"Δεν αρκεί η αγάπη…"

Δεν αρκεί η αγάπη…

αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος

[…. ]

Εσύ, ο μεγάλος δήμιος του εαυτού σου, τώρα στέκεσαι πάνω από το άψυχο κορμί σου και θρηνείς για όλα αυτά που δεν μπορείς να πάρεις πίσω.

Περιμένεις να γίνει στάχτη το σώμα σου· να «καλλιτεχνίσεις» την διαφορετικότητά σου… μάταια όμως. Η Χάρις έχει τέχνη, όλα τα άλλα είναι άτεχνα και τιποτένια μπροστά Της.

Ο χαμός σου στοιχίζει σε κάποιους, στοιχίζει και στην Εκκλησία. 

Στοιχίζει πιο πολύ στην Εκκλησία. Γιατί σε έχασε, την αρνήθηκες, την απέρριψες. 

Έγινες νεκρός γι’ αυτήν εδώ και καιρό.

Είναι τίμιο αυτό που κάνεις -λένε κάποιοι- που θέλεις μέχρι τέλους να δείξεις την άρνησή σου.

Τίμιο; Από πότε η μωρία έχει τιμή; Από πότε η νέκρωση της συνειδήσεως έγινε αρετή;
Από πότε η δίψα για αμαρτία έγινε θεάρεστη;

Νεκρός μέσα στη Ζωή… αυτή είναι η κόλασή σου.

«Θεός συχωρέσ’ τον…» θα πούμε. Κάποιοι θα προσευχηθούμε για σένα. Όμως ανέβασες φίλε, τοίχος στην προσευχή μας. Έριξες την αυλαία απότομα, βίαια, χωρίς καμία αναστολή.
Απόκοψες την δέησή μας για σένα… και αυτό μας λυπεί.

Από την άλλη μεριά γεμίσαμε με θεολόγους της πολυθρόνας, με «πατέρες» του σαλονιού, που υπερασπίζονται την αμαρτία και την εμμονή στην αμαρτία, ως κάτι το θεάρεστο, το αποδεκτό από τον Θεό.

Μιλούν για την Αγάπη του Θεού, παραμερίζοντας την προσωπική μετάνοιά μας, που θα μας κάνει δεκτικούς στην Αγάπη Του. Παραθέτουν αποφθέγματα αγίων περί αγάπης, ξεχνώντας όλα όσα έχουν πει για την μετάνοια, ξεχνώντας πως έζησαν οι ίδιοι μέσα στην άσκηση και την μυστηριακή ζωή.

Υπερτονίζουν την βοήθεια προς τον συνάνθρωπο ανάγοντας τη σωτηρία σε ένα γεγονός, το οποίο εξαρτάται από την κοινωνική μας προσφορά και τίποτα παραπάνω.

Οι Άγιοι δεν είχανε απλά αγάπη, είχανε αγιοπνευματική ζωή.

Είχανε αγάπη προς τον Χριστό, προς την Αλήθεια, προς τον συνάνθρωπο.
Όχι ασυδοσία. Όχι αδιακρισία.

Διότι εκεί φτάσαμε. Καλός χριστιανός να είναι αυτός που δέχεται την αμαρτία του άλλου.
Μέγα λάθος.

Η Εκκλησία δέχεται τον άνθρωπο. Την αμαρτία του την θεραπεύει με τα μυστήριά της.

Όπως το νοσοκομείο. Ο άνθρωπος πηγαίνει στο νοσοκομείο, όπως είναι.
Με τις πληγές του, τα τραύματά του.
Όμως πηγαίνει εκεί για να θεραπευτεί, όχι για να μείνουν οι πληγές του ίδιες.

Πηγαίνει στο νοσοκομείο όπως είναι, ώστε να θεραπευτεί.
Να μην μείνει ο ίδιος, να αλλάξει, να γίνει καλά.
Αλλιώς δεν έχει νόημα να έρθει στο νοσοκομείο.

Έτσι και εδώ.
Δεν έχει νόημα ο άνθρωπος να έρθει στην Εκκλησία, εάν δεν είναι διατεθειμένος να αλλάξει. Και εάν έρθει και φύγει επειδή τα βρήκε «σκούρα», δεν φταίει η Εκκλησία.

Τι ευθύνη έχει ο ιατρός, εάν εσύ αρνείσαι την εγχείρηση;
Τι ευθύνη έχει η Εκκλησία, δηλαδή ο Χριστός, εάν εσύ αρνείσαι την βοήθειά Του;

Η ευθύνη είναι δική μας.

Είπαμε όμως: Το πάθος της ανθρωπαρέσκειας, μας κάνει να κηρύττουμε σωτηρία άνευ όρων, μας κάνει να κηρύττουμε περί αγάπης χωρίς διάκριση, συγχώρεση χωρίς μετάνοια.

Δεν «θα τα βρούμε» με τον Χριστό στην άλλη ζωή, εάν δεν τα βρήκαμε σ’ αυτήν.

Εάν το νομίζουμε αυτό, πλανόμαστε και πλανούμε.

Όλοι κάνουμε λάθη, όλους μας αγαπά ο Κύριος.
Όμως εάν μόνοι μας βγάζουμε το τριαντάφυλλο της ύπαρξής μας μέσα από «τo ύδωρ το ζων, το αλλόμενον εις ζωήν αιώνιον», θα μαραθεί και θα χαθεί για πάντα…

imverias – [2fA]

Share