- Nick Zygomalas
Πρέπει να το παραδεχτούμε πως η εργασία στο πλοίο δεν είναι μόνο σκληρή σωματικά, αλλά και ψυχικά. Σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα, η ζωή στο πλοίο μπορεί μερικές φορές να πάρει μια μορφή πάρα πολύ άσχημη διότι δεν πάει σπίτι του ή στους φίλους του να ξεχαστεί, αλλά τα προβλήματα γυρίζουν συνεχώς στο μυαλό του.
Ένας πλοίαρχος που δούλευε σε μια μεγάλη ναυτιλιακή
εταιρεία, μου διηγήθηκε ένα περιστατικό που αφορούσε έναν δόκιμο μηχανικό και που
άλλαξε στον ίδιο άποψη, όχι μόνο για ορισμένες πτυχές του ναυτιλιακού κόσμου,
αλλά και για την πολυπλοκότητα της ζωής που ζουν οι ναυτικοί.
"Ο Γιάννης φαινόταν καλό παιδί όταν προσελήφθη στην εταιρεία.
Ήταν νέος, απότομος, και δε γνώριζε ποια ήταν η ζωή στο εμπορικό ναυτικό.
Ήθελε να είναι δόκιμος πλοίαρχος, αλλά επειδή είχε δουλέψει σε μηχανουργείο γι’ αυτό τον προσέλαβαν ως δόκιμο μηχανικό.
Ήταν νέος, απότομος, και δε γνώριζε ποια ήταν η ζωή στο εμπορικό ναυτικό.
Ήθελε να είναι δόκιμος πλοίαρχος, αλλά επειδή είχε δουλέψει σε μηχανουργείο γι’ αυτό τον προσέλαβαν ως δόκιμο μηχανικό.
Ο Γιάννης ήταν φιλόδοξο παιδί κατά τη γνώμη μου.
«Θέλω να γίνω και εγώ καπετάνιος», μου είχε πει από την αρχή που μπήκε στο
πλοίο.
Όταν πρωτοήλθε στο πλοίο και στο γραφείο μου, φορούσε μια μαύρη γραβάτα
με ένα μπλε πουκάμισο που φαινόταν να συμπληρώνει τα βαθιά πράσινα μάτια του και
το γεροδεμένο σώμα του.
Για ένα ορφανό παιδί του οποίου η μητέρα είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν 10 χρονών και έπρεπε να βοηθήσει το πατέρα του για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν οι δύο μικρές αδελφές του, είχε κάνει μια πολύ καλή επιλογή, νομίζω, να γίνει ναυτικός.
Για ένα ορφανό παιδί του οποίου η μητέρα είχε πεθάνει όταν αυτός ήταν 10 χρονών και έπρεπε να βοηθήσει το πατέρα του για να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν οι δύο μικρές αδελφές του, είχε κάνει μια πολύ καλή επιλογή, νομίζω, να γίνει ναυτικός.
Ήθελε να παίρνε περισσότερα χρήματα από αυτά που έπαιρνε στη δουλειά
που έκανε στην στεριά.
Θυμάμαι έντονα την παρουσία του.
Θυμάμαι έντονα την παρουσία του.
Μου
φάνηκε πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο ήταν και η νοημοσύνη σε συνδυασμό με την
ωριμότητα του, μπορούσε εύκολα να συγχέεται με την υπερβολική αυτοπεποίθηση
που είχε.
Μια μέρα, μετά από δυο χρόνια μπάρκο, ο πρώτος μηχανικός
ήρθε και μου είπε:
«Καπετάνιε ο δόκιμος πρέπει να φύγει από το πλοίο.
Έχει μερικά προβλήματα ... και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον έχουμε εδώ, για να μην κινδυνέψει αυτός και να μην κινδυνεύσουμε και εμείς».
Καθώς προχωρούσα βαθύτερα σε μια ενοχλητική συνομιλία, έκλεψα τη δυσπιστία μου όταν άκουσα τα λόγια:
«Καπετάνιε το παιδί προσπάθησε να σκοτωθεί ... πέφτοντας στη θάλασσα χθες το βράδυ.
«Καπετάνιε ο δόκιμος πρέπει να φύγει από το πλοίο.
Έχει μερικά προβλήματα ... και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τον έχουμε εδώ, για να μην κινδυνέψει αυτός και να μην κινδυνεύσουμε και εμείς».
Καθώς προχωρούσα βαθύτερα σε μια ενοχλητική συνομιλία, έκλεψα τη δυσπιστία μου όταν άκουσα τα λόγια:
«Καπετάνιε το παιδί προσπάθησε να σκοτωθεί ... πέφτοντας στη θάλασσα χθες το βράδυ.
Ήταν υποχρέωσή μου να σε ενημερώσω και να ενημερώσουμε το λιμάνι, τους
γονείς του και την εταιρεία.
Ο υποπλοίαρχος μου είχε αναφέρει και μερικές μέρες πριν, για την
ψυχική του αστάθεια.
Όταν φθάσαμε στο λιμάνι, ο ανθυποπλοίαρχος τον συνόδευσε
έως ότου τον παρέδωσε σε ασφαλή χέρια, στον πράκτορα να τον πάει σε ψυχιατρείο.
Έμεινα σκαφτικός και αναρωτιόμουν αν η θάλασσα θα μπορούσε
πραγματικά να αλλάξει τον Γιάννη τόσο πολύ, από τότε που πρωτοήρθε στο πλοίο.
Πριν τον στείλω έξω τον έφεραν στο γραφείο μου και έριξα μια
ματιά στα θλιβερά πράσινα μάτια του που κάποτε ήταν χαρούμενα με ενθουσιασμό.
Τον ευχαρίστησα για τη δουλειά που έκανε αυτά τα δυο χρόνια.
Με χαιρέτησε με ένα εκπληκτικά ευχάριστο χαμόγελο και με διαβεβαίωσε, ότι όσο δούλευε έκανε το καθήκον του και δεν υπήρχε λόγος να τον ευχαριστήσω.
Τον ευχαρίστησα για τη δουλειά που έκανε αυτά τα δυο χρόνια.
Με χαιρέτησε με ένα εκπληκτικά ευχάριστο χαμόγελο και με διαβεβαίωσε, ότι όσο δούλευε έκανε το καθήκον του και δεν υπήρχε λόγος να τον ευχαριστήσω.
Ο πράκτορας μου τηλεφώνησε και μου είπε:
«Κύριε, έχω συνοδεύσει τρελούς που κυμαίνονται από ασθενείς με απλή ψύχωση έως βαριά σχιζοφρενείς στην καριέρα μου και σας εγγυώμαι ότι το παιδί αυτό είναι διανοητικά πολύ σταθερό, αλλά αν επιμένετε να τον πάω σε ψυχιατρείο, τότε πρέπει να είναι σίγουρα ο πιο ευχάριστος τρελός που έχω συναντήσει ποτέ… »
«Κύριε, έχω συνοδεύσει τρελούς που κυμαίνονται από ασθενείς με απλή ψύχωση έως βαριά σχιζοφρενείς στην καριέρα μου και σας εγγυώμαι ότι το παιδί αυτό είναι διανοητικά πολύ σταθερό, αλλά αν επιμένετε να τον πάω σε ψυχιατρείο, τότε πρέπει να είναι σίγουρα ο πιο ευχάριστος τρελός που έχω συναντήσει ποτέ… »
Όταν ξεμπαρκάρισα, πήγα στην εταιρεία και έξω από τα σκαλιά της
εισόδου αντίκρισα τον Γιάννη. Έτρεξα κοντά του.
Τύχη ή ειρωνεία! Δεν τολμούσα να μαντέψω.
Έπεσε στα χέρια μου ζητώντας τις ευλογίες μου τη στιγμή που με είδε.
Ήταν τσακισμένος από μια έντονη αίσθηση ενοχής, τον ρώτησα πώς είναι και πώς είναι ο πατέρας του.
Προσπάθησε ανεπιτυχώς να παρακρατήσει ένα θλιβερό χαμόγελο και μου είπε:
Τύχη ή ειρωνεία! Δεν τολμούσα να μαντέψω.
Έπεσε στα χέρια μου ζητώντας τις ευλογίες μου τη στιγμή που με είδε.
Ήταν τσακισμένος από μια έντονη αίσθηση ενοχής, τον ρώτησα πώς είναι και πώς είναι ο πατέρας του.
Προσπάθησε ανεπιτυχώς να παρακρατήσει ένα θλιβερό χαμόγελο και μου είπε:
«Καπετάνιε, ο πατέρας μου πέθανε έξι ώρες αφού με συνάντησε στο αεροδρόμιο πριν
από έξι μήνες. Δεν μπορούσε να αντέξει το σοκ ότι είμαι ψυχικά ασταθής, ειδικά αφού
δεν ήμουν…
Καπετάνιε μου… τότε, ήμουν εγκλωβισμένος από τον υποπλοίαρχο και τον πρώτο μηχανικό που είχαν κάποια προβλήματα για μένα, δεν με χώνευαν.
Ο υποπλοίαρχος με κυνήγησε μια φορά στο κατάστρωμα για να με χτυπήσει και προσπαθώντας να τον αποφύγω, έπεσα στο νερό...
Εξασφαλίζοντας τον εαυτό του, ανέφερε πως εγώ έκανα μια απόπειρα αυτοκτονίας.
Καπετάνιε μου… τότε, ήμουν εγκλωβισμένος από τον υποπλοίαρχο και τον πρώτο μηχανικό που είχαν κάποια προβλήματα για μένα, δεν με χώνευαν.
Ο υποπλοίαρχος με κυνήγησε μια φορά στο κατάστρωμα για να με χτυπήσει και προσπαθώντας να τον αποφύγω, έπεσα στο νερό...
Εξασφαλίζοντας τον εαυτό του, ανέφερε πως εγώ έκανα μια απόπειρα αυτοκτονίας.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, στο θέμα μου»
Όταν προσπάθησα να επεξεργαστώ, αυτές τις λέξεις, συνέχισε ο πλοίαρχος, δεν μπορούσα.
Ήμουν πολύ ζαλισμένος για να αντιδράσω
Αρκέστηκα σε ένα «Καλά ταξίδια» καθώς επιβιβάστηκε στο ταξί για να πάει στο αεροδρόμιο.
Δεν μπήκα στα γραφεία της εταιρείας, αλλά πήγα και κάθισα για μια ώρα σε ένα καφενείο, προσπαθώντας να απαλλαγώ από τις αμφιβολίες μου.
Όμως, ανεξάρτητα από το πόσες φορές είπα στον εαυτό μου: «Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσες να κάνεις», οι σκέψεις μου ταξίδευαν στις ορφανές αδελφές που ήταν ακόμα στο σχολείο και στον Γιάννη με τα πράσινα μάτια, που βγήκε στη θάλασσα για να τις μεγαλώσει και να τις σπουδάσει.
Αρκέστηκα σε ένα «Καλά ταξίδια» καθώς επιβιβάστηκε στο ταξί για να πάει στο αεροδρόμιο.
Δεν μπήκα στα γραφεία της εταιρείας, αλλά πήγα και κάθισα για μια ώρα σε ένα καφενείο, προσπαθώντας να απαλλαγώ από τις αμφιβολίες μου.
Όμως, ανεξάρτητα από το πόσες φορές είπα στον εαυτό μου: «Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσες να κάνεις», οι σκέψεις μου ταξίδευαν στις ορφανές αδελφές που ήταν ακόμα στο σχολείο και στον Γιάννη με τα πράσινα μάτια, που βγήκε στη θάλασσα για να τις μεγαλώσει και να τις σπουδάσει.
[2fA]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου