"Στην καρδιά μιας ροδιάς.. "

Η POΔΙΑ  -  του Χαλίλ Γκιμπράν

Κάποτε, που ζούσα στην καρδιά μιας ροδιάς,
άκουσα ένα σπόρο της να λέει:
«Κάποια μέρα θα γίνω μεγάλο δέντρο, κι ο αγέρας θα τραγουδά
μες στoυς κλώνους μου
o ήλιος θα χορεύει πάνω στα φύλλα και θα 'μαι δυνατό 
κι ωραίο, όλες τις εποχές».

Ύστερα μίλησε ένας άλλος σπόρος κι είπε:
«'Όταν ήμουν νιός σαν κι εσένα, είχα κι εγώ τέτοιες απόψεις,
μα τώρα που μπορώ να μετρώ και να ζυγίζω τα πράγματα,
βλέπω ότι οι ελπίδες μου εκείνες, του κάκου τρέφονταν».

Κι ένας τρίτος σπόρος, μίλησε κι αυτός:
«Δε βλέπω τίποτα να προμαντεύει για μας, σπουδαίο μέλλον».
Κι ένας τέταρτος είπε:
«Όμως τι θα 'ταν η ζωή μας, χωρίς προοπτικές μεγαλοσύνης».

Είπε κι ένας πέμπτος:
«Γιατί να ψάχνουμε το τι θα γίνουμε, αφού δεν ξέρουμε καν,
τι είμαστε».
Μα ένας έκτος απάντησε αμέσως:
«Ότι είμαστε, αυτό θα συνεχίσει να ’ναι».

Κι ένας έβδομος: «'Έχω ξεκάθαρες ιδέες για το καθετί, το πώς θα γίνει
μα δεν μπορώ να σας τις πω με λέξεις!»
Κι ύστερα μίλησε κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος…
και πια δεν άντεχα ν’ ακούω τις φωνές τους

την ίδια εκείνη μέρα, μετακόμισα στην καρδιά μιας κυδωνιάς,
΄κει που οι σπόροι είναι λιγοστοί και δε μιλούν σχεδόν καθόλου.

gibran-khalil - [2fA]

Share