"Οι παππούδες του Χόρχε "

- Ο Χόρχε Μπουκάι [Jorge Bucay], γνωστός και αγαπητός σε πολλές χώρες, όπως και στην Ελλάδα, γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1949 στην Αργεντινή.

Ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής με προσανατολισμό στο Psychodrama και στην Gestalt, έχει γράψει πολλά βιβλία που μεταφρασμένα σε περισσότερες από 17 γλώσσες, κυκλοφορούν με μεγάλη επιτυχία σε όλον τον κόσμο. -

Από συνέντευξη του Χόρχε Μπουκάι στον Θανάση Λάλα – 1^ο μέρος

Γεννήθηκα μέσα σε μια οικογένεια μεταναστών. Είχα έναν παππού Εβραίο και έναν Άραβα, ο οποίοι πήγαν στην Αργεντινή στις αρχές του 20ου αιώνα για να γλιτώσουν από την πείνα και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Αυτοί οι 2 παππούδες, ο Εβραίος και ο Άραβας, είχαν γεννηθεί και οι δύο στη Δαμασκό και ήταν συμμαθητές απ’ το σχολείο. Εκείνους τους καιρούς, η σχέση μεταξύ Αράβων κι Εβραίων δεν ήταν τόσο προβληματική, ούτε στη Συρία ούτε στον υπόλοιπο κόσμο. Οι παππούδες μου ήταν πολύ φίλοι. Στην Αργεντινή ο καθένας ακολούθησε το δικό του δρόμο. Ο ένας ήταν πιο τυχερός γιατί είχε ένα επάγγελμα, ήταν βιοτέχνης πουκαμίσων. Ο άλλος ήταν έμπορος, όπως και τόσοι άλλοι μετανάστες. Είχε ένα κατάστημα, το οποίο πουλούσε τα πάντα.

Έτσι, ο καθένας τους έφτιαξε τη ζωή του και μια μέρα, χάρη σ’ ένα απ’ αυτά τα παιχνίδια που πιστεύω πως παίζει το πεπρωμένο, τα παιδιά τους παντρεύτηκαν μεταξύ τους. Κι έτσι, μέσα σε μια οικογένεια μικτής καταγωγής, Εβραίων και Αράβων, ήταν λογικό το σπίτι να είναι πάντα γεμάτο παραμύθια.
Ο Άραβας παππούς αφηγούνταν τα παραμύθια των Δερβίσηδων, ο Εβραίος παππούς αφηγούνταν τα παραμύθια του Χασιδισμού κι όλοι στην οικογένεια καθόμασταν γύρω τους και τους ακούγαμε. Κι έτσι ο αδελφός μου κι εγώ, μεγαλώσαμε με ιστορίες και παραμύθια από την Ανατολή. Ειδικά ο Άραβας παππούς μου, είχε να πει μια ιστορία για τα πάντα.

Ο Εβραίος παππούς ήταν από τη μεριά της μητέρας μου. Στο σπίτι όμως, δεν υπήρχε η λογική της Εβραϊκής κοινότητας, γιατί επρόκειτο για μια κοινότητα Σεφαρδιτών. Δεν ήταν σαν την Εβραϊκή κοινότητα της Ανατολικής Ευρώπης. Ήταν η Εβραϊκή κοινότητα των Αραβικών χωρών. Και οι τέσσερις παππούδες μου μιλούσαν Αραβικά. Δεν μιλούσαν ούτε Ισπανικά ούτε Εβραϊκά. Στο σπίτι μου κανείς δε μίλησε ποτέ Εβραϊκά. Και το φαγητό που έτρωγα σε όλη μου τη ζωή ήταν Αραβικό, όπως για παράδειγμα το λαχματζούν και το κέμπε. Η μητέρα μου μαγείρευε τα Αραβικά φαγητά με έναν τρόπο, που δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να μου ξαναμαγειρέψει στη ζωή μου. Έτσι, η κουλτούρα με την οποία μεγάλωσα, η μουσική που ακουγόταν στο σπίτι μου και τα τραγούδια που αγαπούσαμε ήταν όλα στα Αραβικά. Δεν είχα κάποια σχέση με την άλλη πλευρά, την Εβραϊκή, με την Εβραϊκή κουζίνα και τις επιρροές από τη Ρωσία, τη Γερμανία ή την Πολωνία.

Το περιβάλλον της οικογένειας μου, ήταν πάντα περισσότερο Αραβικό απ’ ότι Εβραϊκό.
Όμως, στην Αργεντινή δεν υπήρξε ποτέ διαμάχη μεταξύ Αράβων και Εβραίων. Το σπίτι μου δεν ήταν μοναδική περίπτωση.
Η Αραβική και η Εβραϊκή κοινότητα στην Αργεντινή, είχαν πάντα άριστες σχέσεις.
Τόσο που, όταν έγινε το χτύπημα στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αργεντινή και το δεύτερο χτύπημα στη συναγωγή AMIA (Asociación Mutual Israelita Argentina), η Αραβική κοινότητα βγήκε στους δρόμους να διαδηλώσει δίπλα-δίπλα με την Εβραϊκή, επειδή αισθάνθηκαν πως στην πραγματικότητα όλο αυτό ήταν μια επίθεση εναντίον της ίδιας τους της ταυτότητας και του δεσμού μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Ο ένας παππούς μου ήταν πιο καλλιεργημένος και ήταν σε κάπως καλύτερη οικονομική κατάσταση. Ο άλλος, ο Άραβας, ο πατέρας του πατέρα μου, ήταν ένας τεμπέλης.
Του άρεσε πολύ το κρασί, να καπνίζει -κάπνιζε εκατό τσιγάρα την ημέρα- του άρεσε πολύ να παίζει τάβλι -ήταν το αγαπημένο του παιχνίδι- και του άρεσε πολύ να μιλάει με φίλους.
Το μόνο που δεν του άρεσε ήταν η δουλειά. Όλα τα υπόλοιπα του άρεσαν πολύ!

Εγώ πάντα αστειευόμενος, λέω πως όταν πέθανε ο παππούς μου ο Φάρας, η γιαγιά μου ήθελε να βάλουν στον τάφο μια επιγραφή που να λέει:
«Εδώ εξακολουθεί να αναπαύεται ο Φάρας Μπουκάι». Μιλάμε για περίπτωση...

Όταν έφτασε 46-47 χρονών, φώναξε τα παιδιά του -ο μεγαλύτερος ήταν ο πατέρας μου που ήταν τότε 18 χρονών- και τους είπε: «Αυτά είναι τα κλειδιά της επιχείρησής μου. Εγώ έχω δουλέψει ήδη αρκετά. Τώρα δουλέψτε εσείς.» Και δεν δούλεψε ποτέ ξανά στη ζωή του.
Έζησε σαράντα χρόνια ακόμα, παρόλο που κάπνιζε, αλλά δεν δούλεψε ποτέ ξανά στη ζωή του.

….

boro – [2fA]

Share