"Στάρετς Ζωσιμάς - 2"

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
(αποσπάσματα από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ»)

Μιλώντας για την προσευχή ο στάρετς Ζωσιμάς, έλεγε: «Νέε, μην ξεχνάς την προσευχή σου· σε κάθε σου προσευχή, αν είναι ειλικρινής, θα προβάλλει ένα καινούργιο αίσθημα και μέσα σ’ αυτό μια καινούργια σκέψη, που άλλοτε την αγνοούσες και που θα σου δώσει καινούργιο θάρρος. Και τότε θα καταλάβεις πως η προσευχή είναι διαπαιδαγώγηση».

«Όταν είσαι μόνος, να προσεύχεσαι. Ν’ αγαπάς, να γονατίζεις και ν’ ασπάζεσαι τη γη. Να φιλάς τη γη και να την αγαπάς ακούραστα, αχόρταγα, όλα να τ’ αγαπάς, να επιζητάς τον ενθουσιασμό και την έκσταση της αγάπης. Πότισε τη γη με τα δάκρυα της αγαλλίασης κι αγάπα αυτά τα δάκρυα σου. Αυτή την έκσταση μη την ντρέπεσαι, αγάπα την, γιατί είναι μεγάλο δώρο του Θεού και δε δίνεται στους πολλούς, μα μονάχα στους εκλεκτούς».

**

Συμβούλευε τους ανθρώπους να αγαπούν. Έλεγε: «Αγαπάτε τη δημιουργία του Θεού και στην ολότητα της, μα και στο κάθε κομματάκι. Αγαπάτε το κάθε φυλλαράκι, την κάθε αχτίδα του Θεού. Αγαπάτε τα ζώα, αγαπάτε τα φυτά, αγαπάτε το κάθε τι. Όταν θα αγαπήσεις το κάθε τι, θ’ ανακαλύψεις μέσα σ’ αυτά τα πράγματα το μυστικό του Θεού. Και μια και θα το ανακαλύψεις, θα το κατανοείς όλο και πιο πολύ με την κάθε μέρα που θα περνάει. Και στο τέλος θ’ αγαπήσεις όλο τον κόσμο με μια ακέραια, παγκόσμια αγάπη.

**

Μιλούσε για την αποδίωξη της απόγνωσης, λόγω της αμαρτίας. Έλεγε: «Αν αμαρτήσεις συ ο ίδιος και είναι η ψυχή σου περίλυπη μέχρι θανάτου για τα κρίματα σου ή για το αναπάντεχο κρίμα σου, τότε αγάλλου για έναν άλλο, για έναν δίκαιο, αγάλλου για το ότι, αν και συ αμάρτησες, αυτός είναι δίκαιος και δεν αμάρτησε».

28.04 - Χειροτονία Διακόνου

Κυριακή των Βαΐων

Ξεχωριστή ημέρα. Την επαύριο της εγέρσεως του Λαζάρου.
Την ημέρα της ενδόξου, επί πώλου όνου, εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ.

Στη μικρή Ενορία των Ταξιαρχών του Μοσχάτου, που μας αγκαλιάζει όλους.

Χειροτονία Διακόνου.
Του αδελφού μας Ζήση, που η χάρη του Αγίου Πνεύματος τον αναβαθμίζει σε πατέρα μας.

Συμμετέχουμε στη διαδικασία της χειροτονίας του. Προσπαθούμε να είμαστε μαζί του, όσο πιο ουσιαστικά μπορούμε.
Με συναίσθηση της ιερότητας των στιγμών που ζούμε και με έλεγχο της συγκίνησης που μας διακατέχει. Νοερά επικοινωνούμε και ευχόμαστε, προσευχόμαστε και με την ένταση των συναισθημάτων μας νοιώθουμε, πως είμαστε μαζί του.
Εκτός από τρεις περιόδους.

Την πρώτη, μετά από την ευλογία του Αρχιεπισκόπου, όταν τον οδηγούν μπροστά στην εικόνα του Χριστού. Μέχρι τον χερουβικό ύμνο. Με το μαύρο ράσο του θανάτου εσωτερικά και το λευκό της αναστάσιμης προσδοκίας εξωτερικά.
Κρατώντας στα χέρια του τη διαδικασία της νήψης και έχοντας την κεφαλή του καλυμμένη με την περίσκεψη της. Αφανισμένος.
Σαν τον Λάζαρο, στην αναμονή του καλέσματος του Ιησού, «Δεύρο έξω!»

Εκεί, δεν μπορούμε πια να νοιώσουμε την παρουσία του. Δεν επικοινωνούμε.
Είναι δοσμένος στην προσωπική κοινωνία του με τον Κύριο.
Στην επίδοση των διαπιστευτηρίων της Βούλησης του. Με σκέψεις, με προσευχή, δεν έχει διαφορά. Σημασία έχει το γεγονός, ότι βρίσκεται εκεί. «Ενώπιος, ενωπίω!». Πολλή ώρα.
Τόση, που το βίωμα αυτό να κρατήσει μια ζωή.

Οι νοερές μας προσπάθειες μένουν μετέωρες και αποσύρονται.
Τα τεκταινόμενα μας υπερβαίνουν. Η συγκίνηση γίνεται προσευχή και η περίσσεια της βρίσκει φυσικές διεξόδους και μας θολώνει τα μάτια.
Ο Ζήσης, αποδεσμευμένος από τις οικογενειακές και φιλικές του συγγένειες, βρίσκεται ενώπιον του Κυρίου, έτοιμος να αποδεχτεί το κάλεσμα του.

Όμως η ώρα της Μεγάλης Εισόδου φθάνει.
Οδηγείται τώρα, μπροστά στην εικόνα της Παναγίας. Θα παραμείνει εκεί, παρών ενώπιον της Θεομήτορος και Βασιλίσσης των Αγγέλων, μέχρι τον αγιασμό των Τιμίων Δώρων.
Η παρουσία του μπροστά στον Χριστό και στη συνέχεια στην Παναγία, επισφραγίζει τη συνειδητοποίηση του για την ζωή του από τώρα και για πάντα. Μια ζωή αφιερωμένη στη λατρεία του Κυρίου και στην Υπηρεσία της Παναγίας Μητέρας όλων μας.

Η Παναγία θα του διδάξει τον τρόπο της μεσιτείας, για μας τους λαϊκούς.
Η θεία λειτουργία προχωρεί, το μυαλό δεν παράγει σκέψεις. Οι ψαλμωδίες, οι ευχές, ο Ζήσης ευθυτενής στη θέση του, τα ερεθίσματα σηματοδοτούν συγκινήσεις που κατά κύματα κάποιες στιγμές πλεονάζουν.   

Ακολουθεί και η τρίτη περίοδος, η μυστηριακή, όπου γονατισμένος μπροστά στην Αγία Τράπεζα, στο Θυσιαστήριο, με το χέρι του Αρχιεπισκόπου στο κεφάλι του και άμεσους μάρτυρες τους τριγύρω κληρικούς, γίνεται η επίκληση του Αγίου Πνεύματος και δέχεται την ενέργεια Του.

Στέκουμε εκστατικοί, στην αναλογούσα απόσταση από την ουσία των όσων συμβαίνουν, ενώ αδυνατούμε να κατανοήσουμε και δεν επιχειρούμε να ερμηνεύσουμε την απλότητα της Αλήθειας.
Η χειροτονία διακόνου, ολοκληρώνεται.

Ο π. Ζήσης επανέρχεται κοντά μας και στην καρδιά μας. Όλα φαινομενικά είναι ίδια.
Τα πνευματικά, δεν φαίνονται.
Όμως τα μαρτυρά η χαρά που αναβλύζει μέσα μας και η ευλογία που εκπέμπει το χαμόγελο του. Ναι, είναι εδώ, κοντά μας.

Δεν αφομοιώνονται όλα αυτά, ούτε γρήγορα, ούτε εύκολα, όμως θα μας βοηθήσει σ’ αυτό ο ίδιος ο π. Ζήσης.
Εμείς έχουμε γι’ αυτόν μόνο μια λέξη ακόμα, που όσο κι αν συνηθίζεται να λέγεται και να επαναλαμβάνεται, είναι η μοναδική που βγαλμένη μέσα από την ψυχή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και πεποίθηση και ευχή μας:  « Ά ξ ι ο ς ! » 

   

"Ιδού ο Νυμφίος.. "

«Ιδού, ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός

και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα·

ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα·

βλέπε ουν, ψυχή μου, μη τω ύπνω κατενεχθείς,

ίνα μη τω θανάτω παραδοθείς

και της βασιλείας έξω κλεισθείς.

Αλλά ανάνηψον κράζουσα·

Άγιος, Άγιος, Άγιος ει ο Θεός ημών,

δια της Θεοτόκου ελέησον ημάς».

*

«Τον νυμφώνα Σου βλέπω,

Σωτήρ μου, κεκοσμημένον

και ένδυμα ουκ έχω,

ίνα εισέλθω εν αυτώ.

Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής,

Φωτοδότα και σώσον με».

"Μνήμη Κ. Καβάφη"

Κωνσταντίνος Καβάφης

29 Απριλίου 1863 - 29 Απριλίου 1933

«Είμαι Κωνσταντινοπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια – σ’ ένα σπίτι της οδού Σερίφ, μικρός πολύ έφυγα και αρκετό μέρος της παιδικής μου ηλικίας το πέρασα στην Αγγλία. Κατόπιν επεσκέφθην την χώραν αυτήν μεγάλος, αλλά για μικρόν διάστημα. Διέμεινα και στη Γαλλία. Στην εφηβική μου ηλικίαν κατοίκησα υπέρ τα δύο έτη στην Κωνσταντινούπολι. Στην Ελλάδα είναι πολλά χρόνια που δεν επήγα. Η τελευταία μου εργασία ήταν υπαλλήλου εις ένα κυβερνητικόν γραφείον εξαρτώμενον από το Υπουργείον των Δημοσίων Έργων της Αιγύπτου. Ξέρω Αγγλικά, Γαλλικά και ολίγα Ιταλικά.»

Ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα γραμμένο από τον ίδιο τον ποιητή, Κωνσταντίνο Καβάφη, για το περιοδικό «Νέα Τέχνη», 1924.

«...
Αλλά η μέρα ήταν ζεστή και ποιητική,

ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,

το Αλεξανδρινό Γυμνάσιο ένα

θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,

των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,

ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά

(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·

κι οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,

κ’ ενθουσιάζονταν κ’ επευφημούσαν,

ελληνικά κ’ αιγυπτιακά και ποιοί εβραίικα,

γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα –

μ’ όλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,

τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.»

*  Φωτογραφίες από το Αρχείο Κ.Π. Καβάφη, Ίδρυμα Ωνάση

"Στάρετς Ζωσιμάς - 1"

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
(απόσπασμα από τους «Αδελφούς Καραμαζώφ»)

Αγαπάτε αλλήλους, πατέρες μου», δίδασκε ο στάρετς. «Αγαπάτε τον κοσμάκη του Θεού. Δεν είμαστε δα αγιότεροι εμείς απ' αυτούς που ζουν μες στον κο­σμάκη, επειδή ήρθαμε δω πέρα και κλειστήκαμε σε τούτους τους τοί­χους, μα απεναντίας, ο καθένας που 'ρθε δω, μ' αυτή και μόνο την πράξη του απόδειξε πως παραδέχεται τον εαυτό του χειρότερο από κάθε άλλον που έμεινε στον κόσμο...

Κι όσο περισσότερο θα ζει μο­ναχός μες στο κελί του, τόσο πιο πολύ αισθητό και συνειδητό θα πρέ­πει να του γίνεται αυτό. Γιατί, αν αυτό δεν γίνει, τότε άδικα ήρθε δω πέρα.

Και μόνο τότε θα επιτευχθεί ο σκοπός της ένωσης μας, όταν όχι μονάχα παραδεχτεί πως είναι χειρότερος απ' όλους τους κοσμικούς, μα και πως είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπους για όλα όσα γίνονται, για όλες τις ανθρώπινες αμαρτίες, τις παγκόσμιες και τις ατομικές.

Γιατί να ξέρετε, καλοί μου, πως ο καθένας από μας είναι αναμφισβήτητα ένοχος για όλους και για το κάθε τι πάνω στη γη, όχι μονάχα μέτοχος του γενικού παγκόσμιου αμαρτήμα­τος, μα και προσωπικά ένοχος για τις πράξεις όλων των ανθρώπων και του καθενός χωριστά, που ζει σε τούτη δω τη γη. Γιατί αυτή η συ­νείδηση είναι το στεφάνωμα της ζωής του μοναχού, μα και κάθε άλ­λου ανθρώπου.

Γιατί οι μοναχοί δεν είναι τίποτα διαφορετικοί άνθρωποι, μα είναι εκείνο που θα 'πρεπε να 'ταν κι όλοι οι άλλοι επί της γης. Μονάχα τότε η καρδιά μας θα γίνει άξια να περικλείσει την ατέλειωτη, την οικουμενική, την άσβεστη αγάπη. Τότε ο καθένας από σας θα μπορεί ν' αποχτήσει ολόκληρο τον κόσμο με την αγάπη του και να ξεπλύνει με τα δάκρυά του τ’ αμαρτήματα του κόσμου…»

"Κυριακή των Βαΐων"

Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος,
ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον, Χριστὲ ὁ Θεός·
ὅθεν καὶ ἡμεῖς ὡς οἱ παῖδες,
τὰ τῆς νίκης σύμβολα φέροντες,
σοὶ τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν·
Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις,
εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος, ἐν ὀνόματι Κυρίου.

 

Η λαμπάδα σου!

Σαν τη λαμπάδα σου εύχομαι να στέκει

πάντα η ζωή σου ολόισια, στητή,

με παρρησία μπρος στο εικόνισμα

του Ιησού.

Να αναλώνεται φωτίζοντας τριγύρω

με φλόγα αναστάσιμης χαράς

λευκή, απλή και γνήσια παρουσία

ενώπιον Του.

"Η Έγερσις του Λαζάρου"

Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή ολοκληρώνεται και καταλήγει σε δυο λαμπρές, εόρτιες ημέρες ή μάλλον σε μια διπλή εορτή. Είναι το Σάββατο του Λαζάρου, κατά το οποίο μνημονεύουμε την έγερση του επιστήθιου φίλου του Χριστού Λαζάρου και η Κυριακή των Βαΐων, που εορτάζουμε τη θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα έξι μέρες πριν προδοθεί και υποστεί τον σταυρικό θάνατο. 

Κατά τις δύο αυτές λαμπρές ημέρες η Εκκλησία μας αποκαλύπτει το αυθεντικό νόημα της εθελούσιας θυσίας του Χριστού και του λυτρωτικού Του θανάτου, πριν εισέλθουμε στη θλίψη και το σκοτάδι του πάθους, πριν ξαναγίνουμε μάρτυρες της οδύνης του Χριστού.

Ο Χριστός βρισκόταν μακριά από την Ιερουσαλήμ όταν πέθανε ο Λάζαρος και μόλις τέσσερις μέρες αργότερα έφθασε στη Βηθανία όπου συνάντησε τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία και τους στενοχωρημένους και κλαμένους φίλους του. Το ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη εξιστορεί με λεπτομέρειες αυτή τη συνάντηση, αρχίζοντας από τη συζήτησή Του με τη Μάρθα και τη Μαρία.

Και οι δυο τους λένε στο Χριστό, «Κύριε ει ης ώδε, ουκ αν απέθανέ μου ο αδελφός» (Ιωαν. 11, 32). Και ο Χριστός απαντά: «αναστήσεται ο αδελφός σου» (Ιωαν. 11, 23). Άσχετα όμως από αυτή την απάντηση, όταν είδε το κλάμα των αδελφών και των φίλων τους, ο Ίδιος «ενεβριμήσατο τω πνεύματι και ετάραξεν αυτόν…» (Ιωαν. 11, 36).

Ο Χριστός διέταξε να απομακρυνθεί η πέτρα που σκέπαζε τον τάφο. Και όταν αφαιρέθηκε η πέτρα, «φωνή μεγάλη εκραύγασε Λάζαρε, δεύρο έξω, και εξήλθεν ο τεθνηκώς δεδεμένος τους πόδας και τας χείρας κειρίαις…» (Ιωαν. 11, 43- 44).

Εδώ έχουμε το θαύμα της αγάπης που θριαμβεύει πάνω στο θάνατο, ακούμε μια εντολή που αναγγέλλει τον πόλεμο του Χριστού κατά του θανάτου, μια υπόσχεση πως ο ίδιος ο θάνατος θα καταστραφεί και θα εξαφανιστεί. 

Ο ίδιος ο Χριστός, που σημαίνει ο ίδιος ο Θεός, η ίδια η αγάπη και η ζωή, για να καταστρέψει τον θάνατο και το σκοτάδι του, κατεβαίνει στον τάφο, για να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο τον θάνατο, για να τον εκμηδενίσει και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή, την οποία ο Θεός μας δημιούργησε να κατέχουμε.

*  Αλέξανδρος Σμέμαν: Από το βιβλίο «Εορτολόγιο - Ετήσιος Εκκλησιαστικός Κύκλος».  

Ο μικρός Άγιος

Να λοιπόν τα ζωντανά παραδείγματα αγιότητας, παντού γύρω μας, στο σπίτι μας, δίπλα μας. Τα παιδιά. Τα μικρά παιδιά, τα νήπια. Δεν είναι τρόπος του λέγειν η παιδική αγνότητα, δεν είναι απαραίτητο να ρωτάμε, να ψάχνουμε στα κελιά τους γέροντες μοναχούς, αποστεωμένους, εξαϋλωμένους από νηστεία και προσευχή για να δούμε πως βιώνεται η αγιότητα.

Η εικόνα της αγιότητας είναι ένα νήπιο. Που δεν νηστεύει ποτέ, γιατί δεν έχει να υπερνικήσει την απιστία του, δεν προσεύχεται ποτέ γιατί ο τρόπος όλος της ζωούλας του είναι μια συνεχής προσευχή. Δεν έχει ανάγκη μετάνοιας, εξομολόγησης, συγχώρεσης,
Είναι η ψυχούλα του ένα ανοιχτό βιβλίο. Είναι ένας Άγιος.

Ένας Άγιος ζωντανός, καθημερινός, στη ζωή μας. Απλός, καθαρός, γνήσιος. Και μεις τον αποκαλούμε «μωρό», γιατί υπολείπεται από μας σε ευφυία, σε ικανότητες και σε γνώσεις. Υπολείπεται σε ωριμότητα, με την έννοια της προσαρμογής του στον υλικό και γι’ αυτό σκληρό κόσμο που καραδοκεί να του στερήσει την αγιότητα.

 

Όμως έχει ακριβώς τα στοιχεία της αγιοσύνης, που εμείς σαν ανίδεοι ενώ τα βλέπουμε μπροστά μας, δεν τα έχουμε επισημάνει και προσπαθούμε να του τα αμβλύνουμε και να τα εξαφανίσουμε.

Όσο παραμένει μωρό και νήπιο, είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός Άγιος από καταβολής κόσμου, πάντα μέσα στη ζωή των ενηλίκων, κοντά μας, μπροστά στα μάτια μας, ανυπέρβλητο και συνεχές παράδειγμα. 

Η πίστη του παιδιού, είναι το πρώτο στοιχείο. Η πηγαία, αυθεντική πίστη, που δεν έχει ξεφύγει σε διανοητικές αμφισβητήσεις. Η εμπιστοσύνη του στη ζωή, στο περιβάλλον, στη μητέρα και στον πατέρα, που είναι άμεση πίστη στον Θεό, αφού Εκείνος είναι η ζωή και ο κόσμος όλος.   

Εμπιστεύεται την αδυναμία του σε κείνους που ο Θεός τους ανέθεσε να το φροντίζουν και να το προστατεύουν. Που για τις υπηρεσίες τους αυτές, τους ανταμείβει με την παρουσία του στη ζωή τους, σαν μέτρου του σωστού, του καλού και του αγαθού.

Πέρα από τις βιολογικές του ανάγκες, το παιδί έχει απέραντη πίστη στο παρόν και ανεξάντλητη ελπίδα στο μέλλον. Δεν ζητά, δεν απαιτεί, δεν κρίνει, δεν συγκρίνει. Λίγη από την εμπιστοσύνη του αυτή αν αποκτούσαμε, όλα θα άλλαζαν γύρω μας και κυρίως μέσα μας.

Το δεύτερο στοιχείο είναι η αγάπη του. Το βλέμμα του, το χαμόγελο του, το άπλωμα των χεριών του, είναι όλα φυσικά και αβίαστα, δεν υπαγορεύονται από σκέψεις και υπολογισμούς σκοπιμότητας.

Προσφέρεται αναζητώντας την ένωση, την ένταξη, την κοινωνία, στη λαχτάρα του για αγκαλιά, για συντροφιά και για παιχνίδι. Τα παιδιά αγαπούν μ΄ έναν τρόπο απόλυτο, γεμάτο χαρούμενες εκπλήξεις και τρυφερές αντανακλάσεις της αθωότητας τους.

Μας διδάσκουν πώς να αγαπάμε χωρίς δισταγμούς και ιδιοτέλεια, με την αμεσότητα που χαρακτηρίζει την ειλικρίνεια και την απλότητα που μαρτυρά την αλήθεια. Η αγάπη των παιδιών, μας κάνει υπεύθυνους, σεμνούς και ευαίσθητους.

Και το τρίτο στοιχείο που τεκμηριώνει την αγιοσύνη τους, είναι η ταπεινότητα. Αυτή είναι ίσως και η σπουδαιότερη ιδιότητα τους για μας, γιατί είναι αυτό ακριβώς που μας λείπει περισσότερο. Κι αν αντιληφθούμε πόσο βασικό ρόλο διαδραματίζει στην προσωπικότητα, ίσως μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τη ζωή με λιγότερο εγωισμό και απαιτήσεις.

Η ταπεινότητα των παιδιών, είναι γελαστή, τραγουδιστή, σαν ύμνος και ψαλμωδία στον Δημιουργό. Είναι η φυσική κατάσταση του προσώπου, που δεν επιδιώκει να παρουσιαστεί με μάσκα, αλλά χαίρεται την ύπαρξη του στον κόσμο, βιώνοντας στον εαυτό του την ικανότητα να εμπιστεύεται και να αγαπά κι αυτό του είναι αρκετό.

Τα παιδιά μπορούν να είναι φίλοι με όλους, να είναι ευχαριστημένα με τα λίγα, να εκτιμούν όσα έχουν ουσιαστική αξία στη ζωή. Είναι αφελή και ποτέ καχύποπτα. Έχουν τη δυνατότητα να δέχονται τα καθημερινά θαύματα, χωρίς αμφιβολίες. Να διατηρούν την αγγελική τους υπόσταση, χωρίς κανόνες και άσκηση.

Κάποιες μαθήσεις αργότερα, κάποιες καταβολές που σκόπιμα αφυπνίζονται, κάποια άσχημα παραδείγματα και οι πρώτες κακές επιλογές, θα μετατρέψουν ίσως τον μικρό Άγιο σταδιακά σε ενήλικο με άγχη, με αντιπαλότητα και ενοχές, με υπαρξιακές ανησυχίες και προβληματική συμπεριφορά. Και αναζητούμε τότε, εμείς που χάσαμε και ξεχάσαμε την πρώτη μας αγιότητα, τον δρόμο για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας.

Μα δεν έχουμε το θάρρος να κοιτάξουμε στα μάτια το πρώτο μικρό παιδί που θα βρεθεί στο δρόμο μας και να παραδεχτούμε πως πρέπει εκείνο να γίνει το πρότυπο μας, ο οδηγός μας στην επιστροφή.

Ίσως και να μην είναι δυνατόν. Οι μεγάλοι Άγιοι μας ταιριάζουν καλύτερα, αφού ολοκλήρωσαν επάξια τον κύκλο τους στη ζωή. Ιδιαίτερα αν συνέχισαν την πορεία τους προς την αγιότητα, χωρίς διακοπές, από παιδιά.

Από τον βιβλικό Μελχισεδέκ μέχρι τον πρόσφατο Άγιο Σάββα της Καλύμνου και τον Γέροντα Πορφύριο, εκείνοι που κράτησαν στην ψυχή τους την θεία φλόγα άσβηστη από παιδιά, ας μας φωτίζουν τουλάχιστο να διατηρούμε τους μικρούς Αγίους που γνωρίζουμε, όσο γίνεται κοντά στην Αλήθεια, στην Ελευθερία και στο Φως.   

                                   

                  

25.04 - "Ο πρώτος χρόνος"

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Ο πρώτος χρόνος!

Ο μικρούλης μας έκλεισε τον πρώτο του χρόνο ζωής. Ένα χρόνο ζωής στη ζωή μας. 

Δεν είναι πια ο μικρούλης. Είναι ο Ιωάννης! Απόκτησε όνομα. 

Απόκτησε πρόσωπο και το διαμορφώνει. 

Κάθε μέρα του χρόνου που πέρασε, κάθε ημερομηνία, ήταν για πρώτη φορά. 

Δεν την είχε ξαναζήσει. Βέβαια δεν το ήξερε, ούτε τον προβλημάτιζε αυτό ιδιαίτερα. 

Όλη του η έννοια ήταν να βλέπει, να ακούει, να ανακαλύπτει, να καταγράφει τα πάντα γύρω του.

Είχαμε πει πέρυσι τέτοιες μέρες, πως με τον ερχομό του, μας ανέθετε καινούργιους ρόλους στη ζωή μας. Της μαμάς, του μπαμπά, των θείων, αλλά και των παππούδων.. 

Όλοι προσπαθήσαμε να ανταποκριθούμε στους ρόλους μας. 

Ο πιο επιτυχημένος ωστόσο, ήταν ο ίδιος. Εκείνος είχε πολλούς ρόλους. 

Του γιου, του ανεψιού, του εγγονού. Και δεν χρειάστηκε να προσπαθήσει για τίποτα.  

Έδωσε σε όλους μας πολλές χαρές και μόνο που υπήρχε..

Δεν ξέρω τι καταφέραμε να μάθουμε τον τελευταίο χρόνο. 

Εκείνος όμως έκανε ότι μπορούσε, να μας δείξει πόσο απλό είναι να εμπιστεύεσαι τους άλλους, να αρκείσαι στα απαραίτητα, να χαίρεσαι με μια αγκαλιά, να διασκεδάζεις και μόνο με την καλή σου διάθεση, να κοιμάσαι με ηρεμία, να ονειρεύεσαι αντί για πολυτέλειες και μεγαλεία, παιχνίδια και χρώματα.

Ακόμα, έμαθε να στέκεται στα πόδια του. 

Εμείς ίσως να ξεχνάμε το πώς γίνεται αυτό, μερικές φορές. 

Έμαθε να καταλαβαίνει σχεδόν τα πάντα κι ετοιμάζεται να μας εκπλήξει κάποια στιγμή μιλώντας μας. Εμείς ξέρουμε να μιλάμε, αλλά κάποτε δεν ξέρουμε τι λέμε. 

Έμαθε να ζητάει αυτό που θέλει, με όποιον τρόπο μπορεί. 

Δεν θεωρεί καθήκον των άλλων, να αντιληφθούν τις ανάγκες του. 

Και πάνω απ' όλα έμαθε να γελά, να γελά με πραγματική χαρά.

 

Όλα τα παιδιά είναι ευλογημένα. 

Και την ευλογία αυτή τη μεταδίδουν με τη σειρά τους, σε όλους όσους τα φροντίζουν, τα προσέχουν ή και μόνο τα κοιτάζουν με πολλή αγάπη και εύχονται:

«Χρόνια σου Πολλά, φωτεινά και χαρούμενα»!!!

"Συγχώρεση και Αγάπη.. "

Συγχώρεση και Αγάπη, ο δρόμος προς την Ανάσταση.

Η συγχώρεση είναι η αρχική έκφραση της αγάπης, το πρώτο άνοιγμα της αγκαλιάς μας για να δεχτούμε μέσα της, όλον τον κόσμο. Το να αγαπάμε είναι μια γιορτή συνάντησης, η διαρκής ευκαιρία μας να συμμετέχουμε στη ζωή ευχαριστιακά, αλλά και δικαίωμα ακατάλυτο, που κανένας δεν μπορεί να μας το στερήσει. Το μοναδικό εμπόδιο είναι ο ανώριμος εαυτός μας.

Μέσα στην αγάπη όμως, ωριμάζει και ολοκληρώνεται ο άνθρωπος. Γι’ αυτό και η συγχώρεση, είναι κι ένα ξεκίνημα για την ωριμότητα. Μέσα από αυτή τη διαδικασία και ενώ συνδιαλέγεται κανείς με τη συνείδηση του, αποκτά οντότητα, ενισχύει με διαλλακτικότητα την προσωπικότητα του, μαθαίνει να απευθύνεται με προσήνεια στους “άλλους“, καλώντας τους, κοινωνούς και μέτοχους στη ζωή του.

Το να βρεθείς στον “ίδιο χώρο” με ένα άλλο πρόσωπο (συγ-χώρεση), εξαρτάται από τη βούληση και των δυο. Ο καθένας όμως, πρέπει να προετοιμάσει κατάλληλα τον δικό του χώρο, για μια υποδοχή ειλικρινή, ευπρεπή και εορταστική. Και βέβαια ο μόνος “δικός μας” χώρος είναι η καρδιά μας. Συγχωρώ λοιπόν, σημαίνει θέλω, δέχομαι, μοιράζομαι τον χώρο της καρδιάς μου, δηλαδή αγαπώ.

                                                     

Δεν ζητούμε συγγνώμη, ούτε συγχωρούμε, για να μείνουμε πάλι μόνοι. Στη μοναξιά δεν υπάρχει εορτασμός. Μοιραζόμαστε τα αισθήματα μας με τους άλλους, για να τους έχουμε πάντα μαζί μας. Όλους, χωρίς διακρίσεις. Με προτιμήσεις, αλλά χωρίς εξαιρέσεις. Με αρχή, αλλά χωρίς τέλος.  

"Γνώση και Σοφία"

Ρώτησαν τον Γέροντα, πόσο διαφέρει η Γνώση από τη Σοφία.

«Όσο η θημωνιά (σωρός από θερισμένα σπαρτά) από το καρβέλι» απάντησε εκείνος.

Οι γνώσεις είναι τα στάχυα, που συλλέγουμε στον αγρό της ζωής και τα δένουμε σε θημωνιές.

Η Σοφία είναι η διαδικασία από το αλώνι έως τον φούρνο, ώσπου να γίνουν τα στάχυα καρβέλι, ψωμί.

Η Γνώση θέλγει. Η Σοφία τρέφει.

Η Σοφία, προσφέρει τον Άρτο, που «στηρίζει καρδίαν ανθρώπου».

*  fb

"Όλα προσευχή!.. "

Ο άνθρωπος του Χριστού όλα τα κάνει προσευχή. Και τη δυσκολία και τη θλίψη, τις κάνει προσευχή. Ό,τι και να του τύχει αμέσως αρχίζει: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…» Η προσευχή ωφελεί σε όλα και στα πιο απλά. Για παράδειγμα, πάσχεις από αϋπνία, να μη σκέπτεσαι τον ύπνο.

Να σηκώνεσαι, να βγαίνεις έξω και να έρχεσαι πάλι μέσα στο δωμάτιο, να πέφτεις στο κρεβάτι σαν για πρώτη φορά, χωρίς να σκέπτεσαι αν θα κοιμηθείς ή όχι. Να συγκεντρώνεσαι, να λες τη δοξολογία και μετά τρεις φορές το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με…» κι έτσι θα έρχεται ο ύπνος...

Όλα είναι μέσα μας και τα ένστικτα και τα πάντα και ζητούν ικανοποίηση. Αν δεν τα ικανοποιήσομε, κάποτε θα εκδικηθούν, εκτός και τα διοχετεύσομε αλλού, στον ανώτερο, στον Θεό.

Αντί να στέκεστε έξω από την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό, περιφρονήστε τον. Έρχεται από δω το κακό; Δοθείτε με τρόπο απαλό από εκεί. Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό, δώστε εσείς την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στον Χριστό.

Παρακαλέστε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Ξέρει εκείνος πώς να σας ελεήσει, με τι τρόπο. Κι όταν γεμίζετε απ’ το καλό, δεν στρέφεστε πια προς το κακό. Γίνεστε μόνοι σας, με τη χάρη του Θεού, καλοί. Πού να βρει τόπο τότε το κακό;

Εξαφανίζεται!

Σας πιάνει φοβία κι απογοήτευση; Στραφείτε στον Χριστό. Αγαπήστε τον απλά, ταπεινά, χωρίς απαίτηση και θα σας απαλλάξει ο Ίδιος.

Να μη διαλέγετε αρνητικούς τρόπους για τη διόρθωσή σας. Δεν χρειάζεται ούτε τον διάβολο να φοβάσθε, ούτε την κόλαση, ούτε τίποτα. Δημιουργούν αντίδραση. Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα σ’ αυτά. Ο σκοπός δεν είναι να κάθεστε, να πλήττετε και να σφίγγεστε, για να βελτιωθείτε. Ο σκοπός είναι να ζείτε, να μελετάτε, να προσεύχεστε, να προχωράτε στην αγάπη, στην αγάπη του Χριστού, στην αγάπη της Εκκλησίας.

Τις αδυναμίες αφήστε τις όλες, για να μην παίρνει είδηση το αντίθετο πνεύμα (δηλ. ο διάβολος) και σας βουτάει και σας καθηλώνει και σας βάζει στη στενοχώρια. Να μην κάνετε καμιά προσπάθεια ν’ απαλλαγείτε από αυτές. Ν’ αγωνίζεσθε με απαλότητα και απλότητα, χωρίς σφίξιμο και άγχος.

Να μη λέτε: «Τώρα θα σφιχτώ, θα κάνω προσευχή ν’ αποκτήσω αγάπη, να γίνω καλός κλπ.». Δεν είναι καλό να σφίγγεσαι και να πλήττεις, για να γίνεις καλός. Έτσι θ’ αντιδράσετε χειρότερα. Όλα να γίνονται με απαλό τρόπο, αβίαστα και ελεύθερα.

Ούτε να λέτε: «Θεέ μου, απάλλαξέ με απ’ αυτό», παραδείγματος χάριν τον θυμό, τη λύπη. Δεν είναι καλό να προσευχόμαστε ή και να σκεπτόμαστε το συγκεκριμένο πάθος. Κάτι γίνεται στην ψυχή μας και μπλεκόμαστε ακόμη περισσότερο. Ρίξου με ορμή, για να νικήσεις το πάθος και θα δεις τότε πως θα σ’ αγκαλιάσει, θα σε σφίξει και δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.

Η ελευθερία δεν κερδίζεται, αν δεν ελευθερώσουμε το εσωτερικό μας απ’ τα μπερδέματα και τα πάθη.

*  Από το βιβλίο: Γέροντος Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου «Βίος και Λόγοι» 

"Κυριακίδης - σαν χθες!"

Στέλιος Κυριακίδης, ο Ελληνοκύπριος ήρωας του Μαραθώνιου της Βοστόνης

Μια απίθανη ιστορία, το 1946, που δόξασε τα γαλανόλευκα χρώματα και επηρέασε ακόμη και το περίφημο «σχέδιο Μάρσαλ»

«Πως θα μπορούσα να κερδίσω ποτέ έναν τέτοιον αθλητή; Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».

Τζόνι Κέλι (μαραθωνοδρόμος)

Ο Στέλιος Κυριακίδης ήταν αθλητής δρόμων ημιαντοχής και αντοχής, με ιδιαίτερη έφεση στον μαραθώνιο. Έγινε παγκοσμίως γνωστός, όταν κέρδισε τον διάσημο Μαραθώνιο της Βοστόνης, στις 20 Απριλίου του 1946, χρησιμοποιώντας αυτήν την περιφανή νίκη ως όχημα ευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης για την δραματική κατάσταση της Ελλάδος. Γεννήθηκε στις 4 Μαΐου 1910 στο χωριό Στατός της Πάφου στην Κύπρο. Ήταν γιος των αγροτών Γιάννη και Ελένης Κυριακίδη.

Από μικρός είχε το μικρόβιο το τρεξίματος, καθώς οι συχωριανοί του τον θυμόνταν να τρέχει με την παραμικρή αιτία κι αφορμή. Συνήθως «πεταγόταν» μέχρι το απέναντι χωριό που απείχε 15-20...χιλιόμετρα. Έβγαλε το Γυμνάσιο στην Πάφο κι από την εφηβική του ηλικία άρχισε να παίρνει μέρος σε αγώνες· αρχικά σε αγώνες ως αθλητής του χωριού του και στην συνέχεια, από το 1930, ως αθλητής του Γυμναστικού Συλλόγου «Ολύμπια» της Λεμεσού· σύλλογο τον οποίο δεν εγκατέλειψε, μέχρι και το τέλος της αθλητικής του σταδιοδρομίας, παρ' ότι σύντομα, θα μετακομίσει και θα εγκατασταθεί στην Αθήνα, έχοντας εργαστεί προηγουμένως, για ένα διάστημα, σαν υπάλληλος του Δήμου Λεμεσού.

Στην Ελλάδα και στην Αθήνα, θα εργαστεί ως υπάλληλος (εισπράκτορας) της Ηλεκτρικής Εταιρείας (Δ.Ε.Η.), χωρίς να εγκαταλείψει τον αθλητισμό και τις μεγάλες αποστάσεις. Θα σαρώσει τα μετάλλια σε Ελλάδα και Βαλκάνια με τα χρώματα της Ελλάδος, όπου για αρκετά χρόνια ήταν ο αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής. Ο Κυριακίδης ήταν αυτός που κατέρριψε την πανελλήνια επίδοση του Σπύρου Λούη στον Μαραθώνιο· μια επίδοση τεσσάρων περίπου δεκαετιών. Ο Λούης μάλιστα, φέρεται να υποδέχεται τον Κυριακίδη στο σπίτι του στο Μαρούσι και χαμογελώντας να του λέει: «Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες».

"Οσία Μαρία, η Αιγυπτία"

Φωτισθεῖσα ἐνθέως Σταυροῦ τὴ χάριτι,

τῆς μετανοίας ἐδείχθης φωτοφανῆς λαμπηδών,

τῶν παθῶν τὸν σκοτασμὸν λιποῦσα πάνσεμνε,

ὅθεν ὡς ἄγγελος Θεοῦ,

Ζωσιμᾶ τῷ ἱερῷ, ὠράθης ἐν τὴ ἐρήμω,

Μαρία «Ὅσία Μῆτερ»

μεθ” οὐ δυσώπει ὑπὲρ πάντων ἠμῶν.