"Το δίχτυ των ψυχών "

-  Γιώργος Θέμελης
[από την Ενότητα Το δίχτυ των ψυχών, "Ποιήματα II" (1970)]

Αποδημία

Όταν δεν θα ’μαι πια,
Όταν θα ’χω σκεπάσει το πρόσωπο
Μ’ ένα θαμπό πανί, μια προσωπίδα,

Καθώς οι μεταμφιεσμένοι, οι προσωπιδοφόροι.

Όταν θα ’χω περάσει πέρ’ απ’ τα βουνά,
Τα σταθερά αμετάτρεπτα σύνορα.

Εκεί που παν και χάνονται τ’ αγύριστα ποτάμια.

Όταν θα ’χω μακρύνει, θυμήσου με.
Πες τ’ όνομά μου, φώναξε με,
Μην ξεχαστώ, μην ξαστοχήσω.

Σιγά-σιγά

Σκύψε ακόμα μέσα,
Κοίταξε.
Βλέπεις εκεί βαθιά
Τη θλίψη μου την αξερίζωτη;

Σιγά-σιγά
Απαλά
Κι ανώδυνα
Ξερίζωσέ την.
Σαν ένα καρφί, σαν ένα
Βότανο πικρό.

Με το φιλί,
Με το χαμόγελο.
Να μη ματώσουνε τα δάχτυλά σου.

translatum – [2φΑ]

Share