Eικόνες ενός
προσωπικού ταξιδιού...
- από την Κατερίνα Μαρούδα
Όταν στα δεκαοκτώ μου χρόνια πήρα την απόφαση να
σπουδάσω στην Καλών Τεχνών, ακολούθησα απλώς το ένστικτό μου.
Τώρα ξέρω, πως προσπάθησα να καλύψω την κατεξοχήν ανάγκη μου της υπέρβασης του εαυτού.
Τώρα ξέρω, πως προσπάθησα να καλύψω την κατεξοχήν ανάγκη μου της υπέρβασης του εαυτού.
Η πρώτη αίσθηση που είχα ήταν το χρώμα στο χαρτί,
μετά μεταφέρθηκε στο τελάρο.
Η φόρμα -και η ένταξή της στον χώρο- ακολούθησε το χρώμα.
Η φόρμα -και η ένταξή της στον χώρο- ακολούθησε το χρώμα.
Είμαι καλλιτέχνις, που είτε από συνήθεια είτε από
ιδιοσυγκρασία, δουλεύω μετά τη δύση του ηλίου και πάντα στο εργαστήριο με
τεχνητό φως.
Επομένως, δεν θα συναντήσεις το «ελληνικό φως» στα έργα μου και -τουλάχιστον μέχρι τώρα- δεν θα βρεις ελληνικά τοπία, αφού η ζωγραφική μου είναι ανθρωποκεντρική ή τα αντικείμενα και οι νεκρές φύσεις προσωποποιούνται και όποιο θέμα απεικονίζουν, πάντα λειτουργεί και αναφέρεται σαν σύμβολο στην ψυχή.
Επομένως, δεν θα συναντήσεις το «ελληνικό φως» στα έργα μου και -τουλάχιστον μέχρι τώρα- δεν θα βρεις ελληνικά τοπία, αφού η ζωγραφική μου είναι ανθρωποκεντρική ή τα αντικείμενα και οι νεκρές φύσεις προσωποποιούνται και όποιο θέμα απεικονίζουν, πάντα λειτουργεί και αναφέρεται σαν σύμβολο στην ψυχή.
Χρησιμοποιώ θερμά και έντονα χρώματα, που
αποσκοπούν περισσότερο σε μια ένταση και έτσι έρχονται σε αντίφαση με την
έννοια της αόριστης «χαράς» που θα περίμενε κάποιος από αυτά. Το χρώμα έχει μια
δυναμική και είναι πολλές φορές τρισδιάστατο, δημιουργώντας επίπεδα στο τελάρο.
Αυτό το στοιχείο το κάνει να λειτουργεί αυτόνομα.
Το κόκκινο, που το χρησιμοποιώ πολύ, φτάνει στα όριά
του: γίνεται δημιουργικό και βίαιο, χαρούμενο, γεμάτο πάθος, ανατριχιαστικό, αίμα
-το εξερευνώ μέχρι το κάθε οριακό του σημείο, μέχρι την κάθε του αντίφαση. Δεν
με ενδιαφέρει ο τόπος και ο χρόνος.
Τα πρόσωπα συλλογίζονται ή και στρέφουν ερευνητικά το βλέμμα προς τον θεατή σε ένα διάλογο ή μονόλογο.
Τα πρόσωπα συλλογίζονται ή και στρέφουν ερευνητικά το βλέμμα προς τον θεατή σε ένα διάλογο ή μονόλογο.
Αποφεύγω τις ευθείες γραμμές -γιατί απουσιάζουν
από τη φύση- και αναπτύσσω τις καμπύλες, προσπαθώντας να βρω ισορροπίες μέσα
από αυτές. Το βλέμμα κοιτάζει πάντα έξω από το τελάρο, σαν να πρέπει να
συνεχιστεί με ένα άλλο έργο διπλανό, με τη μορφή της τοιχογραφίας.
Το θέμα μου ουσιαστικά, είναι το προσωπικό ταξίδι
του καθενός μας, τα σύνορα-όρια που διαβαίνουμε, οι προσδοκίες και οι ελπίδες μας.
Η ψυχική ενδοσκόπηση, η εσωτερική διεργασία, είτε μέσα από τον ερωτισμό, είτε μέσα από μια πεταλούδα-ψυχή ή το ρόδι-καρπό...
Η ψυχική ενδοσκόπηση, η εσωτερική διεργασία, είτε μέσα από τον ερωτισμό, είτε μέσα από μια πεταλούδα-ψυχή ή το ρόδι-καρπό...
κλικ για μεγάλο μέγεθος εικόνας
fb – [2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου