"Σαν σήμερα.. "

Από το ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ του π. Αλεξάνδρου Σμέμαν

Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου, 1974

Σαν σήμερα, πριν από σαράντα χρόνια, ο διευθυντής της Σχολής Ευελπίδων, στρατηγός Ρίμσκυ-Κόρσακωφ, πέθανε. Ήταν ο άνθρωπος εκείνος που έπαιξε έναν τεράστιο ρόλο στη ζωή μου. Μέσα απ' αυτόν ανακάλυψα τη Ρωσική ποίηση και λογοτεχνία.

Μου διάβαζε ο ίδιος το χειρόγραφο σημειωματάριο του με ποιήματα και αποσπάσματα από τη λογοτεχνία, αλλά με άφηνε επίσης να το διαβάζω μόνος μου.
Κι όλα αυτά σε μια στρατιωτική σχολή, όπου κανείς δεν πήγαινε παραπέρα από επωμίδες, συντάγματα και «ρωσική δόξα»!

Ο θάνατος του υπήρξε η πρώτη συνειδητή συνάντηση μου με τον θάνατο.
Λόγω ενός πολύ στενού διαδρόμου, εμείς - οι μεγαλύτεροι ευέλπιδες, 13 ετών - έπρεπε να μεταφέρουμε το σώμα του σ' ένα σεντόνι από το υπνοδωμάτιο του στην εκκλησία.

Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα τον χωρισμό και το κενό που ακολουθεί τον θάνατο ενός στενού φίλου, την απατηλή όψη της ίδιας της ζωής.

Μετά τον θάνατο του έχασα κάθε ενδιαφέρον για τη Σχολή Ευελπίδων.

Το καθετί, μαζί με τις επωμίδες, τη Ρωσική γλώσσα, κ.λπ., μου έγινε άγευστο, μάταιο κι έτσι μετά από ένα χρόνο ζήτησα από τους γονείς μου να μετεγγραφώ σ' ένα γαλλικό λύκειο - στο Λύκειο Καρνώ.

Αν πρέπει να μετρήσω τη ζωή μου με βάση τις αποφασιστικές προσωπικές συναντήσεις, θα διάλεγα τις εξής τέσσερις: στρατηγός Ρίμσκυ-Κόρσακωφ· ο σχολικός Ιερέας πατήρ Σάββας, που με μύησε στις εκκλησιαστικές ακολουθίες και το τυπικό· ο καθηγητής Β. Βάιντλ, που υπήρξε ο σύμβουλος μου στην αναζήτηση της Ρωσικής λογοτεχνίας, αλλά και της Ιταλικής τέχνης· και ο καθηγητής μου πατήρ Κυπριανός [Κερν], που με «συνόδεψε» σ' όλες τις θεολογικές μου σπουδές στο Ινστιτούτο του αγίου Σεργίου, στο Παρίσι και ο οποίος υπήρξε πάνω απ' όλα ένας φίλος.

Ο καθένας τους εισήγαγε κάτι στη συνείδηση μου, ενώ άλλοι μόνο την επηρέασαν.
Είμαι αρκετά σίγουρος πως καθένας απ' αυτούς τους φίλους, όχι μόνο μου έδωσε, αλλά πήρε επίσης και κάτι από μένα. Πιθανώς, κατά κάποιο τρόπο να με χρειάζονταν και σίγουρα είχαμε μεγάλη αγάπη μεταξύ μας.

Πόσο πιο σπουδαία είναι μια προσωπική συνάντηση, μια αμοιβαία, προσωπική αγάπη, από μια καθαρά διανοητική επίδραση.

Φθινόπωρο. Ο ουρανός γίνεται όλο και πιο ανοιχτός, όλο και περισσότερο γεμίζει απ' αυτό το όμορφο, απόμακρο φως.

[2fA]

Share