"Το Ευαγγέλιο της Κρίσεως"

Του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Το «Ευαγγέλιο της κρίσεως», όπως ονομάζεται η περικοπή από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο που αναφέρεται στα κριτήρια με τα οποία θα κριθεί ο κόσμος, φαντάζει ως δικαστήριο με δικαστή τον Θεό και δικαζόμενους όλους τους ανθρώπους. Η επίδραση από τη Δυτική Θεολογία των Καθολικών είναι εμφανής. Γι’ αυτούς ο Θεός κρίνει κι αποφασίζει, ανάλογα με τα έργα μας. Δεν φαίνεται να υπάρχει έλεος, συμπόνια, κατανόηση της ανθρώπινης αδυναμίας.

Η «καθ’ ημάς  Ανατολή» ωστόσο, έχει μιαν άλλη Θεολογία που αναπαύει, χωρίς να καλύπτει την αδυναμία μας. Είναι η Θεολογία που στηρίζεται στο ευαγγέλιο που λέει, ότι «ο Θεός Αγάπη εστί». Κι ως αγάπη δεν καταδικάζει κανένα, δεν στέλλει στην κόλαση, δεν τιμωρεί. Πώς άλλωστε θα συμβιβάζετο η αγάπη με την καταδίκη;

Όμως ο Παράδεισος όπως και η Κόλαση, είναι υπαρκτές καταστάσεις. Δεν προέρχονται από ψυχολογικά ή παιδαγωγικά αίτια. Δεν έχουν σκοπό να ενθαρρύνουν ή να συγκρατήσουν τους ανθρώπους, αναλόγως του τι προβάλλεται.

Η Ορθόδοξη Θεολογία μιλά για έναν Τριαδικό Θεό, όπου τα τρία πρόσωπα βιώνουν την τέλεια αγάπη, που ενοποιεί τα πρόσωπα χωρίς να τα ταυτίζει και τα διακρίνει μεταξύ τους, χωρίς να τα χωρίζει. Αυτή η τέλεια Αγάπη του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, διαχέεται στον κόσμο ως ελευθερία, καλώντας όποιον θέλει να συμμετάσχει σ’ αυτή.

Ασφαλώς, υπάρχουν αυτοί που ανταποκρίνονται κι αυτοί που απορρίπτουν. Οι πρώτοι ζουν στο Φως που ονομάζεται Παράδεισος και οι δεύτεροι ζουν στο σκοτάδι που ονομάζεται Κόλαση. Οι πρώτοι βιώνουν την κοινωνία, τη σχέση, την αλληλοπεριχώρηση και άρα τη χαρά, την πληρότητα, την αγαλλίαση. Οι δεύτεροι βιώνουν την απομόνωση, τον εγωκεντρισμό, τη μοναξιά και άρα τη λύπη, τη στέρηση, τον πόνο.

Ποιος θα κατηγορούσε τον Ήλιο, γιατί κάποιοι αρνούνται να δεχτούν το φως και τη θερμότητά του; Η ελευθερία είναι σπουδαίο προνόμιο στον άνθρωπο, αλλά φοβερό. Καθορίζει την πορεία της ύπαρξής του, τον Παράδεισο ή την Κόλασή του.

Γιατί, τι άλλο είναι ο Παράδεισος από το «να αγαπούμε ο ένας τον άλλο, όπως αγαπά κι εμάς ο Θεός, να συγχωρούμε ο ένας τον άλλο, όπως συγχωρεί κι εμάς ο Θεός, να κατανοούμε ο ένας τον άλλο, όπως κατανοεί και μας ο Θεός»;

Το «Ευαγγέλιο της κρίσεως» μας λέει πως η αγάπη ως συμπόρευση με τον πεινασμένο, τον διψασμένο, τον περιπλανώμενο, τον άρρωστο, τον φυλακισμένο, τον διωκόμενο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο, είναι συμπόρευση με τον Χριστό. Η ανταπόκριση στον Χριστό, στο Φως το αληθινό «που φωτίζει και αγιάζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο», μας φέρνει τον Παράδεισο μέσα μας.

Το αντίθετο, την Κόλαση. Αυτή είναι η ουσία του «Ευαγγελίου της κρίσεως». Τα υπόλοιπα είναι για να τονίσουν, το πόσο σοβαρά πρέπει να δούμε την αιώνια πορεία της ύπαρξης μας.

Η ουσία βρίσκεται στην αγάπη, ως αγάπη Χριστού. Τα αμαρτήματα, ως προερχόμενα από τη φιλαυτία, εμποδίζουν την αγάπη. Η μετάνοια όμως ως δώρο Θεού, μεταποιεί όσο ζούμε, την Κόλαση σε Παράδεισο και το σκοτάδι σε Φως, το Φως Χριστού που «φαίνει πάσι».

Share