"Αυτός ο Έρωτας.. "

Jacques Prévert  (1900-1977),  Αυτός ο έρωτας

-  "Κουβέντες" 

Αυτός ο έρωτας
τόσο βίαιος - τόσο εύθραυστος - τόσο τρυφερός
τόσο απελπισμένος

Αυτός ο έρωτας
όμορφος σαν τη μέρα - κι απαίσιος σαν τον καιρό
όταν ο καιρός είναι απαίσιος

Αυτός ο έρωτας τόσο αληθινός
αυτός ο έρωτας τόσο όμορφος
τόσο ευτυχισμένος - τόσο χαρούμενος
και τόσο μηδαμινός
που τρέμει από φόβο σαν παιδί στο σκοτάδι
και τόσο σίγουρος για τον εαυτό του
σαν ήρεμος άντρας στη νύχτα

Αυτός ο έρωτας που έκανε τους άλλους να φοβούνται
που τους έκανε να μιλούν - που τους έκανε να χλομιάζουν

Αυτός ο έρωτας παραφυλαγμένος
γιατί εμείς τον είχαμε παραφυλάξει
καταδιωγμένος, πληγωμένος, ποδοπατημένος, αποτελειωμένος,
απαρνημένος, ξεχασμένος
γιατί εμείς τον είχαμε καταδιώξει, πληγώσει, ποδοπατήσει,
αποτελειώσει, απαρνηθεί, ξεχάσει

Ολόκληρος αυτός ο έρωτας - τόσο ζωντανός ακόμη
και τόσο ηλιόλουστος

Είναι ο δικός σου - είναι ο δικός μου
εκείνος που υπήρξε
το πάντα καινούριο - και που δεν άλλαξε

Όμοια αληθινός σαν βλαστάρι
όμοια τρέμοντας σαν πουλί
όμοια ζεστός και ζωντανός σαν καλοκαίρι

Μπορούμε κ’ οι δυο
να φεύγουμε και να ξαναγυρνάμε
μπορούμε να ξεχνάμε
και μετά να ξανακοιμόμαστε

Να ξυπνάμε, να υποφέρουμε, να γερνάμε
να κοιμόμαστε ακόμη - να ονειρευόμαστε τον θάνατο
Να ξυπνάμε να χαμογελάμε να γελάμε
και να ξανανιώνουμε

Ο έρωτάς μας στέκει εκεί
πεισματάρης σαν όνος - ζωντανός σαν πόθος
σκληρός σαν μνήμη - χαζός σαν κλαψούρισμα
τρυφερός σαν ανάμνηση - ψυχρός σαν μάρμαρο
όμορφος σαν μέρα - εύθραυστος σαν παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας
και μας μιλάει χωρίς λόγια

Κι εγώ τον ακούω τρέμοντας - και φωνάζω,
φωνάζω για σένα - φωνάζω για μένα
σε ικετεύω για σένα
και για όλους που αγαπιούνται
και αγαπήθηκαν

Ναι του φωνάζω
για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους
που δεν ξέρω

Στάσου εκεί - εκεί που είσαι
εκεί που ήσουν άλλοτε - στάσου εκεί

Μην κουνιέσαι - μη φεύγεις
εμείς αγαπιόμαστε

Σε ξεχάσαμε - εσύ μη μας ξεχνάς
δεν έχουμε παρά εσένα πάνω στη γη
μη μας αφήσεις να κρυώσουμε

Πάντα πολύ μακρύτερα - κι αδιάφορο πού
δώσε μας σημάδι ζωής

Πολύ αργότερα στη γωνιά κάποιας δεντροστοιχίας,
στο δάσος της μνήμης - πρόβαλε άξαφνα
άπλωσε μας το χέρι
και σώσε μας.

to23ogramma – [2fA]

Share