"Τι θα πει ο κόσμος."

Μια φορά, ένας πατέρας και ο γιος του ήθελαν να πάνε μαζί στην πόλη, για να ψωνίσουν διάφορα πράγματα που χρειαζόντουσαν.

Πήραν και τον γαϊδαράκο τους, για να τους βοηθήσει στο κουβάλημα και κίνησαν για την πολιτεία.

Πάνω στον γαϊδαράκο κάθισε ο μικρός, ενώ ο πατέρας προπορευόταν δίπλα του πεζός κρατώντας τον χαλινό του ζώου. Εκεί που περπατούσαν λοιπόν, συνάντησαν έναν διαβάτη, που μόλις τους είδε κούνησε το κεφάλι του και σχολίασε:

"Κοίτα το παλιόπαιδο, κάθεται πάνω στο γαϊδουράκι και αφήνει τον γερο-πατέρα του να περπατάει και να κουράζεται".

Ο πατέρας που έδινε πάντα πολύ μεγάλη σημασία στο «τι θα πει ο κόσμος», έδωσε αμέσως εντολή στον γιο του να ξεπεζέψει, για να ανέβει στον γάιδαρο αυτός. "Έτσι δεν θα ξαναεκτεθούμε στον κόσμο", είπε.

Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν και παρακάτω συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους όμως, ξίνισε τα μούτρα του και μουρμούρισε:

"Καλά δεν ντρέπεται ο άσπλαχνος πατέρας, να αφήνει τον γιο του παιδί-πράμα να περπατά, ενώ αυτός στρογγυλοκάθεται πάνω στο γαϊδουράκι;"

Κρύος ιδρώτας έλουσε τον δυστυχή πατέρα για το δηκτικό σχόλιο κι αμέσως ανέβασε και τον γιο του στο υποζύγιο. "Έτσι δεν θα ξαναεκτεθούμε στον κόσμο", είπε πάλι.

Δρόμο παίρνουν και δρόμο αφήνουν, καβαλημένοι και οι δύο πάνω στο γαϊδουράκι, λίγα χιλιόμετρα πριν την πόλη συναντούν έναν άλλο διαβάτη, που βλέποντας τους έμεινε με ανοικτό το στόμα του και τους είπε:

"Καλά δεν ντρέπεστε αναίσθητοι, να έχετε στρογγυλοκαθίσει και οι δύο σας πάνω στο κακόμοιρο το γαϊδουράκι;"

Μια και δυο, λέει ο πατέρας στον γιο του: "Αυτό παραπάει. Δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση, τώρα που θα πάμε στην πόλη να μας δουν έτσι! Πρέπει να ξεκουράσουμε το γαϊδουράκι!"

Φτιάχνουν λοιπόν ένα αυτοσχέδιο φορείο, βάζουν το γαϊδουράκι απάνω και μπρος o πατέρας, πίσω ο γιος, μπήκαν καμαρωτοί - καμαρωτοί στην πόλη.

Με το που φτάνουν στην αγορά, όσοι τους έβλεπαν, σκασμένοι στα γέλια σχολίαζαν: "Κοίτα τους χαζούς, έχουν ένα γαϊδούρι μια χαρά και αντί να τους κουβαλάει, το κουβαλάνε αυτοί!"

Αυτό δυστυχώς, που φοβόταν μην πάθει ο δόλιος πατέρας, έγινε πραγματικότητα. Όλοι στην πόλη τους κοροϊδεύανε…

Τότε πια κατάλαβε, πως "όποιος δεν κάνει αυτό που ο ίδιος πιστεύει σωστό, αλλά κοιτάζει την εντύπωση που θα κάνει στον κόσμο, τελικά θα βγει σίγουρα ζημιωμένος."

*  fb

"Η άλλη λογική."

Ἡ ἄλλη λογική.

π. Νικόλαος Χατζηνικολάου

Πρέπει νὰ βροῦμε τὶς διόδους μας, τὰ περάσματά μας· νὰ ἀνακαλύψουμε τὴν «ἄλλη λογική». Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι δύσκολο. Ἡ ἴδια ἡ ἀνόργανη φύση, τὰ πιὸ λεπτὰ μυστικά της τὰ περιφρουρεῖ μὲ μεταφυσικὴ λογική. Ἀμύνεται ἀπέναντι στὴ σκληρότητα τῆς νομοτέλειας καὶ τῶν αἰσθήσεων, μὲ μηχανισμοὺς ποὺ ἀποκαλύπτουν νόμους καὶ ἀρχὲς ἀνατρεπτικὲς τῆς φυσικῆς λογικῆς.

Ἔτσι στὸν μικρόκοσμο, ἡ αἰτιοκρατία γίνεται ἀπροσδιοριστία καὶ ἀβεβαιότητα (ἀρχὴ τοῦ Heisenberg), ἐνῷ στὸν μακρόκοσμο ἡ ἀπολυτότητα τῆς παντοδυναμίας τῶν μεγάλων μεγεθῶν ἐμφανίζεται ὡς σχετικότητα. Κατὰ ἀντίστροφη ἀναλογία, ἡ λογικὴ τοῦ Θεοῦ τὴν φαινομενικὴ ἀπροσδιοριστία Του, τὴν μεταλλάσσει σὲ βεβαιότητα καὶ τὴν σχετικότητα τῆς εἰκόνος Του, τὴν μεταμορφώνει σὲ ἀπολυτότητα τοῦ προσώπου Του.

Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀφηρημένη ἰδέα ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις, οὔτε ἡ προσωποποίηση τοῦ καλοῦ ποὺ πρέπει νὰ θαυμάσεις, οὔτε μιὰ ἀπόμακρη ὀντότητα ποὺ πρέπει νὰ ἀνακαλύψεις. Ὁ Θεὸς εἶναι πρόσωπο, ποὺ πρέπει ὁ κάθε ἕνας μας νὰ συναντήσει. Εἶναι «ἕτερος» ὡς πρὸς τὴν εἰκόνα, ποὺ ὅμως ἐμφανίζεται στοὺς «ἑτεροποιημένους» ὡς πρὸς τὴν λογικὴ καὶ τὴν φύση. Ἡ λογικὴ τοῦ εὐαγγελίου διαποτίζεται ἀπὸ τὴν λογικὴ τοῦ σταυροῦ. «Ὁ λόγος ὁ τοῦ σταυροῦ Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλόν ἐστι, Ἕλλησι δὲ μωρία, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Θεοῦ δύναμις καὶ Θεοῦ σοφία».

"Προικοσύμφωνο του 1671"

Νομαρχία Κυκλάδων

Εν έτει 1671 μηνί Ιανουαρίω, ημέρα δεκάτη, εν Σύρω.

Προικοσύμφωνον της πρώτης μας κόρης και θυγατρός του Κωστάκη της Σμαράγδας και της μακαρίτισσας της γυναικός μου Πιπινίτσας, ήτις θα πάρη νόμιμον σύζυγον τον Ντεμογιαννάκη του Κωνσταντάκη της Πιπινίτσας και της Πηνελόπης Βαρβαρίτσας.

Και εγώ και η μακαρίτισσα η γυναίκα μου Πιπινίτσα δίδομεν την συγκατάθεσίν μας, εις το να πάρη η κόρη μας Κατή νόμιμον σύζυγον και να τον έχη να τον νέμεται μέρα νύκτα, τον Ντεμογιαννάκη Μανωλάκην του Κωνσταντάκη της Πιπινίτσας και της Πηνελόπης Βαρβαρίτσας.

Εν πρώτοις δίδομεν από τα φύλλα της καρδιάς μας την ευχήν, να τρισευτυχήσουν και να πολυχρονίσουν.

Δεύτερον δε, τέσσαρα εικονίσματα το πρώτον εις ξύλον δυνατόν και χονδρόν δύο δάκτυλα και τα άλλας εις αχιβάδα.

Τρία υποκάμισα τα δύο μικρά και το ένα μεγάλο, δύο μικρά αποκατινά (εσώβρακα) παστρικά, ατρύπητα και ολόγερα.

Δύο μισοφόρια ολόγερα και μπουγαδιασμένα.

Ενάμισυ ζευγάρι κάλτσες, έως ότου να γίνη ο γάμος έχη καιρόν να πλέξη και την άλλη, για να γίνουν δύο ζευγάρια.

Ένα φουστάνι από τσίτι ριγωτό, άλλο ένα από σακονέτα της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου.

Ένα μανδύλι του λαιμού και δύο μανδοσαλάμια

Μια φασκιά για τα καλορίζικα

Δύο ζεύγη παπούτσια, το ένα μπαλωμένο

Σαράντα πήχες βρακοζώνα και μετά τον θάνατο του παπού μας, άλλη τόση.

Του γαμβρού μια σκούφια να την φορή βραδιά παρά βραδιά, δια να μην του τρυπήση γρήγορα.

Δύο τσουκάλια κάστρινα, της καραΐτισσας της γιαγιάς μου

Δύο φλιτζάνια του καφέ χωματένια.

Το αμελέτητο με δύο χέρια, νεροπαστρικό και άπιαστο

Τρεις βελόνες της κάλτσας.

Ένα ζάρφι χωματένιο

Ενα στρώμα μπαλωμένο της μακαρίτισσας της γιαγιάς μου από φύλλα καλαμόφυλλα.

Ενα λύχνο χωματένιο και άλλον έναν από ντενεκέ

Ενα κλειδί

Μια ψυράγγα (χωράφι), ίσα με μιά παλέστρα του γαϊδάρου

Τρία ρεάλια, πέντε παράδες και επτά άσπρα.

Κοντά με όλα αυτά που τους κάμαμεν νοικοκυραίους της Σύρου, την μίαν κάμαραν του σπιτικού που καθούμαστε και άμα πεθάνω εγώ και ο παππούς, της Κατής όλο το σπίτι.

Ακόμη δε και αυτά: 2 κόττες, έναν πετεινό, είκοσι αυγά, ένα κόσκινο, μία μπιρμπιτσέλια σπητίσια μακαρόνια και αν προφθάσουμεν θα κάνουμε άλλα τόσα.

και

Δέκα οκάδες ελιές και πέντε οκάδες χαμάδα, 2 βάζα κάπαρι, δύο ντουζίνες χήνους, σαράντα κοπόνια κρομμύδια, όλα αυτά να τα κάμουν θάλασσα, να τρων και να πίνουν όλο το οκταήμερο γαμβρός και νύμφη και όλο το συμπεθεριό και οι πιο κοντά γειτόνοι.

Εις τον γαμβρόν τέλος, την Κατή με τα ούλα της.

Ο πενθερός

Κωνσταντάκης της Σμαράγδας

Εν Σύρω τη 10η Ιανουαρίου 1671.

"Συμπόνια ή οργή;"

"Αν κάποια μέρα" άρχισε να μου λέει ο Παππούλης, "περπατάς ήσυχος στο δρόμο σου και ιδείς τον αδελφό σου να προπορεύεται κι αυτός ήσυχα, αλλά σε μια στιγμή αντικρίσεις έναν κακό άνθρωπο, να πετάγεται ξαφνικά από μια πάροδο και με ένα μαχαίρι να ορμά κατεπάνω στον αδελφό σου, να τον κτυπά, να του τραβά τα μαλλιά, να τον πληγώνει και να τον ρίχνει κάτω ματωμένο, εσύ μπροστά σ' αυτό το θέαμα, θα οργιστείς εναντίον του αδελφού σου ή θα τον λυπηθείς;"

Παραξενεύτηκα με την ερώτηση του Γέροντα και τον ρώτησα κι εγώ με τη σειρά μου:
"Πώς είναι δυνατό να οργιστώ εναντίον του πληγωμένου αδελφού μου, που έπεσε θύμα του κακοποιού; Ούτε καν πέρασε από τον νου μου τέτοια σκέψη. Ασφαλώς και θα λυπηθώ και θα προσπαθήσω να τον βοηθήσω όσο μπορώ".

"Ε, λοιπόν" συνέχισε ο Γέροντας, "κάθε άνθρωπος που σε προσβάλλει, που σε βλάπτει, που σε συκοφαντεί, που σε αδικεί με οποιοδήποτε τρόπο, είναι ένας αδελφός σου που έπεσε στα χέρια του κακοποιού διαβόλου.

Εσύ, όταν αντικρίσεις τον αδελφό σου να σε αδικεί, τι πρέπει να κάνεις; Πρέπει να τον λυπηθείς πολύ, να τον συμπονέσεις και να παρακαλέσεις θερμά και σιωπηλά τον Θεό, να στηρίξει εσένα, στη δύσκολη αυτή ώρα της δοκιμασίας σου και να ελεήσει και τον αδελφό σου, που έπεσε θύμα του ληστή διαβόλου κι ο Θεός θα βοηθήσει κι εσένα και τον αδελφό σου.
Διότι αν δεν το κάνεις αυτό, αν αντιθέτως οργιστείς εναντίον του αδελφού σου, αντιτάσσοντας στην επίθεση του την αντεπίθεση σου, τότε ο διάβολος που βρίσκεται στο σβέρκο του αδελφού σου, πηδάει και στο δικό σου σβέρκο και σας χορεύει και τους δυο..."

Γέροντας Πορφύριος

*  agapienxristo.blogspot

"Το Πυθαγόρειο θεώρημα"

Μια πρακτική απόδειξη

Το πυθαγόρειο θεώρημα αφορά τη σχέση, ανάμεσα στις πλευρές ενός ορθογώνιου τριγώνου.

Σύμφωνα με το θεώρημα που αποδίδεται στον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο Πυθαγόρα, "το τετράγωνο της υποτείνουσας ενός ορθογώνιου τριγώνου, ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των δύο κάθετων πλευρών του."

Ένας περιστρεφόμενος πίνακας με τρία τετράγωνα συγκοινωνούντα δοχεία, που αντιστοιχούν στις πλευρές ενός ορθογώνιου τριγώνου και περιέχουν χρωματιστό υγρό, κάνουν άμεσα κατανοητό το θεώρημα!

Η εφαρμογή στη πράξη των θεωριών, επιστημονικών ή πνευματικών, αναδεικνύει την αλήθεια τους και βελτιώνει τη ζωή μας.

*  από το fb

"Η Τέχνη"

Alexander Schmemann: Η Τέχνη

Έθεσα στον εαυτό μου το εξής ερώτημα: τι είναι αυτό που κάνει γνήσιο ένα έργο τέχνης και πού βρίσκεται το μυστικό της τελειότητας του; Μου φαίνεται πως βρίσκεται στην τέλεια σύμπτωση και ανάμειξη νόμου και χάριτος.

Εάν στο θρησκευτικό, πνευματικό επίπεδο, η χάρη αντιτίθεται στον νόμο, αυτό συμβαίνει επειδή η χάρη απλώς αντικαθιστά και εκμηδενίζει τον νόμο. Αλλά χωρίς τον νόμο, η χάρη δεν είναι δυνατή, επειδή ακριβώς αλληλοσχετίζονται: όπως η εικόνα και το πλήρωμα της, η μορφή και το περιεχόμενο της, η ιδέα και η πραγματικότητα.

Έτσι και η χάρη είναι ο ίδιος ο νόμος, αλλά ένας νόμος που έχει μεταμορφωθεί σε ελευθερία, που έχει αποδυναμωθεί η δύναμη του, δηλαδή ο αρνητικός, αποτρεπτικός χαρακτήρας του. Αυτό είναι ολοφάνερο, ειδικά στην τέχνη.

Η τέχνη αρχίζει με τον «νόμο», δηλαδή την τεχνογνωσία, την υπακοή και την ταπείνωση, την αποδοχή των μορφών. Αλλά η τέχνη ολοκληρώνεται με τη χάρη: όταν η μορφή γίνεται περιεχόμενο, αποκαλύπτει το περιεχόμενο, είναι το ίδιο το περιεχόμενο.

Παρασκευή, 27 Σεπτεμβρίου, 1974

*  π. Αλέξανδρος Σμέμαν «ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ 1973-1983».

" 25η Μαρτίου - Κάλυμνος"

"Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου"

“Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό Κεφάλαιον

καί τοῦ ἀπ᾽ αἰῶνος Μυστηρίου ἡ φανέρωσις·

ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, Υἱός τῆς Παρθένου γίνεται

καί Γαβριήλ τὴν χάριν εὐαγγελίζεται.

Διό καὶ ἡμεῖς σὺν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν·

                                         Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ σοῦ.”

   

" 25η Μαρτίου 1821"

"Το καντήλι της Παναγίας"

Του π. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Ήταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942 και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.

Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές της 29ης Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα, της είχαν απομείνει ένα δάκτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" καλαμποκάλευρο.

Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφθηκε ότι αύριο του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάκτυλο λαδάκι.
Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο κανδήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;

Αποφασιστικά όμως έκαμε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου θρέψεις τα παιδιά".

Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.

Την άλλη μέρα μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!...

Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαριστώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια, ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη.

Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

*  orthodoxigynaika.blogspot.com