"Το τελευταίο βράδυ "

Το τελευταίο βράδυ  -  από τον Μιχάλη Μουσού

Στις 12 Οκτωβρίου του 1944, ημέρα Πέμπτη, απελευθερώθηκε η Αθήνα.
Νωρίς το πρωί, τα ναζιστικά στρατεύματα αποχώρησαν από το κέντρο της πόλης.
Την προηγουμένη είχαν ήδη υποστείλει από την Ακρόπολη τη Γερμανική σημαία.

Την τελευταία νύχτα στο αρχηγείο της Βέρμαχτ, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρετανία, όπου διέμεναν οι υψηλόβαθμοι αξιωματικοί, αφηγήθηκε στον Μιχάλη Μουσσού ο αξιωματικός Manfred Schwarz, σε τυχαία γνωριμία τους στο Ανατολικό Βερολίνο, το 1986.

"Το πρωί της 8ης Οκτωβρίου ενημερωθήκαμε από την Διοίκηση ότι οι Σύμμαχοι θα κατέφθαναν στην Αθήνα και έπρεπε να την εγκαταλείψουμε καταστρέφοντας ότι αρχείο δεν θα μεταφέραμε μαζί μας. Η σιδηρά πειθαρχία που μας οδήγησε στην κατάκτηση της Ευρώπης αδυνατούσε πλέον να επιφέρει τα ίδια αποτελέσματα.

Το τελευταίο βράδυ μαζευτήκαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου γύρω απ το πιάνο με ουρά, παραγγείλαμε μπουκάλια από την κάβα και αρχίσαμε να τραγουδάμε. Τα πιστεύω μας είχαν γκρεμιστεί. Με το κεφάλι σκυμμένο παρατηρούσαμε τη ζωή μας που αντικατοπτρίζονταν στον πάτο ενός μισό-άδειου ποτηριού.

Τι γυρεύουμε σ’ αυτόν τον μακρινό τόπο; Ποιους δικούς μας είχαμε αφήσει πίσω στα μέρη μας; Άραγε θα τους ξαναβλέπαμε ποτέ; Παραδοθήκαμε στο κρασί και στο τραγούδι.

Ήταν σαν όλα πια να 'χαν τελειώσει.
Ξεκουμπώσαμε πουκάμισα και σακάκια ενώ καθόμασταν στις καρέκλες υιοθετώντας τις προκλητικές πόζες της Ντίτριχ και τραγουδώντας όλοι μαζί τους ερωτικούς της στίχους.

Υποσυνείδητα πλανιόταν μια ανακούφιση: Η εγκατάλειψη της Αθήνας ήταν μια ήττα, που όμως μας έφερνε πιο κοντά στο τέλος του πολέμου.
Ανεξάρτητα της έκβασης, μετά από τέσσερα χρόνια πολέμου, το τέλος των εχθροπραξιών ήταν η λύση στην οποία όλοι αποβλέπαμε, συνωμοτικά, αφού το να προφέρει κανείς κάτι τέτοιο ισοδυναμούσε με προδοσία".

Με το ξημέρωμα, οι διάσπαρτοι ανά τα σαλόνια αξιωματικοί σύρθηκαν από τις τεράστιες πολυθρόνες, όρθωσαν το ανάστημα τους, κούμπωσαν τις στολές τους και αποχαιρετώντας τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου με τα μικρά τους ονόματα προχώρησαν σε σχηματισμό προς την Βουλή.

Εκεί έλαβε χώρα το πλέον περίεργο συμβάν της Κατοχής.

Με τον Βρετανικό στρατό να βρίσκεται προ των πυλών και τον κίνδυνο να εγκλωβισθούν στην Αθήνα, οι Γερμανοί επίτηδες καθυστέρησαν για λίγα λεπτά την αναχώρηση τους, για να... καταθέσουν στέφανο στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη.

Σε μια σκηνή που περισσότερο θύμιζε όπερα του Βάγκνερ, η κατάθεση έγινε με όλη την επισημότητα και βαρύτητα της περίστασης ενώ για τελευταία φορά ακουγόταν στην Αθήνα η μπάντα να παίζει τους βαρυσήμαντους ήχους του γερμανικού εθνικού ύμνου με τα λόγια που η γενεά των γονέων θα οικειοποιείτο για την υπόλοιπη τους ζωή σαν προσφώνηση του αυταρχισμού: Deutschland uber alles (" Η Γερμανία πάνω απ' όλα")..

Ανεβαίνοντας κατόπιν στα μεταγωγικά, ο κατοχικός στρατός πήρε τον ίδιο ακριβώς δρόμο απ’ τον οποίο εισήλθε στην Αθήνα πριν από 1260 μέρες.
Μια Αθήνα που τους αποχαιρετούσε, ακριβώς όπως τους είχε υποδεχθεί: με τα παντζούρια κλειστά.
Μόνο που οι Αθηναίοι αυτή τη φορά παραμόνευαν να ξεχυθούν στους δρόμους με τις γαλανόλευκες σημαίες στα χέρια.

[Ο Μιχάλης Μουσσού διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων.

Είναι πρόεδρος του εξωραϊστικού συλλόγου "Ο Λυκαβηττός".
Συνιδρυτής του σωματείου Συμβίωσης in Greece για την προώθηση αστικών δικαιωμάτων Ελλήνων πολιτών.

Αρθρογραφεί στη Huffington Post, για θέματα μείζονος ελληνικής σημασίας.]

news247 – [2fA]

Share