"Απέραντες σιωπές.. "

-  Antonio Curnetta 

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι περπατούν στις μύτες των ποδιών, έτσι ώστε
να μην ενοχλούν κανέναν.
Περνούν από τη ζωή χωρίς να κάνουν θόρυβο, γιατί όλο τον "θόρυβο"
τον έχουν μέσα τους.

Τα μεταξένια άτομα έχουν λίγα λόγια,
αλλά η ψυχή τους μιλάει συνέχεια...

με μια ευγενική χειρονομία,
με ένα ζεστό βλέμμα με ένα χαμόγελο νηφάλιο
και απέραντες σιωπές.

Τα μεγάλα πράγματα,
ίσως  να μας δίνουν ευτυχία…
αλλά τα μικρά, μας χαρίζουν την ειρήνη!

fb – Nota

[2fA]

                                                                    

"Λυρισμός και πορεία "

Από την "Λυρική Θεολογία του π. Αλέξανδρου Σμέμαν"
-  του Δημήτρη Γ. Ιωάννου

….   Η θεολογία του είναι ένας ύμνος στην χαρά, το πασχάλιο πνεύμα, αλλά και το κάλλος της ορθόδοξης Λειτουργίας, γι’ αυτό και δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί «λυρική». …

Ο π. Σμέμαν γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει να πεινά κανείς και να διψά για τον Θεό, για το Απόλυτο. Ο μεγαλύτερος εχθρός γι’ αυτόν, είναι το πνεύμα της εκκοσμίκευσης των μοντέρνων καιρών, που μάλιστα χαρακτηρίζει και μεγάλο μέρος της σύγχρονης θρησκείας:

υπάρχουν αρκετοί «θρησκευόμενοι» οι οποίοι είναι τελείως προσαρμοσμένοι στον γήινο κόσμο, αισθάνονται άνετα μέσα στην επίγεια ζωή, τον «νυν» αιώνα, και απλά ζητούν από την θρησκεία μια «τακτοποίηση», που θα τους απαλλάξει από τα όποια αισθήματα ενοχής και θα τους καθησυχάσει σχετικά με την τιμωρία του μέλλοντος αιώνος. 

Χρειάζονται δηλαδή την «θρησκεία» ως ένα βοηθητικό εργαλείο, εξάρτημα αυτής εδώ της εγκόσμιας ζωής, και τίποτε περισσότερο.

Ωστόσο, κατά τον π. Σμέμαν,  αυτό είναι το μεγάλο «υπαρξιακό» λάθος πολλών ανθρώπων του καιρού μας. Θα πρέπει, γράφει, να πεινάμε για το «αλλού», για την Βασιλεία δηλαδή του Θεού, να νιώθουμε αυτήν εδώ την ζωή απλά ως «εξορία».

Από αυτήν την βασική αίσθηση, και όχι απλά συναίσθημα -μια αίσθηση που είναι άκρως ποιητική, υπαρξιακή και «καρδιακή» μαζί - πηγάζει ολόκληρο το ορθόδοξο βίωμα. 

Είναι αυτή που  δημιουργεί μια άλλη σπουδαία, εξίσου σημαντική από θεολογική, αλλά και από φιλοσοφική άποψη έννοια, αυτήν της «πορείας».

Αντίθετα από τον στατικό, όμορφο πιθανόν και αρμονικό, αλλά μη εσχατολογικό, χρόνο που περιγράφουν πολλοί σύγχρονοι φιλόσοφοι, η ορθόδοξη λειτουργία βοηθά τους πιστούς να αντιληφθούν το σήμερα ακριβώς, ως μια οδοιπορία, παρόμοια με αυτήν των Εβραίων κάποτε επί σαράντα χρόνια στην πικρή, άνυδρη έρημο.

Όπως οι Εβραίοι λοιπόν, αντίθετα από οποιονδήποτε άλλον στον αρχαίο κόσμο, έζησαν στο «πουθενά» της καυτής ερήμου επί μισό σχεδόν αιώνα, και εξακολούθησε η ζωή τους να έχει «νόημα» παρά την παντελή έλλειψη πατρώας «γης», δηλαδή κάποιου ένυλου, σάρκινου υποστηρίγματος, έτσι και μεις, ως χριστιανοί, πορευόμαστε στον «ου τόπο» της «αγάπης για τον εχθρό», δηλαδή της πλήρους απαρνήσεως της φυσικής ιδιοτέλειας, προς τον θυσιαστικό αμνό της Ευχαριστίας.

Δεν υπάρχει κατά τον Ρώσο θεολόγο, και μαζί ποιητή, τίποτε καλύτερο στην ορθόδοξη λειτουργική ζωή, που να αισθητοποιεί, να σαρκώνει δηλαδή, αυτήν την πραγματικότητα και να την μεταδίδει ολοζώντανη στους πιστούς, πέρα από την περίοδο που είναι γνωστή ως «Μεγάλη Σαρακοστή». ….

antifono – [2fA]

                             

"Η τελευταία λειτουργία... "

Φώτης Κόντογλου - Τό πάρσιμο τῆς Πόλης

….   Ὕστερα τραβήξανε στὴν Ἁγια-Σοφιά.
Κόσμος, παλαβωμένος ἀπ᾿ τὸ φόβο, τὴν εἶχε γιομίσει κ᾿ οἱ καμάρες ἀντιλαλούσανε ἀπὸ τὸ θρῆνο.
Οἱ γυναῖκες κλαίγανε σιγανά, τὰ παιδιὰ ξεφωνίζανε κι᾿ ὅλοι τρέμανε σὰν τὰ καλάμια. 

Ποιὰ καρδιὰ δὲ θὰ ράγιζε!
«Εἰ καὶ ἀπὸ ξύλον ἄνθρωπος ἢ ἐκ πέτρας ἦν, οὐκ ἐδύνατο μὴ θρηνῆσαι.»

Οἱ διάκοι λέγανε μπροστὰ στὴν Ἅγια Πόρτα τὰ Εἰρηνικά, μὰ ἡ ὀχλοβοὴ δὲν ἄφηνε ν᾿ ἀκουστῇ ἡ φωνή τους.
Σὰν ἀρχίσανε οἱ ψαλτάδες, τὸ Κοινωνικὸ «Εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος, ἀλληλούϊα», ὁ βασιλιὰς τράβηξε κατὰ τὸ τέμπλο, ντυμένος μὲ τὰ τριμμένα ροῦχα του, δακρυσμένος, μαραζωμένος, μὲ γένεια καὶ μαλλιὰ ἀχτένιστα σὰν βαρυποινίτης, κ᾿ ἔπεσε στὰ γόνατα μπροστὰ στὰ εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Παναγιᾶς μ᾿ ἀναστεναγμούς, μουρμουρίζοντας:
«Ἐκύκλωσαν αἱ τοῦ βίου μὲ ζάλαι ὥς περ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε, καὶ τὴν ἐμὴν κατασχοῦσαι καρδίαν κατατιτρώσκουσι βέλει τῶν θλίψεων.»

Καὶ σὰν ἐβγῆκε ὁ Πατριάρχης μὲ τὸ ποτήρι, πῆγε καὶ μετάλαβε κ᾿ ὕστερα γύρισε κατὰ τὸ λαὸ κ᾿ εἶπε: «Χριστιανοί, συγχωρῆστε τὶς ἁμαρτίες μου, κι᾿ ὁ Θεὸς ἂς συγχωρέσῃ τὶς δικές σας!»
Κι᾿ ὁ κόσμος μὲ μιὰ φωνὴ φώναξε: «Συγχωρεμένος!»
Μέσα στ᾿ Ἅγιο Βῆμα ὁ Πατριάρχης, σκυμμένος ἀπάνω στὰ τίμια δῶρα, μνημόνευε: 

«Μνήσθητι, Κύριε, τῆς πόλεως, ἐν ᾗ παροικοῦμεν, καὶ πάσης πόλεως καὶ χώρας, καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς. Μνήσθητι, Κύριε, πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων. Μνήσθητι, Κύριε, τῶν μεμνημένων τῶν πενήτων, καὶ ἐπὶ πάντας ἡμᾶς τὰ ἐλέη σου ἑξαπόστειλον.»

Σὰν τελείωσε ἡ λειτουργία, ἤτανε νύχτα.
Ὁ βασιλιὰς πῆγε στὸ παλάτι καὶ κάθησε λίγη ὥρα γιὰ νὰ συγχωρεθῇ μὲ τοὺς δικούς του καὶ μὲ τοὺς ὑπηρέτες του.
«Ἐν τῇδε τῇ ὥρᾳ τίς διηγήσεται τοὺς τότε κλαυθμοὺς καὶ θρήνους, τοὺς ἐν τῷ παλατίῳ;»
Καὶ σὰν τοὺς ἀποχαιρέτισε, καβαλλίκεψε τ᾿ ἀλογό του μαζὶ μὲ τὴ συνοδεία του καὶ ἐπιθεώρησε τὸ κάστρο, γιὰ νὰ δῇ ἂν εἶνε στὸν τόπο του ὁ καθένας...   ….

nektar

fb - Panteleimon Krouskos
[2fA]

                                               

"Ο ασημένιος ήλιος "

Κωνσταντίνος Καρυωτάκης  -  "Μαρμαρωμένε Βασιλιά.. "

Και ρίχτηκε με τ' άτι του μες στων εχθρών τα πλήθια,
το πύρινο το βλέμμα του σκορπούσε την τρομάρα,
και το σπαθί του τη θανή. Στα χάλκινά του στήθια,
εξέσπασε η όργητα σε βροντερή κατάρα.

Εθόλωσαν τα μάτια του. Τ' αγνό το μέτωπό του,
θαρρείς ο φωτοστέφανος της Δόξας τ' αγκαλιάζει.
Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Θρηνήστε το χαμό του.
Μα, μη! Σε τέτοιο θάνατο ο θρήνος δεν ταιριάζει.

Κι έπεσε χάμου ο Τρανός! Κυλίστηκε στο χώμα,
ένας Τιτάν π' ακόμα χτες εστόλιζ' ένα θρόνο,
κι εσφάλισε - οϊμένανε! - για πάντ' αυτό το στόμα,
που κάθε πίκρα ρούφαγε κι έχυν' ελπίδες μόνο,

Μαρμαρωμένε Βασιλιά, πολύ δε θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ' τα νερά του Βόσπορου κει πέρα
θε να προβάλει λαμπερός, μιας Λευτεριάς χαμένης,
ο ασημένιος ήλιος. Ω, δοξασμένη μέρα!

[2fA]

"Οδηγός ἀλήθειας "

Αρχιμανδρίτης Ευσέβιος Βίττης (†) 
-  από το "Θεωρείν τον Ιησούν"

Ἡ θεωρία τοῦ Ἰησοῦ δὲν εἶναι ζήτημα ἐξυπνάδας, ὀξύνοιας, ὀξυδέρκειας ἢ ἄλλων ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν δεξιοτήτων.
Δὲν εἶναι προνόμιο μερικῶν ψυχῶν ποὺ ρέπουν στὴ μυστικὴ καὶ ἐσωτερικὴ ζωή, ποὺ εὔκολα βυθίζονται σὲ ἐνοράσεις καὶ χάνονται σὲ κόσμους ἀνεξέλεγκτους καὶ αὐθαίρετης ὑποκειμενικότητας.
Ὁ Ἰησοῦς χάνεται ἀπὸ τὸ αἰσθητὸ ὀπτικὸ πεδίο, «μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με», ἀλλὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ ἀπομάκρυνσή του θὰ γίνει ἀφορμὴ νὰ τὸν ξαναδοῦν οἱ μαθηταί του καὶ τότε καὶ τώρα καθαρότερα: «καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με, ὅτι ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τὸν πατέρα»
(Ἰωάν. ιστ΄ 16).

Ὁδηγὸς στὴ θέα αὐτὴν εἶναι ὁ Παράκλητος.
Ἐκεῖνος εἶναι ὁ ὁδηγὸς «εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν».
Ἐκεῖνος θὰ διδάξει καὶ θὰ ἀποκαλύψει τὴν ἀλήθεια καὶ γιὰ τὸν Ἰησοῦ.
Ἐκεῖνος θὰ τὸν δοξάσει (Ἰωάν ιστ΄ 14 ἑ.).
Θὰ μιλήσει γι’ αὐτὸν καὶ θὰ τὸν φανερώσει στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται καὶ πάλι στὴν Ἐκκλησία του διὰ τοῦ Παρακλήτου.
«μικρὸν καὶ οὐ θεωρεῖτέ με, καὶ πάλιν μικρὸν καὶ ὄψεσθέ με, ὅτι ἐγὼ ὑπάγω πρὸς τὸν πατέρα … καὶ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ (ὅταν δηλ. θὰ ἔλθει ὁ Παράκλητος) ἐμὲ οὐκ ἐρωτήσετε οὐδέν· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὅσα ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δώσει ὑμῖν».
Ὁ Παράκλητος μιλάει στὶς καρδιὲς καὶ φυτεύει τὴν πίστη,
«ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες» (Ἰωάν. κ΄ 29).

Ἀπὸ τώρα δὲν θὰ εἶναι ἀναγκαία ἡ αἰσθητὴ ψηλάφηση.
Τώρα πιὰ εἶναι κατατεθειμένη ἡ μαρτυρία γιὰ τὸν Ἰησοῦ καὶ τὸ Πνεῦμα θὰ φανερώνει τὸ βαθύτερο καὶ μυστικότερο νόημά της.

Τὸ Πνεῦμα ὑπάρχει μέσα στὴν Ἐκκλησία.
Τὸ ἀνήκειν στὴν Ἐκκλησία, τὸ εἶναι μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ μυστικὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τὸ ἐχέγγυο τῆς μετοχῆς στὸ Πνεῦμα καὶ τῆς χορηγήσεως ἀπὸ αὐτὸ τῆς δωρεᾶς «τοῦ ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν».
Ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἀνήκει κανεὶς στὸν κόσμο καὶ «οὐ δύναται λαβεῖν» τὸ Πνεῦμα 

(Ἰωάν. ιδ΄ 17).
Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ δεῖ τὸν Ἰησοῦ.

Ὅλες οἱ προσπάθειες γιὰ τὴν ἀπομύθευση τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τὴν ἀνατομία της ὑπὸ τὸ φῶς τῆς γνώσεως τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ μὲ κριτήριο τὶς ἀνθρώπινες δυνατότητες κατανοήσεως, δὲν κατέληξε παρὰ στὴν ἐξαφάνιση τοῦ Ἰησοῦ.
Καθόλου παράξενο, γιατί μετὰ τόση συζήτηση γίνεται λόγος «περὶ τίνος Ἰησοῦ τεθνηκότος ὃν ἔφασκεν ὁ Παῦλος ζῆν». (Πρ. κε΄ 19).

Τὸ ἀνθρώπινο πνεῦμα, ἀδύναμο καθὼς εἶναι, εἶναι ἀνίκανο νὰ ξεπεράσει τοὺς φυσικοὺς ὅρους, ποὺ τὸ διέπουν καὶ τὸ κρατοῦν δέσμιο τοῦ παρόντος, καὶ νὰ κατανοήσει καὶ ἀκόμη πιὸ πολύ, νὰ θεωρήσει τὸν Ἰησοῦ.
Μέσα ὅμως στὴν Ἐκκλησία, ἐμφανίζεται ὁ Ἰησοῦς.
Μέσα στὴν Ἐκκλησία, ὁ Παράκλητος μᾶς ὁδηγεῖ στὴ θεωρία τοῦ Ἰησοῦ.
Μᾶς ἀποκαλύπτει τὸν Ἰησοῦ.

pemptousia

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                        

"Ὁ ἀποκλειστικός δρόμος "

"Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου / ἀπό τήν Ἀνάληψη στήν Πεντηκοστή"
-  Ἀπό κείμενο τοῦ Kωνσταντίνου Σταυρόπουλου

….   Ἡ ὄντως ζωὴ εἶναι ἡ Ἀνάσταση.
Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς ζωῆς.
Ἡ ἀντίθεση στὴν παραίτηση καὶ τὴν ἄρνηση.
Τὸ ἅγιο θαῦμα τοῦ βίου. Γιὰ πάντα.

Δείχνει στὰ μυωπικὰ μάτια μας, παράλογη ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐνῶ κατ ̓ οὐσίαν, εἶναι ὁ ἁπλὸς, φυσικὸς καὶ μόνος τρόπος Ζωῆς.
Ὁ κατὰ τὴν Φύση καὶ τὴν Οὐσία τρόπος τῆς συνέχειας.
Ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν ἀνωριμότητα στὴν ἐνήλικο ζωή, ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἴμαστε.
Νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τῆς σκιώδους ζωῆς τοῦ Πλάτωνα, στὸ Φῶς τῆς ὄντως Ζωῆς.

Καὶ ἀνελήφθη.
Τὸν παρέλαβαν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι στοὺς οὐρανούς. Σὰν σὲ παραμύθι.
Γιατὶ ἀληθινὰ, παραμένει κοντά μας.
Καὶ ὥσπου νὰ μεγαλώσουμε, μωρὰ ἀνθρωπάκια, κρύβεται λίγο μέσα στὸ σύννεφο τῆς θεϊκῆς Οὐσίας. Τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ περιμένει.
Ὥσπου νὰ φτάσει ὁ ὑλικὸς χρόνος στὸ προσωρινὸ τέλος του.
Ἀλλὰ ἁπλώνεται ἡ θεότητα, σὰν σὲ παραμύθι, μετρημένο σὲ μέρες, γιὰ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μας.
Καὶ μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Παράκλητος.
Στὴν Πεντηκοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση. Σὰν σὲ παραμύθι, γιὰ νὰ τὸ χωνέψουμε λίγο λίγο κι ἐμεῖς οἱ φοβισμένοι μικροί.
Νὰ μαλακώσουν οἱ καρδιὲς μας.
Νὰ μᾶς ἀγγίξει τὸ εὐγενικὸ Φῶς τῆς θεότητος.
Ὁ οὐράνιος Βασιλιάς. Ὁ Παράκλητος.

Κι ἂν βρίσκεται ἤδη σὲ κάθε ψυχὴ ζῶσα ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, εἶναι γιατὶ δὲν θέλει μὰ οὔτε μπορεῖ νὰ μᾶς ἀφήσει νεκροὺς καὶ ἀπαράκλητους.
Εἶναι γιατὶ δὲν θέλει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς στερήσει τὸ δῶρο τῆς ζωῆς.
Ὁ Βασιλεὺς τῆς ἐλευθερίας, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μᾶς χαρίζει μέ τὴν ἄπειρη καλωσύνη Του, τὴν πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ ἑνὸς ἑκάστου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς μικρούς.
Καὶ παραμένει ἐντός ἡμῶν ὡς ἀναμμένο καντήλι.
Ἡ ἀναπνοή μας. Καὶ περιμένει.
Τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς πληρότητας τοῦ Πνεύματος.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ προοίμιο τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ στάδιο,στὸ κυρίως θέμα, ἂν μᾶς ἐπιτρέπεται ὁ λόγος.
Στὸ κέντρο τοῦ βίου. Στὴν παντοτινὴ ζωὴ στοὺς αἰῶνες.
Μετὰ τὸ μικρὸ τοῦ χρόνου. Γιὰ πάντα.
Ὄχι μεταφυσικά. Ἀπολύτως φυσικὰ καὶ λογικά.
Παραλαμβάνεται ὁ Κύριος Χριστὸς ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους, γιὰ νὰ βρεθεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος στὰ ἐσώτερα τῆς Παναγίου Τριάδος.
Γιατὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἑνώθηκε γιὰ πάντα ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό. 

Καὶ αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι τὸ κατ ̓ ἐξοχὴν ἱστορικὸ γεγονός.
Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν φυσική του πορεία καὶ θέση.
Στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.
Μὲ τὸν θεὸ Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.

Γιὰ νὰ τὸ κατανοήσουμε, μᾶς δόθηκε στὴν τωρινὴ αἴσθηση τοῦ χρόνου καὶ τῆς ὕλης, ἡ Ἁγία Πεντηκοστή. Πενῆντα μέρες μετά τὴν Ἀνάσταση.
Καὶ προσμένουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή, γιατὶ ὁ φωτισμὸς τοῦ Πνεύματος εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς δρόμος κάθε ἀνθρώπου.
Εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἕν ἀγνοίᾳ.
Γιατὶ ἡ Πεντηκοστὴ, ἀναμορφώνει τὴν ἐλπίδα στὴν πληρότητά της.
Σκορπίζει τὸν φόβο τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ξαναφέρνει στὸν ἅγιο βίο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Μᾶς τὸ ̓πε φανερὰ.
Σᾶς θέλω φίλους μου!οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τὶ ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν (Ἰωάννου 15.15)

Ἔρχεται ὁ Κύριος Χριστὸς μὲ τὴν ἀνάληψη Του, στὸ σπίτι Του.
Ἐντὸς τοῦ Τριαδικοῦ θεοῦ.Θεὸς ἀπὸ πάντα.
Ὡς ἄνθρωπος εἰσέρχεται μὲ τὴν ἁγία Ἀνάληψη. Γιὰ πάντα.
Παρὰ τοῦ Ἁγίου Πατρός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ μέγα μυστήριο, ἐνεργεῖ ὁ Κύριος ὡς νὰ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν περιορισμένη ἀντίληψή μας.
Ἐν χρόνῳ. Στὰ ἐσώτερα τῆς θεϊκῆς οὐσίας. Γιατὶ Εἶναι τῆς αὐτῆς οὐσίας.
Ὥσπου νὰ μᾶς συναντήσει καὶ πάλι ὁριστικά, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή Του. 

Ἀποσυρόμενος ὁ Χριστὸς Κύριος ἀπὸ τὰ μικρὰ τοῦ βίου, μᾶς προσφέρει τὸν Βασιλέα τὸν οὐρανῶν. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.
Τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς (Ἰωάννου 16.7).

Εἰσερχόμενος ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς, ὁ πάντοτε θεός, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γίνεται τοῦτο τὸ μέγα καὶ τρομερό.
Ἡ συγκατοίκηση τοῦ ἐλαχίστου ἀνθρώπου μετὰ τοῦ τρισηλίου Φωτός.
Τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἱστορίας.
Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου στὸ πρόσωπο τοῦ ἀναστημένου καὶ ἀναληφθέντος Χριστοῦ. 

Ἡ κίνηση αὐτὴ πρὸς τὰ ἔσω τῆς θεότητος φέρνει τὴν ὁριστικὴ νίκη ἐπὶ τοῦ σκότους. 

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔζησε κοντά μας μετὰ τὴν ἀνάσταση μὲ τὸν τρόπο τοῦ αἰωνίου. 

Γιὰ νὰ γευτοῦμε αὐτὸ ποὺ μᾶς περιμένει.
Ὥσπου ἀνελήφθη. Καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰσέρχεται στὰ ἐν χρόνῳ γήινα φέρνοντας τὴ νίκη, μὲ τὸν φωτισμὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων στὴν Πεντηκοστή ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν πορείαμας καὶ τὸν λόγο ὕπαρξης.
Γιὰ νὰ μᾶς φωτίσει καὶ νὰ μᾶς φέρει στὴν θεϊκὴ ζωὴ. Γιὰ πάντα.

Σὰν σὲ παραμύθι. Πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου.
Εἰσῆλθε στὸ κέντρο τῆς θεϊκῆς οὐσίας ὁ θεὸς καὶ ἄνθρωπος Χριστὸς, νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ φόβου.
Κλονίστηκε ἡ ἴδια ἡ θεότητα, τολμοῦμε νὰ ποῦμε, ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου καὶ θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Κλονισμὸς Ἁγίας Χάριτος ποὺ ἔφερε τὴ νέα κατάσταση στὸ συμπαντικὸ κόσμο.
Καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῶν οὐρανίων δυνάμεων μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ ἀνθρώπου στὰ ἐνδότερα τῆς θεότητος.
Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ἔπαψαν νὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν ἀρχαῖα ἄρνηση καὶ χαίρουν στὴν θέα τοῦ νικητὴ Χριστοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς, ὁ πάντοτε θεός, μὲ τρόπο λαμπρὸ καταργεῖ τὸ χάσμα ὁριστικά. 

Στὴ θέση τῶν πεσμένων ἀγγέλων, ὁ νέος Ἀδάμ.

Ἐλάχιστα φαίνονται τὰ μικρὰ τοῦ βίου ἐνώπιον τοῦ Λόγου.
Αὔριο, πάλι θὰ πονέσουμε, θὰ πληγωθοῦμε καὶ θὰ πληγώσουμε.
Μὰ τὸ νόημα εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπ ̓ ὅτι νομίσαμε.
Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἁμαρτία ὁδηγοῦν στὸν παράδεισο, λένε οἱ πατέρες. 

Καὶ πραγματικά, ἡ ἁμαρτία εἶναι συνεχὴς ὑπενθύμιση τῆς ἀλήθειας. ̓
Εκ τοῦ ἀντιθέτου.
Γιατὶ μᾶς δίνεται, μέσῳ τῆς ἀνοησίας λόγου καὶ πράξης, ἡ διαρκὴς ἐπαλήθευση τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἁγίου.
Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος προτροπὴ γιὰ νὰ στέρξουμε πρὸς τὸ λάθος καὶ τὴν ἀνοησία. 

Μὰ δεδομένου τοῦ λάθους καὶ τοῦ πάθους, καὶ μόνον οἱ μικρὲς στιγμὲς αὐτογνωσίας καὶ ἀλήθειας ποὺ φωτίζουν τὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς, ἀρκοῦν γιὰ νὰ μᾶς φέρουν ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ πάλι, στὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ἅγιον τοῦ βίου.

Καὶ τότε ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ταπεινὸς καὶ ἅγιος, μᾶς ὁδηγεῖ μονομιᾶς, καὶ πάλι καὶ ξανὰ, στὸ κέντρο τῆς ἁγίας θεότητος.
Συγκατοίκους καὶ συντρόφους τῆς Παναγίου Τριάδος.
Μόνον ἡ φιλοτιμία ζητεῖται ἀπὸ ἐμᾶς. Ὁ δρόμος ἄνοιξε ὁριστικά.
Ὁ Κύριος καὶ θεὸς, ὁ γιὰ πάντα πλέον καὶ ἄνθρωπος, μᾶς ἔδειξε τὸν δρόμο.
Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστιν (Ματθαίου 11.30).
Ἂς μὴν δειλιάζουμε.
Ἂς μὴν διαλέγουμε τὸ ψέμα τῆς εὐκολίας καὶ τῆς νεκροφάνειας.
Ἂς ἀφεθοῦμε στὸ ἁγιαστικὸ Φῶς, τὸν Παράκλητο Βασιλιά.
Ἂς διαλέξουμε μὲ γενναιότητα τὴν ἐλευθερία τῆς χάριτος.

antifono – [2fA]

                                   

"Η Πεντηκοστή και ο Κόσμος "

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΟΤΣΗΣ
-  από τον "ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ"

Ὅπως πληροφορούμαστε ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων, κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς βρίσκονταν στό ὑπερῷο περίπου ἑκατόν εἴκοσι πρόσωπα. 

Συνεπῶς τήν δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν ἔλαβαν μόνον οἱ Δώδεκα Ἀπόστολοι. 

Ὅλοι οἱ παρευρισκόμενοι «ἐπλήσθησαν Πνεύματος Ἁγίου».

Ἐπί πλέον ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στήν ὁμιλία του κατά τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς διεβεβαίωσε, ὅτι ὅλοι ὅσοι θά μετανοήσουν καί βαπτισθοῦν, θά λάβουν «τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».

Ὡς ἐκ τούτου οἱ ἑκατόν εἴκοσι μαθηταί ἐκπροσωποῦν τήν ὅλη Ἐκκλησία. 

Διά τόν βυζαντινόν ἁγιογράφον εἶναι ἀντιπρόσωποι τῆς Ἐκκλησίας ὅλων τῶν γενεῶν καί ὅλων τῶν αἰώνων. 

Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, πού ἐνῷ τά καθήμενα πρόσωπα εἶναι δώδεκα, ὁ ἀριθμός αὐτός δέν ἀντιστοιχεῖ πρός τούς Δώδεκα Ἀποστόλους. 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί οἱ Εὐαγγελισταί Λουκᾶς καί Μᾶρκος, πού εἰκονίζονται στήν εἰκόνα, δέν ἀνῆκαν στόν κύκλο τῶν ἀμέσων Μαθητῶν τοῦ Κυρίου.

Σέ ἀντίθεση πρός τίς ἅγιες μορφές τῶν Ἀποστόλων, ἔρχεται ἡ συμβολική μορφή τοῦ Κόσμου. 

Δι᾿ αὐτή διαβάζομε σ’ ἕνα κείμενο τοῦ 17ου αἰῶνος: 

«Διατί κατά τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρουσιάζεται ἕνας ἄνθρωπος καθήμενος εἰς σκοτεινόν μέρος, κυρτωμένος ἀπό τά χρόνια, ἐνδεδυμένος μέ κόκκινον ἔνδυμα, μέ βασιλικόν στέμμα ἐπί τῆς κεφαλῆς του καί μ᾿ ἕνα λευκόν ὕφασμα εἰς τάς χεῖράς του, πού περιέχει δώδεκα γραμμένους κυλίνδρους;

Ὁ ἄνθρωπος κάθηται εἰς σκοτεινόν μέρος, ἐπειδή ἡ οἰκουμένη ἦτο προηγουμένως χωρίς πίστιν. 

Εἶναι κυρτωμένος ἀπό τά χρόνια, διότι εἶχε γηράσει ἀπό τήν ἁμαρτίαν τοῦ Ἀδάμ. 

Τό κόκκινόν του ἔνδυμα ὑποδηλώνει τάς αἱματηράς θυσίας τοῦ πονηροῦ. 

Τό βασιλικόν στέμμα ὑποδηλώνει τήν ἁμαρτίαν, πού ἐκυβέρνα τόν κόσμον. 

Τό λευκόν ὕφασμα εἰς τάς χεῖράς του μέ τούς δώδεκα κυλίνδρους σημαίνει τούς Δώδεκα Ἀποστόλους, πού ἔφεραν φῶς εἰς τήν οἰκουμένην μέ τήν διδασκαλίαν των».

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                       

Των ψυχών

          "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ"

[2φΑ]

Ίδιος ο Μάης..

ΙΔΙΟΣ Ο ΜΑΗΣ

Κρινάκια μωβ αγριολούλουδα
ρείκια θυμάρια ανθισμένα
εξαίσιοι θάμνοι εύοσμοι
σε φόντο γαλανό, βαθύ γαλάζιο
μπλε στης θάλασσας τις αναμνήσεις

Θα ξημερώσει πάλι
ο ουρανός τη μέρα του
ο ήλιος του Μάη θα ξετρυπώσει
τη ζωή που κρύφτηκε
σε μια αγκαλιά σφιχτή κι αμίλητη

Θαρρώ πως είδα έναν άγγελο·
άγγελος ήταν, το ’νοιωσα,
πρόλαβα με την άκρη του ματιού
κι άγγισα λίγο τη φτερούγα του
την άπιαστη στιγμή που έστριβε
στο φως μαζί σου

Δεκατέσσερις, εικοσιτέσσερις…
ίδιος ο Μάης τρυφερός σκληρός
με πληγωμένη ξανά την
ομορφιά του, κλείνει τις πόρτες
τις οικείες κι ανοίγει διάπλατα
διόδους μυστικές λευκές
κι απάτητες…

Μ Ψ

                                             

"Όλο και πιο διάφανη.. "

-  Γράφει ο Επίσκοπος Σουρόζ Anthony Bloom

Πριν λίγα χρόνια μια νέα κοπέλα που έπασχε από ανίατη ασθένεια, έγραφε:
«Πόσο ευγνώμων είμαι στον Θεό, για την αρρώστια μου!
Καθώς αδυνατίζει το σώμα μου, το νιώθω να γίνεται όλο και πιο διάφανο στις ενέργειες του Θεού».

Της απάντησα: «Να ευχαριστείς τον Θεό γι’ αυτό που σου έχει δώσει, αλλά μην περιμένεις να κρατήσει αυτή η κατάσταση.
Θα έρθει η ώρα που αυτό το αδυνάτισμα του κορμιού σου, θα πάψει να σε κάνει να αισθάνεσαι πνευματική.
Και τότε, θα πρέπει να εξαρτάσαι από τη Χάρη και μόνο».

Λίγους μήνες αργότερα μου ξανάγραψε:
«Έχω τόσο εξασθενήσει, που δεν έχω πια τη δύναμη να τρέξω, να ακουμπήσω στον Θεό. 

Το μόνο που μου μένει είναι να σιωπώ, να παραδίδω τον εαυτό μου, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα έρθει προς εμένα».

Και πρόσθεσε, αυτό που πρέπει να προσέξουμε από όλη αυτή την ιστορία: 

«Προσευχηθείτε στον Θεό, να μου χαρίσει το κουράγιο, να μην προσπαθήσω ποτέ να κατασκευάσω μια ψεύτικη παρουσία, για να γεμίσω το τρομερό κενό που αφήνει η απουσία Του... »

apantaortodoxias

fb – p. Panteleimon Krouskos
[2fA]

                                              

"Ο πατήρ της Ρωμηοσύνης "

Από τους Παιδευτικούς Λόγους του Μεγάλου Κωνσταντίνου
-  της Μοναχής Ολυμπιάδος Ντίτορα, «Ο πατήρ της Ρωμηοσύνης»

….  «Σ’ εμένα εμπιστεύτηκε ο Ύψιστος Θεός την επίγεια βασιλεία και εγώ ανέθεσα σ’ εσάς τις επιμέρους διοικήσεις.
Προσέχετε, μην κάνετε κατάχρηση της εξουσίας.
Μην αρπάζετε από το φτωχό, μην κλέβετε τον ξένο πλούτο.
Μην αδικείτε τους ταπεινούς.
Μη συσσωρεύετε αγαθά για τον εαυτό σας, στερώντας τα από κάποιους άλλους.
Θα δώσετε λόγο στον βασιλέα Χριστό, και αν ακόμα δε θα σας αντιληφθεί ο επίγειος βασιλεύς»…

Έπειτα πήρε ένα δόρυ και χάραξε στη γη τα μέτρα του αναστήματος ενός ανδρός και είπε: 

«Και όλο τον πλούτο του κόσμου αν κερδίσομε, και ολόκληρη τη γη αν αποκτήσομε, δε θα πάρομε μαζί μας τίποτε περισσότερο από αυτό το τεμάχιο της γης. Αν το πάρομε και αυτό».
Έτσι μιλούσε ο Κωνσταντίνος στο λαό και στις συνεδριάσεις.
Όμως οι περισσότεροι κωφοί και αμελείς δεν συμμορφώνονταν.

Τον χειροκροτούσαν, χωρίς να συμφωνούν με τις αυστηρές νουθεσίες του.
Εκείνος, όταν άκουγε τις εγκωμιαστικές φωνές, τους έκανε νεύμα να κοιτάζουν μόνο στον ουρανό και μόνο τον Ύψιστο Βασιλέα να τιμούν και να θαυμάζουν.
Επίσης, οπουδήποτε μιλούσε, όταν άγγιζε θεολογικό θέμα ο ίδιος ή άκουγε από άλλους ιερό λόγο, σηκωνόταν οπωσδήποτε όρθιος από υπερβολικό σεβασμό στα θεία λόγια.

Μέσα στο παλάτι είχε ξεχωρίσει έναν ιερό τόπο, που διαμόρφωσε σε ναό.
Εκεί απομονωνόταν πολλές ώρες την ημέρα και προσευχόταν.
Κάθε ημέρα συγκέντρωνε όλους τους αυλικούς, τους συγγενείς και τους φίλους του παλατιού και μελετούσαν όρθιοι αποσπάσματα από την Καινή και από την Παλαιά Διαθήκη.

Έλεγε επίσης ότι, Δημιουργός όλων είναι ο Θεός και όχι η τύχη:
«Είναι επιπόλαιοι και παράλογοι οι άνθρωποι, που αποδίδουν στην τύχη, όσα δεν μπορούν να κατανοήσουν.
Η ακριβής και αρμονική πρόνοια του Θεού είναι, που ρυθμίζει τα πάντα, ώστε να είναι εξαίσιο θαύμα όλη η κτίση …
Ο σκοπός της ενανθρωπήσεως του Χριστού ήταν η σωτηρία των ανθρώπων και η απόδειξη της φροντίδας και της αγάπης του Δημιουργού για τα δημιουργήματά του. 

Τα ευεργετήματα του Σωτήρος είναι μέγιστα.

Η όραση αντί της τυφλότητος, η ευρωστία αντί της ασθενείας, η ζωή αντί του θανάτου.
Οι δίκαιοι και οι σώφρονες οδηγούνται στον Όσιο Δικαστή όχι για να κριθούν, αλλά για να απολαύσουν τις τιμές, που τους υποσχέθηκε.
Οι ακάθαρτοι και οι άδικοι θα προσαχθούν βίαια και οδυρόμενοι στη δίκη, όπου θα ακούσουν την καταδικαστική απόφαση του Θεού.
Εκεί τους περιμένει άσβεστο πυρ και ακατάπαυστο, απότομο και κατηφορικό βάραθρο».

Είναι θαυμαστό και μεγαλειώδες και ασύλληπτο ο Μέγας κοσμοκράτωρ Κωνσταντίνος, ευρισκόμενος στο απόγειο της δόξης, να μετανοιώνει, να ταπεινώνεται και να χαμηλώνει, για να περάσει τις πύλες του ουρανού.
Διότι οι πύλες του ουρανού μόνο για τους ταπεινούς ανοίγουν.
Αυτό το χαμήλωμα του Μεγάλου απαιτούσε πίστη ακράδαντη.
Προϋπόθετε ανδρεία ψυχής. Ενείχε σύνεση και αγιότητα.
Φανέρωνε μεγαλείο ψυχής.

Όλα αυτά τα είχε ο Κωνσταντίνος.
Γι’ αυτό κοντά στα επίγεια μεγαλουργήματά του, ενήργησε και τα «ουράνια έργα», ασφαλή ελπίδα για την Αιώνια Βασιλεία.   ....

stratisandriotis

fb - [2fA]

                             

"… και μία αποστολή "

Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware
-  από το «Πάσχα το τερπνόν»  [ 2]

….   Αυτό είναι το τριπλό δώρο της Ανάστασης του Χριστού:
Ειρήνη, Χαρά και Άγιο Πνεύμα.
Όμως τα δώρα υπάρχουν πάντα για να μοιράζονται με τους άλλους και να γίνονται χρήσιμα για το καλό των άλλων, γι’ αυτό και το τριπλό δώρο κουβαλά μαζί του και μια πρόσκληση αποστολής. «Καθώς απέσταλκέ με ο πατήρ, καγώ πέμπω υμάς».
Η Ειρήνη, η Χαρά και η χάρις του Αγίου Πνεύματος συνεπάγονται το στάλσιμο των Αποστόλων σε μια Αποστολή.
Πρέπει να προεκτείνουν το έργο του Χριστού στο χρόνο και το χώρο, φέρνοντας το δικό του μήνυμα συγχωρήσεως στους απεγνωσμένους και εξουθενωμένους. 

Ενδυναμώθηκαν διά του Πνεύματος για να κομίσουν μαρτυρία:
«υμείς δε έστε μάρτυρες τούτων».

Κι ωστόσο, ο Κύριος, καθώς προσφέρει τα τρία δώρα του και εμπιστεύεται στους Αποστόλους ένα έργο, κάνει και κάτι άλλο:
«Έδειξεν αυτοίς τας χείρας και την πλευράν». Γιατί;
Δεν χωρά καμία αμφιβολία, πως το κάνει για λόγους ταυτοποίησης – να τους διαβεβαιώσει, πως αυτός που στέκεται μπροστά τους είναι πράγματι Εκείνος ο ίδιος, αναστημένος από τους νεκρούς, με το ίδιο φυσικό σώμα που υπέφερε πάνω στον Σταυρό.

Όμως υπάρχει σίγουρα κι ένας βαθύτερος λόγος.
Αν ο Σωτήρας τους δείχνει τα πέντε στίγματα των πληγών του Πάθους, νωπά ακόμα στη σάρκα του, είναι για να τους καταστήσει σαφές πως μόνο ένας τρόπος υπάρχει να εκπληρώσουν με επιτυχία την αποστολή που τους παρέδωσε.
Κι αυτός ο τρόπος είναι να τον ακολουθήσουν στο δρόμο του Σταυρού, να μοιραστούν μαζί του τη θυσιαστική αυτοπροσφορά του, να βαστάξουν «εν τω σώματι, τα στίγματα του Κυρίου Ιησού».
«Υμείς έστε μάρτυρες τούτων», όσο ο καθένας μας γίνεται μάρτυρας, δηλαδή συμπάσχει και συμμαρ­τυρεί μαζί με τον Χριστό, όσο είμαστε εκτεθειμένοι, ανοιχτοί στο πόνο των διπλανών μας, τόσο θα μπορούμε κι εμείς να είμαστε αληθινοί απόστολοι.

Στις βιτρίνες των γραφείων κηδειών υπάρχει κάποιες φορές η επιγραφή:
«Δεχόμαστε παραγγελίες στεφάνων ή σταυρών».
Όμως στη πραγματικότητα δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής μεταξύ των δύο:
δεν μπορούμε να φορέσουμε το στεφάνι της αναστάσιμης νίκης, αν δεν σηκώσουμε μαζί με τον Χριστό, τον Σταυρό.
Κατά τον Μεσαίωνα, τα «πασχάλια μνήματα», οι κατασκευές δηλαδή εκείνες που ετοιμάζονταν για να στολίσουν κάθε Πάσχα τους αγγλικούς ναούς, έφεραν πάνω τους την επιγραφή «Αυτός που πάσχει νικά».

Αυτό συνέβη με τον Σωτήρα μας και αυτό πρέπει να συμβεί και με μας.
Ας βαστάξουμε λοιπόν στο σώμα μας τα στίγματα του σταυρωθέντα Ιησού, και στη συνέχεια, με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, θα μοιραστούμε μαζί με τους άλλους την Ειρήνη και την Χαρά του αναστημένου Χριστού!

pemptousia – agiazoni

[2fA]

                                                           

"Τρία δώρα… "

Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware
-  από το «Πάσχα το τερπνόν»  [ 1]


Ο Ιησούς Χριστός, ο Κύριος μας, εισέρχεται μετά την Ανάσταση, κεκλεισμένων των θυρών, και εμφανίζεται, «ούσης οψίας», στους μαθητές Του.
Κομίζει στους Αποστόλους τρία δώρα, και σε ανταπόδοση, τους δίνει την εντολή ή τους παραγγέλλει να φέρουν εις πέρας μια αποστολή.

Το πρώτο δώρο είναι το δώρο της Ειρήνης:
«Ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς· ειρήνη υμίν».
Η ειρήνη σημαίνει μια αίσθηση κατεύθυνσης: όχι την απουσία πειρασμών και αγώνα -αυτά συνεχίζονται μέχρι τέλους της ζωής μας- αλλά την απουσία εκείνης της σύγχυσης, της παραζάλης και της αβεβαιότητας, που κάνουν τον άνθρωπο να παραλύει.
Τέτοια ήταν η κατάσταση των μαθητών.
Όταν είδαν τον Κύριο τους να πεθαίνει στο Σταυρό, απογοητεύτηκαν βαθιά και τράπηκαν σε φυγή, όπως τα πρόβατα χωρίς ποιμένα.
Δεν είχαν Ιδέα τί θα έπρατταν στη συνέχεια.
Όμως τώρα που συνάντησαν τον αναστημένο Σωτήρα, έχουν πλέον μέσα τους ειρήνη. 

Έχουν μια αίσθηση προσανατολισμού και ξέρουν πού πηγαίνουν.

Το δεύτερο δώρο είναι το δώρο της χαράς:
«εχάρησαν ουν οι μαθητού ιδόντες τον Κύριον».
Η απόγνωση που ένιωσαν οι μαθητές όταν είδαν τον Χριστό σταυρωμένο μετατράπηκε τώρα σε αγαλλίαση.
Συντετριμμένοι προηγουμένως, ζαρωμένοι από το φόβο πίσω από κλειδωμένες πόρτες, μεταμορφώνονται έξαφνα από μια μεγάλη χαρά.

Το τρίτο δώρο, το σημαντικότερο όλων, είναι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος: 

«Ενεφύσησε και λέγει αυτοίς· λάβετε Πνεύμα Άγιον».
Προεξοφλώντας την πληρέστερη αποκάλυψη κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, ο αναστημένος Χριστός καθιστά τους Αποστόλους «πνευματοφόρους».
Αυτό, από μια άποψη, μπορεί κανείς να το δει ως το πλήρωμα του σκοπού της Ενσάρκωσης: όπως βεβαιώνουν οι Πατέρες, «ο Λόγος ενσαρκώθηκε για να μπορέσουμε εμείς να αξιωθούμε το Άγιο Πνεύμα».
Όπως λέει και ο Βλαδίμηρος Λόσκυ: «Η παρουσία τού Αγίου Πνεύματος μέσα μας -προσωπική και αναφαίρετη στον καθένα μας- είναι το θεμέλιο όλης της χριστιανικής ζωής».   ….

                                                          

"Πόντος! "

ΠΟΝΤΟΣ   1916-1923

[2φΑ]

                                         

"Το Όνομα Σου, Κύριε.. "

-  Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης

Κύριε!

Το Όνομα Σου είναι Αγάπη;
μη με αποδοκιμάσεις για τις αμαρτίες μου.

Το Όνομα Σου είναι Δύναμη;
ενίσχυσε με για να μην πέφτω στο κακό.

Το Όνομα Σου είναι Ειρήνη;
πράυνε την ταραγμένη μου ψυχή.

Το Όνομα Σου είναι Έλεος;
μην παύσεις να με συγχωρείς.

diakonima – [2fA]

                                                        

"Όταν μιλάει η αγάπη.. "

π. Χαράλαμπος Λίβυος Παπαδόπουλος

Ήμουν πολύ μικρός. Όλη μέρα γύριζα στους δρόμους.
Έπαιζα, έτρεχα, φίλευα, μάλωνα, χτυπούσα και γιατρευόμουν,
μέρα και νύχτα, θάλασσες και βροχές, χειμώνες και καλοκαίρια,
ζωή δίχως βερεσέδια.
Γεμάτη η μνήμη, σε πληρότητα η καρδιά.

Ένα απόγευμα, κάπου έπεσα και χτύπησα. Γύρισα σπίτι μέσα στα αίματα.
Πλύθηκα και ξάπλωσα στο σαλόνι.
Κουρασμένος και λαβωμένος, δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος.
Όταν μετά από ώρα άνοιξα τα μάτια μου, είχε σκοτεινιάσει.
Αχ, αυτή η θλίψη του δειλινού, ακόμη με λαβώνει.

Τότε ακούω την Μάνα, να μιλάει στα αδέλφια μου,
«κάνετε ησυχία, ο μικρός δεν είναι καλά, κοιμάται…»,
σε λίγο ένα χέρι χάιδεψε ως άγγελος το μέτωπο μου,
και έσυρε μια ζεστή κουβέρτα στο κορμάκι μου.

Έκανα ότι δεν κατάλαβα τίποτα.
Όταν μιλάει η αγάπη, ποτέ δεν την διακόπτουμε. Είναι ιεροσυλία.
Έκλεισα τα μάτια και ξύπνησα το πρωί θεραπευμένος.
Αυτός είναι ο ορισμός της Μάνας για μένα. Μια εμπειρία τρυφερότητας.
Μια σχέση απόλυτης αποδοχής.

Ένα χάδι σε πληγωμένο κορμί, μια ζεστή κουβέρτα μες στο χειμώνα της ζωής
όταν σπαρταράς για αγάπη.
Και η αλήθεια είναι ότι από μικρός είχα την κακή συνήθεια να ξεσκεπάζομαι
τα βράδια, και κάνει τόσο κρύο…

fb – [2fA]

                                                  

"Χάρτες των αστεριών "

"Το ψωμί της μάνας μου"
-  του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σαν μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ’ τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω κι επιστρέψω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω
Στην άδεια σου αγκαλιά.

logotexnikoperiboli – [2φΑ]

                                     

"Γενηθήτω φως.. "

-  π. Παντελεήμων Κρούσκος

Η Κυριακή του Τυφλού είναι η ημέρα ανάμνησης του φωτισμού του εκ γενετής Τυφλού στα Ιεροσόλυμα από τον Κύριο.
Ο Ιησούς Χριστός , ως Λόγος σαρκωμένος του Θεού, είναι κατά τον Θεολόγο Ιωάννη, το φως εκείνο το οποίο φωτίζει κάθε άνθρωπο πού έρχεται σε αυτόν τον κόσμο. 

Αυτός είναι ο δημιουργός του κτιστού φωτός, αλλά και αυτό το πνευματικό Φως, το οποίο αναζητά κάθε άνθρωπος, ψηλαφώντας στο σκοτάδι του κόσμου και παλεύοντας να βγει από την φυλακή του εαυτού του.

Ο τυφλός της σημερινής περικοπής ήταν εκ γενετής πεπηρωμένος στους οφθαλμούς και δεν είχε το προνόμιο να βλέπει υλικά, ήταν όμως προορισμένος να φωτιστεί πνευματικά, ως αποτέλεσμα της μεγάλης του καρτερίας και πίστης.
Η στάση του αργότερα και η ομολογία η θαρρετή του καταδεικνύουν πώς ήταν έτοιμη ψυχή να δεχτεί το νοητό φως του Χριστού.
Ο λύχνος της ψυχής του ήταν έτοιμος ήδη, πλήρης ελαίου φωτιστικού.
Έμενε να έρθει ο φωτοδότης για να δώσει φως και να πληρωθεί η πνευματική του υπόσταση με αλήθεια και χάρη.

Το θαύμα του φωτισμού του τυφλού εκείνου, είναι ισοδύναμο με την ανάσταση ενός νεκρού. Ο Χριστός έσκυψε χαμαί, εποίησε πηλό όπως πάλαι ποτέ στον παράδεισο για τον Αδάμ και έπλασε οφθαλμούς για τον τυφλό από το μηδέν.
Πράγματι, η εορτή αυτή του Τυφλού τίθεται μέσα στην αναστάσιμη αυτή περίοδο γιατί είναι μνεία και σημείο δημιουργίας.
Την πρώτη εκείνη ημέρα ο Λόγος του Θεού πρόσταξε: "Γενηθήτω φως και εγένετο φως". 

Την μία και κλητή αυτή ημέρα του Πάσχα, που διανύουμε μέσα στην εκκλησιαστική εορτή, ο Χριστός δημιούργησε φως για τον αόμματο άνθρωπο, φως υλικό και φως πνευματικό.

Κάθε φορά που ποιούμε την ανάμνηση ενός τέτοιου θαύματος, ουσιαστικά θυμόμαστε την δική μας ανάπλαση και ίαση και εορτάζουμε γι αυτό.
Είμαι εγώ ο τυφλός, που συνάντησε ο Χριστός στην οδό , περιφρονημένος στο πλάι του δρόμου και του έδωσε το φως το αληθινό.
Είναι η δική μου φύση, η οποία γνώρισε την θεραπεία και ζει πλέον την καινότητα και το θαύμα. Δεν σταματά η Εκκλησία με τους συγκινητικούς της ύμνους, να μας θυμίζει αυτή την αλήθεια.

Το φως αυτό του Χριστού έρχεται στον κόσμο και δεν γίνεται αποδεκτό.
Είναι κριτήριο αποδοχής ή διωγμού στον κόσμο του σκότους.
Εις τα ίδια έρχεται και οι ίδιοι αυτού δεν το δέχονται.
Ωστόσο όμως ούτε το σκοτάδι το καταλαμβάνει , αλλά και μάλιστα όσοι το αναγνωρίζουν το δέχονται και γίνονται τέκνα φωτός και λαμβάνουν χάρη πάνω στην χάρη.

Η σημερινή Κυριακή σε εορτολογικό ημερολογιακό επίπεδο είναι η τελευταία πασχαλινή Κυριακή, αφού επίκειται η απόδοση του Πάσχα.
Το φως όμως το αναστάσιμο του Χριστού, πληρώνει αιώνια ουρανούς και γη και καταχθόνια και δεν δεσμεύεται από τον χρόνο και τον τόπο και το σκοτάδι του κόσμου τούτου.
Όλα αυτά γίνονται αισθητά στο μυστήριο της Εκκλησίας, η οποία έχει πασχαλινή καταβολή και πασχαλινή αιώνια διάσταση.

fb - Panteleimon Krouskos

[2fA]

                                           

"Για τον Ιγνάτιο Φόβο.. "

π. Παντελεήμων Κρούσκος
-  Από το ΠΩΣ ΠΕΘΑΝΕ Ο ΛΗΣΤΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΦΟΒΟΣ
του Φώτη Κόντογλου

“ ....   Ο δεσμοφύλακας, δίχως να δώσει σημασία σ’ αυτές τις φασαρίες, ορδινάρισε να ξεκινήσουν.

Σε λίγο φάνηκε κ’ ένας παπάς και κόλλησε δίπλα στον Ιγνάτιο, για να τον ξαγορέψει στις τελευταίες στιγμές του. Κράταγε ένα χρυσό σταυρό κ’ έλεγε, έλεγε:
«Τέκνον μου, είσαι ευτυχισμένος άνθρωπος, επειδή, χάρη στη συχώρεση που θα σου δώσω, είναι σίγουρο πως θα δειπνήσεις μέσα στην αγκαλιά του Αβραάμ!»
«Ευχαριστώ, γέροντα», του είπε γλυκά-γλυκά ο Ιγνάτιος.
«Εγώ όμως δεν είμαι εγωιστής· και επειδή μαθές, είσαι έτσι σίγουρος για την καλή τύχη που με προσμένει, πάρε τη θέση μου…
Και να σου πω κιόλας; Σου τη δίνω με την καρδιά μου!»

«Μα αυτό δε γίνεται, παιδί μου! Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις!
Έτσι λέει το Βαγγέλιο και αυτό ζητάει η κοινωνία!»
«Η κοινωνία δεν ξέρει τι της γίνεται, είναι κουτή!»
«Είναι δίκαια!»
«Είναι για το διάολο!»
«Κάνει σωστά!»
«Είναι παλαβή, σου λέω!»
«Δίνει το καλό παράδειγμα!»

«Δεν ξέρει τι Θεό λατρεύει!» φώναξε θυμωμένος ο Ιγνάτιος.
«Επειδή, αποκρίσου μου, παρακαλώ. Ένας άνθρωπος κλέβει ένα άλογο. Τι είναι;»
«Κλέφτης!»
«Καλά!. Έρχεται ένας άλλος και το κλέβει κι αυτουνού. Τι είναι αυτός ο άλλος;»
«Κλέφτης κι αυτός!»
«Περίφημα, παπούλη μου! Σύμφωνος!
Τώρα, λοιπόν, πώς τον λέτε κείνον που σκότωσε;»
«Φονιά!»
«Ακόμα πιο λαμπρά!
Και κείνους που σκοτώνουν αυτόν τον φονιά, πώς του λέτε, αι, παπαδάκι μου;»

Ο παπάς κοκκάλωσε. Έκανε πως έπεσε σε βαθειά συλλογή, κ’ είπε:
«Στ’ αλήθεια, δεν ξέρω τι μου ήρτε και χάνω τον καιρό μου μαζί σου.
Καταδικάστηκες δίκια. 

Αυτό φτάνει. Είμαι βέβαιος πως είναι με τη γνώμη μου
κι ο άγιος Αυγουστίνος που ’χω στη βιβλιοθήκη μου!»
«Τι έχει να κάνει; Κι ο άγιος Αυγουστίνος ατός του ήθελε χάσει τα λόγια του,
αν μου ’λεγε πως είναι δίκιο να με σκοτώσουνε…»

Στο μεταξύ σίμωσαν στο μέρος που έπρεπε.
Ο παπάς κι ο ληστής περπάταγαν δίχως μιλιά.
Άξαφνα ο Ιγνάτιος έστρεψε κι είπε του παπά:
«Σε παρακαλώ να με συμπαθήσεις, γέροντα, για τις ανοησίες μου…
Φαίνεται πως είχα άδικο… Είμαι ένας αγράμματος σκύλος, ένα σκουπίδι….»
….  …. "

-------

Γράφει στους "Μπουκανιέρους" του ο κυρ Φώτης, για κάτι κακούργους πειρατές
και κουρσάρους, που ζούσαν μέσα στις κλεψιές και τα αίματα:
"Δεν ήταν κακοί άνθρωποι, μα κατατρεγμένοι και κακομαθημένοι".
Αυτό είναι το μεγαλείο της ορθόδοξης ρωμαίικης καρδιάς βρε παιδάκι μου.
Ούτε ιερά εξέταση, ούτε απόσπασμα και στον τοίχο, ούτε καν δαχτυλοδείξιμο.

Σε αυτούς τους αθλίους της ζωής δεν καταλόγισε φυσική κακότητα,
αλλά κακοπέραση και κακοσυνήθεια.
Χωρίς να αμνηστεύει την πράξη, σε κάνει και βλέπεις μέσα στην μαυρίλα
του κόσμου, κρυφό το όποιο χρυσάφι.
Τα ίδια γράφει και για κάποιους ορεινούς ληστές του παλιού καιρού,
που ζούσαν στην παρανομία, αλλά είχαν καρδιά μικρού παιδιού.

Τέτοιος ο ληστής του σταυρού, τέτοιος ο ληστής που διάβαζε τους Χαιρετισμούς
και η ιστορία του γράφτηκε στο "Αμαρτωλών Σωτηρία", τέτοιος και ο αβάς Μωσής
ο Αιθίοπας, που από λήσταρχος έγινε άγγελος.
Το "είχαν" όλοι αυτοί από τα πρότερα.

Απεταξάμεθα την δικανικού τύπου ηθικολογία.
Αυτή που βρίσκεται σε ενάρετους του βίου, με ψυχές πιο σάπιες από τον Άδη.
Από αυτή που θέλει το σκληρό φάρμακο της κακοπέρασης για να γίνει ανθρωπιά
και μετά, πολύ μετά, Χριστός...

panteleimonkrouskos

[2fA]