"Tελευταίο μάθημα ζωής"

Ιάκωβος Καμπανέλλης  ( 2 Δεκ. 1921 – 29 Μαρτίου 2011)

Μια συνέντευξή του στο ΒΗΜΑmen τον Ιούλιο του 2008

Έχουν συμβεί μερικά γεγονότα στη ζωή μου, όπου αυτό που ήταν δυστυχία έγινε τύχη χρυσή. Πιστεύω πάρα πολύ στην τύχη. Είναι φοβερό πράγμα, «διαβολεμένο». Ο καημός μου, που δεν μπόρεσα να πάω στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να δουλεύω από πολύ μικρός και κατάφερα να τελειώσω μονάχα μια νυχτερινή τεχνική σχολή, μου έσωσε αργότερα τη ζωή.

Γιατί, όταν βρέθηκα στο στρατόπεδο συγκεντρώσεως του Μαουτχάουζεν, αντί να με στείλουν σε κάποιο εξωτερικό συνεργείο, όπου οι συνθήκες ήταν φριχτές, βλέποντας ότι ήμουν τεχνικός σχεδιαστής με έβαλαν να αντιγράφω τα στοιχεία των κρατουμένων σε καρτέλες.

Μήνες αργότερα, όταν εργαζόμουν στο τεχνικό τους γραφείο, ο επικεφαλής των SS που μας φρουρούσε, κατηγόρησε εμένα και κάποιους άλλους για συνεργασία σε κατασκοπεία.
Μας πήγαινε για εκτέλεση, αλλά, καθώς επιστρέφαμε στο στρατόπεδο από ένα εργοτάξιο, μια μοτοσικλέτα που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση τον σκότωσε και έτσι γλιτώσαμε.

Χαρακτηριστικό της γενιάς μου είναι ότι μας κυοφορούσε η εποχή. Δύσκολα χρόνια, με φόβο, αλλά και ελπίδες για να αγωνιστούμε και να νικήσουμε τις δυσκολίες με το πάθος και το μυαλό μας. Θέλαμε να μιλήσουμε, να έχουμε έναν «λόγο». Γι’ αυτό γράψαμε. Και αυτή είναι η αιτία που υπήρξαμε μια δημιουργική γενιά.

Όταν μου έρχονται η διάθεση και η ανάγκη καταπιεστικά, αφήνω τα πάντα και πηγαίνω να γράψω. Από εκείνη τη στιγμή, δύσκολα θα «εγκαταλείψω» τους χαρακτήρες μου για να κάνω κάτι άλλο. Φορές που έχει χρειαστεί να διακόψω, έχω «τσακώσει» τον εαυτό μου να τους λέει: «Περιμένετε και καθίστε φρόνιμα, δεν θ’ αργήσω».

Για να γράψεις για κάποιον χαρακτήρα πρέπει να νιώσεις όπως αυτός. Είναι μια διαδικασία «μεταμόρφωσης». Γίνεσαι κι εσύ ένα από τα πρόσωπα του έργου. Χρειάζεται να είσαι καλός παρατηρητής και να μπορείς να δεις βαθιά μέσα στην ανθρώπινη ψυχή, για να καταφέρεις να ζωντανέψεις έναν χαρακτήρα, ώστε να συμπεριφερθεί με συνέπεια και πειθώ, σαν να ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος.

Το θέατρο μπορεί να αναπαριστά κάτι και αυτό να συγκλονίσει περισσότερο, απ’ όσο όταν το ίδιο γεγονός συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Αυτή είναι η μαγεία του θεάτρου.
Αυτή με συνάρπασε και με πήγε στον έρωτα του θεάτρου.

Πρέπει να είμαστε πολύ απαιτητικοί με τον εαυτό μας. Υπάρχει πάντοτε η καλύτερη μορφή αυτού που γράφουμε και είναι απόλαυση να εξαντλήσεις τις ικανότητές σου, όσο είναι δυνατόν.

Ο λόγος για να γράψει κανείς δεν μπορεί να είναι απλώς επειδή του αρέσει το θέατρο. Το κίνητρο πρέπει να έχει σχέση με την ύπαρξή του. Στις μέρες μας βέβαια, αυτό είναι πιο δύσκολο από άλλοτε. Όχι γιατί δεν υπάρχει τραγωδία στην κοινωνία μας. Το δράμα όμως στα χρόνια της δεκαετίας ’50-’60 ήταν πιο διακριτό απ’ όσο τώρα. Το να γράψεις δράμα λόγω φτώχειας είναι λιγότερο δύσκολο, από το να γράψεις το δράμα ενός ανθρώπου που υποφέρει από μοναξιά.

Η τέχνη δεν διδάσκει. Διαπιστώνει και ύστερα αποκαλύπτει. Το θέατρο είναι η «διάγνωση» της περιπέτειας της ανθρώπινης συνείδησης. Φανερώνει, αλλά δεν δίνει λύσεις. Πρόκειται στην ουσία περί επιστροφής του προβλήματος. Ο θεατής δεν μπορεί να δει το πρόβλημά του και ο συγγραφέας τού το παραδίδει σε μορφή που να μπορεί να δει τι του συμβαίνει και γιατί.

Όταν βγήκα από το στρατόπεδο συγκεντρώσεως, είχα μια αίσθηση ματαιότητας και έβλεπα τη ζωή με την ωριμότητα ενός γέρου. Αυτή η εμπειρία μου αφαίρεσε στη μελλοντική μου ζωή την τάση που έχει κάθε άνθρωπος, να είναι κάποιες στιγμές κακός. Δεν παριστάνω τον άγιο, δεν λέω ότι το κατάφερα. Αλλά ο συναισθηματικός μου κόσμος, η διανόησή μου, η προσωπικότητά μου, συγκροτήθηκαν εκεί. Αν δεν είχα ζήσει αυτή την εμπειρία, δεν θα ήμουν αυτός που είμαι.

Οφείλω πολλά στη γυναίκα μου. Παρ’ ότι περάσαμε πολύ δύσκολα χρόνια, δεν την πείραζε που δεν μπορούσα να της εξασφαλίσω μια ευχάριστη ζωή. Αγάπησε όχι μόνο τον άνθρωπο, αλλά και τον συγγραφέα Καμπανέλλη και με τα χρόνια έγινε ο καλύτερος κριτής της δουλειάς μου.

Πυρήνας της ευτυχίας είναι η αγάπη στους δικούς μας. Δεν συγκρίνω καμία χαρά από τη συγγραφική μου ζωή με τη χαρά που παίρνω παίζοντας σκάκι με τη μεγάλη μου εγγονή ή ακούγοντας τα παραμύθια που μου διηγείται η μικρή.

Είναι οι πιο ουσιαστικές ώρες ευτυχίας μου.

Θεωρώ τον εαυτό μου ερασιτέχνη συγγραφέα. Δεν γράφω επειδή μπορώ, αλλά επειδή θέλω. Το «θέλω» είναι εσωτερική ανάγκη, το «μπορώ» είναι εμπορευματοποίηση.
Το γράψιμο για μένα πρέπει να είναι ανάγκη – υπαρξιακή, ψυχική και εξομολογητική.

tovima.gr – antikleidi

http://www.kambanellis.gr/?page_id=105

fb – Δ. Τζ. – [2φΑ]

"Ε΄ Κυριακή των Νηστειών"

Της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας


Η Οσία Μαρία γεννήθηκε στην Αίγυπτο το 345 μ.Χ. Από νωρίς αναπτύχθηκε η ωραιότητα του σώματός της. Παρά τις συμβουλές γονέων και ιερέων, ακολούθησε το δρόμο της διαφθοράς και της ακολασίας για δεκαεπτά χρόνια.

Η θεία πρόνοια όμως, οδήγησε τα βήματά της στους Αγίους Τόπους, την ημέρα της εορτής της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

Φθάνοντας στην είσοδο της εκκλησίας η Μαρία, αισθάνθηκε την ανάγκη να εισέλθει στην εκκλησία και να προσκυνήσει τον Τίμιο Σταυρό. Μάταια, όμως. Μια αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να περάσει την είσοδο του ναού.

Η αλλαγή στα βάθη της καρδιάς της ήδη είχε αρχίσει.

Παρακάλεσε τότε την Παρθένο Μαρία να εγγυηθεί για την ειλικρινή μεταμέλεια της και την ολική μεταστροφή της, ώστε να εισέλθει στον Ναό, όπως και έγινε.

Στη συνέχεια κατευθύνθηκε στην έρημο του Ιορδάνη, όπου για πενήντα ολόκληρα χρόνια ακολούθησε αυστηρή άσκηση και προσευχή.

Δεν συνάντησε ποτέ κανέναν άνθρωπο, παρά μόνο τον ιερομόναχο Ζωσιμά, ο οποίος λίγο πριν παραδώσει το πνεύμα της στον Κύριο της προσέφερε την Θεία Κοινωνία.

Η μνήμη της εορτάζεται την 1η Απριλίου (ημερομηνία της κοιμήσεως της) και την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.

proskynitis

[2fA]

Ημερολόγιο Πλοίου – 09

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

Το δίλημμα επανέρχεται όταν αλλάζω
βιαστικά σελίδα

- γράφω για μένα ή σε σένα...

πληγώνομαι αναζητώ

περιμένω ελπίζω απελπίζομαι

φοβάμαι ονειρεύομαι

χτίζω με δάκρυα λιμάνια

μουράγια π' ακροπατούν  θαλασσοπούλια

θολές εικόνες
νοτισμένες προθήκες
φορτωμένες χιλιοειπωμένα λάθη 

συχωρεμένα πάντα 

μα ως πότε

άλλο ένα ταξίδι είχες πει

το τελευταίο...

και πάλι ξεχαστήκαμε  στο κύμα

άλλαξε ο καιρός – σβήσαν οι ήλιοι

οι ορίζοντες
τα μάτια μας

ένα φως θαμπό που δυναμώνει
διακρίνει η καρδιά μου - το ξημέρωμα
θα πάρει σχήμα, χρώμα
θα αποχτήσει όγκο
και υπόσταση;
θα γίνει γέλιο χαρά
και καλωσόρισμα;

λες να είναι σήμερα
η μέρα μας;

Μ[2φΑ]

"Η ώρα του Καλοκαιριού.. "

Από απόψε την νύχτα, Σάββατο 28 προς Κυριακή 29 Μαρτίου 2015, στις 3 το πρωί ώρα Ελλάδος, η χώρα μας μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, θα λειτουργεί για τους επόμενους 7 μήνες, με θερινή ώρα.

Τα ρολόγια θα πρέπει να ρυθμιστούν μπροστά μία ώρα και να δείχνουν 4.

Η θερινή ώρα εξυπηρετεί την εξοικονόμηση ενέργειας· ο Ήλιος δύει μία ώρα αργότερα (σύμφωνα με τα διορθωμένα ρολόγια), οπότε ελαττώνεται και ο χρόνος που περνάει ανάμεσα στη δύση του Ήλιου και στην ώρα που πάμε για ύπνο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι οι άνθρωποι καταναλώνουν λιγότερο ηλεκτρικό ρεύμα για τις διάφορες δραστηριότητες τους.

Έτσι κάθε χρόνο, στην τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, προστίθεται μία πλασματική ώρα, που αφαιρείται και πάλι από την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου.

Στην Αμερική, η θερινή ώρα θα αρχίσει να ισχύει από την πρώτη Κυριακή του Απριλίου.

Την ιδέα της θερινής ώρας για πρώτη φορά εισηγήθηκε ο Βενιαμίν Φραγκλίνος το 1784, ενώ η θερινή ώρα εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αγγλία το 1916.

Στην Ελλάδα, ο θεσμός της θερινής ώρας καθιερώθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

- Ανεπίσημα, μπορείτε απόψε βράδυ να πάτε για ύπνο στις 11.00΄, λέγοντας πως είναι ήδη μεσάνυχτα. Έτσι η νύχτα σας θα έχει την ίδια διάρκεια. -

  

kathimerini – [2fA]

"Ακάθιστος Ύμνος"

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε

και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν σε θεωρών Κύριε,

εξίστατο και ίστατο, κραυγάζων προς αυτήν τοιαύτα.

Χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει,

χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει.

Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις,

χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς,

χαίρε, βάθος δυσθεώρητον και Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα,

χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον,

χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι' ης νεουργείται η κτίσις,

χαίρε, δι' ης βρεφουργείται Κτίστης.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε.

....

Ώ πανύμνητε Μήτερ, η τεκούσα τον πάντων Αγίων αγιώτατον Λόγον,

δεξαμένη την νυν προσφοράν, από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας,

και της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως τους σοι βοώντας,

Αλληλούϊα.

"Ορθοδοξία και εξάρτηση"

Δημαρχείο Βόλου

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015 - 18:30΄

"Η ορθόδοξη πνευματικότητα και ζωή ως προοπτική θεραπείας από τις εξαρτήσεις"

πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Μπίθας,
Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου

Είσοδος ελεύθερη.

- Η εξάρτηση είναι η μοιραία συνάντηση μιας κοινωνίας που νοσεί,

ενός ατόμου που πάσχει και μιας τοξικής συνήθειας. -

acadimia-org

db – [2fA]

"Ὁ Ματρόζος"

Γεώργιος Στρατήγης - "Ὁ Ματρόζος"

[ - Περὶ τοῦ ποιήματος: Ὁ Ματρόζος, Σπετσιώτης ἀγωνιστής, ποὺ χάρισε ἀφειδώλευτα τὰ πάντα στὴν πατρίδα, τελείωνε τώρα τὴν ζωή του φτωχὸς καὶ ἀγνοημένος, ἐνῷ οἱ πρώην ναῦτες του εἶχαν γίνει καπεταναῖοι στὰ βασιλικὰ καράβια καὶ ὁ παλιὸς συμπολεμιστής του Κωνσταντῖνος Κανάρης ἦταν πρῶτος ὑπουργός.
Αὐτόν λοιπόν, τὸν Κανάρη -τοῦ ὁποίου τὴν ζωὴ εἶχε γλυτώσει κοντὰ στὴν Τένεδο- πηγαίνει νὰ συναντήσει ὁ γερο-Ματρόζος στὴν Ἀθήνα.]

Ἕνας Σπετσιώτης γέροντας, σκυφτὸς ἀπὸ τὰ χρόνια,

μὲ κάτασπρα μακριὰ μαλλιά, μὲ πύρινη ματιά,

σὰν πλάτανος θεόρατος γυρμένος ἀπ᾿ τὰ χιόνια,

περνοῦσε πάντα στὸ νησὶ τὰ μαῦρα γηρατειά.

Εἶναι ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ κι ὁ γερο-καπετάνος

ποὺ ἀκόμα καὶ στὸν ὕπνο του τὴν ἔτρεμε ὁ Σουλτάνος.

Εἶναι ἀπὸ κείνους ποὺ ἔχυσαν τὸ ἀθάνατό τους αἷμα,

ἀπὸ τοὺς χίλιους ποὺ ἔβγαλες, πατρίδα μου χρυσή,

εἶναι ἀπὸ κείνους ποὺ ἔβαλαν στὴν κεφαλή σου στέμμα

καὶ ἄγνωστοι σβηστήκανε στὸ δοξαστὸ νησί.

Εἶχες ἀστέρια ὁλόλαμπρα στὸν οὐρανό σου κι ἄλλα,

μὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν ἔλαμψαν ἤσανε πιὸ μεγάλα.

Σὰν ἔγραψαν μὲ τὸ δαυλὸ τῆς ἱστορίας μόνοι,

χωρὶς γι᾿ αὐτοὺς τοὺς ἥρωες μία λέξη αὐτὴ νὰ πεῖ,

μὲ τὴν πληγή τους γιὰ σταυρὸ κι ἀτίμητο γαλόνι,

ἄλλοι στὰ δίχτυα ἐγύριζαν καὶ ἄλλοι στὸ κουπί.

Κι οἱ στολοκάφτες τῶν Σπετσῶν, τ᾿ ἀτρόμητα λιοντάρια,

μὲ τὶς βαρκοῦλες ἔπιαναν στὸ περιγιάλι ψάρια.

Ὁ γέρος μας παράπονο ποτὲ δὲ λέει κανένα,

μὰ καπετάνους σὰν ἰδεῖ μὲς στὰ βασιλικά,

ἐκείνους πού ῾χε ναῦτες του μὲ μάτια βουρκωμένα

στὰ περασμένα ἐγύριζε καὶ στὰ πυρπολικά,

καὶ ξαπλωμένος δίπλα μου, μοῦ ῾λεγε ἐκεῖ στὴν ἄμμο

πόσα καράβια ἐκάψανε στὴν Τένεδο, στὴ Σάμο.

«Παιδί μου, τώρα ἐγέρασα, παιδί μου θ᾿ ἀποθάνω»,

στὸ τέλος πάντα μοῦ ῾λεγε μ᾿ ἕν᾿ ἀναστεναγμό,

«Ἕνας Ματρόζος δὲν μπορεῖ νὰ κάνει τὸ ζητιάνο,

μὰ νὰ βαστάξω δὲν μπορῶ τῆς πείνας τὸν καημό.

Κλαίω ποὺ ἀφήνω τὸ νησί, θὰ πάω στὴν Ἀθήνα,

πρὶν πεθαμένο μ᾿ εὕρετε μία μέρα ἀπὸ τὴν πεῖνα...

Μοῦ λέν, ὁ καπετὰν Κωνσταντῆς, ἀπ᾿ τὰ Ψαρὰ κεῖ πέρα,

πὼς ὑπουργὸς ἐγίνηκε μεγάλος καὶ τρανός,

κι ἂν θυμηθῇ πὼς τὴ ζωὴ τοῦ ἔσωσα μία μέρα

ἀπ᾿ ἔξω ἀπὸ τὴν Τένεδο, μποροῦσε ὁ Ψαριανὸς

νὰ κάνει τίποτε γιὰ μὲ κι ἴσως νὰ δώσουν κάτι

σ᾿ ἐκεῖνον πού ῾χε τάλαρα τὴ στέρνα του γεμάτη».

Πέντε ἕξι ἡμέρες ὕστερα ἐμπῆκε στὸ βαπόρι

κι ἀκουμπιστὸς περίλυπος ἐπάνω στὸ ραβδί,

ὡς ποὺ στὴν Ὕδρα ἔφθασε, ἐγύριζε στὴν πλώρη

τὸ λατρευτό του τὸ νησὶ ὁ γέροντας νὰ δεῖ.

Καὶ σκύβοντας τὰ κύματα δακρύβρεχτος ἐρῶτα,

πῶς φεύγει τώρ᾿ ἀπ᾿ τὸ νησὶ καὶ πῶς ἐρχόταν πρῶτα.

«Ἐδῶ τί θέλεις, γέροντα;» ρωτᾷ τὸν καπετάνο

στὸ ὑπουργεῖον ἐμπροστὰ κάποιος θαλασσινὸς

ντυμένος στὰ χρυσά. «Παιδί μου, εἶναι πάνω

ὁ Κωνσταντής;». «Ποιὸς Κωνσταντής;».
«Αὐτός... ὁ Ψαριανός».

«Δὲ λὲν κανένα Ψαριανό, ἐδῶ εἶναι Ὑπουργεῖο,

νὰ ζητιανέψῃς πήγαινε μὲς στὸ φτωχοκομεῖο!».

Ὁ γέρος ἀνασήκωσε τὸ κάτασπρο κεφάλι

καὶ τὰ μαλλιά του ἐσάλεψαν σὰν χαίτη λιονταριοῦ

καὶ μὲ σπιθόβολη ματιὰ μὲς ἀπ᾿ τὰ στήθια βγάνει

μὲ στεναγμὸ βαρύγνωμο φωνὴ παλληκαριοῦ:

«Ἂν οἱ ζητιάνοι σὰν κι ἐμὲ δὲν ἔχυναν τὸ αἷμα,

οἱ καπετάνοι σὰν καὶ σὲ δὲν θὰ φοροῦσαν στέμμα!»

Τότε ὁ Κανάρης ποὺ ἄκουσε φιλονικία κάτου,

στὸ παραθύρι πρόβαλε νὰ δεῖ ποιὸς τὸν ζητεῖ

καὶ τὸ νησιώτη βλέποντας λαχτάρησε ἡ καρδιά του

καὶ νά ῾ρθει ἐπάνω διέταξε μὲ τὸν ὑπασπιστή.

Κάτι ἡ φωνὴ τοῦ γέροντα τοῦ ἐξύπνησε στὰ στήθη,

κάτι ποὺ μοιάζει μὲ ὄνειρο μαζὶ καὶ παραμύθι.

Τὸν κοίταξε τὰ μάτια του μὲς στὰ μακριά του φρύδια,

Ποὺ μοιάζανε σὰν ἀετοὺς κρυμμένους στὴ φωλιά,

στὸν καπετάνο ἐφάνηκαν μὲ τὴν φωτιὰ τὴν ἴδια,

ὅταν τὰ ἐφώτιζε ὁ δαυλὸς τὰ χρόνια τὰ παλιά.

Κι ἕνας τὸν ἄλλο κοίταζε κατάματα οἱ δυὸ γέροι,

ὁ ἡμίθεος τὸν γίγαντα, ὁ ἥλιος τὸ ἀστέρι.

«Δὲν μὲ θυμᾶσαι, Κωνσταντή;» σὲ λίγο τοῦ φωνάζει,

«γρήγορα σὺ μὲ ξέχασες, μὰ σὲ θυμᾶμαι ἐγώ!...».

«Ποιὸς τό ῾λπιζε νὰ δεῖ ποτές», ὁ γέροντας στενάζει,

«τὸν καπετάνο ζήτουλα, τὸ ναύτη ὑπουργό!...».

Καὶ σκύβοντας τὴν κεφαλὴ στὰ διάπλατά του στήθη,

τὴ φτώχεια του ἐλησμόνησε, τὴ δόξα του ἐθυμήθη.

«Ποιὸς εἶσαι, καπετάνο μου; Καὶ ποιό ῾ναι τὸ νησί σου;»,

ὁ Ψαριανὸς τὸν ἐρωτᾷ μὲ πόνο θλιβερό,

«πενήντα χρόνια, μιὰ ζωή, περάσανε, θυμήσου

ἀπ᾿ τῆς καλῆς μου ἐποχῆς, ἐκείνης τὸν καιρό.

Μήπως στὴν Σάμο ἤσουνα τὴν ἐποχὴ ἐκείνη;

Στὴν Κῶ, στὴν Ἀλεξάνδρεια, στὴ Χῖο, στὴ Μυτιλήνη;»

Ἀπ᾿ ἔξω ἀπ᾿ τὴν Τένεδο ...πενήντα πέντε χρόνια

ἐπέρασαν ἀπ᾿ τὴν στιγμὴν ἐκείνη, σὰν φτερό.

Σὰν νὰ σὲ βλέπω Κωνσταντή, δὲ θὰ ξεχάσω αἰώνια...

Ἀκόμα στὸ μπουρλότο σου καβάλα σὲ θωρῶ...

Χρόνος δὲν ἦταν πού ῾καψες στὴ Χιὸ τὴ ναυαρχίδα

κι ἦταν ἡ πρώτη μου φορὰ ἐκείνη ποὺ σὲ εἶδα...

Ἀπ᾿ ἔξω ἀπ᾿ τὴν Τένεδο, θυμᾶσαι; Μιὰ φρεγάδα

σ᾿ ἔβαλε ἐμπρὸς μ᾿ ἀράπικου ἀλόγου γληγοράδα

μ᾿ ὀχτὼ βατσέλα πίσω της ἐμοιᾶζαν περιστέρια

κι ἐσὺ γεράκι γύρω τους... ἐπάνω στὸ μπουρλότο,

ποὺ τὴν κορβέτα τίναξες πρωτύτερα στ᾿ ἀστέρια,

σὰν δαίμονας μὲς στὸν καπνὸ γλυστροῦσες καὶ στὸν κρότο.

Σὲ καμαρώνω ἀπὸ μακριά... κι οἱ ναῦτες κι ὁ λοστρόμος

μ᾿ ἐξώρκιζαν νὰ φύγουμε τοὺς εἶχε πιάσει τρόμος,

γιατὶ ἡ ἁρμάδα ζύγωνε ἐπάνω στὸ τιμόνι

θάρρος στοὺς ναῦτες σου ἔδινες... δὲν βάσταξε ἡ καρδιά μου,

σὲ μιὰ στιγμὴ χανόσουνα, σὲ μιὰ στιγμὴ καὶ μόνη

καὶ «ὄρτσα! μάϊνα τὰ πανιά!» φωνάζω στὰ παιδιά μου.

Στὸ στρίψιμο τοῦ τιμονιοῦ μᾶς σίμωσες... μ᾿ ἀντάρα,

ὁ Τοῦρκος κοντοζύγωνε ἡ μαύρη μου καμπάρα

ἀστροπελέκια καὶ φωτιὲς καὶ κεραυνοὺς πετοῦσε,

μὰ σὰν δελφίνι γρήγορα κι ἐκεῖνος ἐγλιστροῦσε.

Οἱ ναῦτες μου φωνάζανε: «Τί κάνεις καπετάνο;»

Κι ἐγὼ τοὺς λέω: «Τὸν Ψαριανὸ νὰ σώσω κι ἂς πεθάνω...».

Καὶ σοῦ πετῶ τὴ γούμενα... καὶ δένεις τὸ μπουρλότο...

κάνω τιμόνι δεξιά... τὸ φλογερὸ τὸ χνῶτο

τοῦ Τούρκου θὰ σὲ βούλιαζε - θυμᾶσαι; Σοῦ φωνάζω,

«Πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους ν᾿ ἀνεβεῖς», μὰ δὲν μ᾿ ἀκοῦς κι ἀφήνεις

ἄλλοι ν᾿ ἀνέβουν... ἔσκυψα κι ἀπ᾿ τὰ μαλλιὰ σ᾿ ἀδράζω,

καὶ σ᾿ ἔσωσα κι ἐφύγαμε... μὰ δάκρυα βλέπω χύνεις!...».

«Ματρόζε μου!» δακρύβρεχτος ὁ Κωνσταντὴς φωνάζει

καὶ μὲς στὰ στήθη τὰ πλατιὰ σφιχτὰ τὸν ἀγκαλιάζει.

Κι ἐνῷ οἱ δυὸ γίγαντες μὲ τὰ λευκὰ κεφάλια

στ᾿ ἄσπρα τους γένεια δάκρυα κυλοῦσαν σὰν κρυστάλλια,

δυὸ κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα ἀπὸ τὸ χιόνι,

ὅταν τοῦ ἥλιου τὸ φιλὶ τὴν ἄνοιξη τὸ λειώνει.

fb - Pres Nota Katras

[2fA]

" 25η Μαρτίου.. "

fb - EGPs

[2fA]

"Μινιμαλιστική Φωτογραφία"

01. chris linscott

Μινιμαλιστική λέγεται η φωτογράφηση, που έχει σαν στόχο να εκθέτει μόνο τα ουσιαστικά και απαραίτητα στοιχεία, για την ταυτότητα της στιγμής.

Η έμφαση της απλότητας και η κυριαρχία στην εικόνα των στοιχείων αυτών, περνά στον θεατή την αίσθηση ηρεμίας, επάρκειας και συμμετοχής, δίνοντας του χώρο να διευρύνει τη δεκτικότητα του.

02. Sasa Huzjak

03. bernd

04. gerard sexton

05. Peter Svoboda

06. Klaus Leidorf

07. drawerist

08. WillieChiang

09. Johnny Martyr

10. Martin Gommel

11. Miguel Herrera

ba-bamail – m[2fA]

"Δ΄ Κυριακή των Νηστειών"

Από την "Κλίμακα" του Αγίου Ιωάννου

ΛΟΓΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΣ - "Περί πολυλογίας και σιωπής"

1. Είναι πολύ επικίνδυνο, και γι' αυτούς ακόμη που θεωρούνται πνευματικοί, το να κρίνουν τους άλλους, πράγμα που υπεισέρχεται ανεπαίσθητα. Και είναι το να κρίνει κανείς τους άλλους, σαν να κρίνει τον εαυτόν του και να τιμωρείται από την γλώσσα του.

2. Η πολυλογία είναι η καθέδρα της κενοδοξίας.
Καθισμένη επάνω της η κενοδοξία προβάλλει και διαφημίζει τον εαυτόν της.
Η πολυλογία είναι σημάδι της αγνωσίας, θύρα της καταλαλιάς, οδηγός στα ευτράπελα, πρόξενος της ψευδολογίας, σκορπισμός της κατανύξεως.

Είναι αυτή που δημιουργεί και που προκαλεί την ακηδία.
Είναι πρόδρομος του ύπνου, διασκορπισμός της «συννοίας», αφανισμός της φυλακής του νοός, απόψυξις της πνευματικής θερμότητος, αμαύρωσις της προσευχής.

3. Η σιωπή που ασκείται με επίγνωση και διάκριση είναι μητέρα της προσευχής, επιστροφή από την αιχμαλωσία, διαφύλαξις του θείου πυρός, επιστάτης των λογισμών, σκοπός που παρατηρεί τους εχθρούς, δέσμευσις του πένθους, φίλη των δακρύων, καλλιεργητής της μνήμης του θανάτου, ζωγράφος της αιωνίου κολάσεως, επίμονος εξεταστής της Κρίσεως, πρόξενος πνευματικής ανησυχίας και λύπης, εχθρός της παρρησίας, σύζυγος της ησυχίας, αντίπαλος της επιθυμίας να μιμηθεί τον διδάσκαλο, αύξησις της πνευματικής γνώσεως, δημιουργός θείων θεωρημάτων, μυστική πνευματική πρόοδος, όπως και κρυφή πνευματική ανάβασις.

4. Όποιος γνώρισε τα παραπτώματά του, χαλιναγώγησε την γλώσσα του, ενώ ο πολύλογος δεν γνώρισε ακόμη καθώς πρέπει τον εαυτόν του. Ο φίλος της σιωπής προσεγγίζει τον Θεό και συνομιλώντας μυστικά μαζί Του φωτίζεται από Αυτόν.
Η σιωπή του Ιησού δημιούργησε στον Πιλάτο σεβασμό. Και η ηρεμία και η σιωπή ενός (ταπεινού) ανδρός καταργεί την κενόδοξη καυχησιολογία ενός άλλου.

….

imverias – [2fA]

"Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση"

Νικηφόρος Βρεττάκος                                                                

Ανάσκαψα όλη τη γη να σε βρω.

Κοσκίνισα μες στην καρδιά μου την έρημο· ήξερα

πως δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες

του ήλιου το φως. Ενώ τώρα, κοιτάζοντας

μες απὸ τόση διαύγεια τον κόσμο,

μες απὸ σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,

γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -

τώρα μπορώ

ν᾿ αρθρώσω την τάξη του σ᾿ ένα μου ποίημα.

Παίρνοντας μία σελίδα θα βάλω

σ᾿ ευθείες το φως.

[2φΑ]

"Πέντε χρόνια στο ντιβάνι"

Ψυχανάλυση: λύση ή πρόβλημα;

Αστερόπη Λαζαρίδου

Πέντε χρόνια στο ντιβάνι είναι αρκετά για να γνωρίσεις τα μυστικά, τα τεχνάσματα και τα κλισέ μιας θεραπευτικής διαδικασίας με μεγάλη απήχηση, αλλά και με αμφιλεγόμενη αποτελεσματικότητα

Η καθιερωμένη συνεδρία κόντευε πια να φθάσει στο τέλος της, το μαρτυρούσε και ο λεπτοδείκτης που πλησίαζε απειλητικά στο παρά δέκα, θυμίζοντάς μου ότι τα 50 λεπτά είχαν πάνω-κάτω περάσει. Ο ψυχοθεραπευτής μου, πήρε εκείνη τη γνώριμη θέση στη δερμάτινη πολυθρόνα του, γέρνοντας τον κορμό του προς τα εμπρός – το σωματικό σινιάλο του για το «τέλος χρόνου, θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα». Εγώ όμως δεν ήμουν καθόλου έτοιμη να σηκωθώ από τη δική μου δερμάτινη πολυθρόνα.

Μέσα στα κλάματα και στην ένταση από όλα όσα του είχα ήδη πει και από όσα ήθελα ακόμη να του πω, τον κοίταξα με αυστηρό ύφος και τον ρώτησα: - Αν ήσασταν παθολόγος και αυτή τη στιγμή αιμορραγούσα από το αφτί, θα μου λέγατε “τέλος χρόνου, θα τα πούμε την επόμενη εβδομάδα;”
Ακούμπησε την πλάτη του πίσω και με άκουσε για άλλα πέντε λεπτά. Αυτή ήταν η πρώτη μικρή νίκη μου απέναντι στους κανόνες του πολύπλοκου και συναρπαστικού παιχνιδιού που ονομάζεται ψυχοθεραπεία.

Άρχισα να επισκέπτομαι έναν ψυχίατρο – προτίμησα να είναι γιατρός και όχι ψυχολόγος, σκεπτόμενη ότι ήταν κάποιος που γνώριζε σε βάθος τον δαιδαλώδη ανθρώπινο οργανισμό – στις αρχές του 2005.

Τότε αυτό ήταν ακόμη ταμπού στην Ελλάδα. Το κατάλαβα όταν το είπα σε μια φίλη και εκείνη πήρε μια θεατρινίστικη έκφραση βάζοντας το χέρι για να ελέγξει την υποτιθέμενη ταχυπαλμία της.

Στο μυαλό πολλών ανθρώπων, όσο νέοι και μορφωμένοι και αν ήταν, η επίσκεψή σου σε έναν ψυχίατρο σου χάριζε την αυτόματη διάγνωση ότι είσαι τρελός, ότι κάτι δεν πάει καλά μέσα στο κεφάλι σου.
Ένας άλλος φίλος, αρκετά πιο ανοιχτόμυαλος, μου είπε: «Μη φοβάσαι. Να το αντιμετωπίζεις σαν να κάνεις ένα εσωτερικό spa, για να ομορφύνεις την ψυχή σου». Αυτό το spa κράτησε πέντε ολόκληρα χρόνια.

Με είχε κερδίσει η ατάκα που μου είχε πει ο θεραπευτής στην πρώτη κιόλας συνάντηση: «Aλίμονο αν δεν μπορούσαμε να αλλάξουμε. Θα ήμασταν ακόμη σε σπηλιές». Και η γλυκιά ικανοποίηση ότι όλοι, μα όλοι όσοι αρχικά με κορόιδευαν για τη στενή γνωριμία μου με τον παππού Φρόιντ, λίγο καιρό αργότερα, μου ζήτησαν το τηλέφωνο του ψυχοθεραπευτή μου για να τον επισκεφθούν και οι ίδιοι.

"Οι λύκοι του ουρανού.. "

Hati και Sköll

Σύμφωνα με τη σκανδιναβική μυθολογία, στο ουράνιο στερέωμα περιδιαβάζουν δύο λύκοι πελώριοι, αδέλφια: Ο Χάτι που κυνηγάει τον ήλιο και ο Σκολ που κυνηγά το φεγγάρι. Όταν ένας από τους δύο καταφέρει να δαγκώσει το θήραμά του και να το ακινητοποιήσει, τότε σκοτεινιάζει το φως και εμφανίζεται το φαινόμενο της έκλειψης.

Αύριο Παρασκευή, 20 Μαρτίου 2015, σύμφωνα με τους αστρονόμους ο Χάτι θα δαγκώσει τον Ήλιο.
Ολική έκλειψη Ηλίου όπως λένε οι ίδιοι, συμβαίνει όταν η Σελήνη περνάει ανάμεσα στη Γη και στον Ήλιο, ενώ τα τρία ουράνια σώματα βρίσκονται στην ίδια ευθεία.

Η ηλιακή έκλειψη θα είναι ορατή στην Αθήνα από τις 10:40΄ το πρωί της Παρασκευής, θα φτάσει στη μέγιστη φάση της στις 11:44 και θα ολοκληρωθεί στις 12:50΄.
Στην Ελλάδα, θα καλυφθεί μέχρι και το 40% περίπου του ηλιακού δίσκου.
Στην Αθήνα θα καλυφτεί το 31,4%

Η έκλειψη θα είναι ορατή ως ολική, μόνο από τους 50.000 κατοίκους των νήσων Φαρόε και από τους 3.000 κατοίκους των νορβηγικών νήσων Σφάλμπαρντ στον Βόρειο Ατλαντικό, ανάμεσα στη Νορβηγία και στην Ισλανδία.

Η διάμετρος του Ήλιου (1.392.000 χλμ.) είναι 400 περίπου φορές μεγαλύτερη από τη διάμετρο της Σελήνης (3.476 χλμ.), αλλά από τη Γη τα δύο αυτά σώματα έχουν το ίδιο σχεδόν φαινομενικό μέγεθος, επειδή ο Ήλιος είναι 400 περίπου φορές πιο μακριά μας απ’ ό,τι η Σελήνη.

Οι ηλιακές εκλείψεις είναι πιο συχνές από τις σεληνιακές. Ο μέγιστος αριθμός σεληνιακών εκλείψεων στη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους, δεν υπερβαίνει τις τρεις (όπως έγινε το 1917 και το 1982), ενώ ο αριθμός των ηλιακών εκλείψεων μπορεί να φτάσει τις πέντε, όπως έγινε το 1934.

Επίσης αύριο θα έχουμε «Yπερσελήνη» (supermoon), δηλαδή η Σελήνη θα βρίσκεται στο περίγειο της, στην κοντινότερη λόγω της τροχιάς της, απόσταση από τη Γη.

Αυτό συμβαίνει έξι φορές τον χρόνο, η αυριανή θα είναι η τρίτη, ενώ οι υπόλοιπες τρεις θα συμβούν τους μήνες Αύγουστο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο.

Στην ολική έκλειψη του ήλιου το φεγγάρι φωτίζεται στην αόρατη από εμάς πλευρά του, που είναι στραμμένη στον ήλιο, οπότε έχουμε Νέα Σελήνη. Η προηγούμενη πανσέληνος ήταν στις 5 Μαρτίου και η επόμενη θα είναι στις 4 Απριλίου.

Η 21η Μαρτίου σηματοδοτεί την πρώτη μέρα της Άνοιξης στο βόρειο ημισφαίριο και την πρώτη μέρα του Φθινοπώρου στο νότιο ημισφαίριο. Ο Ήλιος θα λάμπει κάθετα πάνω από τον Ισημερινό της Γης και η διάρκεια της ημέρας και της νύχτας θα είναι περίπου ίδια. Στη συνέχεια, στο βόρειο ημισφαίριο (και στη χώρα μας) η διάρκεια της ημέρας θα μεγαλώνει συνεχώς σε βάρος της νύχτας, ενώ το αντίστροφο θα συμβαίνει στο νότιο ημισφαίριο.

Στοιχεία από wikipedia και kahimerini

[2fA]

"Τα πρόσωπα της σημερινής Γυναίκας"

-  8 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας -

Στο κείμενο που ακολουθεί, η γνωστή ήδη και αγαπητή στους φίλους του Φεγγαριού

Ψυχολόγος Λίνα Αλεξανδράκη, μιλά για την γυναίκα σε όλους τους ρόλους της,

που στηρίζουν και ομορφαίνουν τον κόσμο μας.

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

[Ομιλία στον Σύλλογο Γυναικών Λαυρίου, στις  8 Μαρτίου 2015]

Η 8^η Μαρτίου του 1857 είναι μια καταλυτική ημερομηνία. 
Είναι η ημέρα που χιλιάδες γυναίκες βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης, για να διαδηλώσουν και να απαιτήσουν καλύτερες συνθήκες και ίσα δικαιώματα εργασίας με τους άνδρες. 
Η συγκέντρωση αυτή διασκορπίστηκε από τις δυνάμεις της Αστυνομίας, όμως ο κύβος είχε ριφθεί.

Από τότε και για πολλά χρόνια οι γυναίκες πάλεψαν για να κερδίσουν μια θέση στον κόσμο, να αποκτήσουν το δικαίωμα της απόφασης και να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. 
Σπούδασαν, εργάστηκαν, δημιούργησαν επιχειρήσεις και συχνά έγιναν πρωτοπόροι σε διάφορους τομείς.

Κατά μία έννοια οι γυναίκες κέρδισαν τη μάχη που ξεκίνησαν. 
Όμως, από την άλλη πλευρά, επωμίστηκαν έναν ακόμη ρόλο στη δύσκολη ζωή της πόλης, τον οποίο πρέπει σήμερα να συνδυάσουν με όλους τους υπόλοιπους.

Κι αυτό είναι πράγματι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο αξιοθαύμαστο. Διότι η σημερινή γυναίκα καλείται να είναι στην εργασία της δυναμική και ανταγωνιστική, ενώ όταν επιστρέψει στο σπίτι, να παίξει το ρόλο της καλής νοικοκυράς, της γλυκιάς μητέρας και της τρυφερής συζύγου.

Πρόσωπα διαφορετικά τα οποία πρέπει να συνδυάσει αποτελεσματικά, ώστε να είναι σε θέση να προσφέρει, αλλά να είναι ταυτόχρονα και η ίδια ευτυχισμένη. 
Ας δούμε λοιπόν, ποια είναι τα πρόσωπα αυτά.

"Γ΄ Κυριακή των Νηστειών"

Της Σταυροπροσκυνήσεως

plfoto-2617493

[2fA]

Ημερολόγιο Πλοίου – 08

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΠΛΟΙΟΥ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημειώσεις στο περιθώριο

ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΚΙ ΕΛΠΙΔΑ

Έχω κρατήσει στα μάτια μου την κίνηση σου

στ’ ακούσματα μου τον ήχο των βημάτων σου

ανάσα ευωδιαστή στη μνήμη μου

την αίσθηση σου στην καρδιά μου,

δεν γίνεται να μη σ’ αναγνωρίσω

κάθε λιμάνι είναι μια πιθανότητα

κάθε ανατολή κι ελπίδα

κάνω υπομονή

Κάποτε θα ξεφυλλίσεις το ημερολόγιο 

και θ’ αναρωτηθείς - τι να σκεφτόταν

άραγε σαν έγραφε στο περιθώριο..

Όμως αγαπώ το θρόισμα και το κελάρυσμα

το κύμα και την αντηλιά

τη σιωπή και τη γιορτή

και το καθένα απ’ αυτά ταιριάζει

με όλα τ’ άλλα

η αγάπη δεν χωρίζεται

ούτε χωρίζει -

μέσα σε ό,τι αγαπώ σε βλέπω σε οσμίζομαι

κάθε στιγμή σε συναντώ

σε ζω

κι είσαι παντού δοσμένη

και πάντοτε μοναδική.

Μ[2φΑ]

"Η προσευχή του Γ. Σεφέρη"

Γιώργος Σεφέρης

(Σμύρνη, 13 Μαρτίου 1900 – Αθήνα, 20 Σεπτεμβρίου 1971)

Γράφει η Ιωάννα Τσάτσου

"Ο αδερφός μου Γιώργος Σεφέρης" - Βιβλιοπωλείον της Εστίας

....

H μάνα, χωρίς ποτέ να μας διδάξει, μας άφησε ανυπολόγιστη κληρονομιά: την πίστη στην παρουσία του Θεού.

Τ’ αγόρια, με την αντρίκεια τους αιδώ δεν εκφράζονταν εύκολα, δεν πήγαιναν συχνά στην εκκλησιά. Όμως λίγο να τους γνώριζες, ένιωθες ν’ αναπνέουν αυτήν την παρουσία, να ζουν την ορθοδοξία ολόκληρη.

Αυτή η πίστη παραστάθηκε στον Γιώργο ως το τέλος. Κι η προσευχή που γνώρισε παιδάκι, ήταν έτοιμη να βρει το δρόμο της. Στις ώρες της κρίσιμες, τις ώρες τις γόνιμες, την έβλεπα αυτή την εκ βαθέων έκκληση ν’ ανεβαίνει στα μάτια του.

Μόνο εκείνο το ιερό: “Δοσμένα” λέει πολλά. Τόλεγε και τόγραφε ο Γιώργος σε κύριο τίτλο για τους στίχους του.

- Τι καλό ποίημα, "ο Βασιλιάς της Ασίνης!"

- Αυτά είναι από τον Θεό.

Χαμογέλασε, σαν μου χάρισε τη μετάφρασή του της Αποκάλυψης:

- Βλέπεις Ιωάννα, καθένας έχει τον δικό του τρόπο να κάνει την προσευχή του.

Και στο τέλος, στην αρρώστια του, ακίνητος στο δωμάτιο της ανάνηψης, κι εγώ καθισμένη στο πλαϊνό του σκαμνάκι, μ’ αγκάλιαζε με το δεμένο του χέρι, όλο μάτια.

Όταν ακόμη μπορούσε να μιλήσει:

- Άναψε το κεράκι σου για μένα.

....

pemptousia – [2fA]