"Ὁ ἀποκλειστικός δρόμος "

"Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου / ἀπό τήν Ἀνάληψη στήν Πεντηκοστή"
-  Ἀπό κείμενο τοῦ Kωνσταντίνου Σταυρόπουλου

….   Ἡ ὄντως ζωὴ εἶναι ἡ Ἀνάσταση.
Ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴ φυλακὴ τοῦ θανάτου καὶ ἡ ἀποδοχὴ τῆς ζωῆς.
Ἡ ἀντίθεση στὴν παραίτηση καὶ τὴν ἄρνηση.
Τὸ ἅγιο θαῦμα τοῦ βίου. Γιὰ πάντα.

Δείχνει στὰ μυωπικὰ μάτια μας, παράλογη ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐνῶ κατ ̓ οὐσίαν, εἶναι ὁ ἁπλὸς, φυσικὸς καὶ μόνος τρόπος Ζωῆς.
Ὁ κατὰ τὴν Φύση καὶ τὴν Οὐσία τρόπος τῆς συνέχειας.
Ποὺ ὁδηγεῖ ἀπὸ τὴν ἀνωριμότητα στὴν ἐνήλικο ζωή, ὥστε νὰ γνωρίσουμε τὸν ἑαυτό μας καὶ νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ πραγματικὰ εἴμαστε.
Νὰ βγοῦμε ἀπὸ τὴ σπηλιὰ τῆς σκιώδους ζωῆς τοῦ Πλάτωνα, στὸ Φῶς τῆς ὄντως Ζωῆς.

Καὶ ἀνελήφθη.
Τὸν παρέλαβαν οἱ ἅγιοι ἄγγελοι στοὺς οὐρανούς. Σὰν σὲ παραμύθι.
Γιατὶ ἀληθινὰ, παραμένει κοντά μας.
Καὶ ὥσπου νὰ μεγαλώσουμε, μωρὰ ἀνθρωπάκια, κρύβεται λίγο μέσα στὸ σύννεφο τῆς θεϊκῆς Οὐσίας. Τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ περιμένει.
Ὥσπου νὰ φτάσει ὁ ὑλικὸς χρόνος στὸ προσωρινὸ τέλος του.
Ἀλλὰ ἁπλώνεται ἡ θεότητα, σὰν σὲ παραμύθι, μετρημένο σὲ μέρες, γιὰ νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς μας.
Καὶ μᾶς ἐπισκέπτεται ὁ Παράκλητος.
Στὴν Πεντηκοστὴ ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση. Σὰν σὲ παραμύθι, γιὰ νὰ τὸ χωνέψουμε λίγο λίγο κι ἐμεῖς οἱ φοβισμένοι μικροί.
Νὰ μαλακώσουν οἱ καρδιὲς μας.
Νὰ μᾶς ἀγγίξει τὸ εὐγενικὸ Φῶς τῆς θεότητος.
Ὁ οὐράνιος Βασιλιάς. Ὁ Παράκλητος.

Κι ἂν βρίσκεται ἤδη σὲ κάθε ψυχὴ ζῶσα ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, εἶναι γιατὶ δὲν θέλει μὰ οὔτε μπορεῖ νὰ μᾶς ἀφήσει νεκροὺς καὶ ἀπαράκλητους.
Εἶναι γιατὶ δὲν θέλει καὶ δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς στερήσει τὸ δῶρο τῆς ζωῆς.
Ὁ Βασιλεὺς τῆς ἐλευθερίας, τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, μᾶς χαρίζει μέ τὴν ἄπειρη καλωσύνη Του, τὴν πλήρη ἀποδοχὴ τοῦ ἑνὸς ἑκάστου ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς μικρούς.
Καὶ παραμένει ἐντός ἡμῶν ὡς ἀναμμένο καντήλι.
Ἡ ἀναπνοή μας. Καὶ περιμένει.
Τὸ ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς μας καὶ τὴν ἀποδοχὴ τῆς πληρότητας τοῦ Πνεύματος.

Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ εἶναι τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸ προοίμιο τῆς ζωῆς, ἀπὸ τὸ ἀρχικὸ στάδιο,στὸ κυρίως θέμα, ἂν μᾶς ἐπιτρέπεται ὁ λόγος.
Στὸ κέντρο τοῦ βίου. Στὴν παντοτινὴ ζωὴ στοὺς αἰῶνες.
Μετὰ τὸ μικρὸ τοῦ χρόνου. Γιὰ πάντα.
Ὄχι μεταφυσικά. Ἀπολύτως φυσικὰ καὶ λογικά.
Παραλαμβάνεται ὁ Κύριος Χριστὸς ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀγγέλους, γιὰ νὰ βρεθεῖ καὶ ὁ ἄνθρωπος στὰ ἐσώτερα τῆς Παναγίου Τριάδος.
Γιατὶ στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἑνώθηκε γιὰ πάντα ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό. 

Καὶ αὐτὴ ἡ ἑνότητα εἶναι τὸ κατ ̓ ἐξοχὴν ἱστορικὸ γεγονός.
Ἡ ἀποκατάσταση τοῦ ἀνθρώπου στὴν φυσική του πορεία καὶ θέση.
Στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ.
Μὲ τὸν θεὸ Πατέρα καὶ τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.

Γιὰ νὰ τὸ κατανοήσουμε, μᾶς δόθηκε στὴν τωρινὴ αἴσθηση τοῦ χρόνου καὶ τῆς ὕλης, ἡ Ἁγία Πεντηκοστή. Πενῆντα μέρες μετά τὴν Ἀνάσταση.
Καὶ προσμένουμε τὴν Ἁγία Πεντηκοστή, γιατὶ ὁ φωτισμὸς τοῦ Πνεύματος εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς δρόμος κάθε ἀνθρώπου.
Εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἕν ἀγνοίᾳ.
Γιατὶ ἡ Πεντηκοστὴ, ἀναμορφώνει τὴν ἐλπίδα στὴν πληρότητά της.
Σκορπίζει τὸν φόβο τοῦ θανάτου καὶ μᾶς ξαναφέρνει στὸν ἅγιο βίο ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θρόνο τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ μας. Μᾶς τὸ ̓πε φανερὰ.
Σᾶς θέλω φίλους μου!οὐκέτι ὑμᾶς λέγω δούλους, ὅτι ὁ δοῦλος οὐκ οἶδε τὶ ποιεῖ αὐτοῦ ὁ κύριος· ὑμᾶς δὲ εἴρηκα φίλους, ὅτι πάντα ἅ ἤκουσα παρὰ τοῦ πατρός μου ἐγνώρισα ὑμῖν (Ἰωάννου 15.15)

Ἔρχεται ὁ Κύριος Χριστὸς μὲ τὴν ἀνάληψη Του, στὸ σπίτι Του.
Ἐντὸς τοῦ Τριαδικοῦ θεοῦ.Θεὸς ἀπὸ πάντα.
Ὡς ἄνθρωπος εἰσέρχεται μὲ τὴν ἁγία Ἀνάληψη. Γιὰ πάντα.
Παρὰ τοῦ Ἁγίου Πατρός, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ.
Γιὰ νὰ αἰσθανθοῦμε τὸ μέγα μυστήριο, ἐνεργεῖ ὁ Κύριος ὡς νὰ ἀποσύρεται ἀπὸ τὴν περιορισμένη ἀντίληψή μας.
Ἐν χρόνῳ. Στὰ ἐσώτερα τῆς θεϊκῆς οὐσίας. Γιατὶ Εἶναι τῆς αὐτῆς οὐσίας.
Ὥσπου νὰ μᾶς συναντήσει καὶ πάλι ὁριστικά, σύμφωνα μὲ τὴν ὑπόσχεσή Του. 

Ἀποσυρόμενος ὁ Χριστὸς Κύριος ἀπὸ τὰ μικρὰ τοῦ βίου, μᾶς προσφέρει τὸν Βασιλέα τὸν οὐρανῶν. Τὸ Πανάγιον Πνεῦμα.
Τὸ ἐκ τοῦ Πατρὸς ἐκπορευόμενον καὶ ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον. συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς· ἐὰν δὲ πορευθῶ, πέμψω αὐτὸν πρὸς ὑμᾶς (Ἰωάννου 16.7).

Εἰσερχόμενος ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς, ὁ πάντοτε θεός, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, γίνεται τοῦτο τὸ μέγα καὶ τρομερό.
Ἡ συγκατοίκηση τοῦ ἐλαχίστου ἀνθρώπου μετὰ τοῦ τρισηλίου Φωτός.
Τὸ μεγάλο γεγονὸς τῆς ἱστορίας.
Ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου στὸ πρόσωπο τοῦ ἀναστημένου καὶ ἀναληφθέντος Χριστοῦ. 

Ἡ κίνηση αὐτὴ πρὸς τὰ ἔσω τῆς θεότητος φέρνει τὴν ὁριστικὴ νίκη ἐπὶ τοῦ σκότους. 

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔζησε κοντά μας μετὰ τὴν ἀνάσταση μὲ τὸν τρόπο τοῦ αἰωνίου. 

Γιὰ νὰ γευτοῦμε αὐτὸ ποὺ μᾶς περιμένει.
Ὥσπου ἀνελήφθη. Καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἰσέρχεται στὰ ἐν χρόνῳ γήινα φέρνοντας τὴ νίκη, μὲ τὸν φωτισμὸ τῶν ἁγίων Ἀποστόλων στὴν Πεντηκοστή ἡμέρα ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση.
Γιὰ νὰ καταλάβουμε τὴν πορείαμας καὶ τὸν λόγο ὕπαρξης.
Γιὰ νὰ μᾶς φωτίσει καὶ νὰ μᾶς φέρει στὴν θεϊκὴ ζωὴ. Γιὰ πάντα.

Σὰν σὲ παραμύθι. Πῶς ἀλλιῶς νὰ τὸ χωρέσει ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου.
Εἰσῆλθε στὸ κέντρο τῆς θεϊκῆς οὐσίας ὁ θεὸς καὶ ἄνθρωπος Χριστὸς, νικητὴς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ φόβου.
Κλονίστηκε ἡ ἴδια ἡ θεότητα, τολμοῦμε νὰ ποῦμε, ἀπὸ τὴν εἴσοδο τοῦ Κυρίου καὶ θεοῦ, τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀνθρώπου.
Κλονισμὸς Ἁγίας Χάριτος ποὺ ἔφερε τὴ νέα κατάσταση στὸ συμπαντικὸ κόσμο.
Καὶ τὴν ἀποκατάσταση τῶν οὐρανίων δυνάμεων μὲ τὴν εἴσοδο τοῦ ἀνθρώπου στὰ ἐνδότερα τῆς θεότητος.
Οἱ ἅγιοι ἄγγελοι, ἔπαψαν νὰ θρηνοῦν γιὰ τὴν ἀρχαῖα ἄρνηση καὶ χαίρουν στὴν θέα τοῦ νικητὴ Χριστοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος Χριστὸς, ὁ πάντοτε θεός, μὲ τρόπο λαμπρὸ καταργεῖ τὸ χάσμα ὁριστικά. 

Στὴ θέση τῶν πεσμένων ἀγγέλων, ὁ νέος Ἀδάμ.

Ἐλάχιστα φαίνονται τὰ μικρὰ τοῦ βίου ἐνώπιον τοῦ Λόγου.
Αὔριο, πάλι θὰ πονέσουμε, θὰ πληγωθοῦμε καὶ θὰ πληγώσουμε.
Μὰ τὸ νόημα εἶναι τὸ ἀντίθετο ἀπ ̓ ὅτι νομίσαμε.
Ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἁμαρτία ὁδηγοῦν στὸν παράδεισο, λένε οἱ πατέρες. 

Καὶ πραγματικά, ἡ ἁμαρτία εἶναι συνεχὴς ὑπενθύμιση τῆς ἀλήθειας. ̓
Εκ τοῦ ἀντιθέτου.
Γιατὶ μᾶς δίνεται, μέσῳ τῆς ἀνοησίας λόγου καὶ πράξης, ἡ διαρκὴς ἐπαλήθευση τοῦ ἀγαθοῦ καὶ ἁγίου.
Δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λόγος προτροπὴ γιὰ νὰ στέρξουμε πρὸς τὸ λάθος καὶ τὴν ἀνοησία. 

Μὰ δεδομένου τοῦ λάθους καὶ τοῦ πάθους, καὶ μόνον οἱ μικρὲς στιγμὲς αὐτογνωσίας καὶ ἀλήθειας ποὺ φωτίζουν τὸν κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς, ἀρκοῦν γιὰ νὰ μᾶς φέρουν ξανὰ καὶ ξανὰ καὶ πάλι, στὸ ἀληθὲς καὶ τὸ ἅγιον τοῦ βίου.

Καὶ τότε ὁ Βασιλεὺς τῶν οὐρανῶν, ταπεινὸς καὶ ἅγιος, μᾶς ὁδηγεῖ μονομιᾶς, καὶ πάλι καὶ ξανὰ, στὸ κέντρο τῆς ἁγίας θεότητος.
Συγκατοίκους καὶ συντρόφους τῆς Παναγίου Τριάδος.
Μόνον ἡ φιλοτιμία ζητεῖται ἀπὸ ἐμᾶς. Ὁ δρόμος ἄνοιξε ὁριστικά.
Ὁ Κύριος καὶ θεὸς, ὁ γιὰ πάντα πλέον καὶ ἄνθρωπος, μᾶς ἔδειξε τὸν δρόμο.
Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρὸν ἐστιν (Ματθαίου 11.30).
Ἂς μὴν δειλιάζουμε.
Ἂς μὴν διαλέγουμε τὸ ψέμα τῆς εὐκολίας καὶ τῆς νεκροφάνειας.
Ἂς ἀφεθοῦμε στὸ ἁγιαστικὸ Φῶς, τὸν Παράκλητο Βασιλιά.
Ἂς διαλέξουμε μὲ γενναιότητα τὴν ἐλευθερία τῆς χάριτος.

antifono – [2fA]

                                   

Share