"Εκείνος που μάζευε στιγμές"

Εκείνος που μάζευε στιγμές-  από την Ν. Α.

Ανηφόρισε η ματιά του στο καλντερίμι. Ίσαμε το μικρό μοναστηράκι που ήταν κρυμμένο μέσα στα σπίτια, με θέα απλόχερη στη θάλασσα.
Πρώτη προηγιασμένη της Μεγάλης Σαρακοστής κι η ψυχή λαχταρούσε να γονατίσει.

Διαδρομή μέσα από χωράφια με ηλιοτρόπια, την ώρα που ο ήλιος καταπίνει την σκιά σου. 

Κεφάλια στεφανωμένα με κίτρινα πέταλα δοξολογούν.
"Ελθέτω η βασιλεία Σου, Κύριε" επαναλαμβάνει η εσωτερική φωνή.
Νους και ψυχή λαχταρούν να σκαλώσουν στον ουρανό.

Δεκαπενταύγουστος… και "σε μεσίτριαν έχω".
Παρακλήσεις μέσα στην ησυχία του καλοκαιριού στην πόλη.
Αγωνία για συνάντηση με τη μάνα – να κρύψει το πρόσωπο του στο φουστάνι της, για να το βρει να καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του αδελφού του.

Κλεισμένος στο διαμέρισμα ανοίγει το βιβλίο να διαβάσει προσευχές.
Μένει εντός των τειχών με μια γεύση αμαρτίας στη σκέψη του.
Η ψυχή επαναστατεί και ότι μέχρι χθες αναγνώριζε ως άγιο, ως είδωλο το βλέπει. 

«Δεν φταίει ο τόπος, αλλά ο τρόπος».

"Αγιασθήτω το όνομα Σου". Κάθεται σιωπηλός μέσα στο δωμάτιο.
Τι κι αν τα φτερά δεν είναι δικά του; Τι κι αν τα φτερά είναι δικά του;
Λίγο πριν ανταλλάξει την προσωπική του κόλαση με αγάπη άνευ όρων.

Αυτός που εργάζεται για τον άνθρωπο διακριτικά τον άφησε μόνο.
Χαρά και ειρήνη, ειρήνη και χαρά.
Λαχτάρα να νοιώσει τα φτερά του πιο παράφορου έρωτα.

- Έντυπη δημοσίευση: Περιοδικό «Αρχαγγέλων ΛΟΓΟΣ» 
Ι. Ν. Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μοσχάτου. τ. 18, Φθινόπωρο 2015 -

[2fA]

Share