"Η Έγερση του Τετραημέρου "

Η ανάσταση του Λαζάρου
του Μιχαήλ Χούλη

Στα Ευαγγέλια διασώζονται να έχουν γίνει από τον Ιησού, στα τρία χρόνια της δημόσιας παρουσίας Του, τρεις νεκραναστάσεις, με τις οποίες δίνει το πρώτο χτύπημα στη εξουσία του θανάτου και προμηνύει την οριστική συντριβή του Άδη με τη δική Του Ανάσταση:

Η ανάσταση του γιου μιας χήρας στην κωμόπολη Ναΐν, που σημαίνει «ομορφιά» και βρίσκεται κοντά στο όρος Θαβώρ. Φάνηκε έτσι ότι πραγματικά και αιώνια νέος και μοναδικά Ωραίος είναι "φύσει" μόνο ο Θεός και "θέσει", όλοι όσοι ενώνονται μαζί του δια της Θείας Ευχαριστίας.

Ακόμη, ότι η μεταμόρφωσή Του στο Θαβώρ πιστοποιεί και το δικό μας φεγγοβόλημα δια του ακτίστου φωτός, όταν και όσο ακολουθούμε τις εντολές Του.

Η δεύτερη περίπτωση ανάστασης αφορά την κόρη του αρχισυνάγωγου Ιαείρου και η τρίτη περίπτωση την ανάσταση του φίλου Του Λαζάρου.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Ιησούς ξεκίνησε τα θαύματά του από το τραπέζι του γάμου της οικογένειας που τον προσκάλεσε (στην Κανά) και τα ολοκλήρωσε πάλι σε μια οικογένεια (του Λαζάρου και των αδελφών του, Μάρθας και Μαρίας).

Ο άγιος Επιφάνιος παίζει με τους αριθμούς κάνοντας άριστη θεολογία, όταν λέγει:
«6 ημέρες πριν από το Πάσχα, με τις 5 αισθήσεις του, τον 4ήμερο (Λάζαρο), ο 3ήμερος (Χριστός), στις 2 αδελφές (Μάρθα και Μαρία), τον 1 αδελφό (Λάζαρο) χαρίζει».

Η ανάσταση μάλιστα του Λαζάρου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής των αρχιερέων και των Φαρισαίων, εναντίον του Θεανθρώπου.

Ο Χριστός καθυστέρησε επίτηδες δύο ημέρες την παρουσία του στην κηδεία του Λαζάρου (βρισκόταν στην άλλη Βηθανία, πέραν του Ιορδάνου), για να δουν όλοι το θαύμα και να πιστέψουν ότι είναι ο νικητής του θανάτου.

«Κοιμάται ο Λάζαρος, είπε στους μαθητές Του, και πάω να τον ξυπνήσω» (Ιω. 11,11).
Όταν τον προϋπάντησε η Μάρθα, της είπε: «Εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή· εκείνος που πιστεύει σε μένα κι αν πεθάνει θα ζήσει - και καθένας που ζει και με εμπιστεύεται δεν θα πεθάνει ποτέ» (Ιω. 11,25-26). 

Ας προσέξουμε, ότι δεν λέει ο Χριστός «εγώ σας δίνω την ανάσταση», αλλά «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ η Ανάσταση», όπως και σε άλλο σημείο ο ευαγγελιστής Ιωάννης επισημαίνει: «Όποιος έχει τον Υιό έχει την Ζωή· όποιος δεν έχει τον Υιό του Θεού, δεν έχει την Ζωή» (Α΄ Ιω. 5,12).

Είναι αλήθεια άλλωστε, ότι η Εκκλησία διδάσκει, πως υπάρχουν τριών ειδών θάνατοι:
Ο βιολογικός θάνατος (χωρισμός ψυχής από το σώμα), ο πνευματικός θάνατος (αμαρτία, απομάκρυνση από τη χάρη του Θεού) και ο αιώνιος θάνατος (αμετανοησία).

Το νόημα της ζωής επομένως και η πραγματική ελευθερία, η σωτηρία από τη φθορά και τον φόβο του θανάτου, από τον εγωισμό και τα μίση, από την άρνηση της αλήθειας και της αγάπης, δεν βρίσκεται στις διάφορες ιδεολογίες ή στα πολιτικά προγράμματα, αλλά στο πρόσωπο, που λέγεται Ιησούς Χριστός.

Αυτός και μόνο μπόλιασε τα εγκόσμια με την ζωοποιό Του χάρη και στη συνέχεια δια της Πεντηκοστής, μέσω του Αγίου Πνεύματος, «τα πάντα καινά ποιούνται».
Ο Χριστός μπροστά στο θάνατο του Λαζάρου δάκρυσε.
Έδειξε έτσι ότι είναι τέλειος άνθρωπος, αλλά και με την έγερση του τετραήμερου νεκρού Λαζάρου ("Λάζαρε δεύρο έξω"), που έγινε αμέσως μετά, έδειξε ότι είναι και Θεός, ο όντως Θεάνθρωπος.

Όλες οι αρχαιότερες μυστηριακές θρησκείες δίδασκαν, ότι η απολύτρωση από τον θάνατο επιτυγχάνεται έξω από την ιστορία. Άλλες διδασκαλίες έλεγαν ότι μόνο η ψυχή επιβιώνει.
Άλλοι θεωρούσαν ως φυσικό γεγονός, την συμφιλίωση με τον θάνατο.

Ο Ιησούς δεν προσπάθησε να καταργήσει τον θάνατο, ούτε να συμφιλιωθεί μαζί του.
Θέλησε να δείξει όμως, ότι Αυτός είναι το ξεπέρασμα του θανάτου και η αιώνια Ζωή.

[ ….]

oodegr – [2fA]

Share