«......
Η μητέρα μου ήταν καθηγήτρια αγγλικών. Όμως εγώ παράτησα το
σχολείο μετά το γυμνάσιο για την παντρειά» διηγείται χαμογελαστή η 29χρονη
Ζιχάν, χαϊδεύοντας το κεφάλι του μικρότερου από τα έξι παιδιά της – της
τετράχρονης Λουλού. «Ο άντρας μου ήταν φωτορεπόρτερ και μέναμε στο Καμισλί, στα
βορειοανατολικά σύνορα της Συρίας, με το Ιράκ και την Τουρκία. Είχαμε τρία
μαγαζιά, χωράφια… Ζούσαμε καλά» αναπολεί.
«......
Δεν ξέραμε κανέναν εδώ, όμως οι πληροφορίες που είχαμε,
ήταν πως η Ελλάδα είναι καλή», εξηγεί η Ζιχάν. «Πως είναι φιλόξενη και οι
άνθρωποι θα μας βοηθήσουν να βρούμε σπίτι και σχολείο για τα μικρά. Περίμενα να
είναι πολύ όμορφα, πραγματική Ευρώπη. Περίμενα ότι θα λυθεί το πρόβλημα με τα
χαρτιά από την πρώτη μέρα κι ότι θα αλλάξει η ζωή μου. Ότι φεύγω απ’ τον πόλεμο
και θα πάω στον παράδεισο. Ότι εκεί εκτιμούν τις γυναίκες και τα παιδιά».
«......
«......
Στον Πειραιά, τρεις νέοι από τη Συρία με ρώτησαν πού θα πάω.
Τους είπα ότι δεν ξέρω κανένα και ότι δεν έχω καθόλου χρήματα. Κι έτσι, με
πήραν μαζί τους. Μέναμε σε ένα υπόγειο 20 άτομα, μέχρι να βρούμε κάποιον να μας
βοηθήσει. Μια μέρα μας πέταξαν όλους μαζί στο δρόμο, κάτω απ’ τη βροχή. Μέχρι
σήμερα, έχουμε αλλάξει πέντε σπίτια. Αυτό που μένω τώρα, το νοικιάζει ένας
άλλος Σύριος νεαρός, ο οποίος με είδε με τα παιδιά και μου πρότεινε να με
φιλοξενήσει. Από ντροπή και σεβασμό ωστόσο, εκείνος δεν έρχεται καθόλου. Μου
μίλησαν και μια άλλη γυναίκα, που μου είπαν ότι βοηθά. Τελικά είναι κι αυτή μια
χήρα πρόσφυγας, που της στέλνει λεφτά ο αδελφός της από τη Νορβηγία». «Για
φαγητό, πηγαίνω στις λαϊκές και μαζεύω ό,τι περισσέψει» συνεχίζει η Ζιχάν.
«Εγώ, που είχα μια καλή ζωή, πηγαίνω στην εκκλησία και μου δίνουν συσσίτιο!
Κάποιοι άλλοι Σύριοι μου φέρνουνε κουβέρτες. Εν τω μεταξύ, ο άντρας μου δεν
ξέρω που βρίσκεται. Το τηλέφωνο στους συγγενείς μας κοστίζει και δεν υπάρχουν
γραμμές…» «Η κοινωνία μας φέρεται εχθρικά» προσθέτει με απογοήτευση. «Όταν
ακούν τα παιδιά μου να μιλάνε ξένη γλώσσα, τα διώχνουν για να πάνε στο απέναντι
πεζοδρόμιο. Στη λαϊκή τις προάλλες, μια γυναίκα έπιασε την κόρη μου και άρχισε
να την σπρώχνει. Τι διαφορά έχουμε εμείς για να μας αντιμετωπίζουν έτσι; Αυτοί
δεν πέρασαν δυσκολίες, δεν πέρασαν πολέμους; Γιατί μας κάνουν αυτά που μας
κάνουν; Εχθές είχα φωνάξει δύο νεαρούς απ’ τη Συρία για να φτιάξουν το
πλυντήριο του σπιτιού. Τη στιγμή που έμπαιναν στην πολυκατοικία μου, πέρασαν
αστυνομικοί και τους συνέλαβαν. Η μεγάλη μου κόρη κατέβηκε να δει τι γίνεται.
Παραλίγο να τη συλλάβουν και αυτή. Έκλαιγα όλο το βράδυ. Αν μου πειράξουν τα
παιδιά κι έγκλημα κάνω». «Έχω σκεφτεί μέχρι και να γυρίσω στον πόλεμο»
καταλήγει η Ζιχάν. «Τον προτιμώ απ' την Ελλάδα. Σκέφτομαι να πουλήσω ό,τι έχω
και δεν έχω στη Συρία, μόνο και μόνο για να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά μου, να
σπουδάσουν και να πάρουν καλά πτυχία. Ξεφύγαμε απ' τον πόλεμο και τον θάνατο,
για να ζήσουμε αυτό;»
* newsbeast.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου