"Προσωπική ετερότητα "

 

Χρήστος Γιανναράς  -  Ανθρωπολογικές Προϋποθέσεις
[Από το περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ», τεύχος 2o]

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ

….   Για την Εκκλησία και την αλήθεια της, αυτό που είναι ο άνθρωπος ως προσωπική ύπαρξη έναντι του Θεού, δηλαδή αυτό που συνιστά την εικόνα του Θεού στον άνθρωπο, δεν μπορεί να ακινητοποιηθεί σε κάποια χρονική στιγμή ή περίοδο.

Το βρέφος που «δεν καταλαβαίνει» και ο ώριμος άνθρωπος στην ακμή των ψυχοσωματικών του δυνάμεων και ο βυθισμένος στη γεροντική αδυναμία ή και άνοια, είναι το ίδιο πρόσωπο απέναντι στον Θεό, γιατί αυτό που συνιστά τον άνθρωπο ως υπόσταση, που του δίνει εγώ και ταυτότητα, δεν είναι οι ψυχοσωματικές λειτουργίες, αλλά η σχέση του με τον Θεό, το γεγονός ότι ο Θεός τον αγαπάει με μια ερωτική μοναδικότητα: αυτή καλεί το μη-ον ως ον (Ρωμ. 4. 17).
Ιδρύει και θεμελιώνει την προσωπική ετερότητα του ανθρώπου.

Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο, εικόνα του Θεού, επειδή υπάρχει ως δυνατότητα απόκρισης στην ερωτική κλήση του Θεού.
Με τις ψυχοσωματικές του λειτουργίες «διαχειρίζεται» ο άνθρωπος αυτή την δυνατότητα, απαντάει θετικά ή αρνητικά στην κλήση του Θεού, οδηγεί την ύπαρξη του στη ζωή, που είναι η σχέση ή στον θάνατο, που είναι ο χωρισμός από τον Θεό.

 

antifono – 2φΑ

Share