεις με κάποιο τρόπο, είναι καλύτερα από το να μη ζεις“.

Η συζήτηση άναψε για τα καλά. Ο τραπεζίτης, που τότε ήταν νεώτερος και πιο νευρώδης, έγινε ξαφνικά έξω φρενών, χτύπησε τη γροθιά του στο τραπέζι κι απευθυνόμενος στον νεαρό νομικό, φώναξε:

-”Δεν είναι αλήθεια! Βάζω στοίχημα δυο εκατομμύρια πως δε θα μένατε σε κελί μήτε πέντε χρόνια“.

-”Αν το λέτε σοβαρά“ απάντησε ο νεαρός, “βάζω στοίχημα πως μπορώ να μείνω όχι πέντε, μα δεκαπέντε χρόνια“!

12.08.23 - "Ο πολιτισμός του Ρ. Ταγκόρ"

Ο πολιτισμός του Ρ. Ταγκόρ

Είναι κάποιες λέξεις που χρησιμοποιούνται όλο και πιο σπάνια και αντιλαμβανόμαστε κάποτε ξαφνικά, πως έχουμε πολλά χρόνια να τις χρησιμοποιήσουμε ή να τις ακούσουμε, χωρίς να έχει αλλοιωθεί το νόημα τους.

Αναρωτήθηκα εύλογα, μήπως και η λέξη «πολιτισμός», θα αρχίσει σε λίγο να σπανίζει στο καθημερινό μας λεξιλόγιο με την ορθή χρήση του νοήματος που αντιπροσωπεύει.

Η σκέψη αυτή μου γεννήθηκε ξαναρίχνοντας μια ματιά στο παλιό και αγαπημένο βιβλίο του Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, «Η Θρησκεία του ποιητή».

Πολιτισμός, σύμφωνα με το λεξικό του Γ. Μπαμπινιώτη, είναι το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων (ή προϊόντων της δράσης) ενός κοινωνικού συνόλου. Όμως ο Ταγκόρ κάνει μια πολύ λιγότερο τεχνοκρατική προσέγγιση στην έννοια του Πολιτισμού και βέβαια, πολύ περισσότερο ποιητική. 

Ο πολιτισμός, μας λέει ο Ταγκόρ, είναι η επίστεψη, δηλαδή το στεφάνωμα, το επιστέγασμα, των καλών τρόπων!

Των καλών τρόπων!
Στην εποχή του, πριν από εκατό χρόνια, μπορούσε να μιλά κάποιος για καλούς τρόπους!
Στην εποχή μας, όχι. Έχουμε αποτινάξει την "καταπιεστική" εκπαίδευση, του πώς αρμόζει να φερόμαστε στους άλλους, ώστε να αισθάνονται πως τους τιμούμε και τους σεβόμαστε.
Και δεν μας απασχολεί τόσο, αν κι αυτοί μας φέρονται ανάλογα. Ή όταν μας απασχολεί, αντιδρούμε με τρόπο καθόλου (με τη σύγχρονη αρνητική έννοια) πολιτισμένο.
Φαίνεται πολύ δύσκολο, το να μπορεί κανείς να έχει μέτρο στις ενέργειες του. 

"Επιζητώντας την ελευθερία, ξεφεύγουμε στην ασυδοσία, επιδιώκοντας την δημοκρατία καταλήγουμε στην καπήλευση των ιδεών και στην εκμετάλλευση των αντιπάλων".

Αλλά, συνεχίζει ο Ταγκόρ, για να φθάσει ο πολιτισμός μας σε ένα ολοκληρωμένο επίπεδο, απαιτεί "υπομονή, αυτοκυριαρχία και κάποια ατμόσφαιρα ανέσεως".

Υπομονή όμως θα αποκτήσουμε μόνο όταν πάψουμε να έχουμε επιθυμίες, γιατί "πάντοτε οι επιθυμίες μας βιάζονται να ικανοποιηθούν, ορμούν αλληλωθούμενες, είναι σφοδρές και ασύστολες. Δεν γνωρίζουν ανάπαυση και δεν έχουν καθόλου υπομονή, μέχρι να επιτύχουν τον σκοπό τους".
Γνωστά όλα αυτά στη ζωή μας.

Για την αυτοκυριαρχία, την ικανότητα δηλαδή αυτοελέγχου, ώστε να διατηρούμε ένα μέτρο στις επιδιώξεις μας, όπως είναι φανερό, δεν έχουμε και δεν θα αποκτήσουμε ποτέ.
Για όσο τουλάχιστο ο πολιτισμός μας επαναπαύεται στην ιστορία μας και όσα σύγχρονα επιτεύγματα αφιερώνονται «στην Ελλάδα» είναι προσωπικές, μεμονωμένες δημιουργίες κάποιων που έθεσαν στόχους, τιθάσευσαν τον εαυτό τους και του επέβαλαν την ελάχιστη «άνεση», ώστε να εκδηλώσουν το δημιουργικό τους ταλέντο.

Η άνεση, είναι μια έννοια που θέλει ιδιαίτερη προσοχή στη κατανόηση της.
Γιατί συνήθως η οικονομική, η πολιτική ή η κοινωνική άνεση, επαυξάνουν τις επιθυμίες και ο πολιτισμός περιορίζεται μόνο στις επιφανειακές κοινωνικές τυπικότητες ευγένειας.

Οι μεγαλύτερες δημιουργίες έγιναν σε περιόδους και συνθήκες πιεστικές και σκληρές.
Όταν δεν υφίστανται οι κατάλληλες εξωτερικές συνθήκες, τότε ενεργοποιείται δυναμικά η εσωτερική αυτοπειθαρχία των δημιουργών.
Τότε το πνεύμα αναζητά την εσωτερική ατμόσφαιρα ελευθερίας του, την απολαμβάνει και δημιουργεί.

Η ατμόσφαιρα ανέσεως όμως για τον Ταγκόρ, αναφέρεται στα πλαίσια μιας συμπεριφοράς υπερβατικής, που πρέπει να υιοθετήσει με χαρά κάποιος, για να επιβεβαιώνει «τους καλούς τρόπους» του.
Γιατί "η πραγματική φιλοφροσύνη (σαν φιλική και περιποιητική διάθεση) είναι επίσης μια δημιουργία, όπως η ζωγραφική και η μουσική.
Είναι ένας αρμονικός συνδυασμός της φωνής, των χειρονομιών, των κινήσεων, των λόγων και των πράξεων, με τους οποίους εκφράζεται μια ευγενική συμπεριφορά".

Αυτή η διαρκής διάθεση φιλοφροσύνης, είναι για τον Ταγκόρ η έννοια του πολιτισμού, που «αποκαλύπτει αυτόν τούτο τον άνθρωπο και άλλο αντικείμενο δεν έχει».
Όλα τα άλλα επιτεύγματα και δραστηριότητες των «πολιτισμένων» λαών, είναι πολιτισμός, στο μέτρο που αυτά βασίζονται στην εναρμόνιση της ψυχικής ευγένειας των προσώπων που αποτελούν μια συγκεκριμένη κοινωνία, με αισθήματα αλληλοσεβασμού, αλληλεγγύης, αλληλοαποδοχής και ευθύνης. 

Η εφραζόμενη αγάπη εκπολιτίζει τον κοσμικό άνθρωπο και πρέπει να αποτελεί το θεμέλιο μιας πολιτισμένης κοινωνίας.

Είναι ιδιαίτερα ουσιαστική η βαθιά αυτή άποψη περί πολιτισμού, με τη διεισδυτική ματιά του Ινδού Νομπελίστα Ποιητή Ρ. Ταγκόρ, που είχε ακόμα την ευαισθησία να πει, πως:
"Το να γράψει κανείς ένα βιβλίο πραγματικά συνταρακτικό, είναι πολύ πιθανόν να θεωρηθεί σαν ενέργεια παράτολμη.
Από την άλλη μεριά όμως, το να σιωπήσει, μπορεί να είναι και αμάρτημα."

*  Ραμπιντρανάθ Ταγκόρ, «Η Θρησκεία του ποιητού», Εκδ. Βασιλείου, Αθήνα, 1924.

Μ. Ψ. [2φΑ]

"Ο μικρός μου εαυτός"

 



Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ

Ήρθα μόνος
στο δρόμο της πίστης μου.

Όμως ποιος είναι ο άλλος εαυτός μου

που συναντώ στο σκοτάδι;

Παραμέρισα για να αποφύγω την παρουσία του,
μα δεν του ξέφυγα.
Κάνει τη σκόνη να σηκώνεται από τη γη

με το περήφανο βάδισμά του.
Προσθέτει με αναίδεια τη φωνή του σε κάθε λέξη

που προφέρω.

Είναι ο μικρός μου εαυτός, ο αφέντης μου
που δε γνωρίζει ντροπή.

Αλλά εγώ ντρέπομαι να περάσω την πόρτα Σου

μαζί του.

*  Rabindranath Tagore [βραβείο Nobel, 1913]

"Μια καλύμνικη πινελιά.."

Μια καλύμνικη πινελιά από τα γνήσια αυγουστιάτικα αιγαιοπελαγίτικα καλοκαίρια, ήταν το ποίημα «Αυγουστιάτικο», η πρώτη ανάρτηση που έγινε στο «Δεύτερο φεγγάρι του Αυγούστου», πέρυσι στις 20 του μηνός, σαν σήμερα.

Ακολούθησαν κι άλλα καλοκαιρινά ποιήματα, σαν απόδοση στο φως του Καλοκαιριού που φεύγει, στις θαλασσινές οσμές που το συνοδεύουν, στον ήχο των κυμάτων που συναντούν την αμμουδιά ή τα βράχια, αδιάφορο, γιατί είναι πάντα ο ήχος της συνάντησης, που επαναλαμβάνεται σταθερά σαν τον χτύπο της καρδιάς, σαν την ανάσα.

Και πάνω απ’ όλα, σαν απόδοση στης Παναγιάς την εορτάσιμη χάρη που εποπτεύει από τ’ Άγιο Όρος την ευλογημένη αυτή θάλασσα και τη σκεπάζει με την αγάπη της.

Πέρασε ένας χρόνος, ένας κύκλος έκλεισε, ένας κρίκος μονός που περιμένει τον επόμενο και άλλον ύστερα, για να φτιάξουν μια αλυσίδα συντροφικότητας των φίλων του 2ου φεγγαριού.  

Ας είναι η καρδιά μας πάντα ανοικτή, ν’ αναγνωρίζει το Φως!

*  b.gr.kokkinos s.a.
    κλικ για μεγέθυνση

 ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ

Αυτή η ώρα που χαράζει

και το δειλινό

οι πιο όμορφες της μέρας

ευχαριστήρια

προσευχή

Θα ανοίξω τις βορινές γρίλιες

να κάμει ρεύμα

όλη τη νύχτα έξω το σταμνί

δρόσισε

ας πάμε πρώτα στο εκκλησάκι

να κατεβούμε στη θάλασσα νωρίς

Έχουμε καρπούζι

κουλούρες κρίθινες

και αναμνήσεις

θα βγάλουμε και αχινούς.

   

"Κάλυμνος"

*  Φωτο: Νικόλαος Σμαλιός

    κλικ για μεγέθυνση

"Η Κοίμησις της Θεοτόκου"

Απόστολοι εκ περάτων
συναθροισθέντες ενθάδε,

Γεθσημανή τω χωρίω
κηδεύσατε μου το σώμα

και συ Υιέ και Θεέ μου
παράλαβέ μου το πνεύμα.

  

"Κάλυμνος - Κυρά Ψηλή"

   

ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΥΡΑ ΨΗΛΗ ΚΑΛΥΜΝΟΥ

       

Το εγκαταλελειμμένο σήμερα μοναστήρι της Παναγίας Υψηλής ή Κυρά Ψηλής όπως την ονομάζουν στην Κάλυμνο, δεσπόζει πάνω στο βουνό βόρεια από το Βαθύ.

      

Όπως λέγεται, κάποιος βοσκός ψάχνοντας ένα κατσίκι του, βρήκε τη σπηλιά και στο εσωτερικό της μια εικόνα της Παναγίας. Ο βοσκός πολλές φορές προσπάθησε να κατεβάσει την εικόνα στο χωριό, αλλά στα μισά του δρόμου αυτή επέστρεφε στη σπηλιά. 

Οι ντόπιοι διαμόρφωσαν το σπήλαιο σε εκκλησία και κατέβασαν με λιτανείες την εικόνα στο Βαθύ.

Κάθε χρόνο ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο, την ανεβάζουν στο εκκλησάκι της Παναγιάς της Κυρά Ψηλής και αποβραδίς γίνεται ολονύκτιος εορτασμός και μεγάλο παραδοσιακό πανηγύρι.

                                                                                    

    

*  Από: kalymnosweb.gr, golden-greece.gr και Νικόλαος Σμαλιός.

-  Κάνοντας κλικ πάνω στην πρώτη φωτογραφία, μπορείτε να τις δείτε όλες μεγαλύτερες.